Rokitnik Hippophaë rhamnoides L. jest gatunkiem pionierskim, przystosowanym do kolonizacji podłoża bezglebowego. Odznacza się szybkim wzrostem, który zawdzięcza między innymi symbiozie z promieniowcami z rodzaju Frankia wiążącymi azot z powietrza glebowego. Gatunek ten może być przydatny w procesie rekultywacji terenów zdegradowanych, szczególnie do stabilizacji podłoża na zboczach budowli ziemnych. W pracy przeprowadzono badania wpływu kwasowości podłoża (pH(KCl)) na wzrost rokitnika w warunkach panujących na zwałowisku zewnętrznym KWB Bełchatów. Przeżywalność sadzonek rokitnika i ich dalszy wzrost okazały się bardzo silnie związane z pH utworów podłoża. Zakres pH tolerowany przez rokitnik rosnący na zwałowisku był podobny do obserwowanego na siedliskach naturalnych. Najlepszy wzrost i potencjalnie najlepszą stabilizację podłoża obserwowano przy odczynie pH obojętnym, natomiast najsłabszy wzrost zaobserwowano na podłożu silnie kwaśnym. Poziom pH utworów podłoża może być przydatną cechą diagnostyczną, pozwalającą określić możliwość zastosowania rokitnika do stabilizacji podłoża.

Praca przedstawia analizę struktury pierśnic, wysokości i biosocjalnej 39- -letniego dębu szypułkowego, wprowadzonego sztucznie i wzrastającego do 1991 roku w odmiennych warunkach stworzonych przez trzy różne rębnie wykonane w starodrzewiu grabowo-dębowym, rosnącym na siedlisku lasu mieszanego świeżego. Po usunięciu starodrzewu zimą 1986/87 roku (rębnia gniazdowa zupełna) i zimą 1991/92 roku (rębnia częściowa) dąb wzrasta we wszystkich trzech wariantach na otwartej przestrzeni. Inwentaryzacja z 2007 roku wykazała, że w każdym wypadku najlepsze wyniki doświadczenia uzyskał drzewostan na powierzchni z rębnią zupełną (1-Rz). Drzewostany z powierzchni 2-Rcz oraz 3-Rg mają wyniki gorsze, a jednocześnie statystycznie nieistotnie różne między sobą – formalnie jednak z punktu widzenia przeciętnej pierśnicy i wysokości nieco lepsza sytuacja jest na powierzchni 3-Rg, a średniej klasy biosocjalnej na powierzchni 2-Rcz.

W pracy przedstawiono charakterystykę drzewostanów z dominacją czereśni ptasiej [Cerasus avium (L.) Moench] oraz warunków siedliskowych, w jakich mogą powstawać takie drzewostany. Stwierdzono, że na pogórzu Bieszczadów czereśnia ptasia może tworzyć samosiewne drzewostany na bogatych w składniki pokarmowe i związki próchniczne glebach brunatnych, wytworzonych na podłożu łupków ilastych. Korzystne warunki dla rozwoju drzewostanów czereśniowych stwarza odpowiednie ukształtowanie terenu, zapewniające ochronę przed wiosennymi przymrozkami i jednocześnie odpowiednie uwilgotnienie gleby. Pod okapem czereśni kształtuje się bujne runo, złożone z gatunków związanych z eutroficznymi lasami bukowymi, podgórskimi, wilgotnymi lasami jaworowymi oraz łęgami.

Przeprowadzono badania ogólnej zawartości substancji mineralnych (popiołu) i metali ciężkich (Al, Cd, Cr, Cu, Fe, Mn, Pb) w drewnie buków zdrowych i zamierających z różnych rejonów Polski. Materiał do badań pochodził z dziewięciu nadleśnictw reprezentujących główne bazy surowca tego gatunku w Polsce. Z każdego drzewostanu, w którym obserwowano w przeszłości i obecnie objawy silnego osłabienia, zamierania i nadmiernego wydzielania się drzew, wycięto w tym samym wieku dwa drzewa: zdrowe i zamierające. Analizowano materiał pozyskany ze środkowej strefy, położonej między kambium a rdzeniem, przekroju poprzecznego kłody z odziomkowej części pni buków w wieku 80-145 lat. Udział substancji mineralnych w drewnie buków zdrowych i zamierających zawierał się w bardzo podobnych przedziałach wartości. Nie stwierdzono statystycznie istotnej różnicy dla każdego z badanych pierwiastków w ich zawartości w drewnie drzew zdrowych i zamierających. Zaobserwowano pewną zależność pomiędzy ilością metali ciężkich w drewnie a położeniem geograficznym.

