Niniejsza praca jest częścią programu monitoringu zabiegów ochronnych w ekosystemach leśnych Karkonoskiego Parku Narodowego dotyczącą roztoczy z rzędu Gamasida. Ma ona charakter głównie faunistyczny, a jej celem było zbadanie występowania na wybranych powierzchniach w drzewostanach regla dolnego i górnego. Na podstawie uzyskanych wyników sporządzono wstępną analizę porównawczą liczebności i składu gatunkowego roztoczy w zależności od miejsca i daty zbioru oraz wysokości nad poziomem morza. Praca ma stanowić w przyszłości podstawę do analizy i określenia zmian w środowisku przyrodniczym Karkonoszy.

Zgodnie z podjętymi zobowiązaniami międzynarodowymi Polski, udział energii pochodzącej ze źródeł odnawialnych w ogólnym bilansie paliwowo-energetycznym kraju musi osiągnąć wielkość 7,5% do 2010 roku a 14% do 2020 roku. Obecnie wiadamo, że w Polsce biomasa, a w tym drewno, ma znaczenie dominujące wśród odnawialnych źródeł energii. Ocenia się, że ilości biomasy leśnej, możliwe do pozyskania na cele energetyczne, stanowią około 1 mln m³ z postałości zrębowych oraz 2,2-2,8 mln m³ z cięć przedrębnych. Do pozyskania tego surowca należałoby posłużyć się technologiami wypróbowanymi i wdrożonymi w Szwecji, gdzie do tego celu stosuje się wysokowydajne agregaty zrębkujące montowane na ciągnikach typu forwarder i wyposażone w rębarkę bębnową, żuraw hydrauliczny z chwytakiem oraz własny pojemnik na zrębki drzewne. Przeprowadzone badania wskazują, że w czasie 1 godziny pracy można pozyskać 70 m³ zrębków, co odpowiada około 63 MWh.

W pracy poddano analizie istotność różnic defoliacji, jej rozproszenie i zmienność, koron drzew sosny zwyczajnej różnych klas biosocjalnych, na podstawie wyników obserwacji z 1996 i 1999 roku w drzewostanach sosnowych w Nadleśnictwie Doświadczalnym Siemianice. Stwierdzono, że niezależnie od wpływu czynników zewnętrznych pozycja biosocjalna drzew sosny zwyczajnej (Pinus sylvestris L.) ma istotny wpływ na wielkość średniej defoliacji ich koron. Wiek ma wpływ na wzrost średniej defoliacji koron drzew drzewostanu głównego. Ze względu na dużą zmienność defoliacji jest konieczna analiza na większych obszarach.

W pracy przedstawiono wyniki waloryzacji zadrzewień śródpolnych przeprowadzonej w latach 2000-2001 na obszarze 5480 ha gminy Święta Katarzyna (woj. dolnośląskie). Zadrzewienia podzielono na kępy, zadrzewienia przywodne, aleje oraz pasy. Klasyfikowano je w sześciostopniowej skali w zależności od stopnia degradacji. Łącznie na badanym terenie stwierdzono 238 zadrzewień. Najliczniejszą grupę tworzyły zadrzewienia przywodne (42%). Największy odestek, blisko 50%, stanowiły zadrzewienia zdegenerowane i słabo wykształcone. Najsilniej zdegenerowaną grupą zadrzewień były aleje. Zaledwie 23% zadrzewień nie wykazywało oznak degeneracji. W badanych zadrzewieniach, łącznie z parkami podworskimi, stwierdzono występowanie 104 gatunków drzewiastych. Udział obcych florystycznie elementów wyniósł 44,2%.

