Indolo-3-carbinol (I3C) jest metabolitem roślinnym produkowanym przez rośliny krzyżowe, np.: kapustę, brukselkę i kalafior. Związek ten dowodzi działania ochronnego przeciw chemicznym induktorom powstawania raka, blokując nowotwór w różnych tkankach u szczura, takich jak: wątroba, okrężnica, gruczoł piersiowy. Mechanizm ochronnego działania nie jest do końca poznany, ale prawdopodobnie jest związany z indukcją enzymów detoksykujących fazy I (np.: cytochromu P450) i II (np.: transferazy S-glutationowej).Uważa się zatem, że spożywanie pokarmów urozmaiconych w warzywa z rodziny krzyżowych związane jest z obniżeniem ryzyka zachorowania na raka. Wpływ I3C na metabolizm lipidowy nie był do tej pory przedmiotem badań. Doświadczenie zostało przeprowadzone na 24 samcach szczura szczepu Wistar. Zwierzęta zostały podzielone na 3 grupy, po 8 szczurów w każdej. Pasza i woda były dostępne ad libitum. Grupa kontrolna otrzymywała dożołądkowo 1,5 ml/100g m.c placebo. Indolo-3-carbinol był podawany w dwóch dawkach 50mg/100g m.c i 150mg/100 m.c przez 7 dni. Surowica i tkanki zostały użyte do oznaczeń parametrów lipidowych i enzymów detoksykujących. Wyniki otrzymane w doświadczeniu wskazują na wzrost aktywności transferazy S-glutationowej po podaniu I3C. Natomiast aktywność peroksydazy glutationowej nieznacznie się obniżyła. Poziom cholesterolu całkowitego w wątrobie istotnie uległ podwyższeniu (p ≤ 0.01). Inne parametry lipidowe w surowicy i w wątrobie nie wykazują, istotnych zmian.

Celem badań był wybór metody mrożenia nasienia oraz ocena wpływu dimeru lizozymu na plemniki knura. Badania przeprowadzono na 115 ejakulatach. Nasienie konfekcjonowano w dużych słomkach, słomkach płaskich i kulkach. Najlepszą jakość po rozmrożeniu posiadały plemniki konfekcjonowane i konserwowane w niskich temperaturach w słomkach płaskich i kulkach według zmodyfikowanej metody Pursela i Parka. Dodatek 4 i 6 μg dimeru lizozymu powodował wzrost wartości wskaźnika ruchliwości i niezmienionych akrosomów.

Doświadczenia przeprowadzano na 6 maciorkach mieszańcach międzyrasowych, w wieku od 24 do 50 miesięcy i masie ciała od 38 do 45 kg. Operacyjnie implantowano podsurowiczówkowo do rogów i trzonu macicy bipolarne elektrody platynowe. Badania przeprowadzono u maciorek w anestrus uczulonych estradiolem, w dawce 1,25 mg/zwierzę, w 24 i 48 godz. po stymulacji. Celem badań było porównanie aktywności mioelektrycznej trzonu oraz rogów macicy owiec w anestrus stymulowanych estradiolem. Badania wykazały, że nie ma istotnych różnic w aktywności trzonu i rogów macicy zarówno w 24 godz., jak i 48 godz. po stymulacji estrogenem. Wartość indeksu mioelektrycznego w 24 godz. wynosiła dla trzonu macicy MI=10,07±2,85%/h, rogu prawego MI=9,95±2,99%/h i rogu lewego MI=8,54±2,58%/h. Ilość grup potencjałów czynnościowych w 24 godzinie po stymulacji wynosiła w trzonie macicy 1,38±0,30 na minutę, w rogu prawym 1,45±0,29 na minutę i rogu lewym 1,49±0,26 na minutę. W 48 godzinie po stymulacji estrogenem wartość indeksu mioelektrycznego w trzonie macicy wynosiła MI=14,77±2,6%/h, rogu prawym MI=13,41±2,53%/h i rogu lewym MI=12,86±2,85%/h. Ilość grup potencjałów czynnościowych w 48 godzin po stymulacji wynosiła w trzonie macicy 2,07±0,31 na minutę, w rogu prawym 2,00±0,29 na minutę i rogu lewym 1,98±0,25 na minutę. Zaobserwowano wzrost indeksu mioelektrycznego średnio o 4,2%/h i liczby grup potencjałów czynnościowych średnio o 0,57 na minutę w 48 godzin po stymulacji w stosunku do 24 godzin po stymulacji. Nie stwierdzono różnic statystycznie istotnych w aktywności trzonu macicy w stosunku do rogów. Z badań wynika, że trzon i rogi macicy reagują podobnie na stymulację estradiolem i wykazują podobną aktywność mioelektryczną.

