Przedmiotem badań było określenie poziomu wybranych pierwiastków: makroelementów (Mg) i mikroelementów (Ni, Fe, Cu, Zn), a także metali ciężkich (Cd) w tkankach i narządach karpi hodowanych w wodach województwa zachodniopomorskiego, ze szczególnym uwzględnieniem rzeki Odry. Badania zostały przeprowadzone na 5-miesięcznych karpiach, które zostały pozyskane ze stacji doświadczalnejAkademii Rolniczej w Szczecinie. Przeprowadzono ocenę poziomu wybranych pierwiastków w tkankach i narządach ryb. Dokonano analizy składu chemicznego organizmów karpi na podstawie wybranych pierwiastków: kadmu, żelaza, niklu, cynku, miedzi i magnezu. Otrzymane wyniki porównano z dostępnymi danym z literatury ze szczególnym uwzględnieniem wartości otrzymanych u ryb hodowanych w Odrze. Na podstawie uzyskanych wyników stwierdzono, że zawartość badanych pierwiastków mieściła się w granicach norm fizjologicznych określonych dla ryb karpiowatych.

Okoń zamieszkujący prawie wszystkie akweny w Polsce nie podlega ochronie. Stały spadek liczebności populacji okonia w wodach śródlądowych Polski mający odzwierciedlenie w połowach rybackich i wędkarskich w ostatnim półwieczu i pierwszych latach bieżącego stulecia jest głównie efektem zwiększonej intensywności połowów. Okoń występuje obecnie w ilościach dużo mniejszych niż wymagane do zrównoważonego funkcjonowania biocenoz wodnych w których różnorodność gatunkowa i ilościowa ryb jest utrzymywana na ustabilizowanym poziomie – odpowiednim dla trofii danego akwenu. Celem przedstawionej w opracowaniu analizy jest określenie wielkości i płodności samic w wieku osiągania pierwszej dojrzałości płciowej i wykorzystanie tych wyników do zaproponowania wymiaru ochronnego, którego legalizacja umożliwiłaby szybszą odbudowę zbyt intensywnie eksploatowanych populacji okonia, bez drastycznych ograniczeń w eksploatacji gatunku. Materiał do analiz zebrano z jezior przymorskich polskiej strefy brzegowej południowego Bałtyku, ZalewuWiślanego, jezior mazurskich z okolicy Olsztyna oraz z podgrzewanych przez elektrociepłownie jezior położonych w okolicy Konina. Próby pozyskano z połowów rybackich dokonywanych za pomocą niewodów, żaków i wontonów w latach 2000–2005 w okresie późnej jesieni, kiedy wzrost okonia już ustaje oraz w zimie i w okresie wiosennym, przed tarłem i w czasie tarła. Najmniejsze, dojrzałe do tarła samice okonia były po trzech sezonach wzrostu (grupa wieku 2+) i mieściły się w klasie wielkości 14,1–16 cm L.t. Stanowiły one w połowach rybackich około 25% samic odławianych z tej grupy wieku. Największe trzyletnie samice (klasa 22,1–24 cm L.t.) występowały w połowach sporadycznie. Najczęściej spotykane samice w wieku pierwszej dojrzałości płciowej, to osobniki około 17,5 cm L.t. Płodność absolutna najmniejszych samic, pierwszy raz przystępujących do tarła, kształtowała się na poziomie 5–10 tys. ziaren przypadających na jednego osobnika. Na jedną samicę o długości 17,5 cm L.t. w wieku pierwszej dojrzałości płciowej przypada około 13,0 tys. ziaren ikry.Wymiar ochronny: 18 cm L.t., umożliwia odbycie tarła około 70% samic okonia osiągających pierwszą dojrzałość płciową.

Stosując kolumnową, cienkowarstwową i wysokociśnieniową chromatografię cieczową autorzy badali występowanie karotenoidów u osobników piranii roślinożernej i drapieżnej hodowanych w akwarium. Analizie poddano skórę, mięśnie, wątrobę oraz jelita osobników obu płci badanych gatunków. Ustalono obecność 16 karotenoidów, wśród których dominującymi okazały się u osobników piranii roślinożernej luteina i astaksantyna, zaś u piranii drapieżnej astaksantyna i zeaksantyna. Tylko u piranii roślinożernej stwierdzono występowanie ε-karotenu i diadinoksantyny, a u piranii drapieżnej – cyntiaksantyny. Ogólna zawartość karotenoidów u piranii roślinożernej wahała się od 1,889 (mięśnie) do 12,215 µg g^–1 świeżejmasy (jelita), natomiast u piranii drapieżnej od 0,907 (mięśnie) do 5,235 µg g^–1 świeżejmasy (wątroba).

