W doświadczeniu przeprowadzonym w latach 2005–2007 porównano wpływ dwóch podkładek i zastosowanie szczepionki mikoryzowej na wzrost okulantów i drzew odmiany ‘Woodii’ w trzecim roku po posadzeniu. Wyższy procent okulantów otrzymano na podkładce Prunus tomentosa oraz przy zastosowaniu szczepionki mikoryzowej. Podkładki nie zróżnicowały wzrostu okulantów w szkółce. Zastosowanie szczepionki mikoryzowej nie spowodowało silniejszego wzrostu okulantów na obu podkładkach, a nawet zredukowało istotnie sumę długości pędów bocznych. Reakcja podkładek była zróżnicowana. Rozpatrywane podkładki wpłynęły na wszystkie paramerty wzrostu drzew w trzecim roku po posadzeniu. Silniej rosły drzewa odmiany ‘Woodii’ na podkładce Prunus cerasifera niż Prunus tomentosa. Drzewa na podkładce Prunus cerasifera słabiej jednak kwitły od tych na podkładce Prunus tomentosa. Zastosowanie szczepionki mikoryzowej zwiększyło grubość pnia i rozmiar koron drzew odmiany ‘Woodii’, a nie miało wpływu na ich kwitnienie i owocowanie.

Rozsadę i młode rośliny ciemiernika wschodniego (Helleborus orientalis Lam.) uprawiano przez dwa lata (2006–2007) w pojemnikach, w podłożu torfowym, które odkwaszono węglanem wapnia w dawkach (g∙dm^-3): 2,5; 5,0; 7,5; 10,0. W obrębie każdej dawki CaCO₃ podzielono rośliny na 2 grupy, jedną nawożono roztworem o niższym (0,1%), a drugą o wyższym (0,3%) stężeniu nawozu Peters Professional PL Special (15:11:29). Dawka CaCO₃ zastosowana do odkwaszania torfu wysokiego miała istotny wpływ na wysokość roślin niezależnie od ich wieku. W pierwszym i w drugim roku uprawy w doniczkach uzyskano najwyższe rośliny w podłożu, do którego dodano węglan wapnia w dawce 2,5 g·dm^-3 CaCO₃, a najniższe przy dawce 10 g·dm^-3 CaCO₃. Liczba liści i kwitnienie ciemiernika wschodniego nie zależały od ilości węglanu wapnia zastosowanego do podłoża. Nawożenie ciemiernika wschodniego nawozem Peters Professional PL Special (15:11:29) o wyższym stężeniu (0,3%) pozwoliło uzyskać wyższe rośliny, z większą liczbą liści oraz z wcześniejszym i obfitszym kwitnieniem

Badania prowadzono w latach 1991–1994 w krajobrazie rolniczym o średnim stopniu mozaikowatości w okolicach Łęczycy. Badaniami objęto parazytoidy z podrodziny Pimplinae (Hymenoptera, Ichneumonidae), zasiedlające środowiska ostojowe w postaci zakrzewień, miedz, przydroży i skrajów lasu. Wykorzystano metodę czerpakowania w celu odłowu imagines. Stwierdzono występowanie 48 gatunków, które stanowiły 36,1% fauny krajowej tej podrodziny i 63,1% wykazanych z Wielkopolski. Gatunkami dominującymi były Endromopoda detrita (Holmgr.) (D = 19,5%), Itoplectis maculator (F.) (D = 11,5%), I. alternans (Grav.) (D = 11,3%), Pimpla contemplator (Muell.) (D = 9,2%) i Zaglyptus multicolor (Grav.) (D = 7,1%). Wykazano najwyższe zróżnicowanie gatunkowe na skraju lasu (34 gatunki), i najwyższą liczebność w zakrzewieniach (268 osobników). Stwierdzono największą stabilność składu gatunkowego zgrupowań występujących w zakrzewieniach. Wykazano największe podobieństwo gatunkowe pomiędzy zgrupowaniami stwierdzonymi w zakrzewieniach i na skraju lasu (SM = 53,5%). Stwierdzono największe podobieństwo w kategoriach ilościowych pomiędzy zgrupowaniami występującymi na miedzy i przydrożu (Re = 64,5%).

