Ciśnienie tętnicze krwi przedstawiono jako ważny parametr skuteczności krążenia psów w czasie znieczulenia chirurgicznego oraz intensywnej terapii. W oparciu o informacje źródłowe i własne doświadczenia dokonano interpretacji wartości ciśnienia tętniczego oraz kształtu fali tętna obecnych często w różnych sytuacjach klinicznych. Identyfikacja niedociśnienia lub nadciśnienia polepsza kontrolę anestezji i zwiększa bezpieczeństwo leczonego zwierzęcia.
Badania przeprowadzono na kaczętach, którym począwszy od drugiego dnia po wykluciu, przez kolejne dwa lub cztery tygodnie, podawano Aflatoksynę B1 w dawce 5 ?g/1000 g paszy. W surowicy krwi zatruwanych kacząt oznaczano poziom Tyroksyny – T4, aktywność fosfatazy zasadowej – ALP, poziom białka całkowitego a po rozdziale elektroforetycznym zawartość poszczególnych frakcji białkowych. Stwierdzono, że dwu- lub czterotygodniowy okres podawania Aflatoksyny B1 prowadzi do wyraźnego obniżenia w surowicy poziomu T4, przy czym u kacząt, którym AFB1 podawano przez dwa tygodnie, poziom T4 był niższy od notowanego u ptaków, którym okres podawania mikotoksyny przedłużono o dalsze dwa tygodnie. Wykazano również, że przedstawionej procedurze doświadczalnej towarzyszy spadek aktywności ALP oraz spadek poziomu białek w surowicy krwi, wynikające przede wszystkim z obniżenia zawartości albumin. Uzyskane wyniki potwierdzają wysoką toksyczność dla kacząt AFB1, z drugiej zaś strony wskazują na możliwość wystąpienia u intoksykowanych zwierząt zmian poziomu hormonów, w tym hormonów tarczycy.
ZABURZENIA STRUKTURALNE I CZYNNOŚCIOWE SKÓRY PODDANEJ DZIAŁANIU PREPARATU DOMESTOS
Autor
Marek Houszka, Violetta Kapuśniak
Strony
31–42
Słowa kluczowe
kontaktowe zapalenie, skóra, drażnienie
Streszczenie
Pokaż streszczenie
W pracy została przedstawiona ocena zmian histopatologicznych i histochemicznych skóry typu irritant contact dermatitis (ICD), poddanej działaniu preparatu do czyszczenia DOMESTOS. Badania zostały wykonane na białych myszach laboratoryjnych BALB/c. Wykazano, że reakcje skóry na podany preparat różniły się w znacznym zakresie u poszczególnych zwierząt. U jednych doszło do głębokiej martwicy obejmującej naskórek i skórę właściwą, natomiast u innych jedynie do wzmożonego rogowacenia naskórka lub jego nieprawidłowego rogowacenia. Zmianom tym towarzyszył ostry odczyn zapalny i obrzęk tkanki podskórnej. W tydzień po zaprzestaniu smarowania zmiany martwicze naskórka ustąpiły miejsca hyperkeratozie o różnym stopniu nasilenia. Jednak naciek zapalny i obrzęk tkanki podskórnej wciąż się utrzymywał.
MORFOLOGIA MARSZCZEK PODNIEBIENNYCH ŚWINI W OKRESIE PRENATALNYM
Autor
Maciej Janeczek, Joanna Klećkowska, Norbert Pospieszny
Strony
43–47
Słowa kluczowe
świnia, okres płodowy, marszczki podniebienne
Streszczenie
Pokaż streszczenie
Badania przeprowadzono na 24 płodach świni stanowiących zawartość trzech macic. Płody te pochodziły z 59, 77 i 97 dnia ciąży. Dokonano analizy morfologicznej rozwijających się marszczek podniebiennych w oparciu o morfometrię oraz o ich budowę morfologiczną. Materiał pochodził z jednego ośrodka hodowlanego, gdzie panowały jednakowe warunki zootechniczno-weterynaryjne.
