Celem przeprowadzonych badań było wykrywanie i identyfikacja wirusa oparzeliny borówki wysokiej (Blueberry scorch virus, BlScV) w różnych organach pobieranych z krzewów borówki wysokiej odmian Bluecrop i Herbert rosnących na plantacji produkcyjnej zlokalizowanej w centralnej Polsce. Badania były prowadzone w okresie od maja 2010 do kwietnia 2011 r. przy użyciu testu serologicznego DAS-ELISA. Próby materiału roślinnego (pąki kwiatowe, kwiaty, liście, kora) pobierano indywidualnie z krzewów każdej z badanych odmian. Ustalono, że wykrywanie wirusów w krzewach odmian Bluecrop i Herbert zależało od testowanego organu oraz terminu, w którym przeprowadzono test. Obecność BlScV w krzewach badanych odmian potwierdzono przy pomocy techniki RT-PCR z wykorzystaniem starterów amplifikujących fragment 5’ genu kodującego polimerazę RNA zależną od RNA.

Przyczyną brudnej plamistości jabłek i gruszek jest kompleks grzybów powodujących oszpecenie powierzchni skórki owoców. Wyniki badań molekularnych wskazują, że z tą chorobą wiąże się ponad 30 różnych gatunków grzybów. Jabłka i gruszki z widocznymi objawami brudnej plamistości jabłek zbierano z niechronionych chemicznie sadów i ogródków działkowych w różnych regionach Polski. Owoce były zbierane latem i wczesną jesienią w latach 2006–2010. Z plam znajdujących się na owocach wyizolowano sprawców brudnej plamistości jabłek i na podstawie charakterystyki cech morfologicznych uzyskanych izolatów grzybów podzielono je na sześć grup. Badano również wzrost i wygląd kolonii grzybów na różnych podłożach (PDA, CMA, MEA i Czapek). Wyizolowano, a następnie zamplifikowano za pomocą techniki PCR z wykorzystaniem starterów ITS1F i ITS4, genomowe DNA 16 izolatów należących do pierwszej grupy. Grzyb ten został zidentyfikowany jako gatunek Aureobasidium pullulans, a jego zsekwencjonowane izolaty stanowiły wzorzec przy identyfikacji pozostałych izolatów zaklasyfikowanych do tej grupy.

W badaniach określono wpływ ekstraktu z grejpfruta i fungicydu Miedzian 50 WP na zdrowotność grochu oraz na kształtowanie się populacji mikroorganizmów w ryzosferze tej rośliny. Liczba roślin wyrosłych z nasion zaprawianych Grevitem 200 SL była zbliżona, a nawet przewyższała, ale nie statystycznie istotnie, liczbę roślin uzyskanych po zastosowaniu fungicydu Miedzian 50 WP. Wartość indeksu porażenia roślin była najmniejsza po wykorzystaniu Grevitu 200 SL, ale statystycznie nie różniła się od tej dla Miedzianu 50 WP. Z porażonych roślin izolowano m. in. Alternaria alternata, F. culmorum, F. oxysporum, F. solani, Phoma eupyrena, Pythium irregulare, Rhizoctonia solani i Sclerotinia sclerotiorum. Z ryzosfery izolowano m. in. Alternaria alternata, Fusarium spp., Gliocladium spp., Mucor spp., Penicillium spp., R. solani, S. sclerotiorum i Trichoderma spp. Liczebność bakterii ryzosferowych w kombinacjach z Grevitem 200 SL i Miedzianem 50 WP była istotnie większa, aniżeli w kombinacji kontrolnej. Odwrotna zależność wystąpiła w przypadku liczebności grzybów, ale statystycznie mniej grzybów wystąpiło w kombinacji z Grevitem 200 SL. Mikroorganizmy antagonistyczne dominowały w ryzosferze roślin wyrosłych z nasion zaprawianych Grevitem 200 SL.

