Streszczenie: Badania nad bionomią brosznicy jesionówki (Macrophya punctumalbum (L.), szkodnika roślin parkowych miasta Poznania, prowadzono przez trzy sezony wegetacyjne, w latach 1981–1983, w insektarium Katedry Entomologii Akademii Rolniczej w Poznaniu. Celem badań było określenie długości życia imaginalnego, płodności i rozwoju larwalnego tego gatunku oraz stopnia spasożytowania jaj brosznicy przez parazytoidy z nadrodziny Chalcidoidea. Błonkówki pojawiały się w III dekadzie maja. Samice żyły od 4 do 36 dni, przy czym najczęściej krótko (73,3%), od 7 do 14 dni. Po uzyskaniu dojrzałości płciowej, trwającej przeważnie 8–9 dni, przystępowały do składania jaj. Płodność samic wahała się w granicach od 1 do 122 jaj. Średnia płodność samic wyniosła 52 jaja. Ustalono, że larwy brosznicy przechodziły przez 5 stadiów rozwojowych. Parazytoidy z nadrodziny Chalcidoidea obniżyły liczebność brosznicy w stadium jaja w granicach od 0,47% do 8,65%. Były nimi Anaphes cultripennis Debauche (Mymaridae) i Trichogramma sp. (Trichogrammatidae).

Wieloletnie badania dotyczące składu gatunkowego i szkodliwości mszyc zasiedlających byliny w kolekcji roślin ozdobnych Akademii Rolniczej w Poznaniu pozwoliły stwierdzić występowanie 23 gatunków mszyc zasiedlających 66 gatunków bylin ozdobnych, przedstawicieli 20 rodzin botanicznych. Gatunkami pojawiającymi się we wszystkich czterech sezonach badań w latach 2000, 2002, 2003 i 2005 były Aphis fabae Scop., Brachycaudus cardui (L.) i Aphis sedi Kalt. Bardzo często notowano obecność Aphis newtoni Theob., Acyrthosiphon malvae (Mosl.), Brachycaudus helichrysi Kalt. i Longicaudus trirhodus (Walk.). Wiosna i wczesne lato było okresem masowego występowania mszyc na bylinach ozdobnych. Wysoki stopień zasiedlenia roślin wpływał na walory dekoracyjne roślin. Mszyce okazały się szczególnie groźne dla wielu odmian Dahlia × cultorum, Eryngium planum, Echinops ritro, Leucanthemum maximum, Papaver orientale, Sedum aizoon, Iris sibirica, Yucca filamentosa, Achillea ptarnica, Dicentra eximia, Doronicum orientale i Geum coccineum.

Streszczenie: Badania wykonane w latach 2004–2006 w sadzie produkcyjnym w warunkach siedliskowych Wyżyny Sandomierskiej wykazały, że drzewa okulizowane na siewkach czereśni ptasiej rosły silniej niż na podkładce Colt. Nie wykazano istotnych różnic między podkładkami dla grubości pni i objętości koron drzew młodych sadzonych w 2001 r. W grupie drzew sadzonych w 1996 r., będących w pełni owocowania korony drzew okulizowanych na czereśni ptasiej były istotnie większe niż na podkładce Colt. W badanych warunkach nie wykazano istotnych różnic plonowania drzew na czereśni ptasiej i podkładce Colt. Odmiana ‘Kordia’ jest bardzo wartościową odmianą do nasadzeń produkcyjnych na Wyżynie Sandomierskiej. Wchodzi ona dosyć późno w okres owocowania (pierwszy plon handlowy w 5 roku po posadzeniu), daje jednak atrakcyjne owoce, odporne na pękanie na deszczu. Odmiana ‘Kordia’ plonowała obficie na obydwu badanych podkładkach, wykazując wysoką produktywność drzew.

