Trwałość pozbiorcza hiacyntów pędzonych w doniczkach przy świetle sztucznym o różnej barwie
Autor
Marek Jerzy, Małgorzata Śmigielska
Strony
3–10
Słowa kluczowe
Hyacinthus orientalis L., lampy fluorescencyjne, trwałość pozbiorcza, elongacja kwiatostanu i liści, sztywność pędów i liści
Streszczenie
Pokaż streszczenie
Cebule trzech odmian hiacyntów pędzono przy sztucznym świetle, pod lampami fluorescencyjnymi typu TLD 36W, emitującymi światło białe, niebieskie, zielone, żółte i czerwone. Dobowa ilość światła wynosiła 0.54 mol·m-2 (25 μmol·m-2·s-1 × 6 h). Trwałość pozbiorcza hiacyntów zależała m.in. od długości okresu kwitnienia, a ten był najdłuższy po zastosowaniu białej i niebieskiej barwy światła. Światło czerwone obniżało trwałość kwiatów i pogarszało wartość ozdobną roślin. Sztywność pędów kwiatostanowych zależała od odmiany, ale u wszystkich była niższa od pożądanej. Dotyczy to również liści, których elongacja była największa pod lampami o barwie czerwonej. U odmiany ‘Fondant’ liście były bardzo wiotkie.
W latach 2006–2008 w Przybrodzie koło Poznania badano drzewa brzoskwini ‘Harbinger’ na podkładkach: Siewka Mandżurska, Wisienka stepowa i Siewka Rakoniewicka o koronie wrzecionowej, silnie uszkodzone przez mróz zimą 2005/2006. W maju 2006 r. przeprowadzono intensywne cięcie drzew. Celem badań była ocena wpływu cięcia i podkładek na proces regeneracji i plonowanie przemarzniętych drzew. Cięcie spowodowało obniżenie wysokości drzew oraz zasięgu koron w stosunku do kontroli. Grubsze były pnie drzew silnie ciętych od kontrolnych. Cięcie drzew spowodowało obniżenie plonu w 3 roku po cięciu o około 30% w stosunku do kontroli. Najlepiej plonowały drzewa na podkładce Siewka Rakoniewicka, a najsłabiej na Wisience stepowej.
Wzrost i plon rokietty siewnej (Eruca sativa Mill.) pod wpływem nawożenia azotowo-potasowego
Autor
Renata Nurzyńska-Wierdak
Strony
23–33
Słowa kluczowe
rokietta siewna, nawożenie, plon świeżej masy liści, skład chemiczny liści
Streszczenie
Pokaż streszczenie
Badano wpływ zróżnicowanego nawożenia azotowo-potasowego na wzrost, plon i skład chemiczny liści rokietty siewnej uprawianej w szklarni nieogrzewanej w okresie jesiennym. Zastosowano dwie dawki azotu (0,3 i 0,6 g dm-3) w formie saletry wapniowej oraz trzy dawki potasu (0,3; 0,6 i 0,9 g dm-3) w postaci chlorku potasu i siarczanu potasu. Zwiększanie ilości azotu i potasu przyczyniało się na ogół do zwiększania plonu świeżej masy liści. Rośliny żywione KCl charakteryzowały się większą koncentracją kwasu L-askorbinowego, chloru i wapnia, natomiast mniejszą zawartością białka, cukrów ogółem i siarczanów w porównaniu z roślinami żywionymi K2SO4.