Celem niniejszego badania była analiza słabości metody różnicowego pH dla ustalenia antocyjanów w truskawkach. Praca powstała na podstawie doświadczeń na 12 odmianach truskawek oraz na podstawie analizy opublikowanych opracowań. Użyto następujących współczynników absorpcji molowej (wartości)ε: 26900 i 29600 M^-1cm^-1 dla cyjanidyno 3-glukozydu (C3g) oraz 15600, 22400, 27300 i 36000 M^-1cm^-1 dla 3-glukozydu pelargonidyny (P3g). Aby wykazać, w jaki sposób wyliczona całkowita wartość antocyjanów zależy od dominujących antocyjanów, porównano wyniki analizy spektroskopowej i chromatograficznej. W niniejszym badaniu wykazano, że różne wartości εmogą wpływać na wyniki całkowitych antocyjanów nawet bardziej niż cechy odmiany. Najczęściej stosowane wartości ε26900 M^-1cm^-1 oraz 29600 M^-1cm^-1 dały wartości zaniżone. C3g był obecny w niewielkich ilościach we wszystkich odmianach. Podsumowując, można stwierdzić, że P3g o wartości ε= 15600 M^-1cm^-1 należy stosować, aby zapewnić najbardziej przecyzyjne oszacowanie całkowitej zawartości antocyjanów w truskawkach.

Kwas askorbinowy jest jednym z głównych metabolitów w wyższych komórkach roślin i istotnym współczynnikiem efektywności, gdy komórki wchodzą w fazę „S” z fazy „G₁” cytokinezy. Metabolit ten ma właściwości utleniające oraz zwiększa tolerancję roślin na stresory, takie jak zasolenie, patogeny, ozon, promienie UV itd. W niniejszym badaniu wykorzystano powszechnie znane metody komórkowe i histologiczne. Oceniano wpływ 0,05 do 2,5 mM kwasu askorbinowego na wegetatywne merystemy Aloe barbadensis uzyskane z eksplantów łodyg rozmnożonych w warunkach hodowli in vitro. Uzyskane wyniki pokazały, że niskie stężenia kwasu askorbinowego (0,5 do 1 mM) zwiększają wskaźnik mitotyczny w merystemie wierzchołkowym oraz centrum spoczynkowym korzeni (QC). Poza tym zabieg kwasem askorbinowym zwiększa wymiary komórkowe w rejonie elongacji komórek korzenia oraz podziały mitotyczne w tym rejonie. W niektórych pomiarach jasne było, iż poza zwiększeniem długości korzenia roślin traktowanych kwasem askorbinowym, zwiększa się odległość od strefy włośników do czapeczki korzeniowej w porównaniu z kontrolą, co jest logiczną konsekwencją zwiększenia elongacji komórek i podziałów w strefie elongacji komórek. Kwas askorbinowy zwiększał także wytwarzanie wtórnych korzeni poprzez stymulowanie komórek perycyklu oraz zwiększanie podziałów w tym rejonie. Merystem apikalny traktowany kwasem askorbinowym miał większą wypukłość homogeniczną z poziomem chromofilowym. Zwiększenie długości łodygi oraz liczby liści u roślin traktowanych kwasem askorbinowym mogło być związane z wysoką aktywnością mitotyczną komórek w merystemie apikalnym łodygi. Ponadto kwas askorbinowy, wpływając na intensywność zróżnicowania, mógł stymulować podział komórek poprzez zwiększenie obszaru stref merystemu.

