Autorzy podejmują próbę usystematyzowania możliwych stanów zagospodarowania przestrzeni. Są to teoretyczne rozważania nad podziałem przestrzeni ze względu na jej odkształcenie od stanu pierwotnego, a także identyfikacji aktualnego stanu tej przestrzeni. Analizując dokumentację techniczną i planistyczną, autorzy proponują pewien teoretyczny schemat przemian przestrzeni w czasie. Ustalenie stanu przestrzeni i stanu, jaki następuje po aktualnym, jest podstawą do przemyślanego i właściwego jej planowania, a także zarządzania nią, pomaga uniknąć stanów całkowitej dewastacji i degradacji oraz umożliwia długotrwałe i o szerokim zasięgu podnoszenie jej wartości.

Właściwa lokalizacja obiektów punktowych w przestrzeni o szczególnych walorach krajobrazowych i wartościach historycznych jest sprawdzianem profesjonalizmu zawodowego dla odpowiednich służb architektonicznych, konserwatorskich i planistycznych. W przypadku wyboru miejsca dla monumentalnego pomnika konnego Jana Zamojskiego przed byłym pałacem Zamojskich w Zamościu nie przeprowadzono podstawowych studiów historycznych i krajobrazowych. W pracy przedstawiono możliwie szeroki zakres badań, jakie należało przeprowadzić, aby lokalizacja rzeźby była optymalna w perspektywie przyszłej rewitalizacji pałacu i jego otoczenia.

Rolnicza przestrzeń produkcyjna pełni funkcję warsztatu pracy rolnika. Wprowadzanie zmian w tym warsztacie powoduje zmiany ekonomicznego funkcjonowania gospodarstw rolnych, czyli zmiany w wielkości ponoszonych kosztów i nakładów na proces produkcji. W niniejszej pracy podjęto próbę zidentyfikowania wskaźników opisujących przewidywane przestrzenne i gospodarcze skutki zaplanowania przebiegu granicy rolno-leśnej. Dokonano również oceny przewidywanych skutków wdrożenia granicy rolno-leśnej, czego rezultatem jest zmiana organizacji przestrzeni na mniej optymalną. W pracy zastosowana została metoda Nogi do oceny efektów prac scaleniowych. Celem analiz jest wykazanie, że jest ona przydatna do oceny zmian struktur własnościowych w gospodarstwach rolnych i wstępnej oceny potrzeb scaleniowych. Zaproponowane zmiany w tej metodzie mają na celu wykorzystanie jej do kwalifikowania obszaru do scalenia lub wymiany gruntów.

Regulacje prawne nabywania nieruchomości gruntowych przez cudzoziemców w Polsce budziły wiele kontrowersji. Celem pracy jest przedstawienie skali zjawiska, jakim jest nabywanie nieruchomości gruntowych, w tym również nieruchomości rolnych i leśnych przez cudzoziemców na obszarze Polski w latach 1999–2005. W 2004 roku można zaobserwować wzrost liczby transakcji zawieranych bez konieczności wcześniejszego zezwolenia (1341). Pierwszy raz była ona wyższa od liczby transakcji zawieranych po uprzednio uzyskanym zezwoleniu (1117). Tendencja ta była utrzymana również w 2005 roku. Najwięcej nieruchomości posiada kapitał niemiecki, holenderski, francuski oraz włoski, skupiony głównie w województwie mazowieckim (3,33 tys. ha). Nieruchomości rolne i leśne w zdecydowanej większości nabywane były w analizowanym okresie na podstawie zezwolenia (łącznie 1193,62 ha). Należące do cudzoziemców grunty rolne i leśne nabyte w latach 1999–2005 to zaledwie ok. 0,006% gruntów rolnych i leśnych w Polsce. Nie jest to zatem duża skala, czego obawiano się w okresie przedakcesyjnym.

W artykule dyskutowane są wybrane problemy związane z zastosowaniem metody regresji wielorakiej w wycenie nieruchomości. Są nimi postać funkcyjna modelu, liczba atrybutów uwzględnionych w modelu, trend rynku, skala wartości atrybutów, wagi cech i kwestia weryfikacji modelu. Omówiony został test bazujący na sumie kwadratów reszt, który dostarcza obiektywnego kryterium adekwatności modelu wyceny. Zaletą tego testu jest przede wszystkim jego prostota oraz mało restrykcyjne założenia. Przedstawione zostały argumenty przemawiające za wyłączeniem daty transakcji z listy cech nieruchomości oraz powody, dla których model powinien zawierać wyraz wolny, a skale atrybutów powinny zaczynać się od zera.