Cykoria jest rośliną zielną, należącą do rodziny Asteracae. Roślina ta jest bogatym źródłem polisacharydów, witamin, kwasów i soli mineralnych. Badania dotyczyły szkodliwości grzybów odglebowych dla cykorii korzeniowej, wysokoinulinowej rośliny o dużych walorach prozdrowotnych, uprawianej z zastosowaniem takich roślin okrywowych jak owies, facelia i wyka siewna. Spośród roślin mulczujących, owies wpłynął najkorzystniej na liczebność i zdrowotność siewek oraz korzeni cykorii. Najbardziej szkodliwymi dla siewek okazały się Alternaria alternata, A. cichorii, Fusarium oxysporum, Pythium irregulare, Rhizoctonia solani i Sclerotinia sclerotiorum. Korzenie starszych roślin cykorii porażane były ponadto przez A. tenuissima, Botrytis cinerea, F. culmorum, F. solani, Phoma cichoracearum, Phytophthora sp., Ramularia cichorii, Sclerotium rolfsii, Thielaviopsis basicola, Verticilium dahliae.

Warunki hodowli ściśle determinują wartość odżywczą i potencjał nutraceutyczny kiełków. Celem pracy było określenie wpływu gęstości hodowli na wzrost, zawartość związków fenolowych oraz poziom wybranych aktywności antyoksydacyjnych kiełków soczewicy. Zawartość tanin skondensowanych (od 1,77 do 3,16 mg g^-1 suchej masy) oraz flawonoidów (od 15,13 do 25,08 mg g^-1 suchej masy) wzrastała wraz ze wzrostem gęstości hodowli. W przypadku 3-dniowych kiełków, zawartość kwasu p-hydroksybenzoesowego i ferulowego oraz (+)-katechiny ulegała obniżeniu wraz ze wzrostem gęstości hodowli. Ponadto, oznaczona zawartość kwercetyny była największa w kiełkach otrzymanych przy zagęszczeniu 1,22 nasion/cm² i wynosiła odpowiednio 10,42 i 5,91 μg g^-1 suchej masy dla kiełków 3- i 4-dniowych. Zdolność do chelatowania jonów metali była największa w kiełkach otrzymanych z hodowli o najmniejszym zagęszczeniu i wynosiła odpowiednio 92 i 86% dla kiełków 3- i 4-dniowych. Wzrastająca gęstość hodowli niekorzystnie wpływała na przyrost świeżej masy oraz zdolność do hamowania utlenienia lipidów prze kiełki. Podsumowując, można stwierdzić, że zagęszczenie hodowli podczas kiełkowania istotnie wpływa na skład chemiczny i bioaktywność kiełków soczewicy.

Wierzby charakteryzujące się dużą zawartością glikozydów fenolowych są wykorzystywane jako surowiec zielarski. Koncentracja tych metabolitów w korze jest stosunkowo dobrze udokumentowana, natomiast niewiele jest informacji odnośnie zawartości makroelementów. Celem badań było określenie zawartości glikozydów fenolowych oraz makroelementów (K, Ca, Mg) w korze Salix alba, S. daphnoides i S. purpurea, pozyskanych z naturalnych siedlisk występowania tych gatunków i uprawianych na różnych jednostkach glebowych. Badania były przeprowadzone w latach 2009 i 2010 na pięcio- i sześcioletniej plantacji. Wszystkie badane gatunki uprawiane na glebie lessowej charakteryzowały się większą zawartością glikozydów fenolowych w korze w porównaniu z uprawianymi na glebie piaszczystej. Właściwości gleby determinowały zarówno zawartość glikozydów fenolowych, jak i zawartość makroelementów w korze wszystkich ocenianych gatunków Salix sp. Z badanych pierwiastków zawartość wapnia w Salicis cortex była najbardziej zróżnicowana. Salix alba odznaczała się największą zawartością potasu, wapnia i magnezu w korze w porównaniu z pozostałymi gatunkami, niezależnie od warunków glebowych.

