W glebach torfowo-murszowych doliny górnego biegu rzeki Liwiec (od miejscowości Sobicze 52^o06’N i 22^o38’E do miejscowości Żytnia 52^o12’N i 22^o13’E) zawartość żelaza, glinu i manganu charakteryzowała się dużą zmiennością przestrzenną i profilową. Średnie zawartości tych pierwiastków można ułożyć w następujące szeregi malejących wartości dla warstw murszu (Mt) i torfu (Otni): Fe > Al > Mn; dla podłoży mineralnych (D): Al > Fe > Mn. Wzbogacenie warstw murszu badanych gleb torfowo- -murszowych w analizowane pierwiastki było wynikiem procesu murszenia materii organicznej i wytrącania związków żelaza, glinu i manganu w strefie aeracji w wyniku podsiąku kapilarnego wody gruntowej. Ze względu na rolniczy charakter terenu badań stopień antropopresji należy uznać za niewielki.

W pracy przedstawiono wyniki badań przeprowadzonych w latach 2005- -2007 w Instytucie Uprawy Nawożenia i Gleboznawstwa – PIB w Jelczu – Laskowicach (51^o3’ N; 17^o22’ E) nad oceną skutków stosowania uproszczeń uprawowych na dynamikę zachwaszczenia i plonowania kukurydzy oraz tempo zanikania rimsulfuronu w glebie. Stosowanie uproszczeń w uprawie roli w 3-letniej monokulturze kukurydzy spowodowało 37% wzrost zachwaszczenia w porównaniu z uprawą tradycyjną. Uproszczenia w uprawie wpłynęły na kompensację 2 gatunków chwastów: Echinochloa crus-galli i Chenopodium album. Stwierdzono również istotne różnice w plonowaniu kukurydzy spowodowane uproszczeniami uprawowymi (spadek plonu ziarna o 42% w stosunku do uprawy tradycyjnej). Nie odnotowano istotnych różnic w skuteczności działania badanego herbicydu Titus 25 WG (rimsulfuron) w zależności od sposobu uprawy roli. Uproszczenia w uprawie nie wpłynęły w istotny sposób na wielkość pozostałości rimsulfuronu w warstwie gleby 0-20 cm. Sposób uprawy miał istotne znaczenie dla szybkości i skali przemieszczania rimsulfuronu w głąb profilu glebowego; w uprawie uproszczonej szybkość przenikania do głębszych warstw gleby była zdecydowanie mniejsza.

W latach 2000-2002 w Katedrze Uprawy Roli i Roślin Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu oceniano zdolność kiełkowania 15 handlowych mieszańców kukurydzy zakupionych w 2000 r. i przechowywanych przez dwa lata. Posłużono się trzema testami: ciepłym, zimnym oraz polową oceną zdolności wschodów. W ocenie zdolności kiełkowania ziarna siewnego kukurydzy metodą testu zimnego uzyskano niższe wartości niż w teście ciepłym i polowym. Zdolność kiełkowania ziarna siewnego 14 spośród 15 badanych mieszańców kukurydzy, oceniana w teście zimnym, była po roku przechowywania wyższa niż w roku zakupu, natomiast po kolejnym roku – spadała do poziomu wyjściowego. Trendu takiego nie obserwowano w pozostałych testach. W badaniach wykazano, że polowa zdolność wschodów ziarna kukurydzy w każdym roku badań była silniej dodatnio skorelowana z wynikami testu ciepłego niż zimnego.

Badania wykonano w Stacji Oceny Odmian w Chrząstowie (53°09’ N; 17°35’ E). Ich celem była ocena wpływu rośliny ochronnej oraz terminów siewu (wiosen-nego i letniego) na wzrost i rozwój, zawartość chlorofilu oraz intensywność fotosyntezy trzech podgatunków kostrzewy czerwonej (ssp. rubra, trichophylla i commutata) w pierwszym i drugim roku wegetacji. Jęczmień jary miał negatywny wpływ na indeks zieloności liścia i rozwój wsiewki kostrzewy czerwonej w roku siewu. Kostrzewa czerwona wysiewana w końcu lipca rozwijała się podobnie jak z zasiewu na początku tego miesiąca. Opóźnienie siewu do połowy sierpnia spowodowało ograniczenie krzewistości i wysokości roślin oraz intensywności fotosyntezy najmłodszych liści w roku siewu i liścia flagowego w pierwszym roku pełnego użytkowania. Szybkie tempo wzrostu rozłogowej odmiany Nista może wskazywać na jej większą przydatność do zasiewu z rośliną ochronną niż kępowej odmiany Mirena i krótkorozłogowej Womiry.

Doświadczenie polowe przeprowadzono w Zakładzie Dydaktyczno- -Doświadczalnym w Swadzimiu koło Poznania w latach 2004-2007 (52^o26’ N; 16^o45’ E). Doświadczenie prowadzono w układzie „split-plot” z 3 czynnikami w 4 powtórzeniach polowych. Badano reakcję dwóch typów odmian kukurydzy na zróżnicowane nawożenie azotem oraz magnezem (sposób aplikacji magnezu). Oceniano wpływ tych czynników na zawartość chlorofilu oraz składników mineralnych w suchej masie roślin kukurydzy w fazie 5-6 liści (BBCH 15-16). Na podstawie zawartości barwników chloroplastowych stwierdzono, że odmiana LG 2244 typ stay-green była lepiej odżywiona azotem w stosunku do tradycyjnego mieszańca Anjou 258. Największą zawartość azotu w suchej masie roślin stwierdzono po zastosowaniu dawki azotu 90 kg N·ha^-1, natomiast magnezu – 150 kg N·ha^-1. Korzystniejszym sposobem aplikacji magnezu była metoda rzędowa niż rzutowa. W wyniku zastosowania takiej metody wysiewu magnezu w suchej masie roślin stwierdzono istotnie większą zawartość tego składnika mineralnego w porównaniu z metodą rzutową oraz obiektem z zerową dawką magnezu.

