Celem badań była ocena trwałości i stabilności udziału 8 odmian Lolium perenne L. w runi pastwiskowej i łąkowej w warunkach gleb torfowo-murszowych. Badania prowadzono w latach 1996-2005 w Sosnowicy (w rejonie Kanału Wieprz-Krzna). Ruń mieszanek pastwiskowych wypasana była przez bydło rasy mięsnej Limousine (4-5 rotacji), a łąkowych koszona (3 odrosty). Użytkowanie pastwiskowe stymulowało większy udział badanych odmian w porównaniu z użytkowaniem kośnym. W okresie zimowym 2002/2003 odnotowano przemarznięcie i znaczne ograniczenie udziału L. perenne w runi pierwszego odrostu, ale jednocześnie szybką regenerację tego gatunku w kolejnych latach użytkowania.

Zbadano i opisano plonowanie pszenicy ozimej w łanie o zróżnicowanym zagęszczeniu roślin, uprawianej w warunkach wczesnego i o 2 tygodnie późniejszego terminu siewu. Wykazano, że zwartość kłosów pszenicy ozimej gwarantującą plon ziarna na poziomie 72,9 dt z ha można uzyskać już przy wysiewie 240 kiełkujących ziarniaków na m². W latach o dobrych warunkach wilgotnościowych wiosną nawet siewy rzadkie (120 i 240 ziaren na m²) – poprzez dobrą krzewistość produktywną – zapewniają duże plony ziarna. W warunkach posusznych wiosną korzystniejsze dla plonu są siewy gęste (480, 600 ziarniaków). Siew wykonany 24 września zapewniał najwyższe plony. Przyspieszenie terminu o 10-14 dni wpływało na zwiększenie zwartości kłosów w łanie i liczby ziaren w kłosie, sprzyjało obniżce masy 1000 ziarniaków i silniejszemu porażeniu roślin przez Septoria nodorum Berk., czego efektem była obniżka plonu.

Rozkład drewna w przyrodzie wywołany jest głównie przez grzyby „białej zgnilizny” z klasy Basidiomycetes, do których należy Phanerochaete chrysosporium. Celem pracy było zbadanie produkcji enzymów ksylanolitycznych w hodowli P. chrysosporium w pożywce mineralnej Czapeka z dodatkiem słomy lub otrąb pszennych. Wyniki badań wykazały, że P. chrysosporium wytwarza enzymy ksylanolityczne (endo-1,4-β -ksylanazę i β-ksylozydazę) w pożywce hodowlanej z dodatkiem obu substratów. Aktywność endo-1,4-β -ksylanazy i β-ksylozydazy zależy od temperatury i jest najwyższa odpowiednio w 70 i 60^oC. Maksymalną aktywność obu enzymów stwierdzono w odczynie kwaśnym, pH = 4,6.

Zbadano zdolność sześciu szczepów z rodzaju Pseudomonas wyizolowanych z ryzosfery pszenicy do produkcji piowerdyny (pyoverdin). Badane szczepy wykazywały zróżnicowany poziom produkcji tego sideroforu w zależności od warunków hodowli. Wykazano, że syntetyzowały one największą ilość piowerdyny w 72. godzinie hodowli i w temperaturze 20-25°C, na bezżelazowej bursztynianowej pożywce. Synteza piowerdyny u wszystkich badanych szczepów podlegała silnej represji po dodaniu do podłoża hodowlanego jonów żelaza (III). Jony wapnia, kadmu i magnezu w niewielkim stopniu stymulowały syntezę badanego sideroforu, natomiast jony cynku i ołowiu obniżały jej poziom. Wzbogacenie podłoża hodowlanego w jony kobaltu całkowicie zahamowało syntezę sideroforów i wzrost bakterii.