Kondycjonowanie jest jedną z popularnych metod poprawy jakości nasion, która niejednokrotnie znacząco modyfikuje ich zdolność przechowalniczą. Badano wpływ sześcio- i dwunastomiesięcznego przechowywania hydro- i osmokondycjonowanych nasion cebuli (Allium cepa L.) w temperaturze 4 i 20°C na ich kiełkowanie, wigor i zasiedlenie nasion przez grzyby. Nasiona odmiany Wolska osmokondycjonowano w glikolu polietylenowym (-1.5 MPa, 15°C, 7 dni, ciemność) lub hydrokondycjonowano poprzez dodanie do nasion określonej ilości wody (500 µl wody destylowanej na1 g nasion, 20°C, 48 h, ciemność). Po kondycjonowaniu nasiona suszono w temperaturze 20°C i wilgotności względnej powietrza 45% przez 48 h. Kondycjonowane i niekondycjonowane nasiona przechowywano w szczelnie zamkniętych plastikowych pojemnikach przez 6 i 12 miesięcy, w temperaturze 4 i 20°C. Ocenę kiełkowania, wigoru i zdrowotności nasion wykonano w temperaturze 10 i 20°C, zarówno dla nasion traktowanych jak i nietraktowanych, przed i po przechowywaniu. Na podstawie uzyskanych wyników stwierdzono, że korzystniej na kiełkowanie i wigor nasion kondycjonowanych wpływało przechowywanie w temperaturze 4°C. Osmokondycjonowanie powodowało istotne zwiększenie zasiedlenia nasion przez grzyby rodzaju Penicillium, które utrzymywało się na wysokim poziomie przez cały okres przechowywania. Natomiast liczba nasion zasiedlonych przez Botrytis spp. zmniejszyła się znacząco po kondycjonowaniu i w trakcie przechowywania, zwłaszcza w temperaturze 20°C.

Ostatnio obserwuje się rosnące zainteresowanie mniej używanymi owocami. Dereń jadalny jest jednym z gatunków o istotnych cechach antyoksydacyjnych. W niniejszym badaniu oceniono pewne właściwości chemiczne oraz cechy antyoksydacyjne derenia jadalnego w czterech etapach dojrzałości, mianowicie w fazie jasnożółtej, różowej, jasnoczerwonej i ciemnoczerwonej. Oszacowano kilka cech owoców (szerokość, długość, masa), całkowitą ilość rozpuszczonych substancji stałych (TSS), ogólną kwasowość potencjalną (TA), stosunek cukier/kwas (TSS/TA), pH, zewnętrzny barwa owocu, całkowitą zawartości związków fenolowych (TPC), całkowitą zdolność antyoksydacyjną (TEAC), całkowitą zawartość monomerycznych antocyjanin (TMA) oraz tanin. Okazało się, że poszczególne etapy były zupełnie inne dla wszystkich ocenianych czynników. Zaobserwowano ogólny wzrost szerokości owocu, długości, masy, TSS oraz SSC/TA w czasie, natomiast średnie TA zmniejszały się wraz z dojrzewaniem owocu. Barwa owocu stopniowo przechodziła w ciemnoczerwoną wraz z gromadzeniem się antocyjanin. Średnie TPC i TEAC były podobne w fazie jasnożółtej (8033 μg ekwiwalentu kwasu galusowego GAE · g^-1 św.m. oraz 55,0 μmol ekwiwalentu Trolox (TE · g^-1 św.m.), natomiast zmniejszony w fazach ciemnoczerwonych (4162 μg GAE · g^-1 św.m. oraz 7,8 μmol TE · g^-1 św.m.). Zawartość tanin zmniejszyła się z 0,45 do 0,19% między fazą jasnożółtą a ciemnoczerwoną.

Endofity z rodzaju Neotyphodium i Epichloë często wpływają pozytywnie na roślinę żywicielską, dlatego mogą być wykorzystane jako biologiczny czynnik poprawiający wzrost traw oraz ich odporność na czynniki stresowe. Szczegółowe badania podjęto w celu: (i) określenia zasiedlenia genotypów kostrzewy łąkowej i kostrzewy czerwonej występujących w naturalnych zbiorowiskach trawiastych w Polsce przez endofity z rodzaju Neotyphodium/Epichloë, (ii) określenia poziomu ergowaliny, toksycznego alkaloidu produkowanego przez aktywne asocjacje, (iii) określenia aktywności antagonistycznej wyróżniających się izolatów grzybów endofitycznych w stosunku do wybranych mikroorganizmów. Badano 204 genotypy kostrzewy łąkowej i 171 genotypów kostrzewy czerwonej. Średnie zasiedlenie badanych gatunków traw przez endofity wynosiło odpowiednio 74,5% i 64,3%. Ergowalinę produkowało 77% zasiedlonych genotypów kostrzewy łąkowej i 80,9% genotypów kostrzewy czerwonej. Średnia zawartość alkaloidu wynosiła odpowiednio 0,202 i 0,151 µg·g DM^-1. Izolaty FpII30, FpII67, FpII77, FpII168 i FrII82 wysoce skutecznie chroniły roślinę żywicielską przed wszystkimi testowymi patogenami. Izolaty te, ze względu na swoją dużą aktywność antygrzybową oraz brak zdolności produkowania ergowaliny mogą zostać wykorzystane do biologicznej ochrony traw.

