W latach 2003-2005 oceniano wielkość i strukturę plonu ziarna dziewięciu odmian pszenicy jarej uprawianej na glebie kompleksu pszennego bardzo dobrego według dwóch technologii: intensywnej i średnio intensywnej. Technologie różniły się dawką azotu oraz aplikacją (lub jej brakiem) w odniesieniu do retardantu i fungicydów. Wielkość plonu ziarna pszenicy jarej istotnie zależała od roku uprawy, intensywności technologii oraz odmiany. Średni plon ziarna badanych odmian pszenicy jarej uprawianej według technologii intensywnej wyniósł 9,34 t·ha^-1 i był większy o blisko 12% od plonu uzyskanego w uprawie średnio intensywnej. W grupie badanych odmian najlepiej plonowała ‘Żura’ –średnio 9,64 t·ha^-1, pozostałe odmiany plonowały o 7 do 14% niżej. Czynnik odmianowy oraz warunki pogodowe istotnie różnicowały wielkość wszystkich elementów struktury plonu ziarna, natomiast wpływ intensywności technologii zaznaczył się tylko w liczbie kłosów na jednostce powierzchni.

W dolinie Środkowej Mogilnicy oceniano walory przyrodnicze zbiorowisk łąkowych na podstawie liczby gatunków, wskaźnika różnorodności florystycznej Shannona-Wienera (H’) i metody waloryzacji Oświta oraz ich wartość gospodarczą i użytkową (LWU). Określono ponadto warunki siedliskowe wyróżnionych zbiorowisk: uwilgotnienie (F), odczyn gleby (R) oraz jej zasobność w azot (N), z zastosowaniem liczb wskaźnikowych Ellenberga. Walory przyrodnicze i użytkowe wyróżnionych zbiorowisk zależą od usytuowania w dolinie. Zbiorowiska położone najbliżej rzeki, zaklasyfikowane do klasy Phragmitetea, wykształcone są w formie typowej i przedstawiają duże oraz umiarkowanie duże walory przyrodnicze (od V do VII klasy waloryzacji), jednakże ich ruń ma najczęściej niską wartość użytkową (LWU od 1,63 do 6,90). Aktualnie użytkowane zbiorowiska klasy Molinio-Arrhenatheretea przedstawiają umiarkowane walory przyrodnicze (III i IV klasa waloryzacji). Z łąk tych uzyskuje się wysokie plony I pokosu (4,4 do 5,7 t s.m.· ha^-1) o dobrej wartości użytkowej (LWU od 7,37 do 7,56).

Celem pracy była ocena efektywności energetycznej dwupolowych członów zmianowania ugór – pszenica ozima. Ocenę przeprowadzono w oparciu o wyniki doświadczenia polowego zrealizowanego w latach 2003-2006 w Zakładzie Doświadczalno- -Produkcyjnym Bałcyny, należącym do Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego. Przedplonem dla pszenicy ozimej były: ugór czarny, ugór herbicydowy i trzy warianty ugoru zielonego z gorczycą białą, koniczyną perską i życicą westerwoldzką. Stwierdzono, że najwyższe nakłady energetyczne poniesiono na utrzymanie ugoru czarnego, a najniższe – ugoru herbicydowego. Z porównywanych dwupolowych członów zmianowania najwyższym wskaźnikiem efektywności energetycznej (8,2) charakteryzował się układ: koniczyna perska – pszenica ozima, przy jednocześnie najmniejszych nakładach energii na produkcję 1 jednostki zbożowej (JZ). Najniższy wskaźnik efektywności energetycznej (5,4) zanotowano w członie zmianowania: życica westerwoldzka – pszenica ozima.

W latach 2004-2005 mierzono intensywność fotosyntezy, transpiracji, międzykomórkowe stężenie CO₂ oraz przewodność szparkową dwóch odmian pszenicy ozimej. Ponadto określono zasiedlenie grzybami ich ziarniaków. Wykazano, że deficyt wody spowodował obniżenie wskaźników wymiany gazowej, cech biometrycznych i masy ziarna. Stwierdzono niższe zasiedlenie ziarna obu odmian pszenicy przez patogeny grzybowe na obiektach z niedoborem wody w pierwszym roku badań. W kolejnym roku zależności nie były jednoznaczne.

