Sezonowa zmienność aktywności enzymów glebowych nie jest poznana do końca. Celem pracy było przedstawienie sezonowej zmienności aktywności enzymatycznej na świeżych siedliskach leśnych. Od 10.06.2007 roku do 20.06.2008 roku zostały pobrane próbki siedmiokrotnie, w odstępach 6-tygodniowych, z dwóch powierzchni reprezentujących siedliska Lśw, LMśw, BMśw i jednej – siedliska Bśw. W próbkach gleby oznaczono aktywność dehydrogenaz, proteaz i ureazy. W wyniku przeprowadzonych badań stwierdzono minimum wartości aktywności enzymatycznej w październiku 2007 i kwietniu 2008 roku. Maksymalne wartości aktywności badanych enzymów zanotowano w styczniu i czerwcu 2007 i 2008 roku, nie stwierdzono statystycznie istotnych różnic pomiędzy aktywnością enzymatyczną oznaczoną w czerwcu 2007 roku i w czerwcu 2008 roku.

Celem pracy było poznanie preferencji siedliskowych żuka leśnego Anoplotrupes stercorosus (Scriba, 1791). W czasie badań założono 52 powierzchnie badawcze, po cztery na 13 typach siedliskowych lasu obecnych w Puszczy Białowieskiej. Na każdej powierzchni badawczej założono pięć zmodyfikowanych pułapek Barbera. Pułapki funkcjonowały od 1 czerwca do 10 listopada w 1999 roku. Owady wybierano co 40 dni. W czasie badań odłowiono 14 980 żuków leśnych. Żuk leśny liczniej zasiedla lasy rosnące na siedliskach świeżych niż siedliskach wilgotnych, bagiennych czy olsowych. Optymalne warunki bytowe znajduje na siedliskach lasu świeżego, lasu mieszanego świeżego, boru mieszanego świeżego oraz lasu wilgotnego i boru świeżego. Unika siedlisk nadmiernie uwilgotnionych – borów bagiennych, borów mieszanych bagiennych, lasów mieszanych bagiennych, olsów jesionowych i olsów – na których ze względu na wysoki poziom wody gruntowej nie znajduje dogodnych warunków w stadium larwalnym.

Armillaria (Fr.) Staude jest jednym z rodzajów powodujących ogromne straty w drzewostanach na całym świecie. Bytuje w martwym drewnie, by następnie atakować żywe drzewa za pomocą ryzomorf, które przemieszczają się w glebie. Jednym ze sposobów ograniczania szkód ze strony opieniek jest ograniczenie ilości drewna pniakowego, szczególnie gatunków liściastych