Niniejsza praca ocenia parametry dendrometryczne hybrydowego potomstwa różnych gatunków Abies otrzymane podczas pomiarów wiosną 2010 na poletku doświadczalnym w Kostelec nad Černými lesy. Otrzymane dane były przetworzone i porównane z pomiarami poczynionymi w roku 2004. Wyniki pokazują, że całe potomstwo hybrydowe na poletku przewyższało A. alba pod względem badanych parametrów. Tylko dwa osiągnęły gorsze rezultaty, jeśli chodzi o średnią wysokość – A. koreana × (A. cilicica × A. cephalonica) oraz potomek spontanicznej krzyżówki no. 2. Pod względem wysokości i średnicy, A. nordmanniana oceniono jako najbardziej produktywną. Z kolei A.  gracilis uważa się za nieodpowiednią do dalszej uprawy i badań ze względu na 100% śmiertelność

Obecność wrogów naturalnych wywołuje w roślinach różne reakcje obronne. Pomimo wielu prac badawczych, rola związków fenolowych w oddziaływaniach drzewo-patogen jest wciąż niejednoznaczna. Celem badań była analiza zawartości tanin w liściach czeremchy amerykańskiej (Prunus serotina) porażonych w różnym stopniu przez Monilinia seaveri. Obserwacje zdrowotności liści prowadzono na znakowanych drzewach przez 2 lata. Identyfikacji patogenu dokonano na podstawie materiału z hodowli laboratoryjnej. Zawartość tanin, wyrażonych jako (+)-katechina, określono metodą wanilinową. Największe nasilenie choroby zaobserwowano pod koniec lipca. Stwierdzono, że przy zmianach chorobowych obejmujących więcej niż 25% powierzchni liści zawartość (+)-katechiny była istotne większa w porównaniu z liśćmi zdrowymi. Uzyskane wyniki wskazują na to, że przy opisanym poziomie uszkodzenia liści w roślinach zostają uaktywnione mechanizmy indukowanej odporności, co chroni je przed dalszym rozwojem choroby.

Kwasy fenolowe, zarówno pochodne kwasu benzoesowego jak i cynamonowego, posiadają liczne, cenne właściwości biologicznie: przeciwzapalne, przeciwutleniające czy przeciwnowotworowe. Badania akumulacji tych związków koncentrują się głównie na materiale pochodzenia roślinnego. Bogatym źródłem tych związków są również przedstawiciele grzybów wyższych z taksonu Basidiomycota. Celem pracy była jakościowa i ilościowa analiza HPLC związków fenolowych w owocnikach wybranych jadalnych gatunków grzybów należących do taksonu Basidiomycota: opieńki miodowej – Armillaria mellea, podgrzybka brunatnego – Boletus badius, borowika szlachetnego – Boletus edulis, pieprznika jadalnego – Cantharellus cibarius, mleczaja rydza – Lactarius deliciosus i boczniaka ostrygowatego – Pleurotus ostreatus. Badania wykazały obecność następujących kwasów: protokatechowego, p-hydroksybenzoesowego, ferulowego, p-kumarowego, synapinowego, wanilinowego i cynamonowego. Całkowita zawartość kwasów fenolowych i kwasu cynamonowego w tych gatunkach była zróżnicowana jakościowo i ilościowo i wynosiła od 6,00 mg · kg^-1 DW w Armillaria mellea do 48,25 mg · kg^-1 DW w Boletus badius. Kwas protokatechowy występował w największej ilości w gatunku Boletus badius. Kwas p-hydroksybenzoesowy dominował w gatunku Pleurotus ostreatus, podobnie jak kwas synapinowy. Z kolei kwas cynamonowy występował w ilościach od 1,09 do 8,73 mg · kg^-1DW, a największą jego zawartość stwierdzono w gatunku Boletus badius. Rezultaty analiz wykazały, że owocniki grzybów jadalnych są dobrym źródłem kwasów fenolowych o właściwościach antyoksydacyjnych.