Scharakteryzowano świerkowe zbiorowisko „jegla” Querco-Piceetum o charakterze subborealnym, występujące w Puszczy Kozienickiej w południowym zasięgu świerka. Wyniki porównano z obrazem zbiorowiska z lat 1953-1965. Tabele fitosocjologiczne oparte na jednolitej systematyce gatunków zestawiono oraz przeanalizowano używając pakietu programów Profit. Porównano pokrywanie warstw fitocenoz i udział grup gatunków odpowiadających klasom zbiorowisk oraz wartościom ekologicznych liczb wskaźnikowych. Stwierdzono wzrost pokrywania dolnej warstwy drzewostanu i warstwy runa. Sprecyzowano zalecenia modyfikujące gospodarkę leśną w fitocenozach tego zbiorowiska w Puszczy Kozienickiej.

Celem pracy była ocena przestrzennego rozkładu żywotności jodły i buka w masywie Łyśca, w rezerwacie ścisłym Święty Krzyż i w sąsiadujących z nim rezerwatach częściowych. W 1994 r. udział procentowy jodeł i buków silnie osłabionych oraz obumierających wynosił odpowiednio 46 i 21%. Wykazano wyraźne przestrzenne zróżnicowanie żywotności jodły. W polach P₃ (o wymiarach 487,5 m × 515,0 m) siatki Systemu Informacji o Ukształtowaniu Środowiska Przyrodniczego SINUS występowało 5-90% jodeł silnie osłabionych i obumierających. Zróżnicowanie przestrzenne żywotności buka było mniejsze. W polach P₃ zaobserwowano 5-45% buków silnie osłabionych i obumierających.

W pracy przedstawiono strukturę własnościową lasów woj. wielkopolskiego w latach 1990-2001 w układzie gminnym oraz wyjaśniono uwarunkowania jej zróżnicowania przestrzennego. Ponadto przeanalizowano zmiany powierzchni lasów państwowych i prywatnych i uzasadniono przyczyny tych zmian. Badania wykazały, że dominującą rolę w wielkopolskim leśnictwie spełniają lasy państwowe prowadzące gospodarkę na prawie 90% powierzchni leśnej województwa. Ponadto stwierdzono, że w latach 1990-2001 przemiany w strukturze własnościowej lasów były niewielkie.

Celem badań było określenie wpływu kształtu ogniwa tnącego i wielkości kąta nachylenia krawędzi tnącej ostrza poziomego na trwałość pił łańcuchowych. Przedmiotem badań były dwa typy pił łańcuchowych z ogniwami tnącymi typu dłuto i półdłuto. Badania wykazały, że w warunkach przerzynki drewna zanieczyszczonego znacznie trwalsze są piły łańcuchowe z ogniwami tnącymi typu dłuto, a w danym typie piły, warianty z kątami zalecanymi przez producenta.

W pracy przedstawiono koncepcję oceny zmian stanu lasu oraz wyniki jej weryfikacji na przykładzie leśnictwa Jasień (LZD SGGW w Rogowie). Określono wskaźniki zmian struktury siedliskowych typów lasu, składu gatunkowego (bogactwo gatunkowe, zgodność z siedliskiem), struktury pionowej i wiekowej, zwarcia i zasobności drzewostanów w latach 1969-1988.

Pneumatyczne przemieszczanie cząstek pyłów drzewnych w dużej mierze jest warunkowane właściwościami strumienia nośnego. Wilgotność powietrza, które unosi cząstki pyłowe, ma istotny wpływ na ich podstawową cechę aerodynamiczną – na prędkość unoszenia. Prędkość ta zmienia się wraz ze zmianami wilgotności względnej powietrza oddziałującego na cząstki pyłowe. Wykonane prace doświadczalne pozwoliły na stwierdzenie, iż pomiędzy tymi dwiema wielkościami zachodzi zależność liniowa. W zakresie zmian wilgotności od 35 do 95% przyrosty prędkości unoszenia wynoszą około 25%. Na tej podstawie ustalono wartości współczynnika korygującego zmiany prędkości unoszenia w zależności od wilgotności strumienia powietrza, w którym znajdują się cząstki pyłowe.