Badania prowadzono w latach 2003–2004 w warunkach szklarniowych. Do fertygacji chryzantem zastosowano trzy pożywki różniące się zawartością azotu i potasu. Wpływ zastosowanego nawożenia na wzrost i rozwój roślin był bardzo ograniczony. Nie odnotowano także wpływu badanych pożywek na termin kwitnienia roślin. Dla chryzantem uprawianych w okresie od kwietnia do października (uprawa sterowana) w podłożu organicznym zaleca się stosowanie pożywki zawierającej od 150 do 180 mg N-NO₃ i od 210 do 252 mg K dm^-3.

Różne formy nawozów azotowych zastosowano w uprawie kapusty czerwonej (w latach 2003–2005), odmiany ‘Langendijker’: kontrola (nienawożona azotem), Ca(NO₃)₂, (NH₄)₂SO₄, NH₄NO₃, CO(NH₂)₂ stosowane jako nawozy stałe. Celem badań było określenie wpływu różnych form azotu na zawartość Al, B, Cd, Co, Cr, Cu, Fe, Li, Mn, Mo, Ni, Pb, Sr, Ti, Zn, V w główkach kapusty oraz na zmiany zawartości fitodostępnych form tych pierwiastków w glebie po uprawie kapusty. Najwyższą zawartością Al, Mn, Sr, Zn, Cd i Mo charakteryzowały się główki roślin nawożonych, zarówno saletrą wapniową, jak i mocznikiem. Mocznik powodował także znaczny wzrost zawartości Cu, Li i V, a saletra amonowa podwyższenie poziomu akumulacji Fe i Co w główkach kapusty. Nawożenie (NH₄)₂SO₄ powodowało istotne obniżenie zawartości Al, Mo i V, a nawożenie NH₄NO₃ obniżenie zawartości Sr w kapuście stosunku do pozostałych obiektów doświadczenia. Każdy z użytych nawozów azotowych powodował obniżenie zawartości Ti w główkach kapusty. Zastosowane nawozy azotowe w istotny sposób wpłynęły jedynie na zawartość łatwo rozpuszczalnych form B, Fe i Pb w glebie po uprawie kapusty.

W latach 2004 i 2005 w nieogrzewanej szklarni przeprowadzono doświadczenia z papryką ostrą odmiany ‘Wulkan’. Celem badań było określenie wpływu nawożenia azotem i potasem na zasolenie podłoża w uprawie papryki ostrej oraz wykazanie zależności między zawartością tych składników w podłożu a częścią wskaźnikową rośliny. Nawożenia azotem i potasem zróżnicowano do dwóch poziomów N 250 i K 300 oraz N 350 i K 400 mg·dm³ podłoża. Wykazano, że zwiększona zawartość azotu azotanowego oraz potasu powodowała wzrost EC podłoża. Zróżnicowany poziom nawożenia azotem nie miał wpływu na stan odżywienia roślin papryki tym makroskładnikiem. Natomiast zawartość potasu w liściach była nieznacznie większa przy wyższym poziomie nawożenia.

Streszczenie: Doświadczenia wegetacyjne przeprowadzono w latach 2002–2004 w dwóch specjalistycznych gospodarstwach ogrodniczych uprawiających najpopularniejsze w Polsce odmiany anturium (Anthurium cultorum Birdsey): ’Baron’, ’Choco’, ’Midori’, ’Pistache’, ’President’ i ‘Tropical’. Rośliny uprawiano w keramzycie, z zastosowaniem fertygacji kroplowej pożywką standardową dla anturium w podłożach inertnych (w mg·dm^-3): N-NH₄ < 14,0, N-NO₃ 105,0, P 31,0, K 176,0, Ca 60,0, Mg 24,0, S-SO₄ 48,0, Fe 0,840, Mn 0,160, Zn 0,200, B 0,220, Cu 0,032, Mo 0,048, pH 5,5–5,7, EC 1,5–1,8 mS·cm^-1. Badano zróżnicowanie zawartości mikroelementów w wodach drenarskich wyciekających z podłoża w stosunku do dostarczanej roślinom pożywki. Składnikiem, którego zawartość ulegała najsilniejszemu obniżeniu (w %) był mangan (-65.5), następnie żelazo (-51.9) i cynk (-45.2), wzrastała z kolei zawartość miedzi (+11.1) i boru (+16.6). Znajomość zmian zawartości składników pokarmowych w wodach drenarskich stanowi podstawę do opracowania i wdrażania do praktyki ogrodniczej układów zamkniętych z recyrkulacją pożywki.

