W sieci osadniczej na Dolnym Śląsku ważną rolę odgrywały szkoły. Podnosiły rangę wsi i tworzyły wraz z kościołem ich centrum. Dzieci odbywały drogę do szkoły pieszo. Ogólnie w co drugiej, rzadko w co trzeciej, wsi była szkoła. Dzisiaj, w dobie rozwoju komunikacji masowej, dzieci korzystają ze specjalnych autobusów i pokonują drogę do szkoły nawet do 20 kilometrów. W prezentowanej pracy posłużono się siatką pionowych i poziomych osi znajdujących się co 30 i 20 km. Wybrano cztery fragmenty Dolnego Śląska wokół Wrocławia, tj. tereny koło Oleśnicy, Milicza i Żmigrodu, Środy Śląskiej oraz Strzelina. Każdy z wybranych obszarów obejmował 600 km² i około 80-100 wsi. Fragment wokół Oleśnicy przebadano, biorąc pod uwagę dokumenty z lat 1885, 1984 i 2010, a pozostałe trzy analizując materiały z lat 1984 i 2010. Stwierdzono, że na czterech badanych obszarach w ciągu 26 lat od 1984 do 2010 zlikwidowano małe wiejskie szkoły, przeważnie filialne o niewystarczającej infrastrukturze. Ostatnio wznoszone są nowe szkoły, obserwuje się również przebudowy w celu pozyskania sal gimnastycznych.

W artykule przedstawiono strukturę przestrzenną miasta Łodzi. Scharakteryzowano ją pod kątem istnienia miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego. Zaprezentowano decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu wydane dla poszczególnych dzielnic Łodzi w latach 2003-2008. Następnie opisano aktualne problemy systemu planowania przestrzennego w Polsce. Na koniec poddano ocenie obecny sposób zagospodarowania stolicy województwa łódzkiego oraz określono konsekwencje wprowadzenia Ustawy z dnia 23 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym [Dz.U. z 2003 r., nr 80, poz. 717].

W artykule przedstawiono tematykę związaną określeniem roli przemysłu kreatywnego w gospodarce przestrzennej. Podano przy tym możliwość pomiaru tego przemysłu i określono jego znaczenie dla rozwoju miast. Artykuł zawiera analizę wybranych modeli pomiaru i klasyfikacji kreatywnych elementów gospodarki miast, która może być pomocna w badaniach związanych z właściwym gospodarowaniem przestrzenią oraz określeniem czynników sprzyjających rozwojowi miast.

W artykule poruszono problematykę oddziaływania infrastruktury drogowej na strukturę przestrzenną gospodarstw rolnych. Badano przede wszystkim takie wskaźniki, jak średnia powierzchnia gospodarstwa, średnia powierzchnia działki ewidencyjnej, działki rolnej oraz rozłóg gospodarstwa. Pomimo powszechnego przekonania, iż inwestycje drogowe zaburzają istniejącą strukturę, w przypadku badanego odcinka drogi, można stwierdzić, iż rozbudowa nie spowodowała znaczącego wpływu negatywnego. Korzyści, które użytkownicy dróg uzyskali są niewspółmiernie większe.

Właściwie zlokalizowane w mieście tereny zieleni powinny stanowić system, który jest ze sobą powiązany przestrzennie poszczególnymi funkcjami. Lokalizacja w mieście terenów zieleni ściśle wynika z uwarunkowań przyrodniczych. Dążyć należy do tego, by zieleń tworzyła układ, z którego mieszkańcy mogą swobodnie korzystać. Zieleń powinna być elementem urozmaicającym krajobraz, stanowić miejsce spotkań i integrować społeczeństwo. W zagospodarowywaniu i rewaloryzacji terenów zieleni powinno się uwzględniać potrzeby mieszkańców. Celowi temu służy partycypacja społeczna. W Polsce partycypacja społeczna jest stosowana rzadko. W artykule przedstawiono przykłady trzech warszawskich parków (Park nad Balatonem, Park Znicza, Park Obwodu Praga Armii Krajowej), w czasie tworzenia których mieszkańcy współdecydowali.

We współczesnych miastach pomimo coraz większych zdobyczy techniki (sprawne systemy oczyszczania powietrza, wody itp.) i udogodnień służących człowiekowi deficytowym towarem staje się zieleń. I to zarówno ta stworzona i utrzymywana przez człowieka, jak i naturalna, poprzez którą mamy kontakt z przyrodą. W tym kontekście rzadko pojawia się występująca często w miastach roślinność spontaniczna, najczęściej nieakceptowana przez mieszkańców. Jej zróżnicowanie i pojawianie się tam gdzie z występowaniem mają trudności inne rośliny jest niedocenianym atutem, a jej obfita obecność stanowi potencjał miast. Tym bardziej, że pogarszające się warunki życia w mieście wymagają poprawy tej sytuacji. Konieczne jest wdrażanie przyjętej również przez Polskę idei zrównoważonego rozwoju. W związku z tym warto zastanowić się nad wykorzystaniem roślinności synantropijnej w systemie terenów zieleni. W pracy, na przykładzie Lublina, przedstawiono analizę możliwości zachowania i wykorzystania roślinności synantropijnej oraz korzyści, jakie z tego mogą wynikać.