Celem pracy było określenie skuteczności ochronnego działania materiału mikrobiologicznego sporządzonego z komórek Bacillus sp. Bk 30 i Pseudomonas sp. Pk 28 oraz ich płynów pohodowlanych przeciwko grzybom patogenicznym przeżywającym w glebie. Stosowanie biologicznego zwalczania poprawiło wschody, zdrowotność roślin grochu oraz ich plonowanie. Mimo użycia materiału mikrobiologicznego do zaprawiania nasion, rośliny grochu były porażane przez Alternaria alternata, Ascochyta pisi, Botrytis cinerea, Fusarium culmorum, Fusarium oxysporum f. sp. pisi, Fusarium solani, Phoma exigua, Pythium irregulare, Rhizoctonia solani i Sclerotinia sclerotiorum. Spośród stosowanego materiału mikrobiologicznego najskuteczniejszym ochronnym działaniem przed fitopatogenami wyróżniła się bakteria Bacillus sp. Bk 30 oraz jej płyn pohodowlany.

Badania prowadzono w latach 2006–2008 w Przybrodzie koło Poznania. Przedmiotem badań były 8-letnie drzewa brzoskwini ‘Harbinger’ na 3 podkładkach: Brzoskwini Mandżurskiej, Wisience stepowej i Siewce Rakoniewickiej silnie uszkodzone przez mróz w okresie zimy 2005/2006. Wiosną 2006 przeprowadzono intensywne cięcie drzew. Celem badań była ocena wpływu radykalnego cięcia przemarzniętych drzew na ich regenerację i plonowanie oraz ocena roli podkładki w tym procesie. Badania wykazały że przycięcie drzew wywołało bardzo silne przyrosty długopędów. Tym silniejsza była reakcja drzew, im mocniej drzewa przycięto. Wynikiem cięcia obniżono wysokość drzew średnio o 30–40 cm w stosunku do drzew kontrolnych. Różnice te utrzymywały się w kolejnych latach. Po cięciu wyrosło w koronach drzew więcej dłuższych długopędów o średnicy > 0,5 cm, aniżeli na drzewach kontrolnych. Jednakże radykalne cięcie drzew spowodowało w 3 roku po cięciu obniżenie ich plonowania o 30–40% w stosunku do drzew nieciętych.

Badania przeprowadzone w latach 2003–2005 obejmowały ocenę zawartości wolnych kwasów fenolowych w częściach jadalnych (szczypior, łodyga rzekoma) cebuli zwyczajnej, szalotki i siedmiolatki, które uprawiano na zbiór pęczkowy, w polu i z pędzenia w szklarni. Rośliny do analiz na zawartość kwasów fenolowych uzyskano z sadzenia dymki (cebula, szalotka), a w przypadku siedmiolatki były to roczne rośliny z sadzenia rozsady. W uprawie polowej rośliny uprawiano z zastosowaniem krótkotrwałych osłon z folii perforowanej i włókniny. Natomiast pędzenie przeprowadzono w szklarni ogrzewanej i nieogrzewanej. Zawartość wolnych kwasów fenolowych oznaczono po zbiorze roślin, które osiągnęły wielkość przydatną do sprzedaży w pęczkach. Zawartość kwasów fenolowych oznaczono w szczypiorze i łodydze rzekomej metodą spektrofotometryczną Arnova w przeliczeniu na kwas kawowy. Z przeprowadzonych badań wynika, że u badanych gatunków szczypior zawiera istotnie więcej wolnych kwasów fenolowych w porównaniu z łodygą rzekomą. Z uprawy polowej zawartość tego składnika w szczypiorze wynosiła średnio 0,23 mg·100 g^-1·św.m., a z pędzenia 0,135 mg·100 g^-1·św.m. Natomiast w łodydze rzekomej zawartość kwasów fenolowych u badanych roślin z uprawy w polu wynosiła średnio 0,05 mg·100 g^-1·św.m., a z pędzenia 0,04 mg·100 g^-1·św.m. Nie stwierdzono istotnych różnic w poziomie zawartości kwasów fenolowych między cebulą zwyczajną i szalotką, co odnosiło się zarówno do szczypioru, jak i łodygi rzekomej. Natomiast szczypior siedmiolatki zawierał istotnie mniej kwasów fenolowych, niezależnie od miejsca uprawy i stosowania osłon. Z przyspieszonej uprawy polowej zawartość kwasów fenolowych w szczypiorze siedmiolatki wynosiła średnio 0,19 mg·100 g^-1·św.m., a z pędzenia w szklarni 0,11 mg·100 g^-1·św.m. Niezależnie od gatunku rośliny z pędzenia w szklarni zawierały zdecydowanie mniej kwasów fenolowych (zwłaszcza w szczypiorze) w porównaniu z roślinami z uprawy w polu.

