Celem badań było stwierdzenie czy wyciągi olejowe uzyskane z roślin należących do 22 wybranych gatunków zawierają substancje ograniczające żerowanie chrząszczy Hylobius abietis na pędach Pinus sylvestris. Badania wykonano w warunkach laboratoryjnych. Wykazano statystycznie istotne zmniejszenie wielkości uszkodzeń na gałązkach sosnowych traktowanych wyciągiem olejowym z liści Lycopersicon esculentum. Natomiast wyciągi z liści Papaver rhoeas i Junlans regia zwiększały żerowanie chrząszczy szeliniaka sosnowca.

Badania wykonano w środkowozachodniej Polsce, w drzewostanach sosny zwyczajnej w wieku 25-36 lat. Liczebność larw Hylobius abietis określono na pniakach pozostałych po ściętych drzewach sosny w ośmiu drzewostanach. Stwierdzono, że na pniakach znajdujących się na szlakach zrywkowych liczebność larw szeliniaka była istotnie większa niż na pniakach znajdujących się poza szlakami.

W 52 drzewostanach Pinus sylvestris porównano dwie metody określania liczebności foliofagicznych owadów zimujących w ściółce leśnej. Stwierdzono, że metoda polegająca na pomiarze w drzewostanie liczebności owadów na 10 małych poletkach nie jest wyraźnie lepsza od metody polegającej na pomiarze liczebności pod koroną jednego drzewa.

W latach 2002 i 2003 w okresie jesiennym z 630 kołowych powierzchni monitoringowych leżących na obszarze ekosystemów leśnych Karkonoskiego Parku Narodowego pobrano próby ściółki z powierzchni 0,04 (w 2002 roku) i 0,16 m² (w 2003 roku) w celu rozpoznania składu gatunkowego epigeicznych zgrupowań kusakowatych i ich charakterystyki zoocenologicznej. Chrząszcze kusakowate w liczbie 136 osobników stwierdzono w 87 próbach. Zaliczono je do 32 taksonów. Przeprowadzono analizy wyróżnionych zgrupowań Staphylinidae za pomocą wskaźników zoocenologicznych (stałości i dominacji występowania, bogactwa gatunkowego Margalefa, różnorodności gatunkowej Shanonna-Weavera, wierności zgrupowania, wskaźnika Bohača i wartości ekologicznej zgrupowania) dla obwodów ochronnych Karkonoskiego Parku Narodowego oraz regla dolnego i górnego. Stwierdzono, że gatunkami dominującymi są Othius subuliformis Steph., Geostiba circellaris (Grav.) i Amischa analis (Grav.). W zgrupowaniach Staphylinidae występujących w lasach regla dolnego wyróżniono 16 taksonów i stwierdzono wyraźną dominację Othius subuliformis i Geostiba circellaris. Zgrupowania Staphylinidae występujące w strefie regla górnego składają się z 26 taksonów i wykazują strukturę dominacyjną charakterystyczną dla niezakłóconych systemów ekologicznych z wysoką frekwencją Othius subuliformis, Amischa analis i Geostiba circellaris.

W czasie prac z zakresu urządzania lasu metodą matematyczno-statystyczną na terenie Karkonoskiego Parku Narodowego założono 630 powierzchni kołowych rozmieszczonych na planie siatki o bokach 200 × 300 m. Wiosną i wczesnym latem 2004 roku ze środków tych powierzchni pobrano próby ściółki w celu określenia składu gatunkowego zgrupowań chrząszczy kusakowatych (Staphylinidae) oraz ich charakterystyki zoocenologicznej. W próbach stwierdzono 83 chrząszcze zaliczane do 22 taksonów. Wyróżnione zgrupowania przeanalizowano za pomocą wskaźników zoocenologicznych dla lasów regla dolnego i górnego. Stwierdzono, że gatunkami dominującymi są Geostiba circellaris (Grav.), Atheta tibialis (Heer) oraz Amischa analis (Grav.) i Othius subuliformis Steph. W zgrupowaniach regla dolnego wyróżniono osiem taksonów z wyraźną dominacją Geostiba circellaris. Wiosenne zgrupowania Staphylinidae regla górnego składają się z 21 taksonów i wykazują strukturę dominacyjną charakterystyczną dla niezakłóconych systemów ekologicznych z wysoką frekwencją Atheta tibialis i Amischa analis.