Badania przeprowadzono na 12 kotach rasy pers stanowiących zawartość trzech macic. Płody te pochodziły z okresu okołoporodowego. Dokonano analizy morfologicznej zwoju aortowo-nerkowego w oparciu o morfometrię i budowę morfologiczną. Opisano połączenia nerwowe (nerwy i gałęzie dochodzące i odchodzące) tego zwoju z otoczeniem.

W surowicy krów ras mięsnych i mlecznych wykonano oznaczenia całkowitej aktywności LDH i dokonano rozdziału na jej frakcje izoenzymatyczne. Całkowita aktywność dehydrogenazy mleczanowej była największa u krów rasy Limousine, a najmniejsza u krów rasy H-F. U wszystkich ras wykazano obecność 5 izoenzymów LDH, przy czym aktywność frakcji LDH1 i LDH2 była większa u krów ras mlecznych, a aktywność frakcji LDH3, LDH4, a szczególnie LDH5 była zdecydowanie wyższa u krów ras mięsnych.

Celem pracy było określenie procentowego udziału wybranych komórek nacieku zapalnego: mastocytów, eozynofilów, plazmocytów, limfocytów B, limfocytów T CD4⁺ oraz makrofagów w mięśniach myszy eksperymentalnie zarażonych T. pseudospiralis. Badania przeprowadzono na kriostatowych skrawkach mięśnia żuchwowego, w których identyfikowano wybrane komórki nacieku zapalnego. Przez cały okres badań w komórkowych naciekach zapalnych przeważały eozynofile. Wyraźnemu pobudzeniu ulegały także komórki T CD4⁺, choć obserwowano znacznie mniejszą ich stymulację i tak maksymalny udział tych komórek dochodził do 37,5%. Natomiast znacznie niższy udział procentowy notowano dla plazmocytów, mastocytów, makrofagów, a najniższy dla limfocytów B.

Badania przeprowadzono na 4 owcach, 3 samcach i 1 samicy, stanowiących zawartość 2 macic. Osobniki te pochodziły z 5 miesiąca ciąży. Dokonano analizy morfologicznej gruczołu łzowego, z opisem położenia gruczołu na twardówce gałki ocznej, oraz odległości gruczołu od rowka twardówki.

Celem pracy było określenie zmian w rozmieszczeniu „ endogennego” żelaza w tkankach i płynach ustrojowych królików po podaniu dietyloditiokarbaminianu sodowego (DTC). Badania przeprowadzono na królikach mieszańcach, klinicznie zdrowych. Dwóm grupom podano dożylnie dietyloditiokarbaminian sodowy w dawce niskiej – immunostymulującej 20 mg /kg m.c. lub wysokiej 200 mg /kg m.c. Kontrolę stanowiły zwierzęta, którym podano roztwór fizjologiczny chlorku sodowego. Po eutanazji zwierząt, tj. 72 godz. od podania DTC pobrano próbki: wątroby, nerek, mózgu, mięśni szkieletowych, tłuszczu okołonerkowego, moczu i krwi, które mineralizowano na sucho w piecu muflowym w temperaturze 450 0C. Żelazo oznaczano bezpośrednio w mineralizacie metodą spektrofotometrii atomowej na aparacie SP-9 firmy Pye-Unicam. Otrzymane wyniki badań poddano analizie statystycznej testem t-Studenta. U królików, którym podano DTC w dawce niskiej, zaobserwowano istotny statystycznie spadek poziomu „endogennego” żelaza w tkance tłuszczowej, moczu i osoczu, a nieistotny w wątrobie, mięśniach oraz krwi. Po zastosowaniu wysokiej dawki DTC (200 mg /kg) poziom żelaza wzrósł istotnie w nerkach, a nieistotnie w mózgowiu, wątrobie, moczu i osoczu. Równocześnie w tkance tłuszczowej nastąpił dalszy spadek jego zawartości. Uzyskane wyniki badań wskazują, że DTC podany dożylnie w obydwu dawkach prowadzi do znacznego przemieszczania się żelaza w tkankach i płynach ustrojowych królików.

