Podstawą badań było trzyletnie ścisłe doświadczenie polowe przeprowadzone na czarnej ziemi zdegradowanej, klasy bonitacyjnej IIIb, o obojętnym odczynie, wysokiej zasobności w fosfor i potas oraz niskiej w siarkę. Doświadczenie realizowano w układzie równoważnych bloków z dwoma czynnikami, w czterech powtórzeniach. Celem badań była ocena wpływu zróżnicowanych dawek azotu (0, 60, 120 i 180 kg· ha^-1) i siarki (0, 20 i 60 kg· ha^-1), z uwzględnieniem różnych sposobów jej aplikacji (doglebowo i dolistnie), na elementy plonowania rzepaku jarego odmiany Star. Wyłączne nawożenie azotem istotnie zwiększało wartości wszystkich badanych elementów, wyłączne nawożenie siarką – tylko liczbę nasion w łuszczynach oraz wartość MTN. Tylko liczba nasion w łuszczynach w żadnym z lat badań nie była istotnie kształtowana przez interakcję azotu i siarki. W przypadku pozostałych cech uwzględnienie w nawożeniu siarki obok azotu powodowało na ogół istotny wpływ na kształtowanie ich wartości w porównaniu z kontrolą.

Zmieniający się skład florystyczny zbiorowisk łąkowych i pastwiskowych może dostarczyć informacji o działalności człowieka w zakresie modyfikacji warunków siedliskowych i intensywności użytkowania. Celem pracy było przedstawienie zróżnicowania florystycznego zespołu Lolio-Cynosuretum oraz jego powiązanie z warunkami siedliskowymi ocenionymi metodą fitoindykacji z zastosowaniem wskaźników Ellenberga i in. Badania prowadzono w pięciu dolinach rzecznych w latach 1999-2012. Do analizy wybrano zbiór 100 zdjęć fitosocjologicznych, które poddano analizie pod względem składu florystycznego, wymagań ekologicznych gatunków oraz statystycznym. W fitocenozach Lolio-Cynosuretum zanotowano łącznie 178 taksonów roślin naczyniowych z 33 rodzin. Wykazano, że zróżnicowanie składu florystycznego fitocenoz zespołu Lolio-Cynosuretum pozostaje w związku z warunkami siedliskowymi, które można ocenić na podstawie preferencji ekologicznych budujących je gatunków roślin. Gatunki te uznano jako wyróżniające dla niższych jednostek, tj. 4 podzespołów i 8 wariantów.

W związku z rozwojem ekologicznej produkcji roślinnej zarówno hodowcom, jak i rolnikom potrzebna jest wiedza na temat przechowalnictwa ekologicznego materiału siewnego zbóż. Z tego powodu podjęto badania dotyczące wartości przechowalniczej owsa o ziarnie oplewionym i nieoplewionym podczas 5 lat przechowywania. Przedmiotem analizy była wartość siewna i reakcja na stres suszy konwencjonalnego i ekologicznego materiału siewnego owsa, składowanego w magazynie oraz przechowalni długoterminowej. Oceniano zdolność kiełkowania, szybkość kiełkowania, wigor testem wzrostowym siewki zgodnie z metodyką ISTA oraz kiełkowanie w stresie suszy. Stwierdzono, że najszybciej zdolność kiełkowania i wigor tracił materiał ekologiczny odmiany nieoplewionej Polar przechowywany w magazynie. U odmiany oplewionej Krezus proces degradacji następował wolniej. W warunkach przechowalni długoterminowej wartość siewna została zachowana niezależnie od odmiany i sposobu uprawy. Materiał ekologiczny odmiany Polar, przechowywany w magazynie, reagował najsilniej na stres suszy. Odmiana oplewiona Krezus wykazała słabszą reakcję na niedobór wody podczas kiełkowania, niezależnie od sposobu uprawy.

