Kwasica należy do chorób metabolicznych bardzo często występujących u przeżuwaczy. Przynosi duże straty ekonomiczne w chowie wielkotowarowym. Przyczyną schorzenia są błędy żywieniowe, prowadzące do zaburzeń w procesie bakteryjnej fermentacji w przedżołądkach, jak również w homeostazie całego ustroju zwierzęcia. Występuje wówczas intensywna fermentacja łatwo strawnych cukrów, w wyniku której tworzą się duże ilości kwasu mlekowego. W postaci ostrej kwasicy obserwuje się utratę łaknienia, zmniejszenie skurczów żwacza oraz zmianę zachowania zwierzęcia. Początkowo zwierzę staje się niespokojne, pobekuje, często kładzie się i wstaje. Wyraźnie widać niepokój i cierpienie zwierzęcia. W postaci podostrej głównym objawem jest spadek spożycia karmy i obniżenie przyrostów i produkcyjności zwierząt. Leczenie polega na odpowiednim zbilansowaniu dawki pokarmowej i alkalizacji treści żwacza.

Celem badań była ocena stanu zdrowotnego samic i samców stada podstawowego ferm lisów polarnych położonych w województwach zachodniopomorskim oraz pomorskim. Wymazy z pochwy i worka napletkowego do badań bakteriologicznych pobrano w styczniu i lutym przed sezonem rozrodczym. Miana przeciwciał przeciwko parwowirusowi określano testem zahamowania hemaglutynacji. Kał do badań parazytologicznych pobrano w lipcu oraz w grudniu przy uboju na skóry. W wymazach stwierdzono obecność między innymi gronkowca złocistego Staphylococcus aureus, pałeczki ropy błękitnej Pseudomonas aeroginosa, paciorkowców Streptococcus sp., E. coli, histerii, chlamydii, grzybów z rodziny Cryptococcaceae oraz pasożytów: Toxocara canis, Toxocara leonina, Uncinaria stenocephala, Taenia sp., Echinococcus perfoliatus. Badania serologiczne wykazały w 38% próbach występowanie przeciwciał przeciw parwowirozie, przy czym miano przeciwciał wahało się od 20 do >1280.

Rasa koni huculskich reprezentuje odmianę konia górskiego, która wywodzi się z Huculszczyzny. Jest ona jedną z najstarszych ras prymitywnych opisanych w Polsce. Konie huculskie są niewielkiego wzrostu. Cechują się mocną i jędrną konstytucją, żywym temperamentem, dużą żywotnością, łagodnym usposobieniem oraz wysoką płodnością. Odznaczają się długowiecznością, ponieważ mogą dożyć nawet trzydziestu kilku lat. Konie te reprezentują typ wszechstronnie użytkowy, a przede wszystkim wykorzystywane są w turystyce górskiej i w hipoterapii.