Niedosyt wilgotności powietrza jest, oprócz światła i temperatury, głównym elementem meteorologicznym wpływającym na wielkość współczynnika transpiracji, od którego zależy oddziaływanie stresu suszy na plon cebuli. W pracy podjęto próbę oceny ryzyka polowej uprawy cebuli w Polsce powodowanego przez niekorzystne warunki wilgotnościowe atmosfery. Poza tym w pracy scharakteryzowano rozkład czasowy i przestrzenny analizowanego elementu meteorologicznego w latach 1966–2005. Największe ryzyko polowej uprawy cebuli powodowane zbyt wysokim niedosytem wilgotności powietrza w okresie koniec wschodów–zbiór (Ee–H) występowało w Polsce środkowozachodniej i południowo-wschodniej – w Kotlinie Sandomierskiej. W regionach największego zagrożenia uprawy przeciętne potencjalne zmniejszenie plonu ogólnego analizowanego warzywa było o ponad 15% niższe od średniego wieloletniego poziomu plonów i występowało z częstością co 1–2 lata. Potwierdzony statystycznie wzrost wartości niedosytu wilgotności powietrza z roku na rok w okresie Ee–H może świadczyć w najbliższych latach o wzroście ryzyka polowej uprawy cebuli powodowanego przez rozpatrywany element meteorologiczny.

System barw CIELab jest stosowany do oceny żywności. Jego zaletą przy pomiarze barwy skórki jabłek dwubarwnych jest możliwość pomiaru barwy tego samego owocu przed okresem dojrzałości zbiorczej i w czasie tego okresu. Celem pięcioletnich badań była ocena szybkiej i niedestrukcyjnej metody wyznaczania dojrzałości zbiorczej jabłek przeznaczonych do długotrwałego przechowywania na podstawie obserwacji zmian barwy zasadniczej skórki. Owoce odmian jabłoni ‘Ligol’ i ‘Jonagored’ zbierano co 4–5 dni, zaczynając kilka tygodni przed orientacyjna datą zbioru. W okresie ostatnich czterech z pięciu pomiarów zbierano także owoce przeznaczone do przechowywania w chłodni. Ocenę zdolności przechowalniczej przeprowadzono po tym samym czasie przechowywana, w zależności od daty zbioru. Oceniano smak owoców, występowanie chorób fizjologicznych i grzybowych, a także mierzono parametry jakości wewnętrznej (jędrność, zawartość ekstraktów, kwasowość) oraz straty spowodowane transpiracją. Spośród analizowanych parametrów barwy (L*, a*, b*, Hue_ab i chroma) zmiany barwy zasadniczej najlepiej odzwierciedlała wartość koordynaty a* oraz wartość kąta Hue_ab. Na podstawie oceny jakości owoców po przechowywaniu stwierdzono, że jabłka mają największą zdolność przechowalniczą, jeśli koordynata a* w czasie zbioru zawarta jest w zakresie pomiędzy -13,5 a -15,5 dla odmiany ‘Ligol’ oraz pomiędzy -4,9 a -5,7 dla odmiany ‘Jonagored’. Wartość kąta Hue_ab powinna wynieść pomiędzy 107 a 109 dla odmiany ‘Ligol’ oraz pomiędzy 98 a 99 dla odmiany ‘Jonagored’. Uznano, że koordynata a* i wartość kąta Hue_ab mogą być stosowane jako wskaźniki wyznaczania dojrzałości zbiorczej.

Badano fizjologiczną reakcję P. × hybridum ‘Innocence’ na stres biotyczny wywołany żerowaniem P. longispinus. Określono stan błon cytoplazmatycznych wyrażony wartością wypływu elektrolitów (E_L) i zawartością substancji reagujących z kwasem tiobarbiturowym (TBARS), a także aktywność enzymów systemu antyoksydacyjnego: katalazy i peroksydazy, oraz ilość nieenzymatycznego antyoksydanta – proliny. Zmiany w wartościach wszystkich analizowanych parametrów zależały od długości żerowania szkodnika. Wartość E_L, zawartość TBARS oraz aktywność katalazy były najwyższe w pierwszym terminie eksperymentu (24-godzinne żerowanie czerwca). W przypadku aktywności peroksydazy i zawartości proliny istotny wzrost notowano dopiero po 7 dniach żerowania. Po 14 dniach od zasiedlenia storczyków wartości wszystkich analizowanych parametrów (wyjątek E_L) wykazywały wyraźną tendencję spadkową. Obserwowana reakcja P. hybridum ‘Innocence’ świadczy o uruchomieniu przez roślinę mechanizmów, których zadaniem jest neutralizacja skutków stresu biotycznego i umożliwienie komórkom powrotu do normalnego funkcjonowania.

