Badano wpływ zróżnicowanej termiki wody na czas trwania embriogenezy, kondycję, masę i wymiary wyklutych zarodków (długość ciała i objętość woreczka żółtkowego) 6. gatunków ryb: troci (Salmo trutta L.), sielawy (Coregonus albula L.), siei (Coregonus lavaretus L.), szczupaka (Esox lucius L.), jazgarza (Gymnocephalus cernuus L.) i wzdręgi (Scardinius erythrophthalmus L.). Uzyskane wyniki wykazały, że, czas trwania rozwoju zarodkowego, w zależności od wybranej pory roku na okres tarła, był różny u poszczególnych gatunków a zróżnicowana termika wody wpływała na parametry wielkościowe larw ryb i tak: – troć, sielawa i sieja (ryby tarła jesiennego) dla pełnego przebiegu rozwoju zarodkowego w temperaturach optymalnych (4,5-6,8°C) potrzebują około 400 D°. Wymiary wyklutych larw mieszczą się w granicach od ok. 9 mm (sielawa) do nawet ok. 18 mm (troć), zaś szczególnie dużym woreczkiem żółtkowym charakteryzują się larwy troci; – szczupak – (tarło wczesną wiosną) czas trwania rozwoju zarodkowego w najkorzystniejszych warunkach (8-10°C) wynosi średnio ok. 100 D°, wówczas wyklute larw posiadają długość ciała ok. 8 mm i objętość woreczka żółtkowego średnio 5 mm3; – ryby ciepłolubne – jazgarz i wzdręga, rozwój zarodkowy w temperaturach 16-18°C średnio trwał ok. 2000 H°. Larwy są niewielkich rozmiarów (długość ok. 3,5 mm do ok. 5 mm), woreczek żółtkowy o wielkości średnio 0,10 mm3 – jazgarz i 0,26 mm3 – wzdręga. Największy odsetek wylęgniętych osobników w dobrej kondycji, charakteryzujących się największą masą i długością całkowitą ciała a tym samym mniejszych rozmiarów woreczkiem żółtkowym, pochodził zawsze z jaj inkubowanych w temperaturach optymalnych dla poszczególnych gatunków. W zakresie temperatur odbiegających od optymalnych wyklute zarodki posiadały najmniejsze rozmiary i obarczone były dużą ilością materiałów zapasowych, co sprawiło, iż były bardziej nieporadne, mniej ruchliwe, a odsetek przeżycia w populacji tych osobników, wśród których coraz częściej pojawiały się różnorodne zniekształcenia, był znacznie mniejszy. Temperatury z zakresu niskich i wysokich, które okazały się letalne dla poszczególnych gatunków ryb to: troć, sielawa, sieja – 13°C (0,5-20% przeżycia), szczupak – 4°C (3% przeżycia); 16°C – 14% przeżycia, jazgarz – 20°C – 7% przeżycia, wzdręga – 14°C – 11% przeżycia.

Celem pracy było określenie optymalnej częstotliwości żywienia narybku jesiennego karpia (K-1) zimowanego w sadzach w wodzie pochłodniczej. Materiał obsadowy stanowiły ryby o średniej masie jednostkowej 163±20 g chowane w obsadzie 200 szt. sadz-1, tj. 100 szt. m-3 wody. W doświadczeniu użyto wysokoenergetycznej ekstrudowanej mieszanki “Dan-Ex 4,85”, którą skarmiano: codziennie, co 2, 3 i 4 dni, w dawce stanowiącej 1% masy ryb. W celu określenia etapowych przyrostów masy i wielkości współczynnika pokarmowego wszystkie ryby ważono co  12 dni. Po okresie zimowania (25.10.1997 – 01.04.1998) w kolejnych 28 dniach podchowu (01.-29.04.1998) ryby we wszystkich wariantach żywiono codziennie tą samą paszą w dawce 1% masy ryb. Miało ono na celu sprawdzenie wpływu różnej częstotliwości żywienia zimowanego narybku karpi na przyrost masy i inne wskaźniki jego chowu w okresie wiosennym. W czasie doświadczenia średnia dobowa temperatura wody pochłodniczej wynosiła 12,9°C, a jej wartości skrajne 6,8 i 24,9°C. Średnia zawartość tlenu w wodzie utrzymywała się na wysokim poziomie 9,9 mg dm-3, a w okresie wiosennym wzrastała nawet do 14,6 mg dm-3, zaś odczyn wody w czasie badań zmieniał się w zakresie 7,0-10,2, przy średniej wartości 8,0 pH. Badania wykazały wyraźny wpływ częstotliwości karmienia na wielkość przyrostów masy oraz skład chemiczny ciała karpi tak w okresie zimowania, jak i chowie wiosennym. Ogólne przyrosty masy (TG) u ryb karmionych co 4 dni (wariant D) wynosiły 65,1%, a ryb żywionych codziennie 144% (wariant A). Ponadto w wariancie A zawartość lipidów w ciele ryb wzrosła z początkowych 14,9 do 19,4 %, a w wariancie D obniżyła się do 13,0%. W okresie zimowania najbardziej racjonalne okazało się żywienie ryb co 3 dni. W pierwszych dwóch tygodniach okresu wiosennego u ryb nie żywionych codziennie stwierdzono zjawisko wzrostu kompensacyjnego.