Badania przeprowadzono w celu oznaczenia antygenu bakteryjnego w wątrobie, śledzionie i nerkach u karpi immunizowanych bakteriami Aeromonas hydrophila. Immunizacji dootrzewnowej poddano 60 ryb, którym podano 0,1 ml zawiesiny zawierającej 5x10⁷ ml^–1 bakterii (grupa I) i tę samą zawiesinę połączoną z adjuwantem w stosunku 1:1 (grupa II). Materiał do badań immunohistochemicznych pobierano po 12, 72 godz., 1 i 2 tyg., oraz po 1 i 3 miesiącach. Wykazano, że metoda ta pozwala na wczesne wykrywanie antygenu bakteryjnego w badanych narządach.

Celem pracy była ocena histopatologiczna procesów gojenia zespoleń jelitowych u świń operowanych różnymi technikami, tj. mechanicznie i ręcznie. Postanowiono prześledzić proces gojenia się ściany jelita po zastosowaniu: pierścienia biofragmentalnego, staplera okrężnego, oraz nici poliestrowych niewchłanialnych. Ocenę histologiczną procesu gojenia się ściany jelita przeprowadzono na 21 świniach, w 14, 30 i 90 dobie po operacji. Proces gojenia się zespoleń jelitowych z zastosowaniem różnych materiałów oceniano określając stopień ogólnego nasilenia odczynu zapalnego według punktowej metody zaproponowanej przez W. Sewella i K. Deveney`a. Na podstawie przeprowadzonych badań stwierdzono, że najmniejszy odczyn zapalny w ścianie jelita stwierdzono po zastosowaniu pierścienia biofragmentalnego. Zespolenie jelitowe wykonane poliestrowymi nićmi Mersilene i stalowymi klamerkami wywołuje w pierwszej fazie bardziej nasilony odczyn zapalny spowodowany obecnością ciała obcego.

Badaniom eksperymentalnym poddano 12 świń. Wszystkie wspomniane zwierzęta były dojrzałe płciowo. W grupie zwierząt doświadczalnych – u 9 świń – wykonywano zabiegi eksperymentalne polegające na jedno- lub obustronnym usunięciu posz-czególnych kompleksów gruczołu sutkowego z pozostawieniem skóry. Pozostałe zwie-rzęta – stanowiły kontrolę doświadczenia. Zwierzęta doświadczalne i kontrolne utrzymywano przy życiu przez okres 21 dni, następnie usypiano i pobierano do badań: pień mózgu, odcinek piersiowo-lędźwiowo-krzyżowy rdzenia kręgowego wraz z odpowiednimi zwojami rdzeniowymi, zwoje pnia sympatycznego, a także następujące zwoje i sploty nerwowe jamy brzusznej i miednicznej: trzewny, krezkowy doczaszkowy, międzykrezkowy, krezkowy doogonowy, podbrzuszny i miedniczny. Powyższy materiał opracowywano histologicznie. Eksperymenty przeprowadzone u świń doświadczalnych, a także u zwierząt kontrolnych, spowodowały wystąpienie rozległych zmian degeneracyjnych w komórkach nerwowych centralnego i obwodowego układu nerwowego, co było podstawą do ustalenia lokalizacji autonomicznych współczulnych ośrodków nerwowych unerwiających gruczoł sutkowy u świni. Przedstawione umiejscowienie powstałych zmian wstecznych pozwala stwierdzić wieloźródłowe pochodzenie włókien nerwowych współczulnych dochodzących do gruczołu sutkowego u świni. Wspomniane włókna nerwowe pochodzą z komórek nerwowych zarówno z ośrodkowego, jak i obwodowego układu nerwowego.

