Badania przeprowadzono na 292 kozach, rasy białej uszlachetnionej, hodowanych w Polsce. U tych kóz wykonano pomiary wymienia w: 60., 150. i w 240. dniu pierwszej laktacji, na 1-2 godziny przed dojeniem. Mierzono: objętość wymienia, długość podstawy, szerokość, głębokość, półobwód pionowy, obwód poziomy, odległość od stanowiska, długość strzyka, średnicę strzyka i rozstaw strzyków. Obliczono wskaźniki korelacji prostoliniowych między poszczególnymi wymiarami wymienia oraz między nimi a dzienną wydajnością mleka. Badania wykazały, że w trakcie pierwszej laktacji zmniejszają się wymiary wymienia i strzyków, a zwiększa się odległość wymienia od podłoża. Między cechami morfologicznymi wymienia występują silne korelacje prostoliniowe, szczególnie między objętością a obwodem poziomym, półobwodem pionowym, szerokością i głębokością wymienia oraz między obwodem poziomym a szerokością i półobwodem pionowym. Z dzienną wydajnością mleka wysoko skorelowane były objętość wymienia i cechy morfologiczne ją określające (szerokość, obwód poziomy i półobwód pionowy).

Celem przeprowadzonych badań było określenie u świń, dzików i świniodzików przebiegu trawienia wybranych składników pokarmowych, przy różnych koncentracjach włókna w dawce. Mieszanka I, traktowana jako kontrolna, charakteryzowała się koncentracją włókna surowego na poziomie 4%. W mieszankach II i III zwiększono udział włókna surowego do około 5 i 7%. W wyniku przeprowadzonych badań stwierdzono, że wzrost poziomu włókna w dawce ponad 5% we wszystkich grupach zwierząt w sposób liniowy zmniejszył wykorzystanie wszystkich składników pokarmowych, szczególnie strawności białka. Uzyskane wyniki wskazują także, że w miarę wzrostu koncentracji włókna ogólnego w mieszankach obserwowano spadek strawności NDF i ADF we wszystkich grupach zwierząt. Frakcja włókna NDF była lepiej trawiona niż ADF we wszystkich grupach zwierząt.

Badaniami objęto 41 knurów rasy polskiej białej zwisłouchej użytkowanych rozpłodowo w Stacji Hodowli i Unasieniania Zwierząt. W okresie użytkowania pobrano i oceniono 3388 ejakulatów wykorzystanych do inseminacji loch na terenie działania Stacji. Metodą PCR-RFLP określono częstość występowania mutacji 1843C→T w genie RYR1 odpowiedzialnej za wrażliwość świń na stres. W badanym stadzie knurów genotyp RYR1^NRYR1^N występował z częstością 0,7317, genotyp RYR1^NRYR1ⁿ z częstością 0,2683, natomiast genotypu RYR1ⁿRYR1ⁿ (zwierzęta wrażliwe na stres) nie stwierdzono. Analizowano zależności między genotypami RYR1 (RYR1^NRYR1^N i RYR1^NRYR1ⁿ) a cechami ilościowymi i jakościowymi nasienia takimi jak: objętość ejakulatu, koncentracja plemników, procent plemników żywych, liczba plemników w dawce inseminacyjnej oraz liczba dawek inseminacyjnych. Analiza zależności między genotypami RYR1 a badanymi cechami nasienia knurów wykazała wyraźną, statystycznie istotną (p ≤ 0,01) wyższość knurów z genotypem RYR1^NRYR1^N nad knurami z genotypami RYR1^NRYR1ⁿ w zakresie objętości ejakulatów, odsetka plemników żywych, liczby plemników żywych w ejakulacie oraz liczby uzyskiwanych dawek inseminacyjnych.

Analizowano wpływ masy ubojowej oraz płci zwierząt na wybrane cechy rzeźne, cechy fizykochemiczne i histologiczne mięśnia Semimembranosus 105 opasów. Wzrost masy ubojowej wpływał korzystnie na poprawę cech związanych z wartością rzeźną buhajków i jałówek. Wpływał na zmniejszenie wartości R oraz kwasowości mięsa. Badany mięsień Semimembranosus cięższych opasów miał obniżoną zdolność wiązania wody luźnej i zwiększoną zawartość tłuszczu, suchej masy, a także wyższą ocenę marmurkowatości. U jałówek, pomimo mniejszych wartości, stwierdzano podobne jak u buhajków tendencje kształtowania się cech. Wraz ze wzrostem masy ubojowej zwiększała się średnica włókien mięśniowych, które u buhajków były najgrubsze.