Długość (SL) młodocianych boleni złowionych za pomocą włoczka w wodach Międzyodrza zawierała się w przedziale 23-83 mm. Dwa największe osobniki o długości 81 i 83 mm należały do I grupy wieku, a wszystkie pozostałe ryby do grupy 0. Spośród 17 zbadanych cech plastycznych, wyrażonych w procentach długości standardowej, najmniejszą zmienność wykazały długość ogonowa (V = 1,28) oraz długość całkowita (V = 1,37) i długość predorsalna (V = 2,70). Najbardziej zmienną (V = 13,80) była długość podstawy płetwy grzbietowej, stanowiąc od 7,1 do 16,9%; średnio 10,63% SL. Wartość współczynników zmienności pozostałych cech plastycznych zawierała się w granicach od 4,80 do 10,67. Wszystkie badane cechy plastyczne były w sposób statystycznie istotny skorelowane z długością standardową, przy czym najsilniej była skorelowana długość całkowita (r2 = 0,998), zaś najsłabiej długości podstawy płetwy grzbietowej (r2 = 0,792) i odbytowej (r2 = 0,844) oraz pozioma średnica oka (r2 = 0,831). W przypadku 16 badanych cech nie zaobserwowano zmian proporcji ciała wraz ze wzrostem długości standardowej narybku bolenia. Jedynie w przypadku poziomej średnicy oka lepsze od równania prostej dopasowanie do danych empirycznych dał wielomian 2 stopnia, co może świadczyć o krzywoliniowym charakterze zależności tej cechy od SL.

Populacja boleni z Międzyodrza charakteryzuje się występowaniem 64-77; średnio 68.44 łusek na linii nabocznej. Płetwa grzbietowa zawierała trzy, a niekiedy dwa promienie twarde oraz 8 lub 9; średnio 8.07 promieni miękkich. W płetwie odbytowej występowały trzy lub czasami dwa promienie twarde i 11-15; średnio 12.84 promienie miękkie. Analiza korelacji między 17 pomiarami ciała i SL wykazała istnienie allometrii ujemnej we wzroście poziomej średnicy oka, wysokości płetwy grzbietowej i odbytowej oraz długości głowy. Allometrię dodatnią stwierdzono we wzroście największej wysokości ciała, długości podstawy płetwy grzbietowej i odległości V-A. Stwierdzono występowanie istotnych statystycznie różnic między proporcjami ciała narybku (grupa 0) i osobnikami starszymi.

Opracowanie zawiera wyniki badań potencjału rozrodczego sandacza w polskiej części Zalewu Wiślanego. Określono długość (41,8 cm l.t.) przy której 50% samic osiąga dojrzałość płciową. Oszacowano liczbę samic obecnych w eksploatowanej populacji sandacza Zalewu Wiślanego w latach 1989-2001 oraz ilość ikry (liczbę ziaren) jaką populacja samic sandacza była zdolna corocznie złożyć. Oszacowane ilości składanej ikry wynosiły w zależności od roku od 69 do 114 mld ziaren. Średnia dla okresu dziewięciu lat wyniosła 52 miliardy ziaren ikry. Największą liczbę ziaren ikry samice sandacza Zalewu Wiślanego zdolne były złożyć w latach 1989-1992. Stwierdzono, że duża ilość złożonej ikry sandacza w roku kalendarzowym nie jest równoznaczna z pojawienia się urodzajnego pokolenia. Jedynie w krótkich okresach lat trendy obu zmiennych miały podobny przebieg.