Słodki ziemniak jest w klimacie umiarkowanym uprawiany stosunkowo rzadko. Nadają się do tego celu rejony, w których przynajmniej przez 3 miesiące temperatury są wyższe niż 15°C. Plantacje są zakładane po wiosennych przymrozkach za pomocą dobrze ukorzenionych sadzonek otrzymywanych z pędów wyrastających z bulw umieszczonych w ciepłym wilgotnym podłożu albo z roślin rosnących w szklarni. Taki sposób rozmnażania ogranicza możliwości zakładania dużych plantacji. Celem badań była ocena możliwości wytwarzania większej ilości wyrównanych, dobrze ukorzenionych sadzonek batata za pomocą kultur in vitro. Badano dwie odmiany: ‘Carmen Rubin’ i ‘White Triumph’. Eksplantaty węzłowe wykładano na dwie pożywki, które zawierały podstawowe składniki pożywki MS i regulatory wzrostu. Do jednej dodano 1 mg dm^-3 gibereliny i 0,1 mg dm^-3 kinetyny, do drugiej 0,5 mg dm^-3 IAA. Indukcja organogenezy i regeneracja roślin zachodziły na jednej pożywce, bez pasażowania. W czasie dziewięciu tygodni, w dwóch cyklach mnożenia, z jednego pierwotnego eksplantatu wytworzono 4 rośliny. Właściwości sadzonek zależały od odmiany batata, masy eksplantatów i składu pożywek. Rośliny ‘Carmen Rubin’ miały średnią masę większą od roślin ‘White Triumph’, wytworzyły dłuższe pędy i dłuższe korzenie. Korzystną właściwością młodych roślin batata była duża zdolność do szybkiej aklimatyzacji.

Uważa się, że pomidory wykazują pozytywną reakcję na pobudzanie nasion. Niniejsze badanie ocenia wpływ pobudzania etanolem na kiełkowanie, żywotność siewek oraz antyoksydacyjne reakcje nasion pomidora. Pobudzanie osiągnięto działając na nasiona odmian ‘Roma” i „Nagina” 2, 4 i 6% napowietrzonymi roztworami etanoli przez 24 godziny. Pobudzanie za pomocą niskich poziomów (2 i 4%) etanolu poprawiało kiełkowanie nasion, żywotność siewek oraz wzmagało aktywność antyoksydacyjną, która daje lepsze wyniki w odniesieniu do nasion pomidora. Jednak pobudzanie 6% etanolem nie polepszyło kiełkowania nasion ani rozwoju siewek, co ma związek z obniżoną aktywnością antyoksydacyjną u nasion pomidora ze względu na wysoki poziom etanolu.

Choroby fasoli spowodowane różnymi patogenami zmniejszają plon i jakość fasoli w różnych regionach, gdzie uprawia się tę roślinę, zarówno w Turcji, jak i innych krajach produkujących fasolę. W niniejszym badaniu wyizolowano i zidentyfikowano patogeny bakteryjne u gatunku Pseudomonas savastanoi pv. phaseolicola (Burkholder) Garden et al. and Xanthomonas axonopodis pv. Phaseoli (Smith) Vauterin et al. powodującego ekonomicznie ważną chorobę roślin fasoli rosnących na polach komercyjnych w prowincjach Erzurum i Erzincan znajdujących się w regionie Wschodniej Anatolii w Turcji. Przebadano ogółem trzydzieści sześć genotypów fasoli oraz dwie odmiany powszechnie uprawiane w tym regionie w latach 2002–2002 pod kątem ich odporności na te patogeny, zarówno w warunkach szklarniowych, jak i polowych. Nasilenie choroby w warunkach polowych zmniejszyło jakość i ilość nasion fasoli. Pośród trzydziestu ośmiu zbadanych genotypów, stwierdzono, że tylko 36K jest odporny na obydwa patogeny.

