Badaniami objęto 6 koni gorącokrwistych w wieku od 6 do 16 lat. Konie podzielono na grupę doświadczalną i kontrolną (liczące po trzy konie). Badania przeprowadzono w dwóch etapach. W pierwszym etapie podjęto próbę określenia stopnia zapiaszczenia jelit u wszystkich koni z wykorzystaniem testu flotacji. W drugim etapie grupa doświadczalna wraz z zadawaną paszą przyjmowała dodatek nasion babki płesznik w ilości 210 g na konia na dzień przez 7 kolejnych dni. Badania wykazały, że profilaktyczne podawanie koniom nasion babki płesznik trzykrotnie zwiększa ilość piasku wydalanego z przewodu pokarmowego. Stosowanie dodatku nasion Plantago psyllium może więc zapobiegać nadmiernemu gromadzeniu się piasku w przewodzie pokarmowym koni, a tym samym zmniejsza ryzyko wystąpienia schorzeń kolkowych na tym tle.

Badania przeprowadzono na 102 krowach rasy holsztyńsko-fryzyjskiej importowanych ze Szwecji, w gospodarstwie rolnym w województwie zachodniopomorskim. Genotypy beta-laktoglobuliny (LGB) oznaczono metodą PCR (ang. Polymerase Chain Reaction) wg metodyki Medrano i Aquilar-Cordova [1990]. Stwierdzono, że krowy o genotypie LGB AA uzyskały najwyższą wydajność mleka we wszystkich analizowanych 305-dniowych laktacjach. W trzeciej laktacji różnice były istotne (P≤0,01; P≤0,05). Dla tego samego genotypu zanotowano najwyższą wydajność i zawartość białka w mleku dla trzech analizowanych laktacji. Najwyższą zawartość i wydajność tłuszczu stwierdzono u homozygot BB dla wszystkich badanych laktacji.

Analizowano wpływ poziomu komórek somatycznych na wielkość dziennego udoju i skład chemiczny mleka 662 krów utrzymywanych w 25 gospodarstwach w regionie południowego Podlasia. Łącznie oceniono 5061 prób mleka, które podzielono na cztery klasy odpowiadające określonej zawartości komórek somatycznych w 1 ml mleka: <200 tys., 201–400 tys., 401–1000 tys. i >1000 tys. Stwierdzono, że wraz ze wzrostem liczby komórek somatycznych w1 ml mleka z 200 do >1000 tys. wzrosła zawartość białka z 3,36% do 3,54% i tłuszczu z 4,02% do 4,16%, natomiast obniżyła się zawartość kazeiny z 2,56% do 2,45% i suchej masy w mleku z 13,13% do 12,98%. Ponadto zmniejszył się udział kazeiny w białku mleka z 76,2% do 69,2%. Zmniejszyła się także wydajność mleka, a obliczone straty w wydajności mleka na skutek wzrostu LKS wynosiły od 10,6 do 17,3%.

Badania przeprowadzono na 51 bażantach łownych pochodzących po rodzicach żywionych w okresie reprodukcji przemysłową mieszanką paszową (25 osobników) lub mieszanką paszową i całym ziarnem kukurydzy (26 osobników). Ptaki utrzymywano w pomieszczeniu zamkniętym, bez podziału na płeć, przez pierwsze trzy tygodnie w skrzyniach na podłodze z plastikowej siatki, a następnie w kojcach na słomie. W okresie oceny bażanty potomne żywiono przemysłowymi mieszankami paszowymi dla bażantów lub indyków. Wprowadzenie całego ziarna kukurydzy w dawce pokarmowej bażantów rodzicielskich wpłynęło na zmniejszenie masy ciała ich potomstwa, z wyjątkiem 12. tygodnia życia. Ponadto spowodowało istotne zmniejszenie długości: tułowia z szyją, podudzi i skoków oraz obwodu klatki piersiowej u bażantów w wieku 4 tygodni, a u ptaków 18-tygodniowych długości: tułowia z szyją, tułowia i podudzi. Wydajność rzeźna u ptaków obu grup była duża i przekraczała 72%. Procentowy udział mięśni piersiowych był większy w tuszkach bażantów pochodzących po rodzicach karmionych dawką z obniżonym poziomem białka zawierającą całe ziarno kukurydzy (31,0 vs 29,0%). Odwrotną prawidłowość stwierdzono dla udziału mięśni nóg w tuszce z szyją (23,5 vs 24,0%). Udział skóry z tłuszczem podskórnym w obu grupach doświadczalnych był podobny (6,4 vs 6,3%).

