W artykule przedstawiono podstawy teoretyczne dla konstruowania lokalnych zależności empirycznych oraz tzw. interrelationships z badań CPTU, SCPTU, SDMT i VT (badanie sondą obrotową). Zamieszczone zostały także przykłady zależności korelacyjnych dla prekonsolidowanych osadów oraz normalnie konsolidowanych gruntów z grupy „przejściowych” z obszaru Polski. Drugą część artykułu poświęcono wykorzystaniu metody CPTU i DMT do wydzielenia w podłożu jednorodnych warstw podłoża, w kontekście budowy stratygraficznej podano zasady konstrukcji modeli 1-D, 2-D i quasi-3-D. W artykule zamieszczono także przykłady i skomentowano podstawy teoretyczne dla konstrukcji modeli sztywności podłoża w układzie 2-D i quasi-3-D. Do konstrukcji modeli wykorzystano moduł ściśliwości. Wartości tego modułu wyznaczono z charakterystyk penetracji z badania CPTU i DMT.

W pracy zaprezentowano różne sposoby określania wartości charakterystycznych właściwości gruntu w kontekście postanowień obowiązującego Eurokodu 7. Po przedstawieniu najprostszych propozycji podano przykład porównujący różne metody. Następnie podano podstawowe fakty dotyczące opisu właściwości podłoża za pomocą pól losowych oraz koncepcję uśrednień przestrzennych. Zreferowano też metodę Schneidera, uwzględniającą w sposób jawny przestrzenną zmienność właściwości gruntu przy określaniu wartości charakterystycznych. Propozycję tę zilustrowano przykładem związanym z mechanizmem Prandtla, a wyniki odniesiono do rezultatów wynikających z uśrednienia właściwości wzdłuż linii poślizgu w tym mechanizmie. Rezultaty wykazują, że zastosowanie teorii pól losowych wraz z propozycją Schneidera daje rezultaty zgodne z wymaganiami Eurokodu 7. Zwrócono uwagę na istotną rolę podejścia probabilistycznego w wyznaczaniu parametrów do projektowania geotechnicznego w kontekście oceny bezpieczeństwa. Niniejszy artykuł jest rozszerzoną wersją prezentacji przedstawionej na konferencji ProGeotech (SGGW, Warszawa 12–13.09.2013).

2D-modele dla wielowarstwowych płyt są przeważnie uzyskiwane przez dyskretyzację wzdłuż grubości płyty. Każdy dyskretyzowany element jest jednorodną warstwą, z której składa się płyta. Podstawowymi niewiadomymi są powstałe w wyniku procesu dyskretyzacji: pole temperatury i/lub pole przemieszczenia na powierzchniach rozgraniczających poszczególne warstwy. Jeśli liczba jednorodnych warstw jest duża, wtedy podejście dyskretyzacyjne prowadzi do dużej liczby podstawowych niewiadomych. W prezentowanej pracy zostało zaproponowane nowe podejście do modelowania przewodnictwa ciepła, w którego wyniku otrzymujemy nowy 2D-model z dwiema niewiadomymi, niezależnie od liczby jednorodnych warstw, z których zbudowana jest płyta.

W artykule przedstawiono wybrane metody obliczania osiadań fundamentów oraz scharakteryzowano warunki stawiane przez Eurokod 7 w zakresie spełnienia stanu granicznego użytkowalności.

W artykule scharakteryzowano wybrane zagadnienia dotyczące doboru parametrów i sprawdzania stanów granicznych nośności. Zakres tematyczny artykułu został podzielony na trzy główne części, które obejmują: analizę nośności granicznej podłoża pod stopą fundamentową, ocenę stateczności oraz stany graniczne HYD według Eurokodu 7.

W ostatnim okresie rozwoju geotechniki w Polsce można zauważyć pewne standardy, jakie obecnie funkcjonują w odniesieniu do sposobów określania parametrów geotechnicznych, a także interpretacji wyników badań laboratoryjnych. W artykule pokrótce scharakteryzowano te standardy wraz z próbą racjonalizacji ich istnienia. Następnie zwrócono uwagę na najbardziej istotne elementy badań, wpływające na końcową wartość parametrów. Posługując się przykładami, przedstawiono najbardziej popularną metodę wyznaczania jakości próbek uzyskanych do badań oraz najbardziej istotne czynniki wpływające na ich jakość. Odniesiono się również do problemu interpretacji badań wytrzymałościowych, a także przedstawiono podejście określania sztywności gruntu, uwzględniające zakres odkształceń i stan naprężenia.

Powszechny typ budownictwa mieszkaniowego w polskich miastach stanowią budynki wielorodzinne, wielokondygnacyjne, które są projektowane i wykonywane w różnych technologiach. Rodzaj technologii uzależniony jest od różnych czynników, w tym lokalizacji. Ponadto w różnych regionach Polski przeważają określone rozwiązania konstrukcyjno-materiałowe wynikające z istniejącego zaplecza produkcji wyrobów budowlanych. Przedmiotem artykułu są wyniki badań oferty mieszkaniowej deweloperów z Małopolski i Lubelszczyzny pod względem stosowanych rozwiązań konstrukcyjno-materiałowych budynków, wyposażenia, preferencji i wymagań przyszłych użytkowników. Badania wykazały, że w przewadze realizowane są budynki w technologii monolitycznej betonowej i w tzw. technologii tradycyjnej udoskonalonej. Dokonano oceny tych technologii według wielu kryteriów, wykorzystując w tym celu metodę wieloczynnikowej analizy porównawczej AHP Saaty’ego.

W artykule omówiono konstrukcje oraz metody badań żelbetowych belek wzmocnionych metodą iniekcji żywic epoksydowych. Belki badano na zginanie do wtórnego całkowitego zniszczenia. Udowodniono, że głębokość wnikania (penetracji) w beton żywicy epoksydowej wynosiła około 2–5 mm. Na podstawie przeprowadzonych badań stwierdzono wzrost wytrzymałości o 77–90% poprzednio zniszczonych i ponownie naprawionych medodą iniekcji żywic epoksydowych żelbetowych belek.

Do zbrojenia żelbetowych konstrukcji sprężonych używane są pręty ze wzmocnionej termicznie stali o standardowej długości 12 m, klasy A400, A500, A600, A800, o periodycznie powtarzalnym profilu. Często się zdarza, że ze względu na wady występujące przy spawaniu takiej stali pręty te nie spełniają wymagań swojej klasy. Adhezja między betonem a zbrojeniem zależy od wielu czynników, jest więc najczęściej badana na drodze eksperymentalnej. Przedstawiono sposób wykonania prototypów, metodę badań i analizę wytrzymałości belek żelbetowych z łączonymi mechanicznie prętami zbrojeniowymi. Program badań doświadczalnych przewiduje badania czterech serii belekżelbetowych o przekroju 120 × 220 mm i długości 200 mm, pracujących na zginanie i obciążonych dwiema siłami skupionymi. Badane belki były wzmocnione spawaną ramą zbrojeniową z prętów 4 × ∅8 A400 i sprężonego zbrojenia ∅ 12 A500C. Pręty stalowe łączone były tulejami zaciskowymi. W celu określenia wytrzymałości, odkształceń i odporności na pękanie badanych belek poddano je badaniom niszczącym na zginanie.