WPŁYW WAPNIA NA POZIOM KADMU W WYBRANYCH TKANKACH KUR NIEŚNYCH
Autor
Bożena Króliczewska
Strony
49–58
Słowa kluczowe
kadm, wapń, interakcje, tkanki, kury
Streszczenie
Pokaż streszczenie
Badania przeprowadzono w celu określenia wpływu wapnia na poziom kadmu w tkankach i narządach kur żywionych paszą zawierającą 20 mg Cd/ kg paszy w postaci chlorku kadmu oraz wapń w postaci fosforanu dwuwapniowego w dwóch dawkach 4,95% i 6,6% Ca/kg paszy. Kury w wieku ok. 1 roku linii Hy-Line Brown podzielono na cztery grupy, każda zawierała po 12 ptaków. Po 8-tygodniowym okresie ekspozycji na kadm – kury poddano ubojowi, a następnie pobrano próbki wątroby, nerek, mięśni: piersiowego i udowego oraz kości udowej do analiz na zawartość kadmu i wapnia. Analizę stężenia Cd i Ca wykonano metodą ICP przy użyciu spektrometru plazmowego P-3202 sterowanego komputerem współdziałającym z kombajnem analitycznym Philips Scientific model PU 7000 oraz nebulizerem typ CETAC U-5000 AT. Mineralizację próbek wykonano nowoczesną techniką mikrofalowego ciśnieniowego rozkładu próbek organicznych przy użyciu mikroprocesorowej stacji MD-2000 (CEM USA). Wykazano duże zróżnicowanie zawartości kadmu w badanych tkankach w porównaniu do zastosowanej dawki wapnia. Najwyższy poziom Cd odnotowano w nerkach i wątrobie, najniższy w mięśniach. Największą redukcję poziomu kadmu zanotowano w nerkach, a najmniejszą w mięśniu piersiowym odpowiednio: 72,81 i 23,81%.
WPŁYW OŁOWIU NA ROZMIESZCZENIE ,,ENDOGENNEGO” CYNKU I MIEDZI W TKANKACH KRÓLIKÓW
Autor
Zdzisław Jopek, Ewa Kucharczak, Jerzy Monkiewicz
Strony
59–65
Słowa kluczowe
króliki, ołów, ,,endogenny” cynk i miedź, tkanki
Streszczenie
Pokaż streszczenie
Celem pracy było określenie wpływu ołowiu na rozmieszczenie ,,endogennego” cynku i miedzi w tkankach i krwi królików. Badania przeprowadzono na królikach mieszańcach, klinicznie zdrowych. Dwóm grupom podano dożylnie octan ołowiu w dawce 0,4 lub 2 mg Pb/kg, a trzeciej grupie kontrolnej fizjologiczny roztwór chlorku sodowego. Po eutanazji zwierząt, tj. 72 godz. od podania octanu ołowiu pobrano próbki: wątroby, nerek, mózgu, mięśni szkieletowych, tłuszczu okołonerkowego i krwi, które mine-ralizowano na sucho w piecu muflowym w temperaturze 450 0C. Cynk i miedź oznaczano bezpośrednio w mineralizacie, ołów w fazie organicznej, tj. ketonie izobutylowo-metylowym (MIBK), metodą spektrofotometrii atomowo-absorpcyjnej na aparacie SP-9 firmy Pye-Unicam. Uzyskane wyniki badań wskazują, iż poziomy ,,endogennego” cynku i miedzi u zwierząt eksponowanych na sól ołowiu zależne są od wielkości zastosowanej dawki. Octan ołowiu podany dożylnie w dawce 0,4 mg Pb/kg doprowadza do spadku poziomu ,,endogennego” cynku i miedzi w wątrobie, nerkach i tkance mózgowej królików. Po zastosowaniu dawki 5-krotnie wyższej nie wykazano zmian w przemieszczaniu się cynku i miedzi w tkankach.
ANALIZA PARAMETRÓW FERMENTACJI TREŚCI PRZEWODU POKARMOWEGO INDYKÓW W BADANIACH IN VITRO
Autor
Andżelika Kaczmarek, Dorota Miśta, Mieczysław Steininger, Wojciech Zawadzki
Strony
67–80
Słowa kluczowe
fermentacja in vitro, indyki, LKT, gazy, jelita
Streszczenie
Pokaż streszczenie
Przedmiotem badań była analiza parametrów fermentacji treści przewodu pokarmowego indyków w warunkach in vitro. Przebadano 20 indyków rasy Big-6, w wieku od 17 do 22 tygodni. Pośmiertnie pobrano od nich trzy odcinki przewodu pokarmowego: jelito cienkie, jelito proste i jelito ślepe, z których treści wykonano próby zbiorcze i poddano je inkubacji w temp. 40 0C w warunkach beztlenowych. W tracie fermentacji pobierano próby w celu oznaczenia w nich poziomów: LKT (lotnych kwasów tłuszczowych), metanu, CO2, amoniaku, kwasu mlekowego oraz pH. Najwięcej CH4 stwierdzono w próbkach gazu pobranych podczas fermentacji treści jelit ślepych, w których stosunek CO2:CH4 był najniższy i wynosił 2,75 pomiędzy 1 a 4 godziną fermentacji. W jelitach prostych produkcja tego gazu była nieco mniejsza i dlatego stosunek CO2:CH4 był prawie dwukrotnie wyższy i wynosił 5,4 w omawianym przedziale czasowym. Wytwarzanie metanu w jelicie cienkim było znikome. Stężenie ogólne LKT w pierwszych godzinach fermentacji osiągnęło najwyższe wartości w treści jelita prostego (0,82–2,37 ?mol/ml fermentowanej próby), nieco mniejsze w zawartości jelit ślepych (0,63–2,07 ?mol/ml), a najniższe w próbkach z jelita cienkiego (0,24–1,29 ?mol/ml). Uzyskane wartości pozwalają określić profil fermentacji w wybranych odcinkach przewodu pokarmowego indyków oraz stworzyć podstawy dla żywieniowców i hodowców do lepszego manipulowania fermentacją w celu uzyskania lepszych przyrostów masy ciała w krótszym czasie, co poprawi także korzyści ekonomiczne uzyskane w hodowli indyków.