Badaniom eksperymentalnym poddano 8 suk. Wszystkie wspomniane zwierzęta były dojrzałe płciowo. W grupie zwierząt doświadczalnych – u 7 suk – wykonywano zabiegi eksperymentalne polegające na jedno- lub obustronnym usunięciu poszczególnych kompleksów gruczołu sutkowego z pozostawieniem skóry. Usuwano od 1 do 3 kompleksów (przednie, środkowe lub tylne). Pozostała suka – stanowiła kontrolę doświadczenia. Zwierzęta doświadczalne i kontrolne utrzymywano przy życiu przez okres 21 dni, następnie usypiano i pobierano do badań: pień mózgu, odcinek piersiowo-lędźwiowo-krzyżowy rdzenia kręgowego wraz z odpowiednimi zwojami rdzeniowymi, zwoje pnia sympatycznego, a także następujące zwoje i sploty nerwowe jamy brzusznej i miednicznej: trzewny, krezkowy doczaszkowy, międzykrezkowy, krezkowy doogonowy, podbrzuszny i miedniczny. Powyższy materiał opracowywano histologicznie. Eksperymenty przeprowadzone u suk doświadczalnych a także u zwierzęcia kontrolnego, spowodowały wystąpienie rozległych zmian degeneracyjnych w komórkach nerwowych centralnego i obwodowego układu nerwowego, co było podstawą do ustalenia lokalizacji autonomicznych ośrodków nerwowych unerwiających gruczoł sutkowy u suki. Przedstawione umiejscowienie powstałych zmian wstecznych pozwala stwierdzić wieloźródłowe pochodzenie włókien nerwowych dochodzących do gruczołu sutkowego u suki. Wspomniane włókna nerwowe pochodzą z komórek nerwowych zarówno z ośrodkowego, jak i obwodowego układu nerwowego.

Badano wpływ rodzaju treningu oraz wieku i płci koni rasy arabskiej na aktywność dehydrogenazy mleczanowej (LDH) w osoczu krwi. Obserwacją objęto 69 koni w wieku 3–9 lat przygotowywanych do udziału w wyścigach. Najwyższe wartości spoczynkowe LDH stwierdzano we krwi klaczy, niższe w grupie ogierów młodych i najniższe u ogierów dorosłych. Po wysiłku obserwowano wzrost aktywności LDH utrzymujący się lub ustępujący w zależności od rodzaju treningu.

Autorzy badali in vitro wpływ antygenu ES T. spiralis na komórki węzłów chłonnych myszy zdrowych. Stwierdzili, że antygen ten jest zdolny wywołać apoptozę, a liczba komórek wykazujących tego rodzaju zmiany zależy od koncentracji antygenu i od czasu reakcji. I tak: po 3 h inkubacji wszystkie komórki reagowały ujemnie, natomiast po 24 h – liczba komórek apoptycznych przy koncentracji antygenu równej 10 g protein/ml wynosiła 3%, zaś przy koncentracji 100 g/ml aż 15%, podczas gdy w kontroli bez antygenu tylko 2%. Na podstawie badań in vitro autorzy przypuszczają, że zjawisko apoptozy in vivo stanowi ważny mechanizm obrony pasożyta i zwracają uwagę, że dla lepszego poznania tego procesu potrzebne są oddzielne badania w odniesieniu do limfocytów i eozynofili, gdyż obie populacje odgrywają dużą rolę w mięśniowej fazie włośnicy.