Celem badania była ocena wykorzystania programów rolnośrodowiskowych w latach 2004-2006 i 2007-2013 przez rolników w południowo-wschodniej Polsce. W tym regionie są bardziej realizowane te pakiety przyrodnicze, które są mniej uciążliwe. Większość programów rolnośrodowiskowych, realizowanych przez rolników, kładzie bardzo duży nacisk na ochronę i zachowanie krajobrazu wiejskiego. Program rolnośrodowiskowy zwiększa świadomość ekologiczną wśród rolników, którzy go realizują i pomaga hamować rozwój intensywnego rolnictwa. Uproszczenie dokumentacji związanej z programem rolnośrodowiskowym, może wpłynąć na wzrost liczby nowych rolników chętnych do realizacji tych programów. W południowo-wschodnim regionie Polski naturalne pakiety realizowane są chętniej i otrzymywanie płatności jest głównym bodźcem, który przekonuje rolników, aby dołączyć do programu rolnośrodowiskowego. Realizacja programów rolnośrodowiskowych w gospodarstwach rolnych w tym regionie Polski przyczyniła się z jednej strony do poprawy jakości wód i zmniejszenia erozji gleby w gospodarstwie, natomiast z drugiej – do zmniejszenia populacji zwierząt gospodarskich. Zwiększenie zatrudnienia doradców rolnośrodowiskowych, a w szczególności botaników i ornitologów, ułatwiłoby przystępowanie rolników do pakietów środowiskowych.

W latach 2005-2008 w Swadzimiu, na polach Zakładu Doświadczalno-Dydaktycznego Gorzyń, należącego do Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu, prowadzono badania nad kukurydzą odmiany PR 39G12. Celem badań była ocena efektów wprowadzania obok nawożenia mineralnego nawozów naturalnych, słomy bądź międzyplonu. Badano, czy takie postępowanie pozwoli ograniczyć ujemne skutki uprawy kukurydzy w monokulturze i jednocześnie przyczyni się do wzrostu plonu surowca do zakiszania. Po okresie sześcioletniej monokultury założono dwie serie doświadczeń: jedną na glebie klasy IIIa, drugą na glebie klasy IVb. Wykazano, że stosowanie nawozów naturalnych, słomy lub międzyplonu żyta z wyką ozimą ograniczało ujemne skutki uprawy kukurydzy w monokulturze i wpłynęło na istotne zwiększenie plonu suchej masy całych roślin uprawianych na glebie klasy IIIa.

W latach 2010-2012 badano wpływ obsady roślin na plon masy nadziemnej i bulw polskich odmian topinamburu Albik i Rubik. Doświadczenie realizowano na glebie lekkiej kompleksu żytniego dobrego, w układzie losowanych bloków. Czynnikami w doświadczeniu były: I) odmiana topinamburu: Albik, Rubik, II) obsada roślin: 2, 4, 6, 8 szt.· m^-2. Odmiany Albik i Rubik średnio z trzech lat badań nie różniły się plonem suchej masy nadziemnej i bulw. W roku o wyższej sumie opadów w okresie wegetacji wyżej plonowała odmiana Albik, natomiast w roku z okresem posusznym do lipca do września lepiej plonowała odmiana Rubik. Przy zagęszczeniu 6 i 8 szt.· m^-2 plon suchej masy nadziemnej był istotnie wyższy w porównaniu z obsadą 2 szt.· m^-2. Najmniejszy plon bulw uzyskano w zagęszczeniu roślin 2 szt.· m^-2, istotnie większy w obsadzie 4 szt.· m^-2. Zwiększenie obsady roślin z 4 do 6 lub 8 szt.· m^-2 nie przyniosło zwyżki plonu bulw. Wzrost zagęszczenia roślin z 2 lub 4 szt.· m^-2 do 6 lub 8 szt.· m^-2 wpływał na zmniejszanie liczby i masy bulw z rośliny oraz średniej masy pojedynczej bulwy.

Streszczenie Na podstawie literatury przeprowadzono analizę zakresu zmienności genetycznej związanej ze stężeniem składników mineralnych w bulwach ziemniaka. Opisano skutki stosowania nawozów mineralnych na zawartość składników mineralnych oraz wzajemne stosunki tych pierwiastków w bulwach ziemniaka. Przeanalizowano zakres zmienności fenotypowej, determinowanej zmiennością genetyczną i środowiskową. Sprawdzano też hipotezę, że większe plony, wygenerowane albo przez aplikację nawozów mineralnych i/lub stosowanie odmian o wyższej plenności mogą doprowadzić do obniżenia stężenia składników mineralnych w bulwach ziemniaka.