Cebule trzech odmian hiacyntów pędzono przy sztucznym świetle, pod lampami fluorescencyjnymi typu TLD 36W, emitującymi światło białe, niebieskie, zielone, żółte i czerwone. Dobowa ilość światła wynosiła 0.54 mol·m^-2 (25 μmol·m^-2·s^-1 × 6 h). Trwałość pozbiorcza hiacyntów zależała m.in. od długości okresu kwitnienia, a ten był najdłuższy po zastosowaniu białej i niebieskiej barwy światła. Światło czerwone obniżało trwałość kwiatów i pogarszało wartość ozdobną roślin. Sztywność pędów kwiatostanowych zależała od odmiany, ale u wszystkich była niższa od pożądanej. Dotyczy to również liści, których elongacja była największa pod lampami o barwie czerwonej. U odmiany ‘Fondant’ liście były bardzo wiotkie.

W latach 2006–2008 w Przybrodzie koło Poznania badano drzewa brzoskwini ‘Harbinger’ na podkładkach: Siewka Mandżurska, Wisienka stepowa i Siewka Rakoniewicka o koronie wrzecionowej, silnie uszkodzone przez mróz zimą 2005/2006. W maju 2006 r. przeprowadzono intensywne cięcie drzew. Celem badań była ocena wpływu cięcia i podkładek na proces regeneracji i plonowanie przemarzniętych drzew. Cięcie spowodowało obniżenie wysokości drzew oraz zasięgu koron w stosunku do kontroli. Grubsze były pnie drzew silnie ciętych od kontrolnych. Cięcie drzew spowodowało obniżenie plonu w 3 roku po cięciu o około 30% w stosunku do kontroli. Najlepiej plonowały drzewa na podkładce Siewka Rakoniewicka, a najsłabiej na Wisience stepowej.

Badano wpływ zróżnicowanego nawożenia azotowo-potasowego na wzrost, plon i skład chemiczny liści rokietty siewnej uprawianej w szklarni nieogrzewanej w okresie jesiennym. Zastosowano dwie dawki azotu (0,3 i 0,6 g dm^-3) w formie saletry wapniowej oraz trzy dawki potasu (0,3; 0,6 i 0,9 g dm^-3) w postaci chlorku potasu i siarczanu potasu. Zwiększanie ilości azotu i potasu przyczyniało się na ogół do zwiększania plonu świeżej masy liści. Rośliny żywione KCl charakteryzowały się większą koncentracją kwasu L-askorbinowego, chloru i wapnia, natomiast mniejszą zawartością białka, cukrów ogółem i siarczanów w porównaniu z roślinami żywionymi K₂SO₄.

Żurawina wielkoowocowa (Vaccinium macrocarpon Ait.) należąca do rodziny wrzosowate (Ericaceae) jest uprawiana przede wszystkim na torfowiskach wysokich. W Polsce panują dobre warunki klimatyczne oraz występuje znaczący areał kwaśnych gleb odpowiednich do uprawy żurawiny. Owoce żurawiny nadają się do spożycia wyłącznie po przetworzeniu, głównie w postaci soków i sosów. Żurawina zaliczana jest do roślin leczniczych z uwagi na wysoką zawartość składników odżywczych cennych dla zdrowia człowieka, takich jak: witaminy A, B₁, B₂, B₆ i C, flawonoidy, kwasy organiczne i inne. W 2004 r. na plantacji doświadczalnej Katedry Genetyki i Hodowli Roślin Ogrodniczych w Felinie koło Lublina rozpoczęto badania 6 odmian żurawiny wielkoowocowej. Sadzonki zostały posadzone na specjalnie przygotowanych stanowiskach wypełnionych torfem kwaśnym w rozstawie 50×50 cm. Badano następujące właściwości roślin: dynamika wzrostu, długość pędów poziomych, liczba pędów pionowych, kwiatów i owoców na powierzchni 1 m² (w 4 powtórzeniach), masa 100 jagód oraz żywotność pyłku. Podczas dwuletnich badań najlepiej plonowały odmiany ‘Pilgrim’ i ‘Cropper’ (średnio 662 g i 611 g z poletka o powierzchni 1 m²). Najniższy plon zebrano z roślin odmiany ‘Stankavich’ (średnio 95,5 g). Odmiany ‘Pilgrim’ i ‘Cropper’ charakteryzowały się najwyższą średnią masą pojedynczego owocu (odpowiednio 1,55 g i 1,51 g), najdrobniejsze owoce zebrano z roślin odmiany ‘Stankavich’ (0,57 g), natomiast odmiany ‘Cropper’, ‘Le Munion’ i Nr 20 wytwarzały owoce średniej wielkości. Dwuczynnikowa analiza wariancji wykazała wysoką istotność interakcji odmiana × rok w przypadku takich cech, jak: roczny przyrost długopędów, liczba kwiatów i owoców na 1 m² oraz plon owoców. Największą liczbę żywotnych ziaren pyłku oszacowano w przypadku odmian ‘Cropper’ i ‘Pilgrim’.

