Przedmiotem badań były zmiany formy dachów w budownictwie wiejskim od XVIII wieku po obecne czasy. Obserwacje poczyniono na podstawie materiałów ikonograficznych z XIX wieku oraz na podstawie obiektów zabytkowych zachowanych i wznoszonych obecnie. Przedstawiono rozwiązania dachów czterospadowych i dwuspadowych w chatach oraz dachów polskich mansardowych w dworach, jak również dachów w kościołach i cerkwiach. Podano przykłady dachów współczesnych stosowanych w budownictwie mieszkaniowym i ich wpływ na krajobraz wsi.

Przedmiotem pracy są drgania płyt cienkich opartych na podłożu lepkosprężystym. Równania różniczkowe cząstkowe opisujące drgania płyty cienkiej i równania różniczkowe modelujące podłoże lepkosprężyste sprowadzono do równań pracy wirtualnej, a następnie rozwiązano dwiema metodami numerycznymi – metodą elementów skończonych (MES) i metodą Zienkiewicza-Wooda (SSpj). W celu ilustracji poprawności zaproponowanej metodyki rozwiązania został napisany program komputerowy. Przy jego użyciu wykonano obliczenia i przeprowadzono analizę otrzymanych wyników.

W pracy rozważa się zagadnienia przewodnictwa cieplnego w kompozytach periodycznie warstwowych przy zastosowaniu metody homogenizacji mikrolokalnej [Woźniak 1987]. Przyjmuje się, że temperatura całkowita jest sumą dwóch składników: makrotemperatury (θ;) i mikrotemperatury (θ;ε^;). Makrotemperatura opisuje przebieg temperatury w kompozycie z pominięciem wpływu jego budowy, natomiast mikrotemperatura uwzględnia wpływ własności termofizycznych poszczególnych warstw jednorodnych. W rozważaniach wyznaczone zostały takie wielkości, jak: makrotemperatura, uśrednione parametry opisujące własności termofizyczne kompozytu oraz parametry mikrolokalne. W pracy przedstawiono przypadki szczególne rozwiązań dla ciał periodycznie dwuwarstwowych wraz z analizą numeryczną.

Jedną z najistotniejszych właściwości fizycznych gruntów jest kształt cząstek opisywany przez cztery parametry: kulistość, stopień zaokrąglenia naroży, stopień nieregularności cząstek i szorstkość powierzchni. Określenie wpływu każdej z tych cech cząstek oddzielnie na pozostałe właściwości fizykomechaniczne jest bardzo trudne do ustalenia, ale można połączyć je w jeden parametr. Badania szorstkości powierzchni cząstek gruntów prowadzono dotychczas kilkoma sposobami, lecz żaden z nich nie został uznany jako wystarczający i praktycznie użyteczny. W pracy przedstawiono nowy sposób pomiaru szorstkości, polegający na pomiarze mikroskopowego zdjęcia przekroju cząstki długości obwodu jej rzeczywistego przekroju poprzecznego i długości wieloboku opisanego na cząstce. Wielobok poprowadzono w ten sposób, aby jego powierzchnia była równa powierzchni przekroju cząstki. Ilorazem wyrażonym wzorem (3) określono wskaźnik szorstkości powierzchni (I_a). Wykonano ponad 150 eksperymentalnych oznaczeń tego wskaźnika dla gruntów o bardzo zróżnicowanym stopniu szorstkości cząstek. Przeprowadzono teoretyczną analizę szorstkości przy założeniu realnie ekstremalnych nierówności powierzchni, porównując uzyskane dla nich wskaźniki I_a z największym wskaźnikiem uzyskanym z pomiarów cząstek.

Właściwości filtracyjne gruntów odgrywają podstawową rolę w opisie struktury gruntów. Geotechnicznym parametrem, który uwzględnia te właściwości, jest współczynnik filtracji. Artykuł zawiera analizę procedury badawczej systemu BAT, określającej współczynnik filtracji w kierunku poziomym gruntów spoistych. W artykule przedstawiono wyniki in situ współczynnika k_hBAT silnie prekonsolidowanych iłów regionu Warszawy. Opracowanie empirycznego związku współczynnika k_h przeprowadzono na podstawie kalibracji systemu BAT i wyników badań laboratoryjnych uzyskanych metodą stałej prędkości przepływu. Porównanie wyników badań terenowych i laboratoryjnych pozwoliło na opracowanie metodyki badań wodoprzepuszczalności gruntów spoistych. Analiza czynników warunkujących ocenę parametrów przepływu wody przez iły plioceńskie umożliwiła zaprezentowanie zmienności współczynnika k_h na głębokości w podłożu geologicznym Stegien w Warszawie.

