Celem pracy było określenie stopnia zanieczyszczenia dioksynami próbek gleb pobranych z dwóch nadleśnictw nie sąsiadujących bezpośrednio z potencjalnymi źródłami zanieczyszczeń przemysłowych. Uzyskane wyniki porównano z danymi dotyczącymi gleb z terenów położonych w okolicy Warszawy oraz z terenów ekologicznie czystych (tło naturalne). Analizy chemiczne wykazały, że zawartość dioksyn w badanych glebach leśnych wynosi odpowiednio 0,48 i 4,70 ng • kg-1 gleby i odpowiada wartościom charakterystycznym dla tła naturalnego (1-5 ng • kg-1 gleby). Stwierdzono, że dioksyny nie kumulowały się w glebie i nie stanowią zagrożenia dla organizmów żywych.

Wybrane wskaźniki charakteryzujące krajobraz (gleby, opady atmosferyczne, nachylenie terenu, długość stoku oraz obecną strukturę użytkowania gruntu) zinterpretowano pod kątem dynamiki ruchu wody i materiału na stoku modelowego obszaru Dolná Malanta (w pobliżu Nitry na Słowacji). Interpretacja koncentruje się wokół zagadnień erozyjności gleby. Określenie przewidywanego ruchu wody i materiału wzdłuż stoku oraz ich kompleksowe ujęcie pozwoliło na zaproponowanie pięciu wariantów ochrony gleby ornej przed erozją. Propozycje te zmierzają do zachowania żyzności gleby, a są oparte na szczegółowej ocenie warunków naturalnych terenu i obecnej struktury użytkowania gruntu.

Od maja 1995 r. do grudnia 1997 r. oraz od lutego 2002 r. do października 2003 r. co miesiąc badano siedem cech jakościowych wody w czterech małych śródpolnych zbiornikach wodnych położonych w dolinie Odry w rejonie Brzegu Dolnego, różniących się warunkami zasilania. Badania obejmowały również oznaczenia florystyczne w otoczeniu zbiorników, pomiary powierzchni lustra wody wraz z sondowaniem głębokości, obserwacje stanów wody w akwenach oraz cotygodniowe pomiary głębokości zalegania wód gruntowych na terenach sąsiadujących. Stwierdzono, że na skład fizyczno-chemiczny wód w zbiornikach mogą wpływać nie tylko istniejące warunki hydrometeorologiczne i geologiczno- glebowe, użytkowanie i zagospodarowanie doliny, ale także lokalne procesy oksydo-redukcyjne.

Badania prowadzone w zlewni własnej rzeki Warty między Obornikami (km 206,3) a Skwierzyną (km 92,2) miały na celu określenie czynników wpływających na samooczyszczanie się wody. Wzięto pod uwagę użytkowanie ziemi, rodzaj gleb, jeziorność zlewni, opady atmosferyczne i temperaturę powietrza w okresie dziesięciu lat, a ponadto chemizm opadów atmosferycznych, przepływy wody, morfologię koryta rzeki i użytkowanie strefy brzegowej. Wyniki badań wykazały, że zmniejszeniu dopływu biogenów do wód Warty sprzyja mały udział gruntów ornych, a duży − lasów i jezior w zlewni oraz wysoki stopień zadrzewienia brzegów rzeki. Stwierdzono również znaczący wpływ temperatury półrocza letniego na stężenie azotu Kjeldahla, azotu amonowego, fosforu ogólnego i fosforanów w wodzie rzeki, a opadów w półroczu zimowym − na wymywanie azotu azotanowego ze zlewni.

