Celem opracowania jest wskazanie dobrych przykładów zagospodarowania funduszy unijnych w celu ochrony i wykorzystywania zasobów dziedzictwa przyrodniczego i kulturowego na obszarach wiejskich. Przykłady takie dowodzą, że rozwój turystyki, promocja tradycyjnej kultury materialnej i niematerialnej oraz ochrona środowiska przyrodniczego może iść w parze z rozwojem lokalnej gospodarki. Dobre pomysły i praktyki przyczyniają się również do aktywizacji samorządów lokalnych, rozwoju małej przedsiębiorczości wśród mieszkańców i tym samym wpływają na poprawę warunków bytowych ludności mieszkającej na wsi. W Polsce Pilotażowy Program Leader+ został uruchomiony w latach 2004–2006 i już stał się atrakcyjnym dla wiejskich społeczności sposobem pozyskiwania środków na rozwój. W ramach przeprowadzonych konkursów wyłoniono osiemdziesiąt projektów, na realizację których lokalne grupy działania otrzymały dotacje. W artykule analizuje się wybraną z ogólnej populacji projektów próbę dwudziestu pięciu, w tym głównie ze względu na zawarte w nich propozycje działań wspierających ochronę krajobrazu kulturowego i przyrodniczego, a tym samym dobrze wpisujących się w ogólnokrajową strategię zrównoważonego rozwoju obszarów wiejskich.

Pobudzenie aktywności gospodarczej ludności przyczynia się do wielofunkcyjnego rozwoju obszarów wiejskich, dzięki któremu polska wieś ma szansę stać się bardziej atrakcyjną jako miejsce życia i pracy. W artykule podjęto próbę przedstawienia stanu oraz wybranych uwarunkowań rozwoju nierolniczej działalności gospodarczej na obszarach wiejskich, zwłaszcza po wstąpieniu Polski do Unii Europejskiej. Badania IERiGŻ-PIB wykazały, że blisko połowa odnotowanych podmiotów prowadziła działalność handlową, która wiąże się z relatywnie małym ryzykiem gospodarczym i nie jest związana z kierunkiem wykształcenia właściciela. Z kolei firmy produkcyjne stanowiły niespełna jedną dziesiątą wśród ankietowanych, ponieważ podjęcie tego rodzaju działalności wymaga zaangażowania znacznych środków finansowanych oraz specjalistycznej wiedzy osób zarządzających nimi. Niezwykle ważną rolę w aktywizacji wsi odgrywają samorządy lokalne, a szczególnie ich działalność w obszarze inwestycji i edukacji.

Badanie dotyczyło liczby ludności, siły roboczej w sektorze rolniczym, produktywności rolnictwa oraz działalności gospodarczej w Libii w latach 1990–2004. Dodatkowo przeanalizowano również rozwój wydajności rolniczej w okresie objętym badaniem. W 1990 r. udział siły roboczej zatrudnionej w rolnictwie w stosunku do całkowitej siły roboczej w Libii wynosił 13,7%, jednak w 2004 r. udział ten spadł już do 4,6%. Było to spowodowane migracją ludzi ze wsi do miast w poszukiwaniu lepszych płac w innych sektorach, zmniejszoną ilością opadów, spadkiem ponownego inwestowania dochodów oraz brakiem wykwalifikowanej siły roboczej w sektorze rolniczym. W 2004 r. odnotowano także wzrost wydajności siły roboczej w sektorze rolnym o 12,7 punktów procentowych, co związane było z wykorzystywaniem nowoczesnej technologii rolnej.

