Na podstawie wykonanych badań wykazano, że wczesne odmiany kukurydzy o liczbie FAO 190-220 były w większym stopniu uszkadzane przez gąsienice omacnicy prosowianki (Ostrinia nubilalis Hbn.) niż odmiany średnio późne o liczbie FAO 270-280. Przeprowadzona analiza współczynników korelacji i regresji wykazała, że wczesność odmian miała istotny wpływ na liczbę gąsienic w roślinie, procent uszkodzonych roślin oraz plon ziarna. Wraz ze wzrostem liczby FAO stwierdzono spadek liczby gąsienic omacnicy prosowianki w roślinie (r = –0,87; p < 0,001), redukcję liczby uszkodzonych roślin (r = –0,64; p < 0,001) oraz wzrost plonu ziarna (r = 0,62; p < 0,001). Z wyprowadzonych równań regresji wynika, że wzrost liczby FAO odmiany kukurydzy o 100 jednostek powoduje spadek liczby gąsienic w roślinie średnio o 2,6 sztuk, zmniejszenie liczby uszkodzonych roślin średnio o 24,38% oraz wzrost plonu ziarna o 5,07 t·ha^-1.

W latach 2009-2011 przeprowadzono ścisłe doświadczenie polowe, którego celem było określenie reakcji dwóch odmian łubinu białego na szczepionkę bakteryjną – Nitraginę. Stwierdzono, że zastosowana szczepionka wydłużyła fazę pąkowania i kwi- tnienia o dwa dni oraz fazę dojrzewania (techniczną i pełną) o trzy dni w porównaniu z obiektem kontrolnym. Pod wpływem Nitraginy istotnie zwiększała się liczba strąków na roślinie i liczba nasion w strąku, natomiast nie uległa zmianie masa tysiąca nasion. Efektem zastosowania szczepionki bakteryjnej był istotny wzrost plonu nasion o 0,29 Mg·ha^-1, tj. 9% w porównaniu z obiektem kontrolnym. Plony obu odmian były wysokie; średnio w latach wynosiły 3,38 Mg^.ha^-1. Zawartość białka w suchej masie nasion wzrosła o 2,7% po inokulacji nasion siewnych bakteriami w stosunku do nasion z obiektu kontrolnego. W nasionach obu odmian koncentracja białka ogólnego kształtowała się na zbliżonym statystycznie poziomie.

Celem badań było porównanie wpływu systemu uprawy roli (płużnego i konserwującego) i różnych międzyplonów oraz wytworzonej przez nie powietrznie suchej masy na poziom zachwaszczenia łanu pszenicy jarej uprawianej po sobie. Badania przeprowadzono w latach 2006-2008 na średnio ciężkiej rędzinie mieszanej. Statyczne, dwuczynnikowe doświadczenie uwzględniało uprawę płużną (A) oraz konserwującą z jesiennym talerzowaniem międzyplonów (B) lub wiosennym ich talerzowaniem (C). Zastosowano przy tym cztery sposoby regeneracji stanowiska w monokulturze pszenicy jarej w postaci różnych międzyplonów. W odniesieniu do obiektu kontrolnego bez międzyplonów (a) porównywano oddziaływanie wsiewek śródplonowych koniczyny czerwonej (b) i życicy westerwoldzkiej (c) oraz międzyplonów ścierniskowych facelii błękitnej (d) i gorczycy białej (e) na poziom zachwaszczenia łanu pszenicy jarej. Uprawa konserwująca zwiększała w łanie pszenicy jarej różnorodność gatunkową chwastów, ich ogólną liczbę i powietrznie suchą masę w porównaniu z uprawą płużną. Wprowadzenie międzyplonów w monokulturze pszenicy jarej zmniejszyło różnorodność gatunkową flory segetalnej w stosunku do obiektu kontrolnego (bez międzyplonów). Wsiewki śródplonowe koniczyny czerwonej i życicy westerwoldzkiej wytworzyły większą biomasę w ocenianym trzyleciu i bardziej ograniczyły liczbę chwastów niż międzyplony ścierniskowe facelii błękitnej i gorczycy białej. Powietrznie sucha masa chwastów w pszenicy jarej uprawianej po wsiewce koniczyny czerwonej była istotnie mniejsza niż po wsiewce życicy westerwoldzkiej. Gatunkami najliczniej występującymi w łanie pszenicy jarej były: Galium aparine, Fallopia convolvulus i Avena fatua. System uprawy roli nie oddziaływał istotnie na plon suchej masy roślin międzyplonów. Wsiewki międzyplonowe w mniejszym stopniu reagowały na zmienne warunki pogodowe niż międzyplony ścierniskowe.

W pracy przedstawiono wyniki badań wpływu różnych sposobów ugorowania pola ornego na zachwaszczenie pszenżyta ozimego na glebie bielicowej. Badania przeprowadzono w latach 2007-2010 w Gospodarstwie Doświadczalnym Bezek (wschodnia Lubelszczyzna) na glebie bielicowej niecałkowitej na podłożu marglistym, o składzie granulometrycznym piasku gliniastego mocnego. Pszenżyto wysiewano na polu po rocznym ugorowaniu, na którym stosowano 5 różnych sposobów użytkowania gleby: ugór czarny (uprawki mechaniczne), ugór uprawowo-herbicydowy, ugór herbicydowy, ugór kośny i ugór zielony na paszę. Do chemicznej pielęgnacji stosowano preparat Roundup 360 SL (3 dm³·ha^-1). Zakres badań obejmował ocenę następczego wpływu ugorowania pola na zachwaszczenie łanu pszenżyta ozimego. Zachwaszczenie określano metodą ilościowo-wagową przed zbiorem pszenżyta. Największą liczbę chwastów na jednostce powierzchni oraz ich powietrznie suchą masę odnotowano w pszenżycie ozimym wysiewanym w stanowisku po ugorze kośnym. Stosowanie ugoru herbicydowego lub uprawowo-herbicydowego wpłynęło ograniczająco na liczbę chwastów wieloletnich w zasiewach pszenżyta ozimego, a dominującymi gatunkami chwastów w pszenżycie ozimym uprawianym po jednorocznym ugorowaniu pola okazały się Apera spica-venti, Setaria pumila oraz Elymus repens.

Badania przeprowadzono w latach 2001-2004 w Rolniczej Stacji Doświadczalnej w Zawadach, należącej do Uniwersytetu Przyrodniczo-Humanistycznego w Siedlcach. Celem pracy była analiza wpływu niektórych cech pszenicy jarej, uprawianej w monokulturze, przerywanej uprawą międzyplonów ścierniskowych na jej plon. Wpływ wybranych komponentów plonu na plonowanie pszenicy jarej oceniono za pomocą metody analizy ścieżek. Stwierdzono, że w warunkach stosowania monokultury plon pszenicy jarej, uprawianej po gorczycy, determinowany był głównie przez długość kłosa, liczbę kłosków w kłosie, masę tysiąca ziaren i obsadę kłosów na 1 m². Plon pszenicy jarej uprawianej po facelii najsilniej determinowały: masa tysiąca ziaren, liczba ziaren w kłosie oraz obsada kłosów.

W latach 2005-2009 w Szelejewie (woj. wielkopolskie) przeprowadzono doświadczenie polowe, którego celem była ocena reakcji plonu nasion i zielonki odrostu jesiennego trzech odmian tymotki łąkowej: Prosny, Obry i Nowinki na uprawę w dwóch rozstawach rzędów: 24 i 36 cm. Badania prowadzono w dwóch seriach obejmujących rok siewu i dwa lata pełnego użytkowania. Wykazano, że w pierwszym roku pełnego użytkowania odmiany Prosna i Obra plonowały podobnie, natomiast w drugim roku większy plon nasion dała Prosna. Najmniejszą wydajnością w uprawie na nasiona w obu latach użytkowania charakteryzowała się odmiana Nowinka. W pierwszym roku zastosowanie rozstawy rzędów 24 cm korzystniej wpływało na wykształcanie pędów generatywnych i plon nasion w porównaniu z rozstawą 36 cm. W drugim roku plon nasion w obu rozstawach rzędów był podobny. W pierwszym roku użytkowania największe plony zielonej masy odrostu jesiennego wydała odmiana Prosna, a najmniejsze Obra.

W pracy przedstawiono wyniki badań przeprowadzonych w latach 2005-2008 w Zakładzie Produkcyjno-Doświadczalnym w Bałcynach (53^o35’ N; 19^o51’ E). Badania miały na celu określenie wpływu zróżnicowanego terminu i gęstości siewu na plonowanie i kształtowanie się elementów składowych plonu pszenżyta ozimego odmiany Moderato w warunkach klimatycznych północno-wschodniej Polski. Wykazano, że odmiana Moderato w opisywanych warunkach ma bardzo wysoki potencjał plonowania. Średni z 3 lat plon ziarna wynosił 8,91 Mg·ha^-1, a w roku korzystnym nawet 10,55 Mg·ha^-1. Najwyższy plon ziarna uzyskano, gdy siew wykonano 22 września. Opóźnianie tego terminu o 10 dni istotnie zmniejszało głównie liczbę kłosów na jednostce powierzchni. Zwiększanie ilości wysiewu z 300 do 500 kiełkujących ziaren na 1 m² nie różnicowało plonu ziarna ani żadnego z jego elementów składowych. Wykazano współdziałanie terminu siewu z gęstością siewu na plon ziarna, ale nie na poszczególne komponenty plonu.

W Stacji Doświadczalnej IUNG-PIB w Jelczu Laskowicach na Dolnym Śląsku prowadzono od 1993 roku doświadczenie łanowe na glebie płowej wytworzonej z piasku gliniastego mocnego, w którym porównywano trzy systemy uprawy roli: tradycyjny: orka na głębokość 25-30 cm z doprawieniem roli do siewu tradycyjnymi narzędziami uprawowymi; uproszczony – uprawa kultywatorem do głębokości 10-15 cm, doprawianie zestawem uprawowo siewnym; zerowy – siew bezpośredni w glebę nie uprawianą. W latach 2006-2009 uprawiano groch, jęczmień jary, owies i pszenicę jarą. Wiosną oznaczano właściwości fizyczne gleby. Wieloletnie uproszczenia uprawy spowo- dowały wolniejsze nagrzewanie się gleby wiosną oraz większą gęstość objętościową, nie wpłynęły jednoznacznie na wilgotność gleby, przyczyniły się do wzrostu zawartości fosforu i potasu w wierzchniej warstwie gleby. Wieloletnie uproszczenia uprawy roli spowodowały obniżenie plonów roślin.