Przedmiotem badań była ocena efektywności produkcyjnej wody badanych gatunków traw w warunkach zróżnicowanego poziomu wody gruntowej i składu gatunkowego mieszanki traw. Efektywność produkcyjną wody określono w oparciu o wyniki badań lizymetrycznych prowadzonych w latach 2001-2003. Do badań wybrano obiekty z Poa pratensis, Phleum pratense i Lolium perenne w siewie czystym i mieszanki P. pratensis z Ph. pratense oraz P. pratensis z L. perenne. Trawy rozwijały się w warunkach stałego poziomu wody gruntowej 50 i 90 cm. Na wszystkich obiektach stosowano jednakowy poziom nawożenia mineralnego. Przedstawione wyniki dowodzą, że średnia za okres wegetacyjny efektywność produkcyjna wody w warunkach Sosnowicy wahała się od 1,6 do 3,2 g s.m.· m^-2·dm^-3 wody i była zróżnicowana w zależności od składu botanicznego runi i poziomu wody gruntowej. Przy niższym (90 cm) poziomie wody gruntowej najwyższą efektywnością odznaczały się zbiorowiska dwugatunkowe, natomiast w warunkach wyższego poziomu (50 cm do lustra wody) –P. pratensis i jej mieszanka z Ph. pratense. Najmniej efektywnie woda była wykorzystywana przez ruń L. perenne. Utrzymywanie wysokiego poziomu wody gruntowej powodowało zmniejszenie efektywności produkcyjnej wody. Stwierdzono istotne zależności pomiędzy wysokością plonu a efektywnością produkcyjną wody.

Celem pracy było określenie wpływu ważniejszych elementów meteorolo-gicznych na kształtowanie się wilgotności gleby lekkiej pod uprawami żyta i ziemniaka w poszczególnych okresach ich rozwoju. Podstawę analizy stanowiły dobowe wyniki wilgotności gleby pod uprawami żyta i ziemniaka oraz wartości elementów meteorologicznych z lat 2001-2003, pochodzące ze Stacji Agrometeorologicznej w Lipkach koło Stargardu Szczecińskiego. Stwierdzono, że warunki pogodowe w większym stopniu determinowały wilgotność gleby pod uprawą żyta niż ziemniaka. Możliwości opisu wilgotności gleby tymi samymi elementami meteorologicznymi zmieniały się także w zależności od etapu rozwoju uprawianej rośliny. Największy wpływ elementów meteorologicznych na dobową zmienność wilgotności gleby pod uprawą żyta zaznaczył się w fenofazie kwitnienie – dojrzałość mleczna, a pod uprawą ziemniaka w fenofazie wschody – kwitnienie.

Ścisłe doświadczenie polowe w układzie split – plot wykonano w gospodarstwie rolnym w miejscowości Bodzanówek (gmina Choceń, województwo kujawsko- -pomorskie) w latach 2001-2003. Czynnik I stanowiły cztery technologie uprawy: I – ekstensywna, II – integrowana, III – umiarkowanie intensywna i IV – intensywna, w których badano plonowanie trzech odmian fasoli zwykłej – Igołomska, Narew i Avanti. Plon nasion fasoli wzrastał istotnie do poziomu technologii umiarkowanie intensywnej; w technologii integrowanej fasola plonowała na poziomie 83% plonów z technologii umiarkowanie intensywnej i 76% z technologii intensywnej. Wraz ze wzrostem nawożenia i dokarmiania dolistnego N obserwowano zwiększanie plonowania fasoli, zwłaszcza w umiarkowanych warunkach wilgotnościowych w okresie rozwoju generatywnego roślin. Odmiany Igołomska i Avanti plonowały istotnie wyżej niż Narew. Zawartość azotanów w nasionach ulegała zmniejszaniu wraz ze wzrostem opadów w okresie rozwoju generatywnego i przekraczała nieznacznie dopuszczalną normę w technologiach intensywnych. Występowanie antraknozy i bakteriozy najskuteczniej ograniczyły zabiegi wykonane w technologii intensywnej, przy czym najmniej grzybów na nasionach stwierdzono w technologii integrowanej i umiarkowanie intensywnej.