Celem przeprowadzonych badań było wyjaśnienie, czy podawanie podczas odchowu mieszanek pełnoporcjowych różnych poziomów i rodzajów włókna, spowoduje u dorosłych tuczników różnice w proporcjach narządów układu pokarmowego. Materiał doświadczalny stanowiło 90 wieprzków w wieku 28 dni, odsadzonych od loch, przy średniej masie ciała około 7 kg. Zwierzęta rozdzielono do trzech grup doświadczalnych – po 30 osobników w każdej. Świnie z grupy I, traktowanej jako kontrolna (K), żywiono mieszanką standardową o 4-procentowej koncentracji włókna. Zwierzętom z grup II i III podwyższono koncentrację włókna w paszy do 7%. W grupie II (ST) poziom ten osiągnięto przez zastosowanie 10-20% suszu z traw, zwierzętom z grupy III (OP) dodano do paszy 23-36% otrąb pszennych. W 90. dniu życia ubito po 5 warchlaków z każdej grupy i od każdego zwierzęcia wypreparowano cały przewód pokarmowy, mierząc go wg metodyki podanej przez Horszczaruka. W wyniku przeprowadzonych badań stwierdzono, że za pomocą różnych rodzajów włókna można sterować rozwojem narządu pokarmowego. Dodatek suszu z traw do mieszanek dla warchlaków wywarł istotny wpływ na dwukrotny wzrost objętości jelita grubego i ślepego, w porównaniu z grupą kontrolną. Uzyskane wyniki wskazują też, że stosowanie otrąb pszennych w mieszankach w ilości 36% wywarło negatywny wpływ na proporcje przewodu trawiennego. Zwierzęta z tej grupy charakteryzowały się o 3 m krótszym jelitem cienkim i o 1 l mniej pojemnym niż z grupy kontrolnej i otrzymującej susz z traw.

W przeprowadzonych badaniach porównano budowę przewodów trawiennych świń, dzików i świniodzików. Materiał doświadczalny stanowiły 3 dziki, w tym samym wieku, charakteryzujące się taką samą masą ciała (40 kg, pełną dojrzałością fizjologiczną), jak również 5 świń i 5 świniodzików płci męskiej o pełnej dojrzałości fizjologicznej i średniej masie ciała 100 kg. Pomiary przewodu pokarmowego zwierząt doświadczalnych przeprowadzono według metodyki przyjętej przez Horszczaruka. W wyniku przeprowadzonych badań stwierdzono u świń lepsze wykształcenie tej części przewodu pokarmowego, w której zachodzi wydajniejsze trawienie enzymatyczne niż bakteryjne. Uzyskane wyniki wskazują, że u dzików i świniodzików najlepiej rozwinięte są te odcinki, w których odbywają się procesy fermentacyjne. Długość jelita cienkiego u świń stanowiła około 83% całkowitej długości przewodu pokarmowego. U dzików udział ten był mniejszy o 11%, zaś u świniodzików jelito cienkie stanowiło 79% całkowitej długości przewodu pokarmowego. Uzyskane wyniki wskazują zróżnicowanie w ukształtowaniu się proporcji między poszczególnymi odcinkami przewodu pokarmowego w badanych grupach zwierząt.

Celem badań było opracowanie równań regresji wielokrotnej do szacowania masy ciała krów na podstawie pomiarów zoometrycznych i oceny kondycji. Badania dotyczyły 318 krów, będących w laktacjach od pierwszej do czwartej. Do szacowania masy ciała krów na podstawie pomiarów ciała i oceny kondycji wyprowadzono równanie Y = 6,043X₁ + 3,129X₄ + 20,876X₈ – 882,756, a średni błąd szacowania wynosił dla pierwiastek + 1,8 kg, dla wieloródek – 2,6 kg. Cechy niezależne: X₁ – obwód klatki piersiowej; X₄ – szerokość miednicy w guzach biodrowych; X₈ – wartość oceny kondycji. Najwyższą dokładność szacowania masy ciała na podstawie wymiarów ciała i kondycji, niezależnie od wieku krów i zastosowanego równania uzyskano dla krów o genotypie „25-75% hf”. Niewielkie średnie różnice między masą faktyczną a szacowaną wskazują, że proponowane równania mogą być zastosowane w praktyce do określania masy ciała krów.