W pracy przedstawiono wyniki rocznych obserwacji dotyczących głównych przyczyn uszkodzeń łańcuchowych pilarek spalinowych różnych producentów. Obserwacje prowadzono w dwóch autoryzowanych punktach naprawczych. Stwierdzono, że największą grupę serwisowanych urządzeń tworzyły pilarki nowe podlegające bezpłatnemu przeglądowi gwarancyjnemu. Natomiast główne przyczyny uszkodzeń dotyczyły układu zasilania oraz korpusu i układu tłokowo-korbowego (łącznie 50% uszkodzeń). Najmniejszą liczbą usterek odznaczały się: układ wydechowy, a następnie urządzenia rozruchowe oraz elementy bezpieczeństwa pracy. Większość uszkodzeń wynikała ze stosowania nieodpowiednich materiałów eksploatacyjnych, złej obsługi i niedostatecznej wiedzy użytkowników, a także z rozbieżności pomiędzy przeznaczeniem urządzenia a rzeczywistymi warunkami pracy.

Przeprowadzono badania ogólnej zawartości substancji mineralnych (popiołu) i metali ciężkich (Al, Cd, Cr, Cu, Fe, Mn, Pb) w drewnie dębów zdrowych i zamierających z różnych rejonów Polski. Materiał do badań pochodził z 12 nadleśnictwach reprezentujących główne bazy surowca tego gatunku w Polsce. Z każdego drzewostanu, w którym obserwowano w przeszłości i obecnie objawy zamierania oraz nadmiernego wydzielania się drzew, wycięto w tym samym wieku dwa drzewa: zdrowe i zamierające. Analizowano materiał pozyskany z twardzieli zewnętrznej odziomkowej części pni dębów w wieku 60-155 lat. Zawartość substancji mineralnych w drewnie dębów zdrowych i zamierających była bardzo podobna. Nie stwierdzono statystycznie istotnej różnicy dla każdego z badanych pierwiastków w ich zawartości w drewnie drzew zdrowych i zamierających.

Zgnilizna biała jamkowata sosny, wywoływana przez grzyb Phellinus pini, jest w Polsce oraz w innych krajach poważnym problem z punktu widzenia gospodarki leśnej. Zgnilizna dotyka twardzielowej części strzały, rozwija się niepostrzeżenie przez dziesiątki lat i często jest stwierdzana dopiero po ścięciu drzewa. Dlatego wywołuje ogromne straty gospodarcze. Można przypuszczać, że drewno hubiaste stanowi około 8% corocznie pozyskiwanych sosnowych użytków rębnych. Głównym celem badań było określenie występowania zagrożenia drzewostanów sosnowych zgnilizną białą jamkowatą sosny na podstawie obecności owocników Phellinus pini oraz dziupli powstałych w wyniku zasiedlenia strzały przez grzybnię w Nadleśnictwie Narol. W czasie obserwacji występowania objawów chorobowych na dziesięciu powierzchniach obserwacyjnych oceniono 2490 drzew. Objawy chorobowe odnotowano na 61 drzewach. Znaczna liczba owocników i ich położenie ma duży wpływ na powstawanie nowych ognisk zgnilizny, a przez to jest przyczyną strat gospodarczych.

Phellinus pini (Brot.) Bondarstser & Singer jest najczęstszą przyczyną powstawania zgnilizny strzały sosny, przyczyniając się do dużych strat ekonomicznych w użytkach rębnych. Grzyb Phellinus pini stanowi stałe zagrożenie i powoduje straty surowcowe, wpływając na funkcjonowanie ekosystemu leśnego i na jego trwałość z gospodarczego punktu widzenia. Głównym celem pracy było zinwentaryzowanie występowania owocników Phellinus pini, a przez to określenie zagrożenia drzewostanów sosnowych zgnilizną białą jamkowatą sosny w drzewostanach ponad 100-letnich na terenie nadleśnictw północnej Polski. Do prześledzenia występowania owocników huby sosny wybrano 30 wydzieleń, gdzie gatunkiem panującym była sosna zwyczajna, w 21 nadleśnictwach, w wieku od 100 do 170 lat. W wyniku przeprowadzonych badań można stwierdzić, że tylko w jednym z obserwowanych drzewostanów nie stwierdzono występowania owocników huby sosny.

Na tle innych obiektów przyrodniczych położonych w granicach Poznania, użytek ekologiczny „Strzeszyn” wyróżnia się znacznymi walorami florystycznymi. Flora obiektu liczy 531 taksonów roślin naczyniowych z 91 rodzin i 296 rodzajów, w tym 20 gatunków umieszczonych na krajowych i regionalnych listach roślin ginących i zagrożonych. Do najcenniejszych elementów flory użytku należą Dactylorchiza incarnata, Dianthus superbus, Epipactis palustris i Polypodium vulgare. Rośnie tu 12 drzew o obwodach pomnikowych lub zbliżonych do pomnikowych i kilkanaście drzew okazałych.