Alternaria radicina, obok innych gatunków grzybów, jest groźnym patogenem części nadziemnej i podziemnej marchwi. Infekcje powodują zmiany, m.in. zawartości związków fenolowych. W teście laboratoryjnym wybrano najbardziej patogeniczne izolaty Alternaria radicina, którymi inokulowano siewki marchwi. Przeprowadzono ocenę fitopatologiczną zdrowotności marchwi. Analizowano zawartość fenolokwasów w ogonkach liściowych w terminie 4 tygodni po inokulacji grzybem i podczas zbioru. Wyniki doświadczenia w hali wegetacyjnej wskazują na silniejsze objawy choroby wskutek inokulacji izolatami Alternaria radicina na odmianie Koral niż na odmianie Bolero. W ogonkach marchwi odmiany Koral inokulowanych A. radicina stwierdzono zmniejszenie zawartości głównego fenolokwasu (kwasu chlorogenowego). Wzrost zawartości kwasu chlorogenowego w ogonkach odmiany Bolero w grupie eksperymentalnej i kontrolnej nie był istotny.

Strukturę nektarników kwiatowych H. helix badano w mikroskopie świetlnym oraz elektronowym skaningowym i transmisyjnym. Gruczoł nektarnikowy bluszczu znajduje się na szczycie zalążni dolnego słupka i tworzy pokaźny, pofałdowany dysk między nasadą płatków korony a szyjką słupka. Nektarniki bluszczu należą do typu otwartych i trwałych, a w kolejnych dniach antezy charakteryzują się zmianą barwy z zielonej na brunatną. Epiderma sekrecyjna pokryta jest głęboko prążkowaną grubą kutykulą, a sekrecja nektaru odbywa się przez zmodyfikowane aparaty szparkowe. Pod epidermą znajduje się kilkunastowarstwowa parenchyma gruczołowa, a poniżej tkanka podgruczołowa. Nektarnik zaopatrzony jest w wiązki przewodzące zawierające łyko i drewno. W komórkach epidermy zaobserwowano plastydy z plastoglobulami i nielicznymi ziarnami skrobi oraz wakuole zawierające antocyjany, których zawartość wzrastała w kolejnych dniach antezy i sekrecji nektaru. W cytoplazmie zewnętrznych warstw parenchymy gruczołowej występowały liczne chloroplasty; typowe, mogące zawierać niewielkie ziarna skrobi oraz nietypowe, odznaczające się kolistym przebiegiem tylakoidów. W komórkach głębszych pokładów tkanki nektaronośnej obecne były amyloplasty z ziarnami skrobi zapasowej oraz drobne, liczne wakuole. W wakuolach parenchymy gruczołowej widoczne były druzy oraz kłaczkowaty osad, figury mielinowe i sferyczne depozyty niewiadomego pochodzenia.