Po 1989 roku wyraźnie wzrosły ceny i obrót nieruchomościami. Artykuł dotyczy ziemi rolnej w obrocie prywatnym oraz Skarbu Państwa. Opracowanie uwzględnia tendencje wzrostu cen w latach 1998–2005 w Polsce i Unii Europejskiej. Wzrosły one szczególnie w państwach, które wstąpiły do UE. Tendencje te rozważono na przykładzie obrotu prywatnego ziemi pochodzącej z zasobów Agencji Nieruchomości Rolnych i gmin. Materiały źródłowe do opracowania uzyskano głównie z GUS i Agencji Nieruchomości Rolnych. Wykorzystano także literaturę. Dane liczbowe opracowano metodą opisową, porównawczą i statystyczną. Wyniki analizy przedstawiono w formie tabelarycznej i graficznej. Z opracowania wynika, że następuje systematyczny wzrost ceny ziemi rolnej, zwłaszcza w obrocie prywatnym, przy znacznym zróżnicowaniu w poszczególnych województwach, jak również w państwach członkowskich Unii Europejskiej.

Celem artykułu jest dokonanie przeglądu literatury dotyczącego pojęcia kultury organizacyjnej oraz zaprezentowanie wyników badań przeprowadzonych w małych i średnich przedsiębiorstwach z województwa śląskiego. Badania dotyczyły oceny kultury organizacyjnej wspierającej innowacyjność, zostały przeprowadzone w pierwszej połowie 2006 roku. Przedstawione narzędzie do badania kultury organizacyjnej można wykorzystać w rozmaitych celach: do monitorowania i oceniania zmian, rozpoznawania kultur zespołów osiągających najlepsze wyniki oraz usprawniania przebiegu fuzji i przejęć. Przedsiębiorstwa zmierzające do innowacyjności powinny skoncentrować się na powyższych czynnikach, tak, aby ich kombinacja stworzyła środowisko, w którym wiedza będzie faktycznie tworzona, rozpowszechniana i użytkowana.

W artykule zawarto wyniki badań empirycznych przeprowadzonych z wykorzystaniem metody monograficznej w dziewięciu największych przedsiębiorstwach przemysłu spożywczego, prowadzących działania marketingowe skierowane do konsumentów indywidualnych. W przedstawionym opracowaniu zaprezentowano relacje pomiędzy marketingiem klasycznym i internetowym. W dalszej części artykułu skoncentrowano się na ograniczeniach dotyczących marketingu klasycznego, a w części końcowej przedstawiono główne możliwości i bariery dotyczące zastosowania Internetu w działaniach marketingowych (m.in. oceniono funkcjonowanie, szanse i zagrożenia oraz sukcesy i porażki).

Handel targowiskowy w Polsce ma bardzo długą tradycję, jednakże znaczny wzrost natężenia tej formy handlu zaobserwowano w naszym kraju w dobie transformacji. W niniejszym artykule podjęto próbę określenia tendencji zmienności handlu targowiskowego w okresie poprzedzającym wstąpienie Polski do Unii Europejskiej. W tym celu analizie poddano: liczbę targowisk stałych, liczbę stanowisk stałych na targowiskach stałych i powierzchnię sprzedażową na targowiskach stałych w Polsce w latach 1999–2004. W skali kraju stwierdzono niewielki spadek natężenia badanego zjawiska, jego dużą zmienność czasową i przestrzenną oraz istotną zależność od handlu przygranicznego. Na zachodzie i południu kraju przeważały tendencje spadkowe, a na wschodzie i w centrum kraju – tendencje wzrostowe.

Przedmiotem artykułu była analiza mechanizmów działania w zakresie programów rolnośrodowiskowych, które realizowano w ramach PROW w latach 2004–2006. Działanie to składało się z 7 pakietów, które z kolei dzielono na warianty i zadania. W poszczególnych województwach wyodrębniono strefy priorytetowe, obejmujące obszar 770,8 tys. ha. W omawianym okresie rolnicy złożyli 46,7 tys. wniosków, co w przeliczeniu na jedno województwo dawało 2918 wniosków. Rolnicy, którzy otrzymali wsparcie finansowe działali na podstawie specjalnego planu działalności rolnośrodowiskowej, realizowanego pod nadzorem doradcy legitymującego się certyfikatem. Dopłaty do działalności rolnośrodowiskowej wyniosły w sumie 236,9 mln zł. Realizacja działań w latach 2004–2006 przebiegała wolniej od przyjętych prognoz, a niewykorzystane środki przeznaczono na inne cele.