Celem badań było określenie właściwości izolatu F. velutipes, a w szczególności zdolności wzrostu, zasiedlania i rozkładu drewna bukowego, brzozowego i dębowego w trzech temperaturach 4°C, 15°C i 22°C in vitro. Grzybnia saprotrofa rozpoczynała wzrost już po dniu od inokulacji w temperaturze 15°C i 22°C. Średni dzienny przyrost grzybni wynosił 2,2 mm w temperaturze 4°C, 6,7 mm w 15°C i 6 mm w 22°C. Grzybnia rozpoczynała zasiedlanie drewna po czterech dniach od inokulacji. Najintensywniej izolat F. velutipes zasiedlał drewno bukowe w temperaturze 22°C. Izolat F. velutipes rozkładał drewno brzozowe i bukowe w takim samym stopniu w temperaturach 15°C i 22°C, zarówno po trzech, jak i sześciu miesiącach inkubacji. Średnia utrata ciężaru próbek drewna po trzech miesiącach wynosiła od 1,66% dla drewna dębowego inkubowanego w temperaturze 4°C do 8,96% dla drewna brzozowego inkubowanego w temperaturze 22°C, natomiast po sześciu miesiącach utrata ciężaru próbek drewna wynosiła odpowiednio od 5,44% do 15,45%. Najsłabiej badany izolat saprotrofa rozkładał drewno dębowe niezależnie od temperatury i czasu inkubacji. Właściwości tego izolatu co do tempa zasiedlania drewna pniakowego i jego zdolności konkurowania z innymi grzybami środowiska leśnego powinny być sprawdzone w badaniach terenowych.

W pracy przedstawiono wyniki badań dotyczące biomasy drzewostanu wyrosłego na siedlisku boru mieszanego świeżego. Dokładna znajomość danych dotyczących masy poszczególnych elementów drzewa może być przyczynkiem do prowadzenia innych badań, np. związanych z określeniem biomasy jako bazy surowcowej czy ustaleniem ilości pierwiastków odżywczych wycofywanych z lasu wraz pozyskiwanym surowcem. Przeprowadzone badania wykazały, że na tym siedlisku całkowita masa naziemna sosen wyniosła ponad 264 500 kg/ha, z czego największy udział przypadał na drewno strzały (około 212 t/ha), a najmniejszy na grubsze gałęzie (o średnicy powyżej 4 cm). Przeprowadzone badania wilgotności pozwoliły ustalić masę poszczególnych części drzewa w stanie suchym. Struktura procentowa jest zbliżona do struktury mas w stanie świeżym. Największą różnicę stwierdzono w wypadku kory – jest jej o 2% więcej w porównaniu z masą w stanie świeżym.

W pracy podjęto próbę oceny dokładności „Tablic przyrostu miąższości dla sosny” Alberta Dudka w drzewostanach sosnowych w wieku 35, 50 i 88 lat, pochodzących z LZD Murowana Goślina. W drzewostanie 35-letnim najmniejszy wtórny błąd procentowy określania bieżącego przyrostu miąższości drzewostanu za 5-letni okres przyrostowy uzyskano, stosując IV wariant tablic (–2,69%), a za okres 10-letni z wykorzystaniem I wariantu (1,62%). W drzewostanie 50-letnim dla krótszego okresu przyrostowego był to wariant II (–2,21%), a dla dłuższego – V wariant (–7,94%). W najstarszym drzewostanie to odpowiednio III (12,60%) i IV (–6,77%) wariant tablic. Stosując wariant II, IV i V tablic, w analizowanych drzewostanach ustalono bieżący przyrost miąższości w stopniach grubości. Niezależnie od zastosowanego wariantu tablic (w poszczególnych stopniach grubości) uzyskano błędy zarówno dodatnie, jak i ujemne, a największe błędy (wartości bezwzględne) wystąpiły dla drzew pochodzących z najniższych i najwyższych stopni grubości. W większości przypadków dokładność określania bieżącego przyrostu miąższości badanych drzewostanów za pomocą tablic była zgodna z dokładnością, którą przewidywał ich autor. Wariant V tablic pozwala na najdokładniejsze określenie przyrostu miąższości drzewostanu, niezależnie od jego wieku i długości okresu przyrostowego.

W pracy przeprowadzono ocenę porównawczą samców sarny europejskiej (Capreolus capreolus L.) bytujących w czterech zróżnicowanych pod względem fizyczno-geograficznym i klimatycznym rejonach okolic Krakowa (rys. 1). Jako kryterium oceny jakości osobniczej rogaczy przyjęto: masę tuszy, wymiary i masę czaszek oraz wymiary i formę poroża. Najniższą jakość osobniczą stwierdzono u saren bytujących w rejonie Jurajskich Parków Krajobrazowych, a najwyższą u kozłów z Wyżyny Miechowskiej i Płaskowyżu Proszowickiego. Dowiedziono, iż pod względem wymiarów czaszek sarny bytujące w regionie krakowskim nie ustępują najlepszym polskim populacjom tego gatunku.

Grzybnia Daedalea quercina (L.): Fr. została przebadana in vitro pod kątem jej zdolności do rozkładu drewna 25 gatunków drzew krajowych, introdukowanych i egzotycznych. Określono laboratoryjnie zakres preferencji troficznych tego gatunku grzyba oraz oceniono tempo rozkładania przez niego próbek drewna poszczególnych gatunków drzew.