Żurawina wielkoowocowa (Vaccinium macrocarpon Ait.) należąca do rodziny wrzosowate (Ericaceae) jest uprawiana przede wszystkim na torfowiskach wysokich. W Polsce panują dobre warunki klimatyczne oraz występuje znaczący areał kwaśnych gleb odpowiednich do uprawy żurawiny. Owoce żurawiny nadają się do spożycia wyłącznie po przetworzeniu, głównie w postaci soków i sosów. Żurawina zaliczana jest do roślin leczniczych z uwagi na wysoką zawartość składników odżywczych cennych dla zdrowia człowieka, takich jak: witaminy A, B1, B2, B6 i C, flawonoidy, kwasy organiczne i inne. W 2004 r. na plantacji doświadczalnej Katedry Genetyki i Hodowli Roślin Ogrodniczych w Felinie koło Lublina rozpoczęto badania 6 odmian żurawiny wielkoowocowej. Sadzonki zostały posadzone na specjalnie przygotowanych stanowiskach wypełnionych torfem kwaśnym w rozstawie 50×50 cm. Badano następujące właściwości roślin: dynamika wzrostu, długość pędów poziomych, liczba pędów pionowych, kwiatów i owoców na powierzchni 1 m2 (w 4 powtórzeniach), masa 100 jagód oraz żywotność pyłku. Podczas dwuletnich badań najlepiej plonowały odmiany ‘Pilgrim’ i ‘Cropper’ (średnio 662 g i 611 g z poletka o powierzchni 1 m2). Najniższy plon zebrano z roślin odmiany ‘Stankavich’ (średnio 95,5 g). Odmiany ‘Pilgrim’ i ‘Cropper’ charakteryzowały się najwyższą średnią masą pojedynczego owocu (odpowiednio 1,55 g i 1,51 g), najdrobniejsze owoce zebrano z roślin odmiany ‘Stankavich’ (0,57 g), natomiast odmiany ‘Cropper’, ‘Le Munion’ i Nr 20 wytwarzały owoce średniej wielkości. Dwuczynnikowa analiza wariancji wykazała wysoką istotność interakcji odmiana × rok w przypadku takich cech, jak: roczny przyrost długopędów, liczba kwiatów i owoców na 1 m2 oraz plon owoców. Największą liczbę żywotnych ziaren pyłku oszacowano w przypadku odmian ‘Cropper’ i ‘Pilgrim’.
Potencjalne zmniejszenie plonu ogórka (Cucumis sativus L.) na terenie Polski powodowane przez niekorzystne warunki termiczne gleby
Autor
Robert Kalbarczyk
Strony
45–58
Słowa kluczowe
ogórek, temperatura gleby, ryzyko uprawy, zmniejszenie plonu, Polska
Streszczenie
Pokaż streszczenie
Celem pracy była ocena ryzyka uprawy konserwowych odmian ogórka na obszarze Polski powodowanego przez niekorzystne warunki termiczne gleby. Do realizacji tego celu wykorzystano dane wyjściowe zebrane z 28 stacji doświadczalnych COBORU i 47 stacji meteorologicznych IMGW w latach 1966–2005. Do określenia zależności między plonem ogólnym i handlowym ogórka a temperaturą gleby na głębokości 5 cm w okresie siew-koniec zbioru zastosowano analizę regresji krzywoliniowej. Potencjalne, co najmniej 5%, zmniejszenie plonu ogólnego ogórka następowało, gdy średnia temperatura gleby na głębokości 5 cm w okresie od siewu do końca zbioru wynosiła ≤17,9°C, a handlowego – ≤17,3°C. Największe zmniejszenie plonu, występujące na południowym-zachodzie i południowym-wschodzie, wynosiło od 15 do ponad 18% w przypadku plonu ogólnego i od 12 do ponad 15% w przypadku plonu handlowego, występowało ono przeciętnie odpowiednio co 1,5–2 lata i 2,5–3 lata. W skali całego kraju, w latach 1966–2005, udowodniono istotny wzrost, o 0,2°C/10 lat, temperatury gleby w okresie siew-koniec zbioru, przy czym największy, o 0,4°C/10 lat, stwierdzono w południowej i środkowej Polsce oraz w zachodniej części Pojezierza Mazurskiego, gdzie ryzyko uprawy ogórka powodowane zbyt niską temperaturą gleby prawdopodobnie w najbliższych latach będzie najszybciej ulegać zmniejszeniu.
Wpływ dokarmiania pozakorzeniowego nawozami Plonochron (K, Mg, Ca) oraz zróżnicowanego nawożenia dokorzeniowego azotem na plon i zawartość wybranych składników w liściach i owocach ogórka
Autor
Katarzyna Dzida, Zbigniew Jarosz, Renata Nurzyńska-Wierdak
Doświadczenie z ogórkiem odmiany 'Matilde F1' przeprowadzono w nieogrzewanym tunelu foliowym w latach 2004–2005. Rośliny uprawiano pojemnikach o objętości 10 dm3 napełnionych torfem przejściowym zwapnowanym do pH 6.0. W badaniach oceniano wpływ dokarmiania pozakorzeniowego nawozami Plonochron (potasowy, magnezowy, wapniowy) oraz zróżnicowanego nawożenia dokorzeniowego azotem (1,0 i 1,5 g N·dm-3) na plon oraz zawartość składników mineralnych w liściach i owocach ogórka. Stwierdzono istotnie większy plon owoców ogórka dokarmianego pozakorzeniowo nawozami Plonochron w porównaniu z roślinami kontrolnymi. Większy plon owoców (4,30 kg·roślina-1) wydały rośliny nawożone wyższą dawką azotu (1,5 g·dm-3 podłoża). Owoce ogórka dokarmianego pozakorzeniowo nawozami Plonochron zawierały istotnie więcej witaminy C w porównaniu z roślinami kontrolnymi. W liściach roślin nawożonych wyższą dawką azotu odnotowano więcej azotu ogółem, potasu i wapnia.
