Polska wieś okresu międzywojennego była mało wdzięcznym gruntem dla modernistycznej architektury. Budownictwo opierało się na tradycyjnej technologii, sporadycznie korzystano z nowych materiałów takich jak żelbet czy stal. Zmiany społecznogospodarcze zachodziły powoli. Przemysł nie odgrywał wówczas w Polsce takiej roli jak na zachodzie Europy. Modernizm był w naszym kraju zjawiskiem przeważnie sztucznym, promowanym przez grupę architektów zafascynowanych zachodnią sztuką. Ostateczny projekt dworu w Ciechankach jest kompromisem między wymogami snobistycznego nurtu a nawykami i potrzebami przyszłych mieszkańców dworu.

W pracy przedstawiono analizę wahań położenia zwierciadła wody gruntowej i powierzchniowej na obiekcie melioracyjnym Piwonia-Uhnin w przekroju Uhnin. Rowy melioracyjne mają głębokość 1–1,2 m i są zarośnięte wierzbą. Aktualne zróżnicowanie położenia zwierciadła wody na obszarze badań zostało rozpoznane na podstawie stacjonarnych pomiarów hydrometrycznych wykonywanych w 9 studzienkach piezometrycznych oraz na 7 wodowskazach palowych. Stany wody powierzchniowej w rowach melioracyjnych w okresie badań podlegały niewielkim zmianom, co wynika głównie z braku przepływu wody. W rowach 2, 3 i 4 napełnienie wynosiło 15–35 cm, natomiast rowy 1, 5 i 6 przez długi okres pozbawione były wody. Niekorzystny układ warunków meteorologicznych i stan urządzeń regulujących odpływ powoduje nadmierne obniżenia poziomu wody. Ze zbyt dużym przesuszeniem gleby mamy do czynienia najczęściej na glebach mineralnych (pkt. 7–9), gdzie występują głębokie rowy, a głębokość odwodnienia przekracza wartość maksymalnej normy osuszenia h3. Warto także zauważyć, że na koniec marca głębokość położenia zwierciadła wody jest niekiedy mniejsza niż wartość minimalnej normy osuszenia h1.

W pracy przedstawiono wyniki pomiarów geodezyjnych i hydrometrycznych oraz obliczeń wykonanych w celu weryfikacji krzywej natężenia przepływu przekroju wodowskazowego IMGW w km 8+400 rzeki Dłubni. Wodowskaz ten, znajdujący się ponad 300 m poniżej zapory zbiorników wodnych w Zesławicach, umożliwia rejestrację stanów wód, będących sumą odpływu ze zbiorników i dopływu wód potoku Baranówka. Natężenie przepływu obliczono metodą Harlachera na podstawie danych hydrometrycznych i za pomocą wzoru Chézy’ego. Opierając się na uzyskanych wynikach pomiarów i obliczeń, opracowano krzywą natężenia przepływu, którą porównano z krzywą opracowaną w 1993 roku przez IMGW Oddział Kraków. Określona maksymalna przepustowość koryta w przekroju wodowskazu według opracowania IMGW wynosi 95,6 m³ · s^–1. Natomiast określona w wyniku obliczeń wykonanych na podstawie pomiarów zrealizowanych w 2011 roku, maksymalna przepustowość przekroju wodowskazowego jest równa 88,1 m³ · s^–1. Skorygowana, niższa przepustowość koryta Dłubni poniżej zbiorników wodnych powinna zostać uwzględniona w instrukcji eksploatacji zbiorników w zapisie dotyczącym zrzutu wód w trakcie wezbrania.

W pracy przedstawiono wstępną analizę dopływu wód wezbraniowych do zbiorników wodnych Zesławicach wraz z analizą odpływu, w wyniku której określono wpływ zbiorników na redukcję fali wezbraniowej. Analiza ta została opracowana na podstawie stanów wody zarejestrowanych na wodowskazie zbiorników wodnych w Zesławicach, zainstalowanym od strony górnej wody jazu zapory (W1) i na wodowskazie IMGW, znajdującym się 300 m poniżej zapory zbiorników wodnych (W2) oraz w przekroju pomiarowym (W3), zlokalizowanym 140 m poniżej zapory zbiorników wodnych. Stwierdzono, że już w ciągu pierwszej doby wezbrania możliwość retencjonowania wód przepływu powodziowego w zbiornikach zostaje ograniczona, ze względu na szybkie ich wypełnienie. Stwierdzono także, że sytuacja powodziowa 18 lipca 2010 r. nie była spowodowana przypadkowym czy też niekontrolowanym zrzutem wód ze zbiorników wodnych w Zesławicach. Na podstawie analizy przepływów średnich dobowych wykazano, że zbiornik zredukował falę wezbraniową zaledwie o 4%.