Czosnek jest rośliną ważną ze względu na swoje użytkowe i lecznicze właściwości, które zawdzięcza bioaktywnym komponentom występującym w podziemnej cebuli oraz w młodych liściach. Najbardziej rozpowszechniony jest azjatycki ekotyp A. sativum posiadający diploidalny kariotyp wynoszący 2n = 16. Rośliny o takim genotypie są niepłodne i nie zawiązują nasion w warunkach naturalnych, dlatego są rozmnażane wyłącznie w sposób wegetatywny poprzez cebulki powietrzne lub ząbki z podziemnych cebul. Rozmnażanie wegetatywne wiąże się z możliwością przenoszeniem patogenów, w tym wirusów, co bezpośrednio wpływa na obniżenie jakości plonu, a zabiegi odkażające materiał reprodukcyjny istotnie zwiększają koszty uprawy. Większość znanych wirusów roślinnych nie jest przenoszona przez nasiona lub są przenoszone za ich pośrednictwem tylko w ograniczonym stopniu. Z tego względu rośliny rozmnażane generatywnie, np. cebula i por, rozpoczynają swój cykl życiowy jako wolne od wirusów. Czosnek, który nie posiada takiej możliwości i rozmnaża się tylko drogą wegetatywną zawsze przenosi wirusy na kolejne pokolenia. Zjawisko to jest bardzo rozpowszechnione, ponieważ przeżywalność wielu wirusów w tkankach roślinnych jest wysoka i nawet jeżeli roślina nie wykazuje objawów porażenia, może być nosicielem wirusa. Celem niniejszej pracy była weryfikacja tezy, że przyczyną sterylności u A. sativum są infekcje patogeniczne. W tym celu przeprowadzono badania mające na celu wykrywanie wirusów GCL, OYD i LYS oraz określenie stopnia ich rozprzestrzenienia w uprawianych i ozdobnych gatunkach roślin z rodzaju Allium. Do badań użyto dwu grup roślin z rodzaju Allium. Pierwsza grupa obejmowała 10 gatunków botanicznych, drugą grupę stanowiło 7 handlowych odmian A.  sativum oraz 2 genotypy. GCL, OYD i LYS w liściach, kwiatostanach i cebulach wykrywano za pomocą testu ELISA. Wszystkie rośliny z pierwszej grupy obejmującej gatunki botaniczne rodzaju Allium były wolne od badanych wirusów. Natomiast w drugiej grupie A. sativum stwierdzono dużą częstotliwość występowania infekcji GCLV, OYDV oraz LYSV odpowiednio 88,2, 75 i 32,1%. Stopień porażenia poszczególnych części roślin był zróżnicowany. Analiza wyników badań własnych w świetle danych literaturowych wskazuje na znaczny wpływ warunków środowiskowych na biologię rozwoju czosnku – dotyczy to głównie podatności na infekcje różnymi patogenami. Można postawić więc wniosek, że sterylność czosnku jest spowodowana wieloma czynnikami, w tym również infekcjami wirusowymi.

W celu zwiększenia plonowania oraz jakości uprawianych warzyw używa się różnych nawozów. Jako nawozy mogą więc być stosowane produkty uzyskane z różnych źródeł, w tym również nawozy produkowane metodą nanotechnologii. Obecnie nawozy te zaczęły być zauważane w rolnictwie. Niniejsze badania podjęto w celu określenia wpływu płynnego nawozu uzyskanego dzięki nanotechnologii na wzrost oraz plonowanie ogórka (Cucumis sativus L.). Doświadczenie przeprowadzono w latach 2011–2012 na Wydziale Ogrodnictwa Uniwersytetu Ataturk w warunkach nieogrzewanej szklarni w Erzurum w Turcji. Jako źródła nawozu użyto dawek 2,0, 3,0 oraz 4,0 L·ha^-1 Nanonatu i Ferbanatu. Podczas wzrostu liście roślin trzy razy spryskiwano zawiesiną Nanonatu i Ferbanatu do momentu, gdy stawały się mokre. Uzyskane wyniki dowiodły, że zabiegi z użyciem nawozów polepszyły plon w porównaniu z kontrolą. Według średniej z lat, największy plon (149,17 t·ha^-1) otrzymano po zastosowaniu Ferbanatu w ilości 4,0 L·ha^-1. Niniejsze badania sugerują, że dolistne zastosowanie płynnego nawozu może poprawić wzrost i plon ogórków.