Wiadomo jest, że kontakt roztworu nadtlenku wodoru – wody utlenionej (H₂O₂) z otwartą żywą tkanką lub jej osoczem na przykład po zranieniach skóry powoduje natychmiast gwałtowną reakcję przebiegającą z uwalnianiem się tlenu, co obserwowane jest jako obfite tworzenie się piany. Faktem jest, że zdrowy róg kopytowy koni, racic u bydła, świń i innych gatunków zwierząt, ale i paznokcie u ludzi stanowią wyjątkowo odporny materiał posiadający mocne mechaniczne połączenie z otaczającymi tkankami. Takie połączenie pomiędzy twardym rogiem kopytowym i delikatnymi, miękkimi tkankami palca w regionie obwódki (limbus) oraz krawędzi grzbietowej ściany puszki rogowej (margo dorsalis) stanowi delikatną, żywą warstwę. Zewnętrznie używano 3-procento-wego roztworu wody utlenionej na zdrowe, nieuszkodzone wytwory rogowe palców u różnych gatunków ssaków w celu ustalenia obecności, przebiegu i stopnia wrażliwości dermo-epidermalnych tkanek w tym regionie. Pozytywne reakcje niektórych miejsc anatomicznych zdrowych palców u koni, bydła i człowieka widoczne jako zewnętrzne tworzenie się piany zaraz po potraktowaniu wodą utlenioną – opisywano i dokumentowano fotograficznie. Obserwowane, powtarzające się, każdorazowo reakcje wyłącznie w regionie limbus – margo wykazane na większej liczbie osobników potwierdziło obecność delikatnego „żywego – otwartego” połączenia tkanek. Połączenie rogu z sąsiadującymi tkankami, choć silne mechanicznie, jawi się jednak jako słabe pod względem biologicznym (jako półotwarta żywa tkanka wrażliwa na H₂O₂); może stanowić potencjalną drogę infekcji dla wielu drobnoustrojów, które w efekcie powodują choroby racic i kopyt przebiegające z kulawizną, co w przypadku bydła stanowi duży problem w fermach. To wątłe z punktu widzenia biologicznego połączenie zdrowego rogu racicowego może mieć ważny wpływ w etiologii powstawania przypadków dermatitis digitalis u bydła i innych zakażeń w tej okolicy, szczególnie w fermach gdzie środowiskowe, żywieniowe, techniczne i higieniczne warunki są słabe.

Diagnostyczny monitoring w stadach krów jest niezwykle ważny dla utrzymania akceptowalnego poziomu zdrowia i produkcyjności u krów i ich potomstwa. Stanowi on jeden z podstawowych elementów ochrony stada i jest konieczny dla potwierdzania stanu zdrowotnego oraz dobrostanu stada. Celem badań było porównanie wartości wybranych biochemicznych parametrów krwi u czterech ras (grup) klinicznie zdrowych krów. Materiał stanowiły 42 krowy będące w środkowym okresie laktacji (Holstein Friesian grupa I – 17 krów, Hereford grupa II – 10 krów, Simmental grupa III – 8 krów, Limousine grupa IV – 7 krów. W badaniach uwzględniono różne parametry krwi (białko całkowite, albuminy, kreatynina, cholesterol, GOT, GPT, wapń (Ca), magnez (Mg), fosfor nieorganiczny (P), sód (Na), potas (K), chlor (Cl). Istotne różnice zanotowano w przypadku białka całkowitego, albumin, chloru, sodu, GOT, wapnia, porównując poszczególne grupy krwi. Szczegółowe dane i różnice są przedstawione w artykule.

Nasiona lędźwianu siewnego (Lathyrus sativus L.) mogą być alternatywnym źródłem białka w żywieniu cieląt, jednakże obecność antyżywieniowych czynników (ANF) ogranicza ich użytkowanie w stanie surowym, gdyż obniżają one trawienie enzymatyczne w jelicie. Celem pracy było określenie wpływu surowej (SMNLS) i ekstrudowanej (EMNLS) mączki z nasion lędźwianu siewnego na wydzielanie soku trzustkowego (ST) u cieląt. Badania przeprowadzono na 6 cielętach, którym założono kateter do przewodu trzustkowego oraz kaniulę w dwunastnicy. Cielęta żywiono przez 2 tygodnie mlekiem i dietą półpłynną składającą się z mleka i mieszanki treściwej CJ (grupa kontrolna), mieszanki SMNLS (lędźwian surowy) oraz mieszanki EMNLS (lędźwian ekstrudowany). Badano objętość ST, zawartość białka, aktywność enzymów proteolitycznych i amylazy. Żywienie cieląt paszą SMNLS zwiększyło objętość, zawartość białka, enzymów proteolitycznych i amylazy ST, zaś żywienie paszą EMNLS zwiększyło jedynie ilość enzymów proteolitycznych innych niż trypsyna. Wskazuje to na inaktywację większości ANF w procesie ekstruzji i brak ujemnego wpływu na trzustkę przy stosowaniu EMNLS w żywieniu cieląt.