Ścisłe dwuczynnikowe doświadczenie polowe wykonano w latach 2005-2007 na polu doświadczalnym Stacji Badawczej w Mochełku, należącej do Uniwersytetu Technologiczno-Przyrodniczego w Bydgoszczy. Trzy odmiany grochu siewnego: Kolia, Wenus i Winerek uprawiano w czterech technologiach różniących się wykorzystaniem przemysłowych środków produkcji: ekstensywnej, niskonakładowej, umiarkowanie intensywnej i intensywnej. Zróżnicowanie nakładów na przemysłowe środki produkcji w technologiach niskonakładowej, umiarkowanie intensywnej i intensywnej nie różnicowało istotnie wskaźnika LAI, zawartości chlorofilu w liściach i całkowitego plonu biomasy. Pomimo znaczącego zróżnicowania warunków wilgotnościowych w okresie wegetacji, a zwłaszcza podczas rozwoju generatywnego, groch siewny plonował podobnie. Wąsolistna odmiana Wenus charakteryzowała się istotnie najniższym, a tradycyjnie ulistnione ‘Kolia’ i ‘Winerek’ –wyższym i podobnym wskaźnikiem LAI. Indeks żniwny plonu nasion w technologiach ekstensywnej i niskonakładowej oraz w niskonakładowej i intensywnych był statystycznie podobny. W zastosowanych technologiach produkcji nie stwierdzono różnic międzyodmianowych w indeksie żniwnym, zawartości chlorofilu ani w plonie nasion.

W pracy określono całkowitą zawartość potasu i jego formy w glebie wytworzonej z gruntów pogórniczych, w warunkach zróżnicowanego poziomu nawożenia i dwóch głębokościach orki – płytkiej i głębokiej po dwudziestosiedmioletnim okresie rekultywacji. Całkowita zawartość potasu wahała się od 11630 do 15890 mg K·kg^-1 gleby. Zawartość wszystkich w form potasu zwiększała się w glebie wraz ze wzrostem poziomu nawożenia i wahała się w przedziale dla potasu wodno-rozpuszczalnego od 16,45-82,53 mg K·kg^-1, potasu aktywnego ekstrahowanego 0,01 mol·dm^-3 CaCl₂ od 75,51 do 210,93 mg K·kg^-1, potasu przyswajalnego oznaczonego w wyciągu Egnera-Riehma od 83,56 do 233,42 mg K·kg^-1 gleby, potasu uwstecznionego oznaczonego w 2 mol·dm^-3 HCl od 177,24 do 403,86 mg K·kg^-1, potasu zapasowego ekstrahowanego 1 mol·dm^-3 HNO₃ od 1001,2 and 1765,0 mg K·kg^–1 gleby, potasu rezerwowego ekstrahowanego w 20% HCl od 1801 do 2817 mg K·kg^-1. Nie wystąpiły istotne statystycznie różnice pomiędzy tymi sa-mymi kombinacjami nawożenia przy zastosowaniu orki płytkiej i głębokiej.

Doświadczenia polowe z życicą trwałą (Lolium perenne L.) uprawianą na nasiona wykonano w latach 1999-2003 w Mochełku, w Stacji Badawczej Wydziału Rolniczego Uniwersytetu Technologiczno-Przyrodniczego w Bydgoszczy. Celem badań była analiza wpływu dawek nawożenia azotowego i długości użytkowania trawnikowej odmiany życicy trwałej Stadion uprawianej na nasiona na kształtowanie cech biologicznych, ich zmienność i współzależność. Wytwarzanie licznych i stosunkowo długich pędów oraz kłosów, a także dobrze wykształconych liści flagowych powodowało zwiększenie masy nasion z kłosa i plonu nasion. Każde dodatkowe 30 kg N·ha^-1 w zakresie od 0 do 90 kg·ha^-1 stymulowało produkcję masy nasion z kłosa. Zwiększenie dawki z 30 do 60 kg N·ha^-1 wpływało na wzrost liczby pędów i długości kłosa, a kolejne 30 kg N·ha^-1 długości i szerokości blaszki liścia flagowego. Starzeniu się roślin towarzyszyło zmniejszenie liczby pędów, masy nasion z kłosa, długości pędów i kłosów. Wśród badanych cech biologicznych największą zmiennością charakteryzowała się liczba pędów, przy czym długość użytkowania życicy miała trzy razy większy wpływ na zmienność tej cechy niż poziom nawożenia azotem.