ROLA CENTRALNYCH I OBWODOWYCH NARZĄDÓW LIMFATYCZNYCH W POWSTAWANIU RADIALNEJ SEGMENTACJI (RS) JĄDER ORAZ KSZTAŁTOWANIU AKTYWNOŚCI FOSFATAZY KWAŚNEJ W LIMFOCYTACH KRWI KURCZĄT IMMUNIZOWANYCH
Oceniano zdolność tworzenia radialnej segmentacji jąder (RS) oraz aktywność fosfatazy kwaśnej (Fk) w limfocytach krwi kurcząt, którym operacyjnie usunięto centralne (grasicę, torbę Fabrycjusza) lub obwodowe (śledzionę) narządy limfatyczne. Kurczęta te w 6 tygodniu życia dodatkowo immunizowano LPS lub SRBC. Zabiegi usunięcia centralnych narządów (tymektomię i bursektomię) przeprowadzono w 1 dobie życia kurcząt. Splenektomii (zabiegowi usunięcia śledziony) poddano kurczęta 3-tygodniowe. Materiał do badań stanowiła krew pobrana od kurcząt doświadczalnych w 6 dniu po stymulacji antygenowej. Wykonano test spontanicznej i indukowanej radialnej segmentacji jąder oraz cytochemiczne oznaczanie aktywności fosfatazy kwaśnej w limfocytach pobranej krwi. Wykazano, że u kurcząt operowanych, poddanych immunizacji zdolność tworzenia RS oraz aktywność Fk w limfocytach są zróżnicowane. Uzależnione jest to od rodzaju wykonanego zabiegu operacyjnego oraz w pewnym stopniu – od rodzaju antygenu użytego do stymulacji. Zmieniona zdolność tworzenia jąder segmentowanych oraz zmiany aktywności fosfatazy kwaśnej są prawdopodobnie skutkiem defektu funkcjonalnego i zaburzeń kooperacji limfocytów, spowodowanych brakiem oddziaływania narządów limfatycznych. Stwierdzono też, że istotny wpływ na RS i aktywność Fk wywiera stan układu immunologicznego ptaków doświadczalnych w momencie immunizacji.
Żywienie szczurów przez okres 3 tygodni z 10% dodatkiem oleju tłoczonego z nasion o niskiej zawartości kwasu alpha-linolenowego (Linola), w porównaniu z grupą traktowaną tłuszczem nasyconym (smalec), spowodowało istotne obniżenie ilości wolnych kwasów tłuszczowych (P?0.05), całkowitego, wolnego i estryfikowanego cholesterolu w surowicy krwi oraz triglicerydów w wątrobie i mięśniu. Zmiany te wydają się być konsekwencją wzrostu poziomu T3 i insuliny u szczurów żywionych z udziałem oleju Linola, charakteryzującego się wysoką zawartością 18:2n-6, co łącznie z notowanymi zmianami profilu lipidowego wskazuje na korzystne, antymiażdżycowe działanie badanego oleju.