W latach 2006 i 2007 przeprowadzono badania, których celem było stwierdzenie przydatności dwóch typów nawozu Osmocote Exact o spowolnionym działaniu, do uprawy pojemnikowej Clematis z grupy Jackmanii, ‘Jan Paweł II’. Badano wpływ tych nawozów na wzrost i plonowanie Clematis ‘Jan Paweł II’. Najdłuższe pędy powojnika uzyskano po zastosowaniu dawki 8 g·dm³, nawozów Osmocote Exact Hi-Start i Osmocote Exact Standard. Rośliny nawożone nawozem Osmocote Exact Hi-Start największa masę części nadziemnej uzyskały przy dawce nawozu 8 g·dm³, natomiast rośliny nawożone nawozem Osmocote Exact Standard największą masę części nadziemnej uzyskały przy dawce 6 g·dm³. Rośliny w pięciomiesięcznym okresie uprawy przy zastosowaniu nawozów Osmocote Exact Hi-Start i Standard nie wykazywały objawów niedożywienia mineralnego. Największą liczbę kwiatów oraz masę kwiatów stwierdzono u roślin rosnących w podłożu, do którego wprowadzono Osmocote Exact Standard w ilości 6 g·dm³. Za najlepszy do uprawy Clematis ‘Jan Paweł II’ należy uznać nawóz Osmocote Exact Standard w dawce 6 g·dm³.

W doświadczeniach wazonowych z sałatą porównano wpływ chelatowej i mineralnej formy manganu na świeżą masę roślin i zawartość Mn, Cu, Zn i Fe w liściach. Rośliny uprawiano w podłożu torfowym, w którym zawartość manganu zróżnicowano do czterech dawek: 10, 20, 30 i 60 mg Mn∙dm^-3. Niezależnie od formy zastosowanego manganu, nie stwierdzono istotnych różnic w świeżej masie główek sałaty przy zawartości składnika w podłożu w zakresie od 10 do 30 mg Mn∙dm^-3. Przy żywieniu roślin mineralną formą manganu w porównaniu z formą chelatową uzyskano większą zawartość manganu w roślinach. Zróżnicowane nawożenie manganem wpłynęło na stan odżywienia roślin miedzią, cynkiem i żelazem. Po zastosowaniu chelatu manganu stwierdzono w sałacie więcej miedzi i żelaza, a mniej cynku niż po zastosowaniu siarczanu manganu. Zwiększenie ilości manganu w podłożu powodowało wzrost ilości składnika w roślinach.

W doświadczeniu polowym badano wpływ zróżnicowanego nawożenia azotem w wysokości 150 i 250 kg N·ha^-1 oraz opóźnienia pierwszego pielenia na plonowanie kapusty głowiastej białej odm. Menza F₁. Kontrolę stanowiły poletka nie odchwaszczane. Opóźnienie pierwszego terminu odchwaszczania do 6, 9 i 12 tygodni po posadzeniu rozsady prowadził do istotnego, sięgającego 16,0%, 33,1% i 48,4% spadku plonu handlowego oraz wzrostu poziomu azotanów w główkach kapusty przy zbiorze. Zwiększenie dawki azotu ze 150 do 250 kg N·ha^-1 przyczyniało się do uzyskania wyższego i lepszego jakościowo plonu handlowego kapusty, w przypadku opóźnienia pierwszego terminu odchwaszczania do 9 i 12 tygodni po posadzeniu rozsady. Kapusta intensywnie nawożona azotem zawierała nieco mniej suchej masy, cukrów ogółem i cukrów prostych, akumulowała jednak większe ilości azotanów. Opóźniony do 12 tygodni po posadzeniu termin pierwszego odchwaszczania wpłynął niekorzystnie na zawartość suchej masy i cukrów, w porównaniu do obiektu, w którym zabieg ten wykonano po 3 tygodniach uprawy.