Gromadzenie składników chemicznych w korzeniach spichrzowych przez marchew różnych odmian podczas okresu wegetacji
Autor
Marta Bajer, Marek Gajewski, Paweł Szymczak
Strony
69–78
Słowa kluczowe
marchew, odmiany, okres wegetacji, sucha masa, cukry, azotany(V), karotenoidy
Streszczenie
Pokaż streszczenie
Streszczenie W latach 2006–2008 przeprowadzono doświadczenie polowe nad wpływem długości okresu wegetacji na gromadzenie się składników chemicznych w korzeniach spichrzowych marchwi odmian o zróżnicowanej barwie i kształcie korzenia. Obiektem badań była marchew odmian ‘Perfekcja’, ‘Interceptor’, ‘Vita Longa’, ‘Nebula’, ‘Purple Haze’, 'Deep Purple', ‘Mello Yello’ oraz 'White Satin'. W odstępach trzech tygodni badano w korzeniach zawartość suchej masy, cukrów ogółem, ekstraktu, karotenoidów ogółem oraz azotanów(V). Analizowano również zależność między masą korzeni spichrzowych marchwi a gromadzeniem się w nich składników chemicznych. Uzyskane wyniki wskazują na duże zróżnicowanie składu chemicznego korzeni badanych odmian marchwi oraz duże zmiany w ich składzie chemicznym w zależności od terminu zbioru. Najwięcej cukrów ogółem, ekstraktu oraz karotenoidów ogółem w końcowym okresie wegetacji gromadziły korzenie odmiany fioletowo-pomarańczowej 'Purple Haze'. Wykazano dużą zależność (współczynnik determinacji R2 powyżej 80%) gromadzenia suchej masy, cukrów oraz ekstraktu w korzeniach spichrzowych od przyrostu masy korzeni spichrzowych w ciągu okresu wegetacji. Zależność ta w przypadku zawartości karotenoidów i azotanów była natomiast dużo słabsza. Stwierdzono także silną zależność suchej masy korzeni spichrzowych od zawartości w nich cukrów ogółem i ekstraktu.
Wpływ zagęszczenia roślin i nawadniania na plonowanie i wybrane cechy technologiczne kilku odmian selera korzeniowego (Apium graveolens L. var. rapaceum)
Autor
Ewa Rożek
Strony
79–85
Słowa kluczowe
puste przestrzenie, masa zgrubień, odmiany selera korzeniowego, cechy technologiczne
Streszczenie
Pokaż streszczenie
Podczas badań przeprowadzonych w latach 2004–2005, w Zakładzie Doświadczalnym Felin UP w Lublinie oceniono wpływ nawadniania i zagęszczenia roślin na plonowanie i wybrane cechy technologiczne (średnia masa zgrubień i występowanie pustych przestrzeni) kilku obecnie uprawianych odmian selera korzeniowego. Wykazano istotny wpływ badanych czynników na wielkość i jakość plonu selera korzeniowego. Średnio dla lat badań, plon roślin nienawadnianych kształtował się w granicach 34,7–48,8 t · ha–1, a roślin nawadnianych 47,1–66,3 t · ha–1. Zwiększenie zagęszczenia roślin z 37 tys. szt. do 55,6 tys. szt. ha-1 umożliwiło uzyskanie większego plonu roślin nienawadnianych o 15,6%, a roślin nawadnianych o 21,5%. Badane czynniki wpłynęły istotnie na średnią masę zgrubień ocenianych odmian selera korzeniowego, wielkość występujących w nich pustych przestrzeni oraz udział zgrubień z pustymi przestrzeniami w plonie przemysłowym.