Sorgo stanowi marginalną pozycję w strukturze zasiewów, dlatego brak jest chemicznej ochrony przed jego zachwaszczeniem. Przydatność chwastobójcza herbicydów i ich mieszanin stosowanych w kukurydzy, roślinie pokrewnej pod względem pochodzenia do sorgo, stwarza możliwość ich wykorzystania, jeżeli zostanie wykazana selektywność w tej uprawie. Z tego względu przed założeniem doświadczeń polowych wykonano trzy serie testów biologicznych w warunkach szklarniowych z udziałem kilkunastu herbicydów. Na postawie oceny fitotoksycznego oddziaływania herbicydów i ich mieszanin wybrano cztery najbardziej bezpieczne do dalszych doświadczeń polowych na dwóch odmiennych stanowiskach glebowych: glebie czarnej i płowej. Doświadczenia polowe prowadzone w latach 2009-2011 metodą losowanych bloków w okolicach Wrocławia wykazały, że na obu stanowiskach glebowych najbardziej selektywny i skuteczny w regulacji zachwaszczenia z dużym udziałem Chenopodium album, Solanum nigrum czy Viola arvensis okazał się tritosulfuron + dikamba z adiuwantem.
PRZEZIMOWANIE MURAW TRAWNIKOWYCH W ZALEŻNOŚCI OD GŁĘBOKOŚCI UMIESZCZENIA HYDROŻELU W PODŁOŻU ORAZ RODZAJU OKRYWY GLEBOWEJ
Autor
Wiesław Czeluściński, Jolanta Jankowska, Kazimierz Jankowski, Roman Kolczarek
Strony
17–26
Słowa kluczowe
kostrzewa czerwona, trawnik monokulturowy, wiechlina łąkowa, życica trwała
Streszczenie
Pokaż streszczenie
Zastosowanie w podłożach superabsorbentów, zwanych także hydrożelami, przyczynia się do znacznej oszczędności wody. Jakość muraw trawnikowych zależy w dużym stopniu od częstości podlewania, mającej wpływ na oszczędności pod względem finansowym przy realizacji wydatków związanych z utrzymaniem muraw trawnikowych. Celem badań była ocena przezimowania różnych muraw trawnikowych w zależności od głębokości umieszczenia hydrożelu w podłożu i rodzaju okrywy glebowej. Badania realizowano w oparciu o dwa doświadczenia polowe założone w trzech powtórzeniach, prowadzone w układzie split-plot. Jednostką doświadczalną było poletko o powierzchni 1 m2. Obiekt pierwszego doświadczenia stanowił trawnik monokulturowy, gdzie w siewie czystym badano cztery gatunki traw gazonowych. W drugim doświadczeniu użyto czterech zaprojektowanych mieszanek tych samych gatunków traw. W każdej mieszance zastosowano wysiew jednego gatunku trawy jako dominującego (40%), pozostałe trzy gatunki stanowiły po 20%: M1 – życica trwała 40%; M2 – kostrzewa czerwona 40%; M3 – wiechlina łąkowa 40%; M4 – mietlica pospolita 40%. W każdym z doświadczeń zastosowano następujące czynniki badawcze: rodzaj podłoża: a) bez hydrożelu „0” –kontrola; b) z dodatkiem hydrożelu umieszczonego na głębokości: 5, 10 i 15 cm; okrywa glebowa: a) gleba uprawna (P), b) torf ogrodniczy (T). Najlepiej zimowała murawa monokulturowa życicy trwałej i kostrzewy czerwonej. Mieszanki z dominacją obu gatunków traw wyróżniały się także lepszym przezimowaniem. Na stopień przezimowania muraw wpływał rodzaj podłoża glebowego; najlepsze przezimowanie, niezależnie od rodzaju murawy, zapewniało umieszczenie hydrożelu w podłożu na głębokości 5 i 10 cm.
WPŁYW INOKULACJI NASION SIEWNYCH NITRAGINĄ NA PLONOWANIE ŁUBINU WĄSKOLISTNEGO (Lupinus angustifolius L.)
Autor
Dorota Bobrecka-Jamro, Wacław Jarecki
Strony
27–34
Słowa kluczowe
bakterie brodawkowe, białko roślinne, elementy struktury plonu, odmiany łubinu wąskolistnego, szczepionka bakteryjna Nitragina
Streszczenie
Pokaż streszczenie
W badaniach oceniono reakcję dwóch odmian łubinu wąskolistnego – Zeus i Kalif na szczepionkę bakteryjną Nitraginę. Doświadczenie polowe przeprowadzono w latach 2009-2011. Zlokalizowane ono zostało w Stacji Doświadczalnej Wydziału Biologiczno-Rolniczego w Krasnem, należącej do Uniwersytetu Rzeszowskiego. W porównaniu z obiektem kontrolnym zastosowanie Nitraginy spowodowało wydłużenie fazy pąkowania, kwitnienia oraz opóźnienie osiągnięcia dojrzałości pełnej roślin. Po inokulacji nasion siewnych bakteriami brodawkowymi istotnie wzrosła liczba strąków na roślinie i MTN, zaś liczba nasion w strąku nie uległa zmianie. Efektem użycia Nitraginy był istotny wzrost plonu nasion o 0,3 t·ha-1, tj. 13% w odniesieniu do kontroli. W 2009 r. odmiana Zeus plonowała istotnie wyżej niż Kalif. W kolejnych latach badane odmiany plonowały na statystycznie jednakowym poziomie. Odmiana Kalif, w porównaniu z Zeus, odznaczała się dłuższym okresem wegetacji i istotnie mniejszą liczbą strąków na roślinie. Zawartość białka ogólnego w suchej masie nasion istotnie wzrosła pod wpływem szczepionki bakteryjnej w stosunku do nasion uzyskanych z roślin nie szczepionych.