Na podstawie badań wykonanych w lipcu i grudniu 2001 r. na terenie gminy Pleśna określono rozkład przestrzenny stężenia dwutlenku siarki i dwutlenku azotu jako zanieczyszczeń wskaźnikowych powietrza atmosferycznego. Lokalizacja próbników pasywnych odpowiadała najważniejszym typom zagospodarowania terenu. Sporządzono mapy terenu z izoliniami stężeń SO2 i NO2. Dane dotyczące średnich sezonowych stężeń pyłu zawieszonego, dwutlenku siarki i dwutlenku azotu, pochodzące z Wojewódzkiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w Tarnowie, wykorzystano do określenia tendencji zmian stężenia tych zanieczyszczeń w okresie 5-letnim (1995−1999). Wyniki badań posłużyły do przeprowadzenia bonitacji terenów gminy ze względu na zanieczyszczenie powietrza i opracowania map oraz do wyznaczenia terenów, które według tego kryterium nadają się pod zabudowę mieszkaniową.

Na przykładzie obrębu katastralnego Borský Mikuláš omówiono zagadnienie erozyjności gleb w regionie Záhorie (zachodnia Słowacja). Region ten należy do obszarów najsilniej na Słowacji narażonych na erozję wietrzną, gdyż istniejące tu warunki naturalne i antropogeniczne sprzyjają jej występowaniu. W pracy wzięto pod uwagę następujące czynniki wpływające na nasilenie i przebieg erozji wietrznej: właściwości gleby (skład granulometryczny, zagęszczenie), czynniki klimatyczne (temperatura, opady), prędkość i czas trwania wiatru, a także czynniki antropogeniczne (oranie pól, okrywa roślinna). Dla czterech rodzajów składu mechanicznego gleby opracowano równania strat glebowych (dla utworów w stanie suchym), uwzględniające prędkość wiatru. Stwierdzono, że erozja wietrzna na badanym obszarze jest uwarunkowana głównie dużym udziałem gleb lekkich (90.1%), znaczną pylistością wskutek dużej prędkości i czasu trwania wiatrów, a także mniejszą niż w innych regionach Słowacji sumą opadów atmosferycznych. Dzięki uprawom rolniczym, które zmniejszają nasilenie erozji wietrznej, silną erozją jest tutaj zagrożone nie więcej niż 14,9% gruntów ornych (12,9% gleb rolniczych). Wyniki przeprowadzonych badań można zastosować (z niewielkimi korektami) do całego regionu Niziny Zahorskiej.

Badania miały na celu poznanie wpływu różnych dawek mieszanin popiołowo-osadowych i popiołowo-torfowych na plon mieszanki traw z komonicą zwyczajną i na zawartość żelaza, kobaltu, manganu, glinu i krzemu w mieszance. Doświadczenie wazonowe przeprowadzono na glebie mineralnej, do której dodawano mieszaniny popiołowo-osadowe i popiołowo-torfowe w ilości 1−30% w stosunku do ogólnej masy gleby. W doświadczeniu uwzględniono również obiekty obejmujące jedynie komponenty wchodzące w skład mieszanin. Uzyskany plon mieszanki roślin był zróżnicowany w zależności od obiektu i roku badań i kształtował się w zakresie 9,61−135,38 g s.m. na wazon. Największy plon uzyskano w trzecim roku doświadczenia, a najmniejszy − w pierwszym. W obiektach, w których zastosowano wyłącznie popiół, torf lub ich mieszaniny, plon był istotnie niższy niż w uprawie na glebie mineralnej. Dodatek do gleby mieszanin popiołowo-osadowych wpłynął istotnie na podwyższenie plonu, a mieszanin popiołowo-torfowych − n a jego obniżenie. Zawartość pierwiastków w mieszance traw była zróżnicowana, zależała od obiektu i roku badań, a mieściła się w zakresie: 49,57−104,99 mg Fe, 0,04−0,58 mg Co, 20,67−713,87 mg Mn, 20,81−42,69 mg Al i 28,78−64,07 mg Si na 1 kg suchej masy. W miarę zwiększania się udziału procentowego mieszanin popiołowo-osadowych i popiołowo-torfowych w glebie wzrastała systematycznie zawartość krzemu, a malała zawartość żelaza, kobaltu, manganu i glinu w roślinach.