W pracy przedstawiono dane literaturowe na temat biologii kwitnienia oberżyny i wpływu zjawiska heterostylii kwiatów na plonowanie. Największą liczbę wszystkich kwiatów na roślinie stanowią kwiaty ze słupkiem wysokim (ponad 60%). Ilość kwiatów ze słupkiem pośrednim i niskim jest zdecydowanie mniejsza, odpowiednio: 10–20% i 20–30%. Większość roślin oberżyny zawiązuje owoce z kwiatów ze słupkiem wysokim w 49–100% i pośrednim w 46–85%. Znamiona tych kwiatów mają dobrze rozwinięte brodawki i dobrze przepuszczalne tkanki bogate w polisacharydy, białka i inne składniki odżywcze. Charakteryzują się również wysoką chłonnością pyłku. Kwiaty ze słupkiem niskim posiadają małe znamiona z nierozwiniętymi brodawkami. Zwarte tkanki z niską przepuszczalnością zawierają niewielkie ilości składników odżywczych, co uniemożliwia kiełkowanie pyłku i zawiązywanie owoców. Mając na uwadze złożoność wielu czynników, które utrudniają lub wręcz uniemożliwiają samozapylenie kwiatów oberżyny, przedstawiono skuteczność trzech zabiegów intensyfikujących zawiązywanie owoców: wibratorowanie gron, hormonizację kwiatów, a także naturalne zapylanie przez trzmiela ziemnego  Bombus terrestris. Badania wielu autorów potwierdzają, że potrząsanie gron kwiatowych nie powoduje dostatecznego osadzenia pyłku na znamionach słupka i nie jest wystarczające do dobrego zapylenia kwiatów oberżyny. Stosowanie regulatorów wzrostu jest bardziej efektywne i wpływa znacząco na poprawę plonowania oberżyny. Największą skuteczność uzyskano przy zastosowaniu owadów jako naturalnych zapylaczy w uprawie oberżyny pod osłonami.

Streszczenie: Doświadczenia wegetacyjne przeprowadzono w latach 2002–2004 w dwóch specjalistycznych gospodarstwach ogrodniczych. Badano dynamikę zawartości azotu, fosforu i potasu w częściach wskaźnikowych wybranych odmian anturium (Anthurium cultorum Birdsey): ‘Baron’, ‘Choco’, ‘Midori’, ‘Pistache’, ‘President’ i ‘Tropical’. Rośliny uprawiano w keramzycie, z zastosowaniem fertygacji kroplowej pożywką standardową. Części wskaźnikowe roślin, którymi były w pełni rozwinięte liście po świeżo ściętym kwiecie pobierano co 2 miesiące w trakcie 3 lat badań celem ich analiz chemicznych. Stwierdzono zróżnicowaną dynamikę zawartości składników w częściach wskaźnikowych roślin. W trakcie 3 lat badań zarejestrowano trend malejący zawartości azotu, podczas gdy trend wzrastający stwierdzono dla zawartości fosforu i potasu. Udowodniono różnice odmianowe dla zawartości wspomnianych składników oraz relacji ilościowych między nimi.

Doświadczenie polowe przeprowadzono w latach 2000–2003. Rośliny Sparaxis tricolor opryskiwano dwukrotnie przed kwitnieniem nawozem Tytanit (0,8% Ti) w trzech stężeniach: 0,02, 0,04 i 0,08%. Tytanit stosowany w stężeniu 0,04% zwiększa plon ogólny bulw potomnych średnio o 20% i handlowy o 7%. Opryskiwanie roślin Tytanitem w stężeniu 0,02% zwiększyło udział w plonie ogólnym bulw o obwodzie > 5 cm i poprawiło strukturę plonu bulw pierwszego wyboru. Wyższe stężenie preparatu (0,08%) wpływało niekorzystnie na plon handlowy bulw. W roku 2001 Tytanit stosowany w stężeniu 0,02% zwiększył zawartość azotu w bulwach potomnych, a obniżył zawartość pozostałych makroelementów. W roku 2003 bulwy potomne roślin traktowanych Tytanitem w stężeniu 0,02–0,04% zawierały więcej suchej masy, N, P, K, Ca, Mg i Na.