Działalność władz lokalnych w zakresie rozwoju infrastruktury społecznej przedstawiono na przykładzie miasta Olsztyna stolicy Warmii i Mazur. Badania prowadzono w latach 2000–2005. Zmiany, jakie zaszły w tym okresie w poszczególnych elementach infrastruktury społecznej analizowano w aspekcie instytucjonalno-prawnych instrumentów będących w gestii samorządu w obszarach zarządzania planistycznego, strategicznego i finansowego. Jednocześnie podkreślono wagę i znaczenie rozwoju infrastruktury we wzroście konkurencyjności miasta, poprawie jego wizerunku i znaczenia w kontekście ogólnego rozwoju społeczno-ekonomicznego miasta.

Przedmiotem badań było zestawienie i dokonanie oceny polityki czynszowej w gminnych zasobach lokalowych w Polsce. W pracy została przedstawiona wstępna analiza dokumentów wykorzystywanych przez organy właściwe odpowiedzialne za proces gospodarowania zasobem. Ponadto wyznaczono i porównano obowiązujące wysokości stawek czynszowych z planowanymi zawartymi w dokumentach. Uzyskane wyniki umożliwią poznanie zasad określania wielkości czynników korygujących wartość stawek czynszu dla poszczególnych lokali w zasobie, w zależności od lokalizacji nieruchomości, usytuowania samego lokalu w budynku, jego przeznaczenia, prowadzonej w nim działalności gospodarczej oraz jego stanu wyposażenia i wykończenia.

Streszczenie: Lokalny rozwój gospodarczy jest jedną z najważniejszych sfer działań gminy. Gminy działają samodzielnie i niezależnie od innych władz publicznych, realizując swoje zadania. Jednym z nich są nowe inwestycje. W artykule omówione zostały teoretyczne podstawy dotyczące czynników lokalizacji działalności gospodarczej oraz propozycje nowych klasyfikacji tych czynników. W części empirycznej przedstawiono rolę samorządu terytorialnego w lokalnej polityce gospodarczej związanej z pozyskiwaniem nowych przyciąganiem inwestorów. Podjęto też rozważania na temat realnych możliwości samorządu w tym zakresie.

Celem pracy było określenie możliwości rozwoju agroturystyki w poszczególnych gminach województwa zachodniopomorskiego. Waloryzację rolniczej przestrzeni rekreacyjnej poszczególnych gmin województwa przeprowadzono w oparciu o metodę Drzewieckiego siedmiu kryteriów oceny atrakcyjności agroturystycznej gmin. Według Drzewieckiego gminę wiejską lub miejsko-wiejską można zaliczyć do wiejskiej przestrzeni rekreacyjnej wówczas, gdy spełnia co najmniej trzy kryteria spośród siedmiu rozpatrywanych. Gminy województwa zachodniopomorskiego spełniają wymogi atrakcyjności agroturystycznej przede wszystkim dzięki małej gęstości zaludnienia (89% gmin), dużemu udziałowi rolnictwa indywidualnego (52% gmin) i korzystnemu udziałowi lasów w całkowitej powierzchni gminy (47% gmin). Do wiejskiej przestrzeni rekreacyjnej można zaliczyć 41 gmin, które spełniają co najmniej trzy kryteria spośród siedmiu rozpatrywanych. Wiejska przestrzeń rekreacyjna województwa zachodniopomorskiego zajmuje 10,7 tys. km² (47% powierzchni województwa) i zamieszkana jest przez 206 tys. osób (około 12% ludności województwa). Nie tworzy ona zwartej przestrzeni, choć największe skupienie gmin agroturystycznych można zauważyć na Pojezierzu Drawskim (powiaty: drawski, łobeski, szczecinecki) oraz w powiecie goleniowskim. Maksymalnie, cztery kryteria równocześnie, spełnia tylko 14 gmin województwa zachodniopomorskiego (najczęściej w powiatach: drawskim, goleniowskim i stargardzkim).

Artykuł przedstawia zagadnienie wykorzystania różnych rodzajów wskaźników pozwalających ilościowo określać i porównywać osiągnięcia samorządów lokalnych w dziedzinie dostarczania usług publicznych. Rozważane jest stosowanie w tych jednostkach, w oparciu o wskaźniki osiągnięć, standardów tych usług, uruchamianie praktyk benchmarkingowych i kształtowanie świadomego organizacyjnego uczenia się. Zaprezentowane zostały polskie przykłady stosowania wskaźników osiągnięć w lokalnej administracji publicznej.