Celem badań było określenie przydatności mieszanek doświadczalnych w żywieniu jesiotra syberyjskiego. W przeprowadzonym teście wzrostowym materiałem doświadczalnym był narybek jesiotra syberyjskiego o średniej masie jednostkowej 8,11 g·szt-1. Badania przeprowadzono w warunkach kontrolowanych - w hali akwaryjnej, w basenach przepływowych o pojemności 60 l. Obsadę jednego basenu stanowiło 12 szt. ryb. Doświadczenie żywieniowe trwało 50 dni, w okresie od 28.05. do 15.07.2001 roku. W badaniach oceniono możliwości substytuowania mączki rybnej izolowanymi preparatami krwi: białkiem plazmy lub mączką z erytrocytów, na poziomach 5, 10 i 15%. Do upostaciowania mieszanek doświadczalnych przygotowanych jako diety izoazotowe i izokaloryczne, wykorzystana została metoda obróbki barotermicznej, tj. ekstruzja. Pasze doświadczalne oceniono na podstawie cech fizycznych i chemicznych. Ponadto w mieszankach oznaczono skład aminokwasowy białka oraz profil kwasów tłuszczowych w lipidach. Do oceny końcowych wyników testów żywieniowych wykorzystane zostały następujące wskaźniki efektywności chowu: współczynnik pokarmowy (FCR), średni dobowy przyrost średniej masy jednostkowej (SGR), wskaźnik retencji białka paszowego (aNPU) oraz współczynnik wydajności wzrostowej białka (PER). Podstawę wnioskowania stanowiła analiza statystyczna przeprowadzona w oparciu o procedury pakietu statystycznego SAS. Uzyskane wyniki badań wykazały, że dodatek preparatów krwi: białka plazmy lub mączki z erytrocytów w ilościach 5, 10 i 15% udziału w diecie w porównaniu do paszy zawierającej 15% mączki rybnej, nie powodował wyraźnego polepszenia wyników chowu narybku jesiotra syberyjskiego.

Celem badań było określenie przydatności mieszanek doświadczalnych w żywieniu jesiotra syberyjskiego. W przeprowadzonym teście wzrostowym materiałem doświadczalnym był narybek jesiotra syberyjskiego o średniej masie jednostkowej 3,59 g·szt-1. Badania przeprowadzono w warunkach kontrolowanych - w hali akwaryjnej, w basenach przepływowych o pojemności 60 l. Obsadę jednego basenu stanowiło 12 osobników ryb. Doświadczenie żywieniowe trwało 50 dni, w okresie od 08.05. do 26.06.2000 roku. W badaniach oceniono możliwości substytuowania mączki rybnej białkiem ziemniaczanym na różnych poziomach (0, 7, 14, 21, 28 i 35%). Do upostaciowania mieszanek doświadczalnych przygotowanych jako diety izoazotowe i izokaloryczne, wykorzystana została metoda obróbki barotermicznej, tj. ekstruzja. Pasze doświadczalne oceniano na podstawie cech fizycznych i chemicznych. Ponadto w mieszankach oznaczono skład aminokwasowy białka oraz profil kwasów tłuszczowych w lipidach. Do oceny końcowych wyników testów żywieniowych wykorzystane zostały następujące wskaźniki efektywności chowu: współczynnik pokarmowy (FCR), średni dobowy przyrost średniej masy jednostkowej (SGR), wskaźnik retencji białka paszowego (aNPU) oraz współczynnik wydajności wzrostowej białka (PER). Podstawę wnioskowania stanowiła analiza statystyczna przeprowadzona w oparciu o procedury pakietu statystycznego SAS. Uzyskane wyniki badań wykazały jednoznacznie, że białko ziemniaczane nie jest przydatne w formułowaniu pełnoporcjowych pasz narybkowych dla jesiotra syberyjskiego. Okazało się, że wraz ze wzrostem udziału tego składnika w mieszankach, pogarszało się wyraźnie wykorzystanie pasz doświadczalnych, co wyrażało się bardzo niskimi przyrostami mas ryb. Dodatek białka ziemniaczanego powyżej 21% powodował występowanie zaburzeń procesów trawiennych u ryb, a w konsekwencji ich zwiększoną śmiertelność.