Celem pracy była ocena ryzyka uprawy konserwowych odmian ogórka na obszarze Polski powodowanego przez niekorzystne warunki termiczne gleby. Do realizacji tego celu wykorzystano dane wyjściowe zebrane z 28 stacji doświadczalnych COBORU i 47 stacji meteorologicznych IMGW w latach 1966–2005. Do określenia zależności między plonem ogólnym i handlowym ogórka a temperaturą gleby na głębokości 5 cm w okresie siew-koniec zbioru zastosowano analizę regresji krzywoliniowej. Potencjalne, co najmniej 5%, zmniejszenie plonu ogólnego ogórka następowało, gdy średnia temperatura gleby na głębokości 5 cm w okresie od siewu do końca zbioru wynosiła ≤17,9°C, a handlowego – ≤17,3°C. Największe zmniejszenie plonu, występujące na południowym-zachodzie i południowym-wschodzie, wynosiło od 15 do ponad 18% w przypadku plonu ogólnego i od 12 do ponad 15% w przypadku plonu handlowego, występowało ono przeciętnie odpowiednio co 1,5–2 lata i 2,5–3 lata. W skali całego kraju, w latach 1966–2005, udowodniono istotny wzrost, o 0,2°C/10 lat, temperatury gleby w okresie siew-koniec zbioru, przy czym największy, o 0,4°C/10 lat, stwierdzono w południowej i środkowej Polsce oraz w zachodniej części Pojezierza Mazurskiego, gdzie ryzyko uprawy ogórka powodowane zbyt niską temperaturą gleby prawdopodobnie w najbliższych latach będzie najszybciej ulegać zmniejszeniu.

Doświadczenie z ogórkiem odmiany 'Matilde F₁' przeprowadzono w nieogrzewanym tunelu foliowym w latach 2004–2005. Rośliny uprawiano pojemnikach o objętości 10 dm³ napełnionych torfem przejściowym zwapnowanym do pH 6.0. W badaniach oceniano wpływ dokarmiania pozakorzeniowego nawozami Plonochron (potasowy, magnezowy, wapniowy) oraz zróżnicowanego nawożenia dokorzeniowego azotem (1,0 i 1,5 g N·dm^-3) na plon oraz zawartość składników mineralnych w liściach i owocach ogórka. Stwierdzono istotnie większy plon owoców ogórka dokarmianego pozakorzeniowo nawozami Plonochron w porównaniu z roślinami kontrolnymi. Większy plon owoców (4,30 kg·roślina^-1) wydały rośliny nawożone wyższą dawką azotu (1,5 g·dm^-3 podłoża). Owoce ogórka dokarmianego pozakorzeniowo nawozami Plonochron zawierały istotnie więcej witaminy C w porównaniu z roślinami kontrolnymi. W liściach roślin nawożonych wyższą dawką azotu odnotowano więcej azotu ogółem, potasu i wapnia.

Streszczenie W latach 2006–2008 przeprowadzono doświadczenie polowe nad wpływem długości okresu wegetacji na gromadzenie się składników chemicznych w korzeniach spichrzowych marchwi odmian o zróżnicowanej barwie i kształcie korzenia. Obiektem badań była marchew odmian ‘Perfekcja’, ‘Interceptor’, ‘Vita Longa’, ‘Nebula’, ‘Purple Haze’, 'Deep Purple', ‘Mello Yello’ oraz 'White Satin'. W odstępach trzech tygodni badano w korzeniach zawartość suchej masy, cukrów ogółem, ekstraktu, karotenoidów ogółem oraz azotanów(V). Analizowano również zależność między masą korzeni spichrzowych marchwi a gromadzeniem się w nich składników chemicznych. Uzyskane wyniki wskazują na duże zróżnicowanie składu chemicznego korzeni badanych odmian marchwi oraz duże zmiany w ich składzie chemicznym w zależności od terminu zbioru. Najwięcej cukrów ogółem, ekstraktu oraz karotenoidów ogółem w końcowym okresie wegetacji gromadziły korzenie odmiany fioletowo-pomarańczowej 'Purple Haze'. Wykazano dużą zależność (współczynnik determinacji R² powyżej 80%) gromadzenia suchej masy, cukrów oraz ekstraktu w korzeniach spichrzowych od przyrostu masy korzeni spichrzowych w ciągu okresu wegetacji. Zależność ta w przypadku zawartości karotenoidów i azotanów była natomiast dużo słabsza. Stwierdzono także silną zależność suchej masy korzeni spichrzowych od zawartości w nich cukrów ogółem i ekstraktu.

Podczas badań przeprowadzonych w latach 2004–2005, w Zakładzie Doświadczalnym Felin UP w Lublinie oceniono wpływ nawadniania i zagęszczenia roślin na plonowanie i wybrane cechy technologiczne (średnia masa zgrubień i występowanie pustych przestrzeni) kilku obecnie uprawianych odmian selera korzeniowego. Wykazano istotny wpływ badanych czynników na wielkość i jakość plonu selera korzeniowego. Średnio dla lat badań, plon roślin nienawadnianych kształtował się w granicach 34,7–48,8 t · ha–1, a roślin nawadnianych 47,1–66,3 t · ha–1. Zwiększenie zagęszczenia roślin z 37 tys. szt. do 55,6 tys. szt. ha-1 umożliwiło uzyskanie większego plonu roślin nienawadnianych o 15,6%, a roślin nawadnianych o 21,5%. Badane czynniki wpłynęły istotnie na średnią masę zgrubień ocenianych odmian selera korzeniowego, wielkość występujących w nich pustych przestrzeni oraz udział zgrubień z pustymi przestrzeniami w plonie przemysłowym.