Celem badań było poznanie instytucji i ich roli w rozwoju przedsiębiorstw na obszarach wiejskich. Badania przeprowadzono na terenie północnej i wschodniej Polski. Główną uwagę zwrócono na formy organizacyjne i prawne wiejskich przedsiębiorstw oraz rolę instytucji w procesie ich rozwoju. Na samym początku przedsiębiorcy wskazali na zasięg terytorialny prowadzonych działań. Respondentów poproszono o wskazanie instytucji, które pomogły im w prowadzeniu przedsiębiorstwa i gospodarstwa rolnego. Ponadto przedsiębiorcy wskazali na dziedziny, z których chcieliby uzupełnić swoją wiedzę. Przedsiębiorcy dokonali również oceny porady, jak również roli instytucji, jako źródła rozwoju przedsiębiorczości. Z badań wynika, że przedsiębiorcy rolni współpracowali z ponad 70 instytucjami, co wskazuje na duży zakres potrzeb doradczych. Najwyższą ocenę wśród respondentów uzyskały ARiMR (4 punkty) i ODR (3,2 punkty). Potrzeby doradcze dotyczyły głównie kalkulacji opłacalności (9,9%), identyfikacji rynków (8,4%), księgowości (7,7%) i innych. Najwięcej respondentów oceniło poradę, jako kompletną i dobrą.

W pracy poddano analizie zaangażowanie społeczności gminy Wolin w realizację zasad zrównoważonego rozwoju. Materiały źródłowe dotyczące opinii mieszkańców uzyskano w wyniku badań przeprowadzonych w 2010 roku. Badaniami objęto 100 mieszkańców; przy zbieraniu danych posłużono się metodą ankietową. Badania ankietowe zrealizowano w postaci wywiadów, przeprowadzonych samodzielnie przez ankietera wśród respondentów badanej populacji. Zebrany materiał w połączeniu z materiałem źródłowym przygotowywano w formie zestawień tabelarycznych w celu prezentacji omawianych zagadnień. Do badania siły zależności pomiędzy wybranymi cechami wykorzystano współczynnik korelacji V-Cramera, oparty na statystyce χ2.

Zaangażowanie kobiet w rolnictwie i agrobiznesie jest coraz częściej postrzegane jako składnik sukcesu w produkcji i zarządzaniu w gospodarstwie. Kobiety mają unikalne potrzeby informacyjne, które mają pozwolić im na pełne uczestnictwo w procesie podejmowania decyzji. Efektem tego jest rozwój i wdrożenie rolniczych projektów szkoleniowych skierowanych do kobiet wiejskich. Pomimo tego, iż można znaleźć przykłady tego, iż z niniejszych programów korzystały kobiety związane z rolnictwem, to jednak brak jest formalnej ewaluacji rolniczych programów szkoleniowych w Południowej Dakocie. Celem niniejszej pracy jest zaprezentowanie wniosków z przeprowadzonej oceny i studium ewaluacyjnego rolniczych programu szkoleniowego: Sustainable Annie’s Systems in South Dakota for Years to Come (SASSY). Celem prowadzonych badań było dostarczenie przykładów empirycznych, które potwierdziłyby pozytywny wpływ niniejszego programu na jego uczestników. Niniejszy artykuł prezentuje te wyniki.

Celem opracowania jest analiza i poszukiwanie analogii zachowań w świecie ożywionym określanych jako altruistyczne, czyli polegających na wykazywaniu działań mających na celu odniesienie korzyści przez inne jednostki, przy jednoczesnej rezygnacji z własnych korzyści przez jednego z uczestników tzw. aktu altruistycznego. Działania altruistyczne, jako zaprzeczenie egoizmu, obserwowane są wśród organizmów żywych, w tym również w skomplikowanych kulturowo i ekonomicznie społecznościach ludzkich. Interesujące są formy i mechanizmy takich zachowań, które z reguły nie dążą do zaspokojenia potrzeb konkretnych jednostek, które są gotowe dzielić się swymi zasobami z innymi jednostkami, w wyniku czego same mogą tracić. W biologii zachowania altruistyczne przypisywane są zwłaszcza organizmom blisko spokrewnionym. Tego typu działania mają sens w aspekcie rozważań ewolucyjnych, gdyż pomaganie własnym krewnym zwiększa szansę na dalsze rozprzestrzenienie swoich genów. Inaczej kształtuje się opis takich zachowań w życiu ekonomicznym społeczeństw, gdzie również obserwowane są zachowania altruistyczne, występujące w formie sponsoringu, czy koncepcji państwa opiekuńczego, to znaczy skierowane również w stosunku do jednostek zupełnie obcych. Wyjaśnienie sensu tego typu zachowania wydaje się przybliżać zrozumienie pewnych schematów działalności w biologii oraz w zachowaniach społecznych i ekonomicznych, polegających na postępowaniu przynoszącym korzyść innym. Jednakże bezinteresowność tego typu poczynań jest kwestią warunkowaną w złożony sposób a przez to skomplikowaną, a także często pozorną, pozwalającą na pełniejsze osiągnięcie w długim okresie własnych, egoistycznych celów.

W artykule podjęto tematykę reformy Wspólnej polityki rolnej (WPR) po 2013 r., w szczególności jej związku ze strategicznym planem rozwoju Unii Europejskiej. W pierwszej części pracy dokonano przeglądu celów WPR w nowej perspektywie finansowej, które mają stanowić odpowiedź na pojawiające się przed nią nowe wyzwania. Następnie przedstawiono rozważane przez Komisję Europejską scenariusze reformy WPR, przewidujące dostosowanie narzędzi tej polityki do celów określonych w długookresowym planie rozwoju. Stanowiło to punkt wyjścia dla egzegezy strategicznego celu WPR. W konkluzji stwierdzono, że zaprojektowanie instrumentarium podporządkowanego długookresowemu celowi WPR wymaga wyważenia celów odnoszących się do efektywności rolnictwa w produkcji dóbr rynkowych z celami odnoszącymi się do efektywności tego sektora w dostarczaniu dóbr publicznych.

Celem artykułu jest określenie głównych czynników sukcesu w pozyskiwaniu funduszy europejskich przez wybrane gminy leżące we wschodniej części Polski. Na podstawie przeprowadzonych szczegółowych badań w gminach odkryto, że czynniki, które pozwoliły badanym gminom skutecznie ubiegać się o środki UE były podobne we wszystkich gminach, bez względu na ich rodzaj, stopień rozwoju i lokalizację. Był to przede wszystkim wynik sprawności organizacyjnej urzędów, kompetencji i wiedzy ich pracowników i wysokiej jakości planowania strategicznego. Wszędzie powołano specjalne stanowiska lub zespoły pracowników do spraw pozyskiwania środków unijnych. Wszystkie badane gminy posiadały aktualne strategie rozwoju i aktualne plany zagospodarowania przestrzennego, na podstawie tych dokumentów wnioskowano o fundusze UE. Istotne znaczenie miała również silne zaangażowanie i konsekwencja w działaniu lokalnych liderów oraz pracowników. Ważnym czynnikiem była stabilność władzy i atmosfera współpracy między radą gminy a wójtem, burmistrzem lub prezydentem.

W pracy przedstawiono metodę szacowania luki popytowej dla Polski, zaprezentowaną przez Blancharda i Quah [1989]. Metoda ta wywodzi się z tradycyjnej syntezy keynesizmu oraz syntezy neoklasycznej, identyfikuje potencjalny poziom produkcji z łączną zdolnością podażowa gospodarki i wahań cyklicznych ze zmianami zagregowanego popytu. W celu oszacowania luki popytowej przeprowadzono estymację i weryfikację modelu wektorowej autoregresji VAR(2) dla tempa wzrostu Produktu Krajowego Brutto (PKB) i stopy bezrobocia oraz jego strukturalizację. Określenie funkcji reakcji popytu i podaży, w szczególności funkcji reakcji wzrostu PKB w wyniku zaburzeń popytu, pozwoliły oszacować wielkość luki popytowej. Potencjalną produkcję można opisać jako następstwo błądzenia losowego, jeśli impuls produkcyjny rozwija się jako stochastyczny trend, na przykład jeśli tempo wzrostu wydajności zależy od stochastycznego przyrostu nowych technologii.