Praca przedstawia wstępne wyniki badań nad wolnożyjącymi nicieniami Zatoki Pomorskiej (Bałtyk Południowy), uzyskane poprzez analizę pojedynczych rdzeni osadu pobranego ze stanowiska znajdującego się w południowej części Zatoki w bezpośrednim zasięgu oddziaływania wprowadzanych do niej wód słodkich. Nicienie występujące w próbach osadu pobranych w marcu i lipcu 1996 oraz w maju 1997 roku oznaczono do rodzaju i scharakteryzowano ich pionowe rozmieszczenie w osadzie oraz strukturę taksonomiczną i troficzną, jak również zmiany tych parametrów w czasie. Nicienie były głównym komponentem meiobentosu badanej stacji stanowiąc ponad 90% całkowitej jego liczebności. Zagęszczenie nematofauny w okresie badań wahało się od ok. 1646 osob. (10 cm2)-1 (marzec’96) do ok. 3452 osob. (10 cm2)-1 (lipiec’96). Łącznie zanotowano występowanie 35 rodzajów nicieni. Najliczniej reprezentowany był rodzaj Sabatieria sp. stanowiąc w okresie badań od 23 do 32% całkowitej liczebności meiofauny i od 40 do 55% wszystkich nicieni. Najwyższą różnorodność nicieni, wyrażającą się występowaniem największej ilości ich rodzajów, odnotowano w powierzchniowych warstwach osadu: 0-1cm (lipiec’96, maj’97) i 2-3 cm (marzec’96). W głębszych warstwach osadu (5-7 cm) zaznaczył się wyraźny spadek liczebności, różnorodności taksonomicznej i troficznej Nematoda. Nicienie z rodzaju Sabatieria sp. należące do troficznego typu non-selective deposit feeders penetrowały osad najgłębiej. Rozpatrując strukturę troficzną badanej taksocenozy nicieni stwierdzono, że przez cały okres badań dominowały non-selective deposit feeders (60-80% całkowitej liczebności nicieni). W maju 1997 i w lipcu 1996 zanotowano wzrost, w stosunku do marca 1996, udziału nicieni należących do epistrate feeders (ok. 20% całkowitej liczebności nematofauny) i predators/omnivores (11-16% całkowitej liczebności nematofauny). Udział nicieni należących do selective deposit feeders przez cały okres badań był niewielki i wahał się w granicach od ok. 2 do 6% całkowitej liczebności nematofauny. Uzyskane wyniki wskazują na znaczenie zasilania osadu dennego południowej części Zatoki Pomorskiej materią organiczną, w znacznej ilości dostarczaną z wodami słodkimi, aczkolwiek dla pełnej interpretacji danych niezbędna jest analiza zarówno większej ilości prób z badanej stacji, jak i materiału z innych rejonów Zatoki.

Spośród 231 zbadanych śledzi odłowionych jesienią z polskiej strefy Zalewu Wiślanego, u 6.5% stwierdzono larwy III-stadium Anisakis simplex. Pasożyty odnotowano u ryb powyżej 23 centymetrów długości. Występowanie Anisakis simplex u śledzi w okresie jesiennym zwiększa prawdopodobieństwo zarażenia żywicieli przypadkowych, w tym człowieka.

Doświadczenie przeprowadzono od 13.12.1999 do 03.04.2000 roku w Rybackiej Stacji Doświadczalnej, usytuowanej przy elektrowni „Dolna Odra” w Nowym Czarnowie. Materiał obsadowy stanowił karp w wieku 0+ o średniej masie jednostkowej 140 ± 4 g chowany w obsadzie 100 osobników·sadz-1 (50 osob.·m-3). Doświadczenie przeprowadzono w sześciu wariantach, z których każdy obejmował trzy powtórzenia. Ryby żywiono co drugi dzień paszami w dawkach metabolicznych: 0,6% w jednej i 1,2% w dwóch porcjach w odstępach około 6 h. W doświadczeniu użyto dwóch ekstrudowanych pasz przemysłowych: Dan-ex 2545, Aller 37/12 oraz jednej granulowanej (Cargill 2806). Na podstawie wartości FCR, przyrostu całkowitego (TG) i zużycia paszy na kg przezimowanej ryby (FC) stwierdzono, że najkorzystniejsze jest skarmianie pasz Aller 37/12 i Dan-ex 2545 w dawce 0,6% masy metabolicznej, natomiast najkorzystniejsze wartości wskaźników hematologicznych (RBC, WBC, Hb, Ht, MCH, MCHC, MCV) uzyskano u ryb żywionych paszą Dan-ex 2545 w dawce 0,6%.

Celem przeprowadzonych badań było porównanie wskaźników hematologicznych krwi narybku karpi chowanego w wodzie pochłodniczej i żywionego dwoma paszami (DAN-Ex 2545 i Aller Aqua Carp Grow) zadawanych w siedmiu różnych wariantach doświadczalnych obejmujących wyłączne żywienie poszczególnymi paszami oraz warianty z żywieniem przemiennym. Z każdego wariantu pobrano krew od 5 osobników i oznaczono w niej podstawowe wskaźniki hematologiczne takie jak: ilość białka ogólnego w krwi. zawartość hemoglobiny, MCH, ilość erytrocytów i leukocytów oraz procentową strukturę leukocytów i wymiary erytrocytów. Na podstawie przeprowadzonych analiz stwierdzono, że narybek karpi charakteryzował się wysokim poziomem białka osocza krwi i dużą liczebnością leukocytów, przy jednocześnie niskiej zawartości hemoglobiny. Ponadto nie stwierdzono wpływu sposobu karmienia na parametry krwi, wobec czego uznano, że najkorzystniejszym sposobem będzie wariant w danej chwili najtańszy.