W pracy przedstawiono wyniki badań z lat 2000-2003, których celem było porównanie plonowania i opłacalności uprawy ziemniaka jadalnego nawożonego międzyplonami i słomą. W doświadczeniu badano dwa czynniki: nawożenie międzyplonem (obiekt kontrolny, komonica zwyczajna, komonica zwyczajna + życica wielokwiatowa, facelia, facelia – mulcz) oraz nawożenie słomą (bez słomy, ze słomą). W pierwszym roku po zastosowaniu nawożenia organicznego uprawiano jadalną odmianę ziemniaka ‘Rywal’. Podczas zbioru określono plon ogólny i handlowy bulw ziemniaka. Dokonano również oceny ekonomicznej uprawy ziemniaka jadalnego w warunkach zróżnicowanego nawożenia organicznego. Obliczono wartość produkcji, bezpośrednie koszty produkcji i nadwyżkę bezpośrednią. Najwyższy plon ogólny i handlowy bulw ziemniaka uzyskano z kombinacji nawożonych mieszanką komonicy zwyczajnej z życicą wielokwiatową oraz komonicą zwyczajną ze słomą. Najniższe bezpośrednie koszty produkcji poniesiono na nawożenie ziemniaka facelią w formie mulczu, komonicą zwyczajną oraz mieszanką komonicy zwyczajnej z życicą wielokwiatową. Najlepszy wynik produkcyjny i ekonomiczny zapewnia nawożenie ziemniaka jadalnego mieszanką komonicy zwyczajnej z życicą wielokwiatową oraz komonicą zwyczajną ze słomą.

Badania przeprowadzono w oparciu o kolby kukurydzy pobrane z pól rol-ników duńskich w roku 2001. Łącznie pobrano 97 prób, z 58 pól z 15 gospodarstw (9 ekologicznych i 6 tradycyjnych). Uzyskane wyniki przeanalizowano w zależności zróżnicowania odmianowego, sumy temperatur efektywnych oraz typu gospodarstwa. Zawartość suchej masy w kolbach w głównej mierze decydowała o zawartości skrobi, NDF, ADF, a także zawartości fosforu i magnezu. Zawartość suchej masy była ujemnie skorelowana z zawartością NDF i ADF, natomiast dodatnio z zawartością skrobi. Wysoka zawartość NDF i ADF w kolbach kukurydzy była ujemnie skorelowana z udziałem skrobi.

Celem badań było określenie wydajności biomasy i zdrowotności trzech gatunków roślin strączkowych: seradeli uprawnej, grochu siewnego i łubinu żółtego, uprawianych w międzyplonie ścierniskowym po jęczmieniu jarym. Badania polowe przeprowadzono w latach 2002-2004 w Stacji Badawczej w Mochełku, należącej do Uniwersytetu Technologiczno-Przyrodniczego w Bydgoszczy, na glebie lekkiej, kompleksu żytniego bardzo dobrego. Spośród badanych roślin najwięcej suchej masy całkowitej wytworzył łubin żółty (3,31 t·ha^-1), a najmniej seradela (2,43 t·ha^-1). Groch siewny wytworzył największy plon biomasy nadziemnej, natomiast łubin żółty istotnie większą niż seradela i groch masę resztek pozbiorowych. Obserwowano stosunkowo niskie porażenie szyjki korzeniowej i korzeni seradeli, nieco wyższe łubinu żółtego i grochu. Główną przyczyną obserwowanych objawów chorobowych były grzyby z rodzaju Fusarium, zwłaszcza F. solani. Nie stwierdzono istotnego wpływu międzyplonów na skład chemiczny gleby.

Badania polowe wykonano w latach 2002-2004 w Stacji Badawczej w Mochełku, należącej do Uniwersytetu Technologiczno-Przyrodniczego w Bydgoszczy. Celem badań było określenie zawartości i akumulacji makroskładników w biomasie trzech gatunków roślin strączkowych: seradeli uprawnej, grochu siewnego i łubinu żółtego, uprawianych w międzyplonie ścierniskowym po jęczmieniu jarym, na glebie lekkiej. Badane rośliny gromadziły w biomasie znaczne ilości azotu (62,1-90,9 kg·ha^-1) i potasu (66,2-85,4 kg·ha^-1). Pozostałe składniki (P, Ca i Mg) były akumulowane w biomasie roślin motylkowatych w małych ilościach. Najbardziej wartościowy pod względem możliwości zagospodarowywania makroskładników w biomasie był łubin żółty, który zakumulował istotnie większą masę potasu, fosforu i magnezu niż seradela uprawna i groch siewny.

Celem badań było określenie wpływu następczego dla pszenicy jarej trzech gatunków roślin strączkowych: seradeli uprawnej, grochu siewnego i łubinu żółtego, uprawianych w międzyplonie ścierniskowym. Badania polowe wykonano w latach 2003-2005 w Stacji Badawczej w Mochełku, należącej do Uniwersytetu Technologiczno-Przyrodniczego w Bydgoszczy. Badane rośliny motylkowate znacząco poprawiały stanowisko dla pszenicy jarej. Pozytywny wpływ przyoranej biomasy ujawniał się poprzez zwiększenie obsady kłosów oraz plonu ziarna i słomy. Nie stwierdzono istotnego wpływu badanych roślin na liczbę ziaren w kłosie i masę 1000 ziaren uprawianej po nich pszenicy jarej. Wpływ następczy międzyplonu grochu i seradeli był silniejszy, gdy wykorzystano na zielony nawóz całą wytworzoną biomasę. W przypadku łubinu żółtego dla uzyskania maksymalnego efektu wystarczyło przyorać same resztki pozbiorowe.