W pracy podjęto badania nad spełnieniem postulatów Kocha dla pięciu izolatów Phyllosticta plantaginis oraz ultrastrukturą inokulowanych liści babki w celu wyjaśnienia powinowactwa pomiędzy P. plantaginis a rośliną żywicielską. Badania wykazały, że wszystkie testowane izolaty spowodowały infekcję na inokulowanych liściach babki. Z trzech uwzględnionych w badaniach metod inokulacji, najbardziej efektywnymi okazały się metoda polegająca na umieszczaniu krążków pożywki przerośniętej przez grzybnię na zranionej tkance liścia oraz metoda uwzględniająca zanurzenie liści w zawiesinie zarodników konidialnych. Obserwacje ultrastruktury inokulowanych liści babki prowadzono w mikroskopie skaningowym po 7, 18, 25, 48 oraz 72 godzinach. Wykazały one tworzenie się appresorium na końcu strzępki kiełkowej oraz wnikanie patogenu przez aparaty szparkowe.

W hodowli mutacyjnej chryzantem regeneracja in vitro pędów przybyszowych z kwiatów języczkowatych doprowadzić może do rozdzielenia komponentów chimer i w rezultacie do uzyskania nowych, oryginalnych odmian. W tej metodzie o sukcesie w dużej mierze decyduje wynik w postaci liczby uzyskanych pędów. Im większa jest ich liczba, tym większe są szanse na skuteczną separację komponentów chimer i uzyskanie nowej stabilnej odmiany. W badaniach określono wpływ takich czynników jak stadium rozwoju kwiatostanu, rodzaj eksplantatu oraz pozycja jego inokulacji na zwiększenie wydajności kaulogenezy przybyszowej. Kwiaty języczkowate Chrysanthemum × grandiflorum (Ramat.) Kitam. ‘Cool Time’ wykładano na pożywkę Murashige i Skooga [1962] uzupełnioną 2 mg∙dm^-3 BAP i 0.5 mg∙dm^-3 NAA. Nie udowodniono wpływu stadium rozwoju kwiatostanu (niecałkowicie otwarty z widocznym częściowo oczkiem lub z widocznym całym oczkiem, w którym nie pylą kwiaty rurkowate albo całkowicie otwarty, w którym dwa lub połowa okółków kwiatów rurkowatych pyli) na wydajność regeneracji pędów. Najwięcej pędów powstaje na przeciętych poprzecznie lub podłużnie na pół albo na całych nakłuwanych kwiatach języczkowatych inokulowanych horyzontalnie stroną zewnętrzną.

Turcja jest jednym z najważniejszych producentów orzecha włoskiego. Celem niniejszego opracowania jest wybór najlepszych genotypów orzecha spośród populacji sadzonek orzecha hodowanych w latach 2010–2011 w naturalnych warunkach w rejonie Gumushacikoy w prowincji Amasya położonej w środkowej Anatolii. Przebadano dużą liczbę genotypów orzecha w środkowej Anatolii według kryteriów selekcji. Po ocenie wybrano dwadzieścia obiecujących genotypów orzecha jako propozycje odmian. Średnia waga owocu, waga jądra oraz proporcja jądra orzecha dwudziestu obiecujących genotypów orzecha wahały się odpowiednio w granicach 8,93–13,92 g, 4,62–7,36 g oraz 47,80–58,98%. Pomiary rozmiarów orzecha wykazały, że przeciętna długość, szerokość oraz wysokość wynosiły odpowiednio 42,80–29,97 mm; 25,73–34,77 mm oraz 28,86–33,85 mm. Biorąc pod uwagę 20 obiecujących genotypów, 11, 5 oraz 4 genotyp zaliczono do protandrii, protoginii oraz homogamii. Analizy chemiczne wykazały, że zawartość białka, oleju oraz popiołu w wybranych dwudziestu genotypach orzecha włoskiego wynosiła odpowiednio między 13,75–19,69%, 44,08–70,81% oraz 1,53–2,15%.