Doświadczenie polowe przeprowadzono w Zakładzie Dydaktyczno- -Doświadczalnym w Swadzimiu (52^o26’ N; 16^o45’ E) koło Poznania w latach 2004-2007. Doświadczenie prowadzono w układzie „split-plot” z 3 czynnikami w 4 powtórzeniach polowych. Badano reakcję dwóch typów odmian kukurydzy na zróżnicowane nawożenie azotem oraz magnezem (sposób aplikacji dawki magnezu). Oceniano wpływ tych czynników na pobranie składników mineralnych przez rośliny kukurydzy w fazie 5-6 liści (BBCH 15-16). Mieszaniec LG 2244 typ stay-green pobrał więcej azotu, potasu, wapnia i sodu w stosunku do odmiany Anjou 258. Największe pobranie azotu uzyskano po zastosowaniu dawki 90 kg N·ha^-1, natomiast fosforu, potasu, magnezu, wapnia i sodu –120 kg N·ha^-1. Zastosowanie magnezu powodowało zwiększenie procentowego udziału pobrania azotu, fosforu, potasu, magnezu, wapnia i sodu z zastosowanego nawozu.

Doświadczenie polowe przeprowadzono w Zakładzie Dydaktyczno- -Doświadczalnym w Swadzimiu koło Poznania (52^o26’ N; 16^o45’ E) w latach 2004-2007. Doświadczenie prowadzono w układzie „split-plot” z 3 czynnikami w 4 powtórzeniach polowych. Badano reakcję dwóch typów odmian kukurydzy na zróżnicowane nawożenie azotem oraz magnezem (sposób aplikacji dawki magnezu). Oceniano wpływ tych czynników na zmianę cech morfologicznych roślin i kolb oraz na stan ilościowy roślin. Lepszym stanem ilościowym roślin charakteryzował się mieszaniec LG 2244 (typ stay- -green) niż Anjou 258. Rośliny mieszańca LG 2244 w porównaniu z Anjou 258 były niższe, zawiązały niżej kolby produkcyjne, wykształciły mniejszą powierzchnię asymi-lacyjną pojedynczej rośliny i liścia przykolbowego, mniejszą średnicę kolb oraz dłuższe kolby. Stwierdzono istotny wpływ wielkości dawki azotu na zmianę wartości cech morfologicznych roślin i kolb. Wielkość dawki magnezu oraz sposób jej wysiewu modyfikował wysokość osadzenia kolb produkcyjnych na roślinie niezależnie od typu odmiany i poziomu nawożenia azotowego.

Celem badań było określenie wpływu nawożenia azotem na kształtowanie składu chemicznego resztek pozbiorowych roślin niemotylkowatych, uprawianych w międzyplonie ścierniskowym. Badania polowe wykonano w latach 2002-2004 w Stacji Badawczej Uniwersytetu Technologiczno-Przyrodniczego w Mochełku (53^o13’ N; 17^o51’ E), na glebie kompleksu żytniego bardzo dobrego. W resztkach pozbiorowych rzodkwi oleistej stwierdzono istotnie większą koncentrację makroskładników (N, P, K i Mg) niż w facelii błękitnej i słoneczniku zwyczajnym. Zawartość azotu w resztkach pozbiorowych zwiększała się wraz z podwyższaniem jego dawki stosowanej w nawozach. Szczególnie efektywne pod tym względem było zwiększenie dawki azotu z 45 do 90 kg·ha^-1. Facelia błękitna najsilniej reagowała zwiększeniem zawartości w resztkach pozbiorowych azotu, a także innych makroskładników (P, K, Ca) w miarę podwyższania dawki azotu.

Problem kompostowania osadu ściekowego jest przedmiotem wielu badań naukowych. Podczas prawidłowo przebiegającego procesu kompostowania – na skutek zmian temperatury – występuje dominacja określonych typów i grup mikroorganizmów. W doświadczeniu badano zmiany liczby bakterii mezofilnych i termofilnych w procesie kompostowania osadu ściekowego z różnymi domieszkami. Analizowano wpływ różnic składu kompostu na dynamikę rozwoju bakterii. Kolonie bakterii wyizolowanych na pożywkach selekcyjnych stanowiły podstawę do ustalenia całkowitej liczby bakterii w kompoście. Zbadano także stosunek między aktywnością dehydrogenaz a liczbą bakterii mezofilnych i termofilnych. Skład kompostu i pH nie wpływały na liczbę bakterii mezofilnych i termofilnych podczas procesu kompostowania. Zaobserwowano związek między zmniejszeniem liczby mikroorganizmów a wzrostem T (temperatura). Na pod-stawie otrzymanych wyników ustalono, że aktywność dehydrogenaz korelowała dodatnio z liczbą bakterii mezofilnych.