Artykuł przedstawia badania, dotyczące możliwości zastosowania kuchenki mikrofalowej do oznaczenia wilgotności gruntów niespoistych oraz mało i średnio spoistych. Zaletą tej metody jest niski koszt kuchenki (około 75–100 euro), powszechna jej dostępność na rynku, krótki czas oznaczenia wynoszący od 2 do 5 minut, prostota procedury oznaczenia i doskonała korelacja z wynikami uzyskiwanymi metodą normową, suszarkową. Badania wykonano na 19 reprezentatywnych gruntach mineralnych spoistych i niespoistych. W każdym gruncie oznaczenia wilgotności wykonano w pełnym zakresie wilgotności – od stanu powietrznie suchego do stanu płynnego. Określono równania regresji uzależniające wilgotność z metody suszarkowej od wilgotności oznaczonej metodą mikrofalową, w grupach gruntów i dla wszystkich gruntów łącznie. Uzyskano współczynniki korelacji we wszystkich równaniach praktycznie równe jedności, potwierdzające doskonałą zgodność wyników wilgotności oznaczonej tymi dwiema metodami. We wnioskach podano również uwagi metodyczne, umożliwiające powszechne stosowanie metody mikrofalowej do oznaczeń wilgotności w warunkach polowych, w laboratoriach budowlanych.

W pracy wyprowadzono wzory i przedstawiono dyskusję wyznaczania maksymalnej liczby terminów wykonania pojedynczej czynności oraz wszystkich czynności łącznie zawartych w harmonogramie sieciowym. Rozważono możliwość realizacji czynności bez przerw, jak również z podziałem na dwa etapy. Wyprowadzone wzory zastosowano do analizy prostej, sześcioczynnościowej sieci zależności. Wykazano, że liczba możliwych układów czynności w całym harmonogramie zależy w największym stopniu od terminu zakończenia całego przedsięwzięcia, zapasu całkowitego czasu poszczególnych czynności i liczby wszystkich czynności w sieci zależności. Uzyskane wyniki mają podstawowe znaczenie przy poszukiwaniu algorytmu analizy środków, pozwalającego na połączenie okresu realizacji wszystkich czynności harmonogramu sieciowego z posiadanymi zasobami. Poprawna konstrukcja i analiza harmonogramów sieciowych pozwala z kolei na wiarygodne planowanie i kontrolę wykonania obiektów budowlanych przy zachowaniu różnych uwarunkowań technologiczno-organizacyjnych.

Od 2001 roku wprowadzono ponownie obowiązek wykonywania opracowania ekofizjograficznego przy podejmowaniu prac nad planem zagospodarowania przestrzennego (DzU 2001 r. nr 62, poz. 627). W zakres takiego opracowania wchodzi ocena klimatu lokalnego i bioklimatu, ze szczególnym uwzględnieniem istniejącego i przewidywanego stanu zanieczyszczenia powietrza. W pracy takiej oceny dokonano dla obszaru Łuku Siekierkowskiego, gdzie planowane są inwestycje budowlane, głównie mieszkaniowe. Stwierdzono, że pod względem warunków topoklimatycznych należy zalecić projektowanie zabudowy luźnej. W przypadku lokalizacji budownictwa przemysłowego konieczne jest wykonanie specjalnego opracowania, uwzględniającego rodzaj i ilość emitowanych, szkodliwych substancji chemicznych.

Rozszerzono pojęcie średniej odległości (L) na różne aspekty, dla rozłogów (P) o dowolnych konfiguracjach ich brzegu i dowolnym położeniu ośrodka gospodarczego (G). Dobierając umiejętnie p(x, y), można uwzględnić w niej jakość gleb rozłogu, rozmaitość jego pokrycia uprawami, zróżnicowanie w pionie i różne przeszkody techniczne:
gdzie
Obliczenia można wykonać w technice automatycznej. W celu sprawdzenia jakości urządzenia przestrzennego i porównania różnych rozłogów, wprowadzono współczynnik ukształtowania rozłogu (U), określony wzorem: U = L/L_nm, gdzie L_nm jest najmniejszą ze średnich odległości, jaką można uzyskać w badanym rozłogu:
najmniejsza.
Tak określony współczynnik U informuje, ile pracy wykonujemy ponad konieczną, która jest spowodowana nienajlepiej położonym aktualnie ośrodkiem gospodarczym względem rozłogu.

W artykule opisano zjawisko utraty stateczności oraz rozważono problemy wyznaczania energoabsorpcji ściskanych osiowo krępych kolumn cylindrycznych, cienkościennych i warstwowych w stanach plastycznych. Przeanalizowano przebieg obciążenia i deformacji kolumny dzięki zastosowaniu jednoczesnego filmowania, odkształcania ściskanej próbki i powstawania wykresu siła-skrócenie, metodą dzielonego ekranu. Przedstawiono hipotezę rozwoju odkształceń kolumny. Otrzymane wyniki teoretyczne porównano z wynikami badań eksperymentalnych na rurach cienkościennych ze stali St35 (DIN 2391-67).