Celem badań było poznanie liczebności i składu gatunkowego przylżeńców (Thysanoptera) występujących w kłosach pszenicy twardej (Triticum durum Desf.) w zależności od intensywności ochrony tej rośliny. Doświadczenie prowadzono w latach 2006-2008, w Rolniczym Zakładzie Doświadczalnym w Pawłowicach (51^o09’ N; 17^o06’ E), należącym do Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu. Badaniami objęto pszenicę twardą bez ochrony chemicznej, chronioną środkami chemicznymi oraz porównawczo pszenicę zwyczajną. W celu określenia składu gatunkowego przylżeńców pobierano kłosy, których ziarniaki były w fazie dojrzałości mlecznej. W ciągu trzech lat badań w kłosach pszenicy twardej oznaczono 8 gatunków przylżeńców. Do eudominantów najczęściej należały Haplothrips aculeatus, Limothrips cerealium i L. denticornis. Nie stwierdzono wyraźnego wpływu zastosowanej ochrony roślin na liczebność badanej grupy owadów na pszenicy twardej. W kłosach pszenicy twardej występowały te same gatunki przylżeńców jak w kłosach pszenicy zwyczajnej.

Celem badań było zbadanie dynamiki wzrostu bakterii proteolitycznych i amonifikacyjnych przy różnych wariantach nawożenia naturalnego pod kukurydzą (Zea mays L.). Badania opierały się na doświadczeniu polowym prowadzonym w Zakładzie Doświadczalno-Dydaktycznym w Swadzimiu (52^o26’ N; 16^o44’ E), należącym do Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu, oraz analizach mikrobiolo-gicznych wykonywanych w laboratorium. Doświadczenie założono metodą bloków losowanych. Obejmowało ono 14 obiektów glebowych; każdy z nich występował w czterech powtórzeniach. Cały schemat obejmował 56 poletek. Doświadczenie prowadzono jako jednoczynnikowe, a poziomami czynnika było 8 sposobów nawożenia naturalnego przy uprawie kukurydzy na kiszonkę i 6 sposobów przy uprawie kukurydzy na ziarno. Na podstawie uzyskanych wyników badań mikrobiologicznych wykazano, że liczebność bakterii proteolitycznych i amonifikacyjnych determinowana była sposobem nawożenia oraz terminem analiz. Najwięcej mikroorganizmów proteolitycznych pod uprawą kukurydzy uprawianej na kiszonkę odnotowano w fazie wschodów po zastosowaniu poplonu żyta ozimego z wyką, natomiast w przypadku kukurydzy uprawianej na ziarno najwięcej mikroorganizmów rozkładających białko wystąpiło w fazie wschodów po zastosowaniu zmianowania z pszenicą. Największą ilość bakterii amonifikacyjnych zanotowano w fazie kwitnienia po nawożeniu kukurydzy pełną dawką obornika.

Agroturystyka i rolnictwo ekologiczne pełnią szczególną rolę na terenach prawnie chronionych, na których przyczyniają się do ich ekologizacji i wielofunkcyjnego rozwoju. Celem badań było określenie możliwości rozwoju agroturystyki na terenach gmin położonych w granicach parków krajobrazowych województwa zachodnio- pomorskiego. Na podstawie charakterystyki 6 cech diagnostycznych, waloryzujących rolniczą przestrzeń dla potrzeb rozwoju agroturystyki, stwierdzono duże zróżnicowanie powierzchni pod wodami, udziału gospodarstw o powierzchni 5-15 ha, trwałych użytków zielonych w powierzchni użytków rolnych, gęstości zaludnienia oraz lesistości gmin położonych na obszarach parków krajobrazowych. Zastosowanie metody hierarchicznej Warda pozwoliło wyodrębnić trzy skupienia gmin, różniące się potencjalnymi możliwościami rozwoju agroturystyki. Bardzo korzystne warunki dla agroturystyki stwierdzono w gminach: Cedynia, Złocieniec, Ostrowice i Węgorzyno; korzystne w: Starym Czarnowie, Czaplinku, Ińsku, Widuchowej, Moryniu, Trzcińsku-Zdroju, Barwicach i Dobrzanach oraz średnio korzystne – w: Połczynie-Zdroju, Bornym Sulinowie, Mieszkowicach, Chojnie i Chociwlu.