Badaniami objęto koziołki rasy białej uszlachetnionej i tryczki polskiej owcy nizinnej zabite w wieku 160 dni. W tkance mięśniowej oznaczono podstawowy skład chemiczny, a metodą chromatografii gazowej określono zawartość kwasów tłuszczowych w tłuszczu śródmięśniowym mięśni tych zwierząt. Skład kwasów tłuszczowych oznaczono metodą chromatografii gazowej na aparacie CHROM 5 (kolumna szklana, spiralna, o długości 2,5 m). Tkanka mięśniowa koźląt zawierała istotnie mniej tłuszczu (w procentach) oraz odznaczała się ogólnie korzystniejszym profilem kwasów tłuszczowych – wyższym stosunkiem kwasów tłuszczowych nienasyconych do nasyconych, co może wskazywać na większą wartość dietetyczną mięsa koźlęcego niż jagnięcego.

Badaniami objęto ogiery będące w latach 1975-1999 na etacie Stada Ogierów (SO) w Bogusławicach. Na podstawie badań stwierdzono, że następuje systematyczny spadek liczby ogierów będących na etacie w SO Bogusławice. Od 1995 roku jedynie ogiery rasy szlachetnej półkrwi zanotowały wzrost liczby etatów. Odnośnie do cech pokroju stwierdzono wzrost wysokości w kłębie ogierów, niezależnie od ich rasy. Ogiery zimnokrwiste były intensywniej wykorzystywane rozpłodowo niż ogiery gorącokrwiste. Wystąpiły statystycznie istotne różnice między liczbą pokrytych klaczy przez ogiery, w zależności od ich typu i rejonu stacjonowania (województwa).

Określono wartość hodowlaną buhajów na podstawie wydajności ich córek. W badaniach wykorzystano wydajności mleczne otrzymane z codziennych udojów z hali udojowej w stadzie krów mieszańców cb z dużym dolewem hf w Czerwonej Wsi. Przeprowadzono ocenę wydajności otrzymanych z codziennych udojów dla 100 i 200 dni od daty wycielenia. Oszacowania dla obu wydajności były bardzo zbliżone. Przeprowadzono również ocenę wydajności dla 100 i 200 dni od daty wycielenia otrzymanych z systemu Ferma. Oceny te różnią się między sobą. Oceny otrzymane z danych o codziennych udojach są porównywalne z rankingiem wydajności. Niewielka rozbieżność ocen między otrzymanymi dla 100 i 200 codziennych udojów wynika prawdopodobnie z małej liczebności próby. Można jednak postawić wniosek, że wyniki oceny otrzymane z danych o codziennych udojach dla okresu 100 dni od daty wycielenia mogą być w pełni użyteczne jako jeden z elementów oceny buhaja.

Badania przeprowadzono na 52 495 krowach mieszańcach ras czarno-białej i holsztyńsko-fryzyjskiej, należących do populacji aktywnej w rejonie byłych województw: bydgoskiego, toruńskiego i włocławskiego, wycielonych w 1999 i 2000 roku (laktacja ≥ 200 dni). Na podstawie wyników testu χ² stwierdzono istotne zróżnicowanie częstotliwości występowania krów o określonej różnicy między zawartością tłuszczu i białka w mleku. Przeciętny udział krów „białkowych”, w których mleku zawartość białka była równa lub wyższa od zawartości tłuszczu wynosił 1,07%; ich udział zwiększał się wraz z kolejnymi laktacjami, wraz z zaawansowaniem krzyżowania wypierającego rasą hf i liczebnością stada. Odwrotnie było w przypadku częstotliwości występowania krów, w których mleku różnica między zawartością tłuszczu i białka była niekorzystna z hodowlanego punktu widzenia – przekraczała 1%. Wielkość różnicy między zawartością tłuszczu i białka różnicowała na korzyść krów „białkowych” wydajność mleka i białka w laktacji, a także stosunek białka do tłuszczu.