W latach 1976–1979 przy użyciu niewielkiego czerpaka dna i dragi poławiano faunę denną do 12 Mm od brzegu w Zatoce Pomorskiej przy wyspieWolin i na wybrzeżu środkowym w okolicach Ustki. Narzędzia używane do połowu zbierały tylko powierzchniową warstwę osadu omijając dorosłe postacie infauny.Wypłukiwane z osadu organizmy odcedzano na gazie o boku oczka 0,3 mm. Tak małe oczko spowodowało wzrost udziału młodocianych przedstawicieli większości taksonów makrofauny jak i ujawniło obecność gatunków o niewielkich rozmiarach, nie wykazywanych w innych badaniach, w których stosowano sito o boku oczka 1 mm.Wielkość oczka siatki było jedną z przyczyn wykazania większej niż w innych badaniach liczby taksonów fauny dennej. Zastosowanie dragi umożliwiło schwytanie przedstawicieli taksonów uciekających przed czerpakami, co również poszerzyło listę złowionych gatunków. W Zatoce Pomorskiej większość taksonów fauny dennej wykazała znacznie większą liczebność w porównaniu z reprezentującym wybrzeże środkowe rejonem Ustki. Jedynie Streptosyllis websteri, dość liczny w rejonie Ustki, w Zatoce notowany był sporadycznie.

W sześciu płytkich jeziorach Pojezierza Łęczyńsko-Włodawskiego (Kleszczów, Rotcze, Długie, Sumin, Głębokie Uścimowskie i Syczyńskie) porównano skuteczność połowów ryb trzema metodami: elektropołów, sieci „gill net” i żaki. Najwięcej gatunków ryb i największą ich biomasę stwierdzono przy elektropołowach. Przy połowach w otwartej wodzie zadowalające efekty dawały połowy sieciami typu gillnet Norden S, natomiast żaki stawiane w litoralu okazały się narzędziem najmniej skutecznym i o dużej wybiórczości gatunkowej. Do połowów kontrolnych ryb w płytkich jeziorach najlepiej używać kilku metod połowu np.: elektropołowy w strefie litoralu i połowy sieciami w strefie otwartej wody.

Wyniki oparto na analizie przewodów pokarmowych 692 karasi srebrzystych. Skład pokarmu schrakteryzowano przy pomocy trzech metod: liczbowego udziału poszczególnych składników pokarmu, częstości ich występowania oraz udziału wagowego.Wpokarmie karasi srebrzystych najczęściej spotykano skorupiaki z rodziny Ostracoda oraz małżoraczki: Bosmina sp., Leptodora kindtii i Daphnia magna. Opracowano także intensywność żerowania ryb; karasie srebrzyste najintensywniej żerowały w lipcu, najsłabiej zaś w listopadzie i grudniu. Zależność L-W obliczono zarówno dla ryb całych jak i patroszonych, stosując powszechnie przyjętą funkcję potęgową (rys. 2 i 3). Obliczone wartości współczynników odżywienia karasi srebrzystych nie wykazały większych różnic w kondycji ryb w poszczególnych zbiornikach.

Ważnym wskaźnikiem określającym limitującą rolę azotu bądź fosforu w produktywności wód powierzchniowych, są wartości ilorazu stężeń omawianych pierwiastków, występujące w danym akwenie.Wlatach 1986–1996, w płytkich przymorskich jeziorach Koprowo, Liwia Łuża i Resko, badano zależność tego ilorazu od termiki, produkcji pierwotnej (chlorofil „a”) i stopnia mineralizacji wód (przewodność elektrolityczna właściwa, stężenia chlorków i siarczanów), a także od ich właściwości optycznych (widzialność krążka Secchiego). W wodach analizowanych jezior stwierdzono zawartość fosforu fosforanowego od 0,028 do 0,365; azotu mineralnego od 0,289 do 1,897 mg·dm^–3; iloraz N:P zmieniał się od 5,4 do 34,3; zawartość chlorków i siarczanów wynosiła odpowiednio od 87,0 do 1079,2 oraz 53,0 do 266,4mg·dm^–3.Widzialność krążka Secchiego wynosiła w okresie lata 0,75 m, natomiast stężenia chlorofilu „a” latem zmieniały się od 33,5 do 73,2 mg·m^–3. Wartości tych wskaźników potwierdzają, że omawiane jeziora były silnie eutroficzne. Na podstawie przeprowadzonych badań stwierdzono znaczną zmienność stężeń chlorków oraz siarczanów, które wiązały się odwrotnie proporcjonalnie z wartościami ilorazu N:P. Zależność taka nie występowała w powiązaniu z przewodnością elektrolityczną właściwą. Ponadto ustalono, że największy wpływ na zawartość chlorofilu „a” w wodach jezior Koprowo, Liwia Łuża oraz Resko Przymorskie miały stężenia fosforu (fosfor rozpuszczony reagujący) oraz warunki świetlne (widzialność krążka Secchiego), były to zatem czynniki limitujące produkcję pierwotną tych akwenów.