Badania prowadzono w latach 2005-2006 na terenie Stacji Badawczej w Mochełku, należącej do Uniwersytetu Technologiczno-Przyrodniczego w Bydgoszczy. Ich celem było określenie stopnia przeżywalności oraz tempa inaktywacji bakterii wskaźnikowych Salmonella Senftenberg W₇₇₅ w glebie w zależności od uprawy wybranych roślin rolniczych. W eksperymencie rolę nośnika pałeczek Salmonella Senftenberg W₇₇₅ pełnił kompost z odpadów komunalnych, który wprowadzono do środowiska glebowego na poletkach doświadczalnych w uprawach rolniczych owsa, mieszanki owsa z łubinem żółtym, żyta jarego oraz mieszanki żyta jarego z łubinem żółtym. Przeprowadzone badania wykazały, że tygodniowe tempo eliminacji Salmonella Senftenberg W₇₇₅ w glebie, w zależności od poszczególnych upraw polowych, przyjmowało wartość od 0,33 do 0,46 log, natomiast maksymalny czas przeżycia wykrywanych drobnoustrojów wynosił od 18 do 24 tygodni.

Badania przeprowadzono w latach 2005-2007 w Instytucie Uprawy Nawożenia i Gleboznawstwa – Państwowym Instytucie Badawczym w Puławach. Doświadczenie mikropoletkowe umieszczono w obrębie doświadczenia łanowego założonego w 1998 roku. W płodozmianie zbożowym uprawiano pszenicę ozimą, pszenżyto ozime i jęczmień jary w technologiach: oszczędnej, średnio intensywnej oraz intensywnej, różniących się poziomem nakładów ponoszonych na produkcję ziarna, w tym także na herbicydy. Określono rzeczywiste i potencjalne zachwaszczenie łanów. Stwierdzono bardzo dobrą i dobrą skuteczność chwastobójczą zastosowanych herbicydów oraz duże i bardzo duże zróżnicowanie potencjalnego zachwaszczenia trzech gatunków zbóż w kolejnych latach w zależności od stopnia intensywności technologii produkcji. Stopień zachwaszczenia podlegał znacznie większym zmianom w poszczególnych latach niż stan zachwaszczenia.

Badania przeprowadzono w oparciu o wieloletnie statyczne doświadczenie polowe założone w 1979 roku w Stacji Badawczej Wydziału Rolniczego UTP w Wierzchucinku (woj. kujawsko-pomorskie), w trzyletnim uproszczonym zmianowaniu: ziemniak – żyto ozime – żyto ozime. Materiał badawczy stanowiły bulwy wczesnej, jadalnej odmiany ziemniaka Bila, uprawianej w pierwszym roku dziesiątej rotacji (2006 r.). Czynnikami doświadczenia było nawożenie organiczne (bez obornika i z obornikiem w ilości 30 t∙ha^-1) i nawożenie azotem – cztery dawki (0, 60, 120, 180 kg∙ha^-1). Celem badań było określenie wpływu nawożenia organicznego i mineralnego na wybrane cechy jakościowe bulw ziemniaka. Uzyskane wyniki wskazują na istotnie pozytywne działanie obornika i nawożenia azotem na zawartość suchej masy i skrobi, a negatywne na zawartość cukrów. Wzrastające dawki azotu obniżały zawartość witaminy C w bulwach, ale ziemniaki uprawiane na oborniku charakteryzowały się większą zawartością tego składnika.