Badano występowanie syndromu M74 u samic łososia atlantyckiego Salmo salar L. dwóch populacji wchodzących na tarło do rzek Polski w 2004 roku (rzeka Wieprza w miejscowości Darłowo i rzeka Wisła w miejscowości Świbno) oraz hodowanych w wodzie słodkiej w stawach w miejscowości Miastko, zaopatrywanych w wodę z rzeki Studnicy, dopływu Wieprzy. Ogółem przebadano ikrę pobraną od 218 samic, w tym 80 samic z miejscowości Darłowo, 66 – z mmiejscowości Świbno oraz 72 – z miejscowości Miastko. Badana ikra pod względem koloru, według czterostopniowej skali Szwedzkiego Instytutu Badań Ryb Łososiowatych w Alvkarleby, należała do trzech grup: żółtej (u 36 samic), żółto-pomarańczowej (u 155 samic) i pomarańczowej (u 27 samic), brak było ikry koloru ciemnopomarańczowego. Obecność syndromu M74 u samicy łososia ustalano stosując metodę porównawczą zawartości w ikrze czerwonych (astaksantyna, kantaksantyna) oraz żółtych (luteina, zeaksantyna) karotenoidów. U gatunków samic z rodzaju Salmo z syndromem M74 zawartość czerwonych karotenoidów w ikrze jest zawsze poniżej 2,220 μg·g^-1 surowej masy ikry [Pettersson, Lignell 1999; Czeczuga et al. 2005 a]. Występujące w ikrze karotenoidy oznaczano stosując chromatografię kolumnową (CC), cienkowarstwową (TLC) oraz wysokosprawną chromatografię cieczową (HPLC). W badanej ikrze stwierdzono występowanie 15 karotenoidów: P-karoten, P-kryptoksantyna, neotksantyna, luteina, 3'-epiluteina, tunaksantyna, zeaksantyna, anteraksantyna, deepoksyneoksantyna, mutatoksantyna, 3'-hydroksyechinenon, a-doradeksantyna, adoniksantyna, kantaksantyna oraz astaksantyna. Ogólna zawartość karotenoidów w badanej ikrze wahała się od 5,426 do 8,196 μg·g^-1 surowej masy ikry (średnio 6,374 μg·g^-1 s.m.i.). Czerwone karotenoidy dominowały w ikrze koloru pomarańczowego i żółto-pomarańczowego, żółte zaś w ikrze koloru żółtego. Zawartość czerwonych karotenoidów w ikrze koloru żółtego wahała się od 0,982 do 2,015 μg·g^-1 s.m.i., średnio 1,824 μg·g^-1 s.m.i., żółtych zaś od 2,802 do 3,604 μg·g^-1 s.m.i., średnio 3,118 μg·g^-1 s.m.i. Stosunek czerwonych karotenoidów do żółtych w ikrze koloru żółtego wynosił 0,58. Zatem obecność syndromu M74 stwierdzono ogółem u 36 samic Salmo salar L. co stanowi 16,5% badanych samic. Jeśli chodzi o poszczególne populacje, to wśród samic z rzeki Wieprzy syndrom M74 wystąpił u 18 samic (22,5%), z rzeki Wisły – u 9 (13,6%) i hodowanych w stawach – także u 9 samic (12,5 %).

Ryby łososiowate stanowią ważny element gospodarki rybackiej w Polsce i na świecie. Liczebność tej rodziny ryb w wodach naturalnych, w głównej mierze, uzależniona jest od warunków pokarmowych w ciekach, do których zostały wprowadzone jako wylęg lub narybek. Ich wcześniejszy podchów na pokarmie sztucznym, w warunkach kontrolowanych pozwala na osiągnięcie często zadowalających wyników zarybień, przede wszystkim ze względu na wyższy stopień przeżycia w porównaniu z wylęgiem pływającym. Istnieje jednak przypuszczenie, że podchów wylęgu troci na pokarmie naturalnym w postaci zooplanktonu mógłby znacznie wpłynąć na poprawę warunków przeżycia w cieku. Pokarm naturalny w przeciwieństwie do sztucznego rozwija u wylęgu ryb instynkt łowiecki, będący często jedynym czynnikiem decydującym o przeżyciu. W niniejszej pracy przedstawiono wyniki podchowu wylęgu troci na pokarmie naturalnym, które porównano z wynikami podchowu na pokarmie sztucznym. Bazę pokarmową w postaci zooplanktonu stanowił zooplankton pozyskiwany z odpływu z naturalnego i sztucznego zbiornika.

Celem pracy było określenie tempa wzrostu długości i masy próby tobiasza z rejonu pomiędzy Zatoką Pucką a otwartymi wodami Zatoki Gdańskiej, zebranej w czerwcu 1995 roku. Wiek tobiasza został odczytany z otolitów. Tempo wzrostu zostało oszacowane za pomocą odczytów wstecznych. Zależność długość – masa była określona za pomocą funkcji wykładniczej, a tempo wzrostu masy za pomocą zmodyfikowanego równania von Bertalanffy'ego. Wiek tobiaszy w badanej próbie wahał się w granicach 1+ do 4+. Tempo wzrostu długości badanego tobiasza, wyrażone za pomocą równania von Bertalanffy'ego przedstawia się następująco: L_t = 14.61 [1–e^{-0.44756(t-0.0176)}], natomist tempo wzrostu masy określone jest jako: 8.13[1–e^{-0.44756(t-0.0176)}]^2.5041. Zależność długość całkowita – masa ciała przedstawia równanie: W = 0,00985 Tl2,5041. Badana próba tobiasza z Zatoki Gdańskiej charakteryzuje się najniższym tempem wzrostu długości, w porównaniu do różnych populacji z Morza Północnego. Tempo wzrostu masy badanej próby jest zdecydowanie niższe, niż porównywanej populacji z Zatoki Pomorskiej.