W latach 2009-2011 przeprowadzono 4 ścisłe doświadczenia polowe, których celem była ocena działania herbicydów zarejestrowanych w kukurydzy, stosowanych w obniżonych dawkach, na tle różnego przebiegu warunków pogodowych. Herbicydy stosowano w systemie: zabieg doglebowy z użyciem s-metolachlor + terbutyloazyna + mezotrion oraz nalistny w fazie 4–6 liści kukurydzy z użyciem: nikosulfuron + rimsulfuron, nikosulfuron, rimsulfuron i foramsulfuron + jodosulfuron. Do herbicydów stosowanych nalistnie dodawano adiuwant Atpolan Bio 80 SL. Niezależnie od warunków pogodowych panujących w poszczególnych sezonach wegetacyjnych najlepsze efekty odchwaszczania kukurydzy uzyskano po zastosowaniu doglebowo mieszaniny s-metolachlor + terbutyloazyna + mezotrion, a następnie nalistnie nikosulfuronu z dodatkiem adiuwanta Atpolan Bio 80 SL. W warunkach opóźniających się i nierównomiernych wschodów chwastów (szczególnie ciepłolubnych) system dwóch zabiegów obniżonymi dawkami herbicydów najskuteczniej chronił plantację kukurydzy przed zachwaszczeniem wtórnym.
WPŁYW ZRÓŻNICOWANEGO NAWOŻENIA ORAZ ROZSTAWY RZĘDÓW I ILOŚCI WYSIEWU NA ZACHWASZCZENIE I PLONOWANIE RZEPAKU OZIMEGO
Autor
Magda Drabowicz, Dorota Gawęda, Małgorzata Haliniarz, Cezary A. Kwiatkowski
Strony
53–63
Słowa kluczowe
chelat, chwasty zimujące, gęstość siewu, mocznik, nawożenie dolistne, zachwaszczenie rzepaku
Streszczenie
Pokaż streszczenie
Eksperyment polowy z uprawą rzepaku ozimego przeprowadzono w latach 2007-2009 w gospodarstwie rolnym w Jaroszewicach (woj. lubelskie). Przedmiotem badań była analiza stanu zachwaszczenia łanu rzepaku ozimego oraz plonu nasion w zależności od dawki nawożenia doglebowego NPK i dolistnego (oprysk jesienny roztworem): 100% i 75% NPK oraz mocznik + chelat niklu + MgSO4H2O; 100% i 75% NPK, a także mocznik + Plonvit R + MgSO4H2O). Obiekt kontrolny stanowiły poletka bez nawożenia dolistnego (wyłącznie 100% NPK). Opryski dolistne przeprowadzano jednorazowo jesienią w drugiej dekadzie października. Drugim czynnikiem doświadczalnym była ilość siewu nasion (2,5 kg·ha-1 – rozstawa rzędów 30 cm; 4 kg·ha-1 – rozstawa rzędów 18 cm). Stwierdzono, że dolistne dokarmianie rzepaku ozimego w okresie jesiennym przyczynia się do ograniczenia ilościowych wskaźników zachwaszczenia i zwiększenia plonu nasion. Zastosowanie nawozów dolistnych pozwala ograniczyć dawki podstawowych nawozów mineralnych NPK o.¼ Z punktu widzenia produkcyjnego uzasadnione jest zmniejszenie ilości wysiewu nasion (2,5 kg·ha-1), ponieważ zachwaszczenie rzepaku ozimego oraz plonowanie nie odbiegały istotnie od parametrów stwierdzonych w warunkach większej gęstości siewu.
ZMIENNOŚĆ PLONOWANIA WYBRANYCH ODMIAN PSZENICY OZIMEJ W ZALEŻNOŚCI OD SYSTEMU UPRAWY I SPOSOBU ZAGOSPODAROWANIA RESZTEK POŻNIWNYCH PRZEDPLONU
Autor
Andrzej Biskupski, Tomasz Sekutowski, Ryszard Weber
Strony
65–72
Słowa kluczowe
pszenica ozima, stabilność plonowania, uprawa bezorkowa, uprawa zerowa, wysokość ścierni
Streszczenie
Pokaż streszczenie
Celem badań realizowanych w latach 2009-2011 była analiza plonów i zmienności plonowania kilku odmian pszenicy ozimej przy stosowaniu zróżnicowanych systemów uprawy roli w warunkach niskiej i wysokiej ścierni przedplonu. Badano następujące czynniki doświadczenia: I – wysokość ścierni: a) niska, b) wysoka; II – systemy uprawy roli: a) tradycyjna, b) bezpłużna c) zerowa; III – odmiany pszenicy ozimej. Przy pozostawieniu wysokiej i niskiej ścierni wysokie plony wydały odmiany Legenda i Rapsodia, natomiast istotnie niższe odmiana Mewa. Plony odmian w warunkach uprawy zerowej były istotnie niższe w stosunku do uzyskanych w uprawie konwencjonalnej. Stabilność plonowania odmian w warunkach wysokiej ścierni w uprawie płużnej i bezpłużnej była znacznie mniejsza niż tam, gdzie ścierń była przycięta nisko.