WPŁYW SYNIGRYNY NA POZIOM HORMONÓW TARCZYCY I NA METABOLIZM LIPIDOWY U SZCZURÓW
Autor
Iwona Bialik, Jolanta Chichłowska, Monika Okulicz
Strony
113–119
Słowa kluczowe
synigryna, hormony tarczycy, metabolizm lipidowy
Streszczenie
Pokaż streszczenie
Celem prezentowanej pracy było zbadanie wpływu działania synigryny na metabolizm lipidowy oraz na zmiany w poziomie hormonów tarczycy (T3, T4, fT3, fT4) po jednotygodniowym i dwutygodniowym jej podawaniu. Eksperyment przeprowadzony był in vivo na 32 szczurach szczepu Wistar z początkową ich masą 140 ? 5g. Zwierzęta były podzielone na cztery grupy i pozostawione w standardowych warunkach. Szczury z grupy kontrolnej otrzymały dożołądkowo wodę w dawce 1 ml/100 g masy ciała. Synigryna rozpuszczona w wodzie podawana była w dawce 2 mg/100 g masy ciała przez okres jednego oraz dwóch tygodni. Po upływie odpowiedniego czasu szczury były dekapitowane a surowica i wątroba pobrana do analizy. W surowicy oznaczono poziom hormonów tarczycy T3, T4, fT3, fT4, wolne kwasy tłuszczowe, triglicerydy, fosfolipidy, cholesterol całkowity, zestryfikowany i wolny. Przeprowadzony eksperyment wykazał znaczący wpływ synigryny na metabolizm lipidowy po dwutygodniowym jej podawaniu. Zaobserwowano wzrost stężenia wolnych kwasów tłuszczowych, cholesterolu całkowitego oraz zestryfikowanego, a także wi-doczny i korzystny spadek zawartości triglicerydów w surowicy. W grupie zwierząt, które przez okres jednego tygodnia były karmione synigryną, nie zanotowano istotnych zmian. Z kolei w tej grupie zaobserwowano znaczący wzrost T3 w surowicy.
CHARAKTERYSTYKA WĄTROBOWEGO RECEPTORA INSULINY W TRAKCIE ROZWOJU EMBRIONALNEGO KRÓLIKA
Autor
Przemysław Kaczmarek
Strony
121–127
Słowa kluczowe
królik, receptor insuliny, rozwój embrionalny
Streszczenie
Pokaż streszczenie
W ciągu ostatnich lat bezsprzecznie potwierdzono udział insuliny w regulacji wzrostu organizmu. Wiele dowodów sugeruje, że kluczowa rola insuliny w kontrolowaniu rozwoju pojawia się już we wczesnej fazie dojrzewania embrionu. Przedmiotem niniejszej pracy było przeanalizowanie zmian w kinetyce wątrobowego receptora insuliny w trakcie ostaniego tygodnia ciąży królika. W tym celu oznaczono stałe dysocjacji i asocjacji (KD) i pojemności wiążące (Bmax) dla insuliny we frakcjach błon komórkowych izolowanych z wątroby królika. Maksymalne wiązanie specyficzne stwierdzono pomiędzy 25 i 28 dniem ciąży, maksymalne wiązanie insuliny prez pulę receptorów o wysokim powinowactwie (HAIR) obserwowano w 25, 26, 29 i 30 dniu ciąży. Maksymalne wiązanie insuliny przez pulę receptorów o niskim powinowactwie (LAIR) zachodziło wcześniej, pomiędzy dniem 23 i 26. Uzyskane wyniki wskazują, że aktywność receptora insuliny wzrasta wraz z przyrostem masy embrionu w trakcie intensywnych podziałów komórkowych.
SZCZEGÓŁOWA ANALIZA WYNIKÓW BADAŃ TENSOMETRYCZNYCH ZROSTU KOSTNEGO KOŚCI PISZCZELOWYCH OWIEC LECZONYCH PRZY UŻYCIU RÓŻNYCH WARIANTÓW STABILIZACJI METODĄ „ZESPOL”
Autor
Janusz Bieżyński, Piotr Skrzypczak, Tomasz Szczypka
Strony
129–144
Słowa kluczowe
osteosynteza, metoda ZESPOL, badania tensometryczne, owce
Streszczenie
Pokaż streszczenie
Cel pracy stanowi analiza tensometryczna obciążeń zachodzących w układzie kość-stabilizator w trakcie 14-tygodniowej obserwacji gojenia się kości piszczelowych owiec leczonych metodą ZESPOL. Ocenie poddano wszystkie warianty osteosyntezy Zespol (kompresyjną, neutralizującą, kontaktową i mostującą) a u jednej owcy zamontowano stabilizator na nieuszkodzoną kość, traktując to jako tzw. „próbę ślepą”. We wszystkich przypadkach stabilizator zakładano po przyśrodkowej stronie kości piszczelowej z oddaleniem płytki P-6-58 od kości 15 mm. Badania kontrolne wykonywano używając układu pomiarowego składającego się z: płytki ZESPOL z naklejonymi na nią układami tensometrów foliowych, 4-kanałowego wzmacniacza tensometrycznego oraz zestawu komputerowego z wbudowaną kartą analogowo-cyfrową. Dane zapisywane były na dysk, a następnie podlegały obróbce przez program PLATE.