Największe bezwzględne i względne przyrosty plonów i wartości strukturalnych elementów plonowania stwierdzono po zwiększeniu intensywności uprawy fasoli z poziomu technologii ekstensywnej do integrowanej. Obsada strąków na 1 m² miała największy udział w zwiększaniu plonu nasion fasoli w miarę intensyfikacji technologii uprawy. Wraz ze zwiększaniem dawek N i natężeniem innych zabiegów agrotechnicznych w miarę intensyfikacji technologii uprawy fasoli notowano zmniejszenie efektywności rolniczej i fizjologicznej N; wykorzystanie N z nawozów zastosowanych w uprawie fasoli na nasiona wynosiło 77%. Zwiększenie intensywności technologii uprawy fasoli powodowało też wzrost wartości jej plonu, kosztów bezpośrednich i nadwyżki bezpośredniej, wyrażonych w PLN. Największy przyrost nadwyżki bezpośredniej, wynoszący średnio dla odmian 64%, uzyskano po zwiększeniu intensywności uprawy fasoli z poziomu technologii ekstensywnej do integrowanej; dalsza intensyfikacja uprawy fasoli przyniosła znacznie mniejszy przyrost nadwyżki bezpośredniej. Analiza marginalna kosztów wskazuje na ekonomicznie uzasadnione zwiększanie zaangażowania przemysłowych środków produkcji do poziomu technologii umiarkowanie intensywnej.

W latach 2003-2005 w Rolniczym Zakładzie Doświadczalnym Pawłowice, należącym do Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu, przeprowadzono badania mające na celu ocenę plonowania koniczyny perskiej i życicy westerwoldzkiej wysiewanych w siewie czystym i mieszanym, w zależności od nawożenia azotem. Plonowanie tych gatunków porównywano z plonowaniem jednokośnej mieszanki zbożowo- -strączkowej pszenżyta z grochem, zbieranej w fazie dojrzałości mlecznej pszenżyta. Polowa zdolność wschodów była niższa w porównaniu z planowaną ilością wysiewu, wahała się w zakresie od 41 do 77%. Średnio z trzech lat badań uzyskano od 5,62 (życica westerwoldzka w czystym siewie) do 8,25 t s.m. z ha (mieszanka pszenżyta z grochem). Nawożenie azotem korzystnie wpłynęło na plon suchej masy, a najlepszy efekt (wzrost o 63%) uzyskano dla życicy w czystym siewie. Nawożenie koniczyny w czystym siewie oraz mieszanki pszenżyta z grochem było mało efektywne, a przyrost plonu wynosił od 13 do 19%. Jednokośna mieszanka pszenżyta z grochem może być alternatywą dla jednorocznych mieszanek motylkowo-trawiastych ze względu na wyższy plon suchej masy i niższe koszty zbioru.

W latach 2003-2005 oceniano plonowanie i cechy jakościowe ziarna pszenicy ozimej odmiany Korweta. Odmiana ta najlepiej plonowała po grochu siewnym, niżej – o 10,1-10,7% – po ziemniaku i 1-krotnym wysiewie po sobie, zaś najniżej (o 19,3-24,9%) po 2- i 3-krotnym wysiewie po sobie. Przedplony pszenicy różnicowały również cechy jakościowe ziarna. Największą ilość białka ogółem i glutenu mokrego oraz wartość wskaźnika sedymentacji Zeleny’ego stwierdzono po ziemniaku, pszenicy wysiewanej 3-krotnie po sobie i po grochu siewnym. Liczbę opadania, gęstość ziarna oraz wyrównanie różnicowały jedynie warunki pogodowe w analizowanych latach badań. Plon pszenicy był ujemne skorelowany z zawartością białka i glutenu w ziarnie oraz dodatnio z gęstością i wyrównaniem. Zawartość białka ogółem była dodatnio skorelowana z zawartością glutenu i wskaźnikiem sedymentacji Zeleny`ego.

Wyniki badań oparto na doświadczeniu polowym przeprowadzonym w latach 2002-2004. Celem pracy było określenie wpływu sposobów uprawy roli i sposobów odchwaszczania z zastosowaniem herbicydów na zawartość białka ogólnego i właściwego w bulwach ziemniaka jadalnego. Herbicydy zastosowane w pielęgnacji podwyższały istotnie zawartość białka ogólnego i właściwego w porównaniu z bulwami z obiektu kontrolnego. Analiza statystyczna wykazała również istotny wpływ sposobów uprawy roli i warunków pogodowych w latach prowadzenia badań na omawiane cechy.