W pracy przedstawiono cechy szczególne nieruchomości zabytkowych oraz ich wpływ na podaż, popyt i kształtowanie się rynku nieruchomości zabytkowych. Badania dotyczyły zasobu nieruchomości znajdującego się w województwie warmińsko-mazurskim oraz w wymiarze lokalnym w Olsztynie. Dane uzyskano z Rejestru zabytków nieruchomych województwa warmińsko-mazurskiego, wojewódzkiej ewidencji zabytków nieruchomych, a także z badań własnych dokumentacji konserwatorskiej zabytków znajdujących się w granicach miasta Olsztyna.

PKP S.A. Oddział Dworce Kolejowe powstał na mocy Ustawy z dnia 8 września 2000 r. o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego "Polskie Koleje Państwowe" [Dz.U. z 2000 r., nr 84, poz. 348 z późn. zm.]. Proces jego tworzenia zapoczątkowano w 2000 r. i trwa do chwili obecnej. Na obecny charakter Oddziału ogromny wpływ miały zmiany, które nastąpiły m.in. w roku 2010. Wtedy to rozpoczęto proces, którego skutkiem stało się powiększenie zasobu nieruchomości dworcowych zarządzanych przez Oddział z 83 do ponad 900. Powiększenie zasobu ma nie tylko charakter ilościowy, ale również jakościowy. W artykule przedstawiono wyniki analiz opisujących stan i obecną strukturę zasobu nieruchomości dworcowych Oddziału Dworce Kolejowe Spółki PKP S.A.

Badaniem objęto obszar czterech gmin w województwie mazowieckim: Boguty, Cegłów, Dębe Wielkie i Zaręby Kościelne. Analizowano dane dotyczące warunków glebowych ich zakres i szczegółowość na potrzeby opracowania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Przyjęto, że niezbędne minimum do prawidłowego dysponowania terenem stanowią: rodzaj użytku gruntowego, klasa bonitacyjna, typ, rodzaj i gatunek gleby oraz kompleks przydatności rolniczej. Biorąc pod uwagę szczegółowość, ustalono, że dane o warunkach glebowych powinny być uwzględniane w studium z dokładnością odpowiadającą skali 1:25 000, a w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego w skali 1:5000.

Analizowano strukturę przestrzenną gruntów w miejscowości Karwowo, przeciętych planowaną drogą ekspresową S61. Przeprowadzone badania dotyczyły analizy stanu władania gruntami i ich użytkowania oraz rozdrobnienia i rozproszenia gruntów indywidualnych. Dokonano również oceny wpływu planowanej drogi ekspresowej na strukturę przestrzenną badanej wsi w trzech wariantach projektowych oraz przeprowadzono ocenę struktury przestrzennej gruntów wybranego gospodarstwa.

Jednym z najważniejszych czynników wpływających na ceny i w efekcie na wartość nieruchomości jest lokalizacja, która może być rozpatrywana w skali zarówno globalnej, jak i lokalnej. Oznacza to jednocześnie, że ceny w danej lokalizacji powinny być do siebie zbliżone, tj. powinny wykazywać autokorelację przestrzenną. W pracy przedstawiono istotę autokorelacji przestrzennej, a także metodykę określania jej miar. Przedstawiono również wyniki badania autokorelacji cen transakcyjnych nieruchomości lokalowych o funkcji mieszkaniowej, położonych na terenie miasta Olsztyna. Wykorzystano w tym celu zarówno statystyki globalne, jak i lokalne Morana I oraz Getisa i Orda. Posłużono się również analizą semiwariogramu cen transakcyjnych. W efekcie dowiedziono, że na rynku nieruchomości lokalowych istnieje autokorelacja przestrzenna i wskazano jej zróżnicowanie przestrzenne na badanym obszarze.

W pracy dokonano oceny wizualnej atrakcyjności krajobrazu okolic Rzeszowa metodą bonitacji punktowej. Oceniono trzy podstawowe elementy krajobrazu otwartego, tj. rzeźbę terenu, lasy i wody powierzchniowe. Wyniki przedstawiono na rysunkach, wskazując obszary o najwyższych walorach krajobrazowych. Wyznaczono miejsca położone w najbliższym sąsiedztwie Rzeszowa, które po odpowiednim zagospodarowaniu terenu mogą być udostępnione do celów wypoczynkowych dla coraz liczniejszych mieszkańców miasta.

Obszary wiejskie są silnie zróżnicowane pod względem rozwoju społeczno-gospodarczego, a dystans między obszarami lepiej rozwiniętymi i zapóźnionymi coraz bardziej się zwiększa. Problem ten dotyczy głównie obszarów peryferyjnych, które są stosunkowo słabiej rozwinięte i wykazują mniejszą dynamikę rozwoju. Celem artykułu jest rozpoznanie istniejącego potencjału społeczno-gospodarczego gmin wiejskich położonych w strefie przygranicznej województwa warmińsko-mazurskiego, a następnie określenie ich poziomu rozwoju.

Mało efektywna produkcja surowców rolnych na gruntach słabej jakości wymusza wprowadzanie rozwiązań, które pozwolą te grunty wykorzystać alternatywnie. Jednym ze sposobów ich zagospodarowania może być zalesianie. Jednak proces ten nie może odbywać się przypadkowo. Powinien sprzyjać zrównoważonemu rozwojowi obszarów wiejskich. Musi być akceptowany przez mieszkańców wsi, być w zgodzie z przyrodą oraz tworzyć ład przestrzenny. W artykule przedstawiono próbę opracowania metody kwalifikacji terenów do zagospodarowania leśnego oraz wyznaczania granicy między gruntami leśnymi a użytkowanymi rolniczo, w zależności od natężenia potencjału podatności na zalesianie. Wykorzystano założenia metody potencjałów powierzchniowych, opracowanej przez Borkowskiego [2001], którą zmodyfikowano na potrzeby rozwiązania przedstawionego problemu.