Analiza składu chemicznego próbek z pięciu odmian zbóż (33 próby) zebranych w jednym roku doprowadziła do wniosku, że największe zmiany i statystycznie istotne różnice (P≤0,01) wśród zbóż istniały w ich zawartości białka, włókna surowego oraz następujących frakcji węglowodanowych: NDF, ADF, TDF, IDF i SDF. Analizowane ziarna pszenicy ozimej i żyta ozimego różnią się istotnie (P≤0,01) od innych ziaren zbóż w ich zawartości magnezu, potasu, sodu, fosforu, manganu, cynku i wykazano różnicę istotną statystycznie (P≤0,05) w zawartości wapnia i miedzi. Średnia całkowita zawartość aminokwasów była najwyższa w pszenicy, a najniższa w ziarnie jęczmienia ozimego. Lizyny to pierwszy aminokwas ograniczający (CS) jakość białka we wszystkich badanych odmianach zbóż, z wyjątkiem żyta, gdzie to tryptofan okazał się aminokwasem ograniczającym wartość odżywczą dla zwierząt (WE). Wysoka zawartość aminokwasów egzogennych (EAA) znalazło odzwierciedlenie w indeksie EAAI, który dla WH wahała się od 71% (jęczmień jary) do 84% (pszenżyto ozime) oraz WE z 51% (jęczmień ozimy) do 60% (pszenżyto ozime).

Materiał badawczy stanowiło 87 maciorek rasy suffolk podzielonych na grupę kontrolną – 1 i doświadczalną – 2. Obie grupy żywione były paszami gospodarskimi wg norm DLG. Zwierzęta z grupy doświadczalnej otrzymywały dodatek odżywczego koncentratu pektynowego o działaniu odpornościowym (KO) produkowanego na bazie pektyn jabłkowych. Preparat podawano matkom w ilości ok. 10 g na osob. na dzień wymieszany z paszą treściwą co siedem dni w okresie stanówki, co trzy dni w okresie ciąży i codziennie w okresie odchowu jagniąt. Jagnięta odchowywano przy matkach. Od 14. dnia życia ich dietę uzupełniano o dodatek ocenianego preparatu wymieszanego ze śrutą owsianą, a później z mieszanką treściwą w ilości 10% danej paszy. Oceniono wyniki rozrodu 87 maciorek określając ich płodność, plenność, odchów jagniąt i wskaźniki użytkowości rozpłodowej. Na podstawie masy ciała jagniąt w 2. dniu po urodzeniu oraz w wieku 1. mies., 56 i 90 dni, a także dobowych przyrostów masy ciała w poszczególnych okresach badawczych dokonano oceny wzrostu odchowywanego potomstwa. W statystycznym opracowaniu uzyskanych wyników zastosowano jednoczynnikową (dodatek preparatu) analizę wariancji. Stwierdzono, że matki obu grup cechowały się podobną i bardzo małą płodnością (54,7–58,2%). Zastosowany preparat pektynowy istotnie (P≤0,01) wpłynął na wartość wskaźnika plenności badanych owiec. W tym zakresie maciorki z grupy doświadczalnej były o ponad 32 jednostki procentowe lepsze od owiec z grupy kontrolnej. Podobna tendencję obserwowano w odniesieniu do odchowu jagniąt oraz wartości wskaźników użytkowości rozrodczej. Zważone w 2. dniu po urodzeniu potomstwo obu grup matek miało zbliżoną masę ciała. Od 1. miesiąca życia obserwowano istotną przewagę jagniąt z grupy doświadczalnej zarówno w zakresie masy ciała, jak i przyrostów dobowych. Przy ostatnim ważeniu, w wieku 90 dni, jagnięta otrzymujące dodatek preparat KO były istotnie cięższe (P≤0,01) od swych rówieśników z grupy 1. W całym doświadczeniu jagnięta z grupy drugiej cechowały się o ok. 26 g większymi przyrostami (P≤0,05) w porównaniu z jagniętami z grupy pierwszej, przy czym wartości wskaźników tempa wzrostu zwierząt w obu grupach były zbliżone.