Doświadczenie polowe przeprowadzono w Zakładzie Doświadczalno- -Dydaktycznym w Swadzimiu (52^o26’ N; 16^o45’ E), należącym do Katedry Agronomii UP w Poznaniu, w latach 2004-2005. Prowadzono je w układzie „split-plot” z 2 czynnikami w 4 powtórzeniach polowych. Czynnikiem I rzędu były trzy dawki azotu: 0, 60 i 120 kg N·ha^-1, natomiast czynnikiem II rzędu cztery dawki kizerytu (siarczanu magnezu): 0 kg nawozu·ha^-1, 100 kg nawozu·ha^-1 (25 kg MgO·ha^-1 + 20 kg S·ha^-1), 200 kg nawozu·ha^-1 (50 kg MgO·ha^-1 + 40 kg S·ha^-1) i 300 kg nawozu·ha^-1 (75 kg MgO·ha^-1 + 60 kg S·ha^-1). Wykazano, że wzrost dawki azotu powodował zwiększenie plonu ziarna, jego wilgotności oraz MTN, natomiast zmniejszenie wskaźnika zbioru i liczby kolb produkcyjnych. Pod wpływem nawozu magnezowo-siarkowego (kizerytu) kukurydza wytwarzała większy plon ziarna, ograniczając jednocześnie produkcję biomasy wegetatywnej. Poziom nawożenia azotem i kizerytem różnicował zawartość azotu w s.m. ziarna i magnezu w s.m. kolb. Wraz ze wzrostem dawki nawożenia azotem zwiększała się zawartość włókna surowego w s.m. ziarna, natomiast zmniejszała się ilość związków bezazotowych wyciągowych. Wzrost dawki kizerytu powodował zmniejszenie ilości włókna surowego w s.m. ziarna, natomiast zwiększenie zawartości związków bezazotowych wyciągowych. Największy plon energii netto, plon białka strawnego i plon białka ogólnego uzyskano po zastosowaniu dawki 120 kg N·ha^-1.

Doświadczenie polowe przeprowadzono w Zakładzie Doświadczalno- -Dydaktycznym w Swadzimiu, należącym do Katedry Agronomii UP w Poznaniu, w latach 2004-2005. Prowadzono je w układzie „split-plot” z 2 czynnikami w 4 powtórzeniach polowych. Czynnikiem I rzędu były trzy dawki azotu: 0, 60 i 120 kg N·ha^-1, natomiast czynnikiem II rzędu cztery dawki kizerytu (siarczanu magnezu): 0 kg nawozu·ha^-1, 100 kg nawozu·ha^-1 (25 kg MgO·ha^-1 + 20 kg S·ha^-1), 200 kg nawozu·ha-1 (50 kg MgO·ha-1 + 40 kg S·ha-1) i 300 kg nawozu·ha-1 (75 kg MgO·ha-1 + 60 kg S·ha-1). Stwierdzono, że nawożenie kukurydzy kizerytem w dawce 300 kg nawozu·ha-1 nie powoduje zakłóceń w prawidłowym kiełkowaniu nasion kukurydzy oraz że taki poziom dawki nie jest toksyczny dla roślin kukurydzy. Poziom nawożenia azotem różnicował suchą masę pojedynczej rośliny i plon suchej masy roślin w fazie 5-6 liści (BBCH 15-16) oraz plon suchej masy kolb i całych roślin. Wielkość dawki kizerytu różnicowała plon suchej masy słomy, kolb i całych roślin. Pobranie azotu, potasu i wapnia w fazie 5-6 liści (BBCH 15-16) ulegało zwiększeniu wraz ze wzrostem dawki azotu. Łączne nawożenie kukurydzy azotem w dawce 120 kg N·ha-1 z kizerytem zwiększało plon suchej masy roślin oraz pobranie azotu z tym plonem w fazie 5-6 liści (BBCH 15-16). Poziom nawożenia azotem różnicował zawartość chlorofilu wyrażonego w jednostkach SPAD w fazie 5-6 liści (BBCH 15-16), natomiast w fazie kwitnienia kolb (BBCH 67) wartość tej cechy modyfikowana była poziomem dawki azotu i kizerytu.