Grzyby fyllolsfery mogą wpływać na stan zdrowia roślin oraz plon uzyskiwany z uprawy. Skład gatunkowy grzybów infekujących z fyllosfery może być zależny od czynników atmosferycznych lub nawożenia azotem. Doświadczenie zostało założone w latach 2007–2009 w Psarach pod Wrocławiem. Celem badań było określenie składu gatunkowego grzybów fyllosfery Echinacea purpurea w zależności od zastosowanej dawki azotu 50 kg N·ha^-1 i 200 kg N·ha^-1. Z powierzchni liści jeżówki purpurowej najliczniej były izolowane Cladosporium herbarum, Alternaria alternata i Cladosporium cladosporioides. W 2008 r. uzyskano istotnie mniejszą liczebność wyizolowanych grzybów. Warunki atmosferyczne w 2007 r. były korzystne dla rozwoju grzybów rodzaju Fusarium. W czasie trzyletnich badań w fyllosferze jeżówki dominował Gibberella intricans. Mniejsza dawka azotu (50 kg N·ha^-1) sprzyjała wzrostowi liczebności Cladosporium spp., Gibberella intricans, F. sporotrichioides, F. oxysporum, F. culmorum, Gibberella avenacea i Gibberella zeae.

Poprawę warunków wzrostu cukinii w klimacie Polski można uzyskać przez nawadnianie kroplowe roślin. W pracy oceniono wpływ nawadniania kroplowego roślin cukinii odmiany ‘Soraya’ w różnym okresie ich wzrostu na wielkość owoców oraz zawartość kwasu askorbinowego, azotanów(V) i karotenów. W doświadczeniu zastosowano różne warianty nawadniania roślin: nawadnianie w całym okresie uprawy, nawadnianie w okresie wzrostu wegetatywnego do wykształcania zawiązków owoców i nienawadniane w okresie plonowania, nienawadniane w okresie wzrostu wegetatywnego do fazy wykształcania przez rośliny zawiązków owoców i nawadniane w okresie plonowania oraz nienawadniane w okresie uprawy (woda w glebie pochodziła tylko z opadu naturalnego). Znacząco większy średni plon owoców uzyskano w wariancie z nawadnianiem roślin w całym okresie uprawy (średnio 40,17 t·ha^-1) oraz z nawadnianiem prowadzonym w okresie intensywnego wzrostu wegetatywnego (38,40 t·ha^-1). Niezależnie od sposobu nawadniania roślin stwierdzono istotne wartości współczynnika korelacji dla zależności masy owocu od jego długości. Analiza składu chemicznego owoców cukinii wykazała zróżnicowanie badanych składników w zależności od zastosowanych kombinacji z nawadnianiem roślin. Największą ilość kwasu L-askorbinowego zawierały owoce zebrane z roślin, które nie były nawadniane. Stworzenie optymalnych warunków wodno-powietrznych przez poprawę uwilgotnienia gleby w całym okresie wzrostu roślin cukinii spowodowała zwiększenie zawartości azotanów w owocach cukinii oraz mniejszą zawartość karotenów.

Rzeżucha (Lepidium sativum), należąca do rodziny Brassicaceae jest mało użytkowaną rośliną w Europie i Turcji. Badano zawartość suchej masy, surowego białka, kwasu askorbinowego, składników mineralnych (N, P, K, Ca, Mg, Na, Fe, B, Cu, Na, Zn, Mn), całkowitą zawartość związków fenolowych oraz ogólne właściwości antyoksydacyjne dwóch odmian ogrodowych, Izmir i Dadas. Wyniki analizy pierwiastków mineralnych ukazały, że odmiany te mają wysoką zawartość P, K, Ca, Mg i Na. Okazało się, że obie odmiany mają wyjątkowo wysoki poziom białka w porównaniu z popularnymi warzywami. Średnia zawartość kwasu askorbinowego w liściach rzeżuchy ogrodowej wynosiła 54 (Dadas) i 74 (Izmir) mg 100 g^-1 św.m. Całkowita zawartość fenoli w liściach rzeżuchy wahała się między 0,573 (Dadas) a 0,774 (Izmir) mg GAE · g^-1 św.m. oraz od 6,332 (Dadas) do 7,401 (Izmir) mg GAE · g^-1 s.m. Aktywność antyoksydacyjną, oznaczoną według metody DPPH dla EC₅₀, ustalono odpowiednio na 330,99 (Dadas) oraz 346,65 (Izmir) dla św.m., a 128,08 i 85,97 (Izmir) dla s.m. Niniejsze wyniki dowodzą, że niektóre fenolowe antyoksydanty mogą służyć jako potencjalne składniki żywieniowe.. Nasze wyniki wskazują rzeżuchę ogrodową jako źródło alternatywnych suplementów składników mineralnych i naturalnych antyoksydantów fenolowych.