Alloksan i streptozotocyna są szeroko wykorzystywane do wywoływania cukrzycy doświadczalnej u zwierząt ze względu na ich zdolności powodowania martwicy komórek ? trzustki. Dodatkowo, cytotoksyczne działanie alloksanu może wpływać również na inne typy komórek, prowadząc do ich uszkodzenia. Natomiast brak jest informacji o bezpośrednim działaniu STZ. Prezentowana praca porównuje efekty działania alloksanu i STZ na wybrane parametry metaboliczne (glukozę, triglicerydy, wolne kwasy tłuszczowe, azot ?-aminowy), stężenie insuliny oraz na aktywność wybranych enzymów w surowicy krwi szczurów. Zwierzęta otrzymały dożylnie alloksan i STZ w dawce 75 mg/kg m.c. Trzydzieści minut po iniekcji szczury dekapitowano i pobierano surowicę krwi do dalszych analiz. Na podstawie uzyskanych wyników stwierdzono, że zmiany w koncentracji analizowanych parametrów nie są identyczne w grupach zwierząt po podaniu alloksanu i STZ. Alloksan wywołał gwałtowny wzrost stężenia glukozy, spowodował wzrost aktywności peroksydazy glutationowej i obniżył stosunek AspAT/AlAT, natomiast w przypadku zastosowania STZ nie odnotowano takich efektów. Rezultaty przeprowadzonych badań skłaniają do twierdzenia, że STZ działa bardziej wybiórczo w porównaniu z alloksanem w wywoływaniu doświadczalnej cukrzycy u zwierząt i nie wykazuje cytotoksycznego wpływu na inne tkanki, w szczególności na komórki wątroby.
ROLA GLUKAGONOPODOBNEGO PEPTYDU-1 W REGULACJI WYDZIELANIA INSULINY
Autor
Piotr Borkiewicz, Marzena Fabiś, Paweł Maćkowiak
Strony
153–159
Słowa kluczowe
Słowa kluczowe: glukagonopodobny peptyd-1 (GLP-1), perfuzja trzustki, szczur, glukoza
Streszczenie
Pokaż streszczenie
Zachowanie stałego stężenia glukozy we krwi jest jednym z istotnych elementów utrzymania homeostazy organizmu. Zawartość tego węglowodanu regulowana jest przez szereg różnych czynników, z których głównym jest insulina. Jednakże badania ostatnich lat wykazują równie istotne znaczenie innych hormonów. W poniższej pracy zaprezentowano wyniki badań nad jednym z hormonów jelitowych, glukagonopodobnym peptydem-1 (GLP-1), syntetyzowanym i wydzielanym z komórek L jelit. Doświadczenia wykonano na 48 szczurach, samcach szczepu Wistar, o masie ciała około 200 g. Posłużono się metodą perfuzji trzustek in situ, a układ doświadczalny obejmował grupy liczące po 8 zwierząt, którym w buforze perfuzyjnym podawano trzy różne stężenia glukozy (0, 6,66 i 25 mmol/l) oraz GLP-1 (100 pmol/l). Uzyskane wyniki pokazują, że sekrecja insuliny po podaniu GLP-1 zależy w dużej mierze od stężenia glukozy w środowisku. W przypadku braku glukozy nie obserwuje się stymulującego działania GLP-1 na trzustkę. W układzie z glukozą o bardzo wysokim stężeniu (25 mmol/l) obraz stymulacji zostaje natomiast zatarty przez silne działanie samego węglowodanu. Najbardziej widoczny obraz sekrecji insuliny rysuje się w układzie z glukozą o stężeniu 6,66 mmol/l.
CHIRURGICZNE LECZENIE GUZA ADENOCARCINOMA TARCZYCY U PSA – OPIS PRZYPADKU
Autor
Zbigniew Adamiak, Izabela Babińska, Wojciech Brzeski, Marek Nowicki, Tadeusz Rotkiewicz
Strony
161–164
Słowa kluczowe
adenocarcinoma tarczycy, pies
Streszczenie
Pokaż streszczenie
W pracy została opisana i omówiona chirurgiczna metoda leczenia guza adenocarcinoma tarczycy u psa. Pies w wieku 7 lat został poddany operacji chirurgicznego usunięcia guza tarczycy. Przed wykonaniem operacji, przeprowadzono u psa badanie rentgenologiczne klatki piersiowej, w wyniku którego stwierdzono niewielkiego stopnia obecność przerzutów nowotworowych. Czas przeżycia po zabiegu usunięcia guza wynosił 5 miesięcy.