Badania prowadzono na holomiktycznym Jeziorze Wulpińskim położonym w okolicach Olsztyna. Próbki pobierano w okresie cyrkulacji jesiennej 2007 r. i wiosennej 2008 r. nad głęboczkami obu jego zatok i porównano w danymi wcześniejszymi. Zbiornik składa się z dwóch części: eumiktycznej tomaszkowskiej (459 ha, 22 m) i bradymiktycznej barwińskiej (246 ha, 54,6 m) oddzielonych od siebie przesmykiem o długości ok. 60 m i głębokości 3,8 m. Podzlewnie obu zatok różnią się wielkością i sposobem użytkowania. Część tomaszkowska jest bardziej narażona na presję turystyczną i w 62,7% użytkowana rolniczo, natomiast w podzlewni barwińskiej pola i łąki stanowią 46,3%. Znalazło to odzwierciedlenie w uzyskanych wynikach badań: akwen tomaszkowski charakteryzowała niższa widzialność krążka Secchiego (1,5–1,75 m), wyższe stężenie chlorofilu a (23,25– –26,19 mg ∙ m^–3) i feofityny (60,11–64,77 mg ∙ m^–3), większa ilość materii organicznej allochtonicznej i wyraźna tendencja wzrostowa tego parametru w naddennej warstwie wód. W puli azotu ogólnego dominowała forma organiczna (85–99%).

Celem publikacji jest opracowanie projektu ogrodu w stylu wiejskim na Podlasiu. Projekt ten uwzględnia elementy charakterystyczne dla polskiej wsi, szczególnie cechy typowe dla regionu podlaskiego. Teren opracowania to działka o powierzchni 5700 m² znajdująca się we wsi Werstok. Aby zrealizować cel badań przeprowadzono inwentaryzację dendrologiczno-fitosocjologiczną, analizę wybranych elementów środowiska nieożywionego oraz analizę otoczenia i powiązań widokowych. Projekt opracowano w skali 1 : 250.

W artykule dokonano oceny wpływu kształtu hietogramu opadu i czasu reakcji zlewni na opad na wielkości przepływów uzyskane z modelu NRCS-UH. Obliczenia wykonano na przykładzie zlewni Młynówki – lewostronnego dopływ Ropy, o powierzchni 18,03 km². Do opisu hietogramu opadu wykorzystano metodę Kupczyk i Suligowskiego, zalecenia DVWK i funkcję rozkładu beta. Wrażliwość modelu NRCS-UH na parametry wejściowe sprawdzono z wykorzystaniem współczynnika elastyczności. Analiza wykazała, że hietogram opadu wpływa na parametry fal wezbraniowych. W wyniku badań okazało się, że największy przepływ w kulminacji uzyskano, gdy hietogram opadu odpowiadał zaleceniom DWVK. Model NRSC-UH jest wrażliwy na zmiany parametru CN – wzrost tego parametru o 1% prowadzi do zwiększenia przepływów Qmax o 1,1%. Mniejszy wpływ na wartości wyjściowe z modelu ma czas opóźnienia.

Celem artykułu jest ocena możliwości zastosowania geomorfiklimatycznego chwilowego hydrogramu jednostkowego opartego na modelu GcIUH-Clark do symulacji wezbrań opadowych. Wyniki uzyskane ze wspomnianego modelu zostały porównane z klasycznym modelem chwilowego hydrogramu jednostkowego Clarka IUH Clark. Analizę przeprowadzono dla dwóch epizodów typu opad–odpływ zanotowanych w przekroju wodowskazowym Godowa na rzece Stobnica. Wszystkie symulacje zostały wykonane w programie HEC-HMS 3.4. Analizy wykazały przydatność modelu GcIUH-Clark do symulacji wezbrań opadowych, aczkolwiek nieco lepszą ocenę uzyskał klasyczny model IUH Clarka. Ze względu na to, że parametry GcIUH-Clark zależą od charakterystyk geomorfoklimatycznych zlewni, model ten może być stosowany do symulacji wezbrań w zlewniach niekontrolowanych.