Celem pracy była ocena wpływu wilgotności ziarna pszenicy na charakter krzywych relaksacji uzyskanych w teście osiowego ściskania. Do badań użyto ziarna polskiej pszenicy zwyczajnej odmiany ‘Emika’ o wilgotności od 8 do 22%. Pomiary zrealizowano na maszynie wytrzymałościowej Zwick Z020. Pojedyncze ziarna pszenicy obciążano pomiędzy dwiema płaskimi płytami do stałej wartości siły 50 N. Czas relaksacji wynosił 300 s. Wyznaczono wartości parametru Y(t) w przyjętym czasie relaksacji. Określono również parametry k₁ i k₂ dla modelu przedstawionego przez Pelega i Normanda. Wraz ze wzrostem wilgotności ziarna zwiększały się praca zgniatania (od ok. 5 do 25 mJ) i wartość odkształceń ziarna (od 0,2 do 1.0 mm). Przyrost udziału wody w ziarnie powodował spadek zarówno średniej wartości siły po pięciominutowym czasie relaksacji, jak i wartości parametru relaksacji Y(t).Wartości te dla wilgotności 22% były ponad dwukrotnie niższe niż ustalone na poziomie 8%. Stałe k₁ i k₂ spadały od 3,5 do 1,5 i od 53 do 13, odpowiednio. Wpływ wilgotności ziarna na analizowane parametry opisano w postaci równań regresji.

Zaproponowano nowy materiał termoizolacyjny, łatwo biodegradowalny i tani w produkcji, przewidziany na opakowania żywności mrożonej, ułatwiający zachowanie ciągłości łańcucha chłodniczego. Przebadano pięć różnych odmian materiału uzyskanego z pulpy papierowej. Doświadczalnie scharakteryzowano gęstość i przewodność cieplną oraz obrazy termowizyjne opakowań wykonanych z tych materiałów z umieszczonym wewnątrz produktem zamrożonym wraz z histogramami rozkładu temperatury ich powierzchni. Stwierdzono, że najniższą gęstością charakteryzował się materiał na bazie pulpy papierowej z dodatkiem albumin białka kurzego, natomiast najniższą przewodnością cieplną materiały na bazie pulpy z dodatkiem NaHCO₃ + oksyetylenowany alkohol laurylowy + C₆H₈O₇ i pulpy z dodatkiem NaHCO₃ i KC₄H₅O₆. Obrazy termowizyjne powierzchni opakowań z badanych materiałów oraz histogramy rozkładu temperatury ich powierzchni świadczą o dobrych izolacyjnych właściwościach badanych prób.

Przedstawiono propozycję metody matematycznego modelowania kształtu jabłek z wykorzystaniem krzywych Béziera. Do modelowania wybrano jabłka odmian Ligol i Jonagored. Kontur jabłka, który jest jego południkiem, opisano trzema połączonymi krzywymi Béziera. Podstawą do opisu konturów jabłek są ich fotografie w 10 zmieniających się co 36^o położeniach i99 krzywych Béziera rozmieszczonych wzdłuż południków jabłka. Krzywe Béziera aproksymujące południki leżące na powierzchni jabłka są jego modelem 3D. Przedstawiona metoda z wykorzystaniem krzywych Béziera może być stosowana do matematycznego modelowania kształtu jabłek.

Celem badań było określenie reologicznych właściwości soku oraz zawartości ekstraktu w soku jabłkowym. Do badań wykorzystano dwie odmiany jabłek: Idared i Golden Delicious. Pomiary wykonano przy użyciu reometru firmy Brookfield Engineering Laboratories: model LVDV-II + PRO, stosując szybkości obrotowe wrzeciona w zakresie od 20 do 90 obr/min, ze skokiem 10 obr/min. Temperatura w czasie badań wynosiła 21°C. Dodatkowo określono zawartość ekstraktu w soku. Na podstawie otrzymanych wyników wnioskuje się, że obróbka miazgi polegająca na jej zamrażaniu i rozmrażaniu wpływa na charakter reologiczny obu analizowanych odmian jabłek. Z kolei zastosowanie enzymatycznego upłynniania miazgi nie wpływa na charakter reologiczny otrzymanych soków.

Owoce truskawek odmiany deserowej Elsanta zamrożono ze zróżnicowaną szybkością wynoszącą 4,9; 9,1 oraz 42,9 mm·h^-1 i wysuszono sublimacyjnie pod ciśnieniem 20, 42, 57 oraz 70 Pa. Uzyskane liofilizaty poddano badaniom twardości z wykorzystaniem wgłębnika w postaci stożka. Stwierdzono, że zwiększanie szybkości zamrażania prób przed ich sublimacyjnym suszeniem powoduje wzrost twardości uzyskiwanych liofilizatów. Również wraz z obniżaniem ciśnienia procesu suszenia sublimacyjnego zwiększała się twardość liofilizatów.