Celem pracy była analiza stanu hodowli i chowu kóz na terenie woj. kujawsko-pomorskiego i kraju. Wyniki dotyczące użytkowości mlecznej i rozpłodowej kóz z tego rejonu mogą być wykorzystane w opracowaniu programu hodowlanego regionalnego. W pracy uwzględniono: stan liczbowy kóz ras białej i barwnej uszlachetnionej objętych kontrolą użytkowości, liczbę kóz wpisanych do ksiąg zarodowych, wyniki użytkowości rozpłodowej i mlecznej na terenie województwa kujawsko-pomorskiego, jak również w Polsce w latach 1996–2008, korzystając z informacji opublikowanych przez Centralną Stację Hodowli Zwierząt oraz z dokumentacji Regionalnego Związku Hodowców Owiec i Kóz w Bydgoszczy. Liczba stad kóz rasy białej uszlachetnionej objętych oceną użytkowości na terenie kraju zmniejszyła się ze 170 w 1996 roku do czterech w 2008 roku. Podobną tendencję spadkową zaobserwowano w liczbie kóz będących pod oceną mleczności. W województwie kujawsko-pomorskim liczba kóz pod oceną mleczności wzrosła z 45 osobników w 1996 roku do 289 w 2007 roku, a kozy wpisane do ksiąg zwierząt zarodowych stanowiły ok. 98% kóz ocenianych. Analizując pogłowie kóz rasy barwnej uszlachetnionej okazało się, że średnio w całym kraju nastąpił wzrost liczby stad tej rasy z 17 w 1997 roku do 23 w 2004 roku, a następnie spadek do pięciu stad w 2008 roku, podobnie w liczbie kóz pod oceną mleczności ze 175 osobników w 1997 roku do 917 w 2004 i spadek do 134 w 2008. Podobnie jak w kraju, tak i na terenie Bydgoskiego Okręgu Hodowlanego zaobserwowano wzrost liczby kóz rasy barwnej uszlachetnionej z jednego stada w 1997 roku utrzymującego 17 kóz pod oceną mleczności do 2 stad o liczbie kóz 134 osobniki, z czego kozy wpisane do ksiąg zwierząt zarodowych stanowią ok. 95,5%.

Celem pracy była analiza wpływu sezonu urodzenia na przebieg porodu i wyniki odchowu cieląt rasy polskiej holsztyńsko-fryzyjskiej odmiany czarno-białej od urodzenia do 3. miesiąca życia. W gospodarstwie przeważały porody łatwe (1;2). Wiosną stanowiły one 91,2% wszystkich porodów przypadających na ten sezon, latem 89,7%, zimą 88,6%, zaś jesienią 87,6%. Największą średnią masą ciała po urodzeniu charakteryzowały się cielęta z porodów zimowych (cieliczki 40,8 kg; buhajki 44,2 kg). Największe średnie przyrosty dobowe w całym okresie odchowu osiągnęły cieliczki urodzone zimą (704 g) i buhajki wiosną (750 g). W grupie cieliczek jak i buhajków stwierdzono statystycznie istotne różnice w analizowanym okresie odchowu (P≤0,01, P≤0,05). Największy procent cieląt chorych stwierdzono w okresie jesienno-zimowym, najmniejszy wiosną i latem.

Badania przeprowadzono w owczarni zlokalizowanej w województwie pomorskim. Owce oceniono w zakresie cech rozrodu matek, odchowu i wzrostu ich potomstwa. Stado osiągnęło ogólnie wysoki poziom cech rozrodu, uzyskując wartości zbliżone dla tej rasy owiec podane przez Polski Związek Owczarski za lata 2005–2009. W badanym okresie średnia wartość wskaźnika płodności kształtowała się na poziomie – 78,2%, plenności – 133,8%, odchowu jagniąt – 86,8%, a średnia wartość wskaźnika użytkowości rozpłodowej wynosiła 90,8%. Równie wysokie wartości obserwowano w zakresie wzrostu potomstwa ocenianych matek. Stwierdzono do 75. dnia życia, że masa ciała oraz dzienne przyrosty dobowe osobników z pojedynczego typu urodzenia były większe niż zwierząt z ciąż mnogich. Tryczki uzyskały większą masę ciała oraz większe przyrosty dobowe w porównaniu z jarkami w tym samym wieku.

Materiał doświadczalny stanowiło 101 krów pierwiastek pochodzących po ojcach rasy charolaise. Krowy podzielono na 4 grupy genotypowe: 1) czystorasowe charolaise, 2) mieszańce 75% charolaise i 25% cb, 3) mieszańce 50% charolaise i 50% cb x hf, 4) mieszańce 50% charolaise i 50% simental. Przeprowadzono analizę masy ciała krów po pierwszym ocieleniu oraz cieląt po ich odsadzeniu, wykonano pomiary wysokości w kłębie, krzyżu i obwodu klatki piersiowej oraz dokonano oceny budowy, kalibru oraz cech użytkowości. Krowy mieszańce uzyskały zbliżone lub nieco gorsze wyniki od krów czystorasowych charolaise. Uzyskane wyniki wskazują, że krowy mieszańce z rasą czarno-białą są bardzo dobrym materiałem do produkcji cieląt mięsnych o podobnych cechach opasowych jak rasa mięsna użyta do krzyżowania wypierającego lub krowy mieszańce czystych ras mięsnych..

Celem niniejszej pracy była detekcja jałówek z trudnymi porodami przy użyciu sztucznych sieci neuronowych (SSN). Wykorzystano w tym celu dane o 531 wycieleniach jałówek rasy polskiej holsztyńsko-fryzyjskiej odmiany czarno-białej oraz 8 zmiennych diagnostycznych. Zmienną wyjściową była klasa trudności porodu: trudny lub łatwy. Analizowano perceptrony z jedną (MLP1) i dwoma (MLP2) warstwami ukrytymi oraz sieci o radialnych funkcjach bazowych (RBF). Pierwiastek błędu średniokwadratowego oraz struktura wybranych SSN (liczba neuronów w warstwach wejściowej, ukrytej i wyjściowej) były następujące: 0,22, 10-4-1; 0,25, 10-17-17-1 i 0,19, 10-25-1 odpowiednio dla MLP1, MLP2 i RBF. Odsetek prawidłowo rozpoznanych jałówek z trudnymi i łatwymi porodami oraz odsetek prawidłowo zdiagnozowanych jałówek z obu kategorii dla zbioru uczącego i walidacyjnego wynosiły ok. 90%. Wartości te dla zbioru testowego wynosiły odpowiednio: 75–83%, 82–88% i 82–86%. W obu przypadkach nie stwierdzono istotnych statystycznie różnic między tymi proporcjami. Następujące zmienne miały największy wkład w detekcję jałówek z trudnymi porodami: długość ciąży, indeks BCS, genotypy CYP19-PvuII i ERα-BglI oraz procentowy udział genów hf w genotypie jałówki.