Celem pracy była charakterystyka koni użytkowanych do hipoterapii w pięciu wybranych ośrodkach rehabilitacyjnych w Polsce. Wszystkie ośrodki objęte są patronatem Polskiego Towarzystwa Hipoterapeutycznego, a zajęcia prowadzą tam wykwalifikowani instruktorzy hipoterapii w porozumieniu z lekarzami. Analizą objęto łącznie 34 konie. Zebrano dane dotyczące płci, wieku, rasy i podstawowych wymiarów zoometrycznych. Dane zestawiono w tabelach i na wykresie, z uwzględnieniem płci oraz grupy rasowej. Stwierdzono, że w omawianych ośrodkach wykorzystywano do hipoterapii wyłącznie wałachy (71%) oraz klacze (29%). Średni wiek stada wyniósł 8,4 roku, najmłodszy koń liczył 4 lata, a najstarszy 20 lat. Wysokość w kłębie koni wahała się od 130 do 167 cm, obwód klatki piersiowej 156-210 cm. Nie stwierdzono istotnego zróżnicowania omawianych parametrów pomiędzy grupą wałachów i klaczy, natomiast liczne różnice istotne zaobserwowano pomiędzy grupami rasowymi. Najliczniej reprezentowane były konie wielkopolskie (25%) oraz konie huculskie (21 %), 15% grupy stanowiły konie o nieznanym pochodzeniu. Konie reprezentowały typ wierzchowy, ogólnoużytkowy i pociągowy. We wszystkich ośrodkach liczba (minimum 3) i zróżnicowanie koni pod względem pokroju pozwalają na indywidualny dobór konia do wieku i schorzenia pacjenta.

Materiał badawczy stanowiły jałowice, rasy holsztyn niemiecki. Zwierzęta pochodziły z gospodarstwa Ramin należącej do spółki Raminer Agrar GmbH&Co. Analizie poddano parametry budowy i rozwoju ciała jałowic, na podstawie masy ciała oraz wykonanych pomiarów zoometrycznych. Ocenę Kondycji Body Conditio Scornig (BCS) dokonano na podstawie palpitacyjnej oceny zapasów tłuszczu zgromadzonego przez zwierzę wokół tylnej części kręgosłupa w skali 1 do 5 punktów. Pastwiskowy system utrzymania w stosunku do alkierzowego okazał się lepszym bowiem korzystnie wpłynął na osiągnięte wartości masy ciała, przyrostów dobowych i kondycję zwierząt. W zakresie analizowanych pomiarów zoometrycznych i masy ciała wyższymi wartościami charakteryzowały się jałowice utrzymywane na pastwisku.

Badania przeprowadzono na 180 krowach rasy polskiej holsztyńsko-fryzyjskiej odmiany czarno-białej użytkowanych mlecznie w gospodarstwie rolnym w woj. wielkopolskim. Genotypy beta-laktoglobuliny (BLG) oznaczono metodą PCR-RFLP (ang. Polymerase Chain Reaction - Restriction Fragment Lenght Polymorphism) wg metodyki Medrano i Aquilar-Cor-dova [1990] z modyfikacjami własnymi. Stwierdzono, że krowy o genotypie BLG AA uzyskały najwyższą wydajność mleka, tłuszczu i białka zarówno w pierwszej jak i drugiej laktacji 305-dniowej. Najwyższą zawartość białka stwierdzono u homozygot BB. Najwyższą zawartością tłuszczu w laktacji pierwszej charakteryzowały się zwierzęta o genotypie BLG AA, zaś w laktacji drugiej homozygoty BB.

Celem badań było określenie wpływu pory roku (wiosna, lato, jesień, zima) na wskaźniki zapłodnień loch rasy wielkiej białej polskiej i liczbę prosiąt urodzonych w miocie przy zastosowania różnych metod krycia lub inseminacji. Po stwierdzeniu rui u loch stosowano, w poszczególnych miesiącach roku, następujące zabiegi: 1. dwukrotne krycie naturalne (189 loch), 2. kombinowane, gdzie zastosowano dwukrotny zabieg, pierwsze - krycie naturalne, drugi - inseminacja po 12 godz. (141 loch), 3. dwukrotną inseminację w odstępie 12 godzinnym (504 lochy). Lochy kryto knurami rasy polskiej białej zwisłouchej, natomiast inseminację przeprowadzano stosując nasienie knurów tej rasy. Stwierdzono, że wskaźnik zapładnialności loch był najniższy w maju, niezależnie od zastosowanej metody krycia czy inseminacji loch, natomiast największą liczebnością charakteryzowały się mioty urodzone w okresie letnim i jesiennym. Zastosowana metoda krycia czy inseminacji loch nie wpłynęła na wielkość miotów. Zaobserwowano też, że wskaźnik zapładnialności loch nie zmniejszał się w okresie letnim, szczególnie po zastosowaniu inseminacji.

Badania przeprowadzono na 23 nutriach odmiany standard. Zwierzęta żywiono paszą, o zróżnicowanym dodatku flawomycyny w zależności od grupy (gr. I - kontrolna; gr. II - 3 mg; gr. III - 4 mg; gr. IV - 5 mg). Zwierzęta ważono raz w tygodniu. Uzyskane wyniki opracowano statystycznie obliczając przyrosty masy ciała i tempo wzrostu w każdym tygodniu. Wyniki analizowano wykorzystując trójczynnikową analizę wariancji (czas, dawka, płeć). Masa ciała samców i samic na początku doświadczenia była zróżnicowana statystycznie istotnie (p < 0,01). Końcowa średnia masa ciała zwierząt w kolejnych grupach nie różniła się jednak statystycznie istotne (gr. I - 4401 g, SD - 585; gr. II - 4904 g, SD - 875; gr. III - 5021 g, SD - 1134; gr. IV - 4593 g, SD - 645). Analiza wyników nie wykazała istotnych różnic w przyrostach masy ciała nutrii w wieku od 7. do 8,5. miesiąca. Nie wykazano także różnic statystycznych w tempie przyrostów zwierząt otrzymujących zróżnicowany dodatek flavomycyny.

Oszacowano współczynniki korelacji genetycznej na podstawie danych cech mleczności 488 990 krów ocenianych w latach 1975-1992. Oceny dokonano przy użyciu modelu zwierzęcia (AM). Szczególnie uwagę zwrócono na efekt poziomu produkcyjnego stada. Stwierdzono znaczny wpływ poziomu produkcji na dokładność oceny korelacji genetycznej. Uznano również okręg za bardzo silny czynnik mający wpływ na dokładność oceny. Uzyskane wartości korelacji genetycznych charakteryzowały się bardzo dużą zmiennością uzyskanych ocen.