Celem przeprowadzonych badań była ocena poziomu dobrostanu loszek hodowlanych w różnych systemach utrzymania. Materiał badawczy stanowiło łącznie 160 loszek hodowlanych, w przedziale wagowym od 40 do 100 kg. Badania prowadzono w 15 chlewniach zarodowych produkujących loszki hodowlane w województwie podkarpackim. Loszki hodowlane utrzymywano z dostępem do wybiegów (5 chlewni) i bez możliwości wybiegów (10 chlewni). Dobrostan loszek hodowlanych oceniano za pomocą kryterium behawioralnego, fizjologicznego, zdrowotnego, produkcyjnego. Ogólnej oceny poziomu dobrostanu dokonano na podstawie wyznaczonych punktów kontroli. Podsumowując uzyskane wyniki, stwierdzono wyższy poziom dobrostanu u loszek hodowlanych w utrzymaniu z wybiegami. Reakcją behawioralną loszek na utrzymanie bez wybiegów był wyższy wskaźnik zwierząt wykazujących zachowania nietypowe oraz częstsze stany nerwowości. Koncentracja haptoglobiny w surowicy loszek była zróżnicowana w badanych warunkach utrzymania. Najniższą średnią zawartość Hp odnotowano u loszek utrzymywanych w budynkach z wybiegami. Wyższy wskaźnik zwierząt, u których wystąpiły schorzenia i urazy ciała, stwierdzono w utrzymaniu bez dostępu do wybiegów. W tych warunkach utrzymania częściej pojawiały się problemy z kończynami (kulawizny i zniekształcenia kończyn). Analiza krytycznych punktów kontroli wskazuje, że dobrostan badanych świń utrzymywał się na poziomie wysokim.

Badania przeprowadzono na 132 krowach rasy polskiej holsztyńsko-fryzyjskiej odmiany czarno-białej, utrzymywanych w jednym z gospodarstw sektora publicznego w województwie kujawsko-pomorskim. Średnia wydajność badanych krów wyniosła 12 800 kg mleka. Celem pracy było określenie wpływu długości laktacji u krów wysoko wydajnych na ich wydajność i skład mleka oraz wskaźniki płodności. Otrzymane wyniki wskazują, że w stadach o wysokiej wydajności mlecznej krowy często przedłużają laktację ponad 305-dniowy standard. W ocenianym stadzie wydłużenie to dotyczyło 89,4% laktacji. Wraz z dłuższą laktacją wzrastała produkcja mleka od 9278 kg, przy laktacji 305-dniowej, do 16 186 kg przy laktacjach >390 dni. Wraz z dłuższą laktacją wydajność mleka w okresie przedłużenia laktacji, jak i procent wydajności w stosunku do laktacji 305-dniowej stopniowo wzrastała, różnice między grupami zostały potwierdzone statystycznie. Krowy, które ukończyły standardową 305-dniową laktację lub krótszą, charakteryzowały optymalne wskaźniki płodności, natomiast wraz z dłuższą laktacją wskaźniki płodności były obniżone. Najdłuższe laktacje stwierdzono u krów po 3.– 4. wycieleniu, natomiast najkrótsze u krów starszych >4. laktacji. U krów pierwiastek odnotowano słabsze wskaźniki płodności niż u krów starszych.

Celem pracy była ocena współzależności pomiędzy wydajnością mleka pierwiastek a ich późniejszą produkcyjnością, długością użytkowania i przyczynami brakowania krów. Analizą objęto 386 krów rasy phf odmiany cb wybrakowanych w ciągu dziwięciu lat z użytkowania mlecznego w jednym gospodarstwie. Wykazano, że krowy o wysokiej wydajności jako pierwiastki charakteryzowały się większą produkcyjnością także w kolejnych laktacjach. Stwierdzono jednak, że dążenie do wysokiej wydajności w trakcie pierwszej laktacji może istotnie skracać długość życia i użytkowania mlecznego krów oraz zmniejszać życiową wydajność. Długość okresów międzywycieleniowych nie była istotnie związana z poziomem wydajności w pierwszej laktacji. Wraz ze wzrostem wydajności zmniejszał się natomiast odsetek krów brakowanych z powodu jałowości i innych zaburzeń układu rozrodczego, a zwiększał udział usuniętych ze stada z powodu chorób wymienia.

Materiał badawczy stanowiły wyniki oceny skuteczności unasienień krów mlecznych krytych nasieniem 12 buhajów ras mięsnych, tj. Belgian Blue, Charolaise, Limousine, Simentaler. Inseminacje były prowadzone na terenach województw: mazowieckiego, warmińsko-mazurskiego oraz podlaskiego. W bazie danych zgromadzono informacje dotyczące: rasy buhaja, genotypu ojca oraz inseminatora przeprowadzającego inseminację. Analizowano wpływ tych czynników na skuteczność inseminacji. Wszystkie unasiennienia zostały wykonane w ramach Projektu „Optymalizacja produkcji wołowiny w Polsce zgodnie ze strategią od widelca do zagrody”. W ramach badań poddano inseminacji 1678 krów mlecznych, z czego skutecznie unasienniono 442 krowy. Zabiegi inseminacyjne zostały wykonane przez 24 inseminatorów. Nie stwierdzono istotnej statystycznie zależności między rasą buhaja, genotypem buhaja, jak i inseminatorem a skutecznością wykonywanych zabiegów. Stwierdzono wpływ płci inseminatora na skuteczność unasienniania. Uzyskane wyniki wskazują na potrzebę dalszych szczegółowych badań dotyczących wpływu cech indywidualnych inseminatora (wykształcenie, doświadczenie, cechy charakterologiczne inseminatora, w tym sumienność i rzetelność) na podstawowe wskaźniki rozrodu.

Badaniami objęto 60 krów mlecznych rasy holsztyńsko-fryzyjskiej (w wieku trzech lat, o masie 590 kg) hodowanych w oborze uwięziowej. Zwierzęta podzielono na trzy grupy doświadczalne po 20 osobników. Grupa kontrolna (K) –żywiona bez dodatku probiotyku; grupa (EM) –żywiona z dodatkiem probiotyku EM (dawka 150 ml × t^–1 TMR); grupa (T) –żywiona z dodatkiem probiotyku ToyoCerin (dawka 0,2 kg × t^–1 TMR). Szczepy Escherichia coli izolowano z kału w celu określenia ich liczebności, zdolności do hemolizy i określenia ich oporności na wybrane antybiotyki. Wyrosłe kolonie Escherichia coli testowano w celu określenia przynależności gatunkowej z zastosowaniem API 20E (BioMérieux) oraz metodą PCR. Badając zdolność Escherichia coli do hemolizy, największą ilość szczepów hemolitycznych oznaczono w kale zwierząt żywionych z dodatkiem probiotyku EM. Badane izolaty wykazywały zróżnicowanie pod względem oporności na użyte w badaniu antybiotyki. Istotnie najmniejszą (P<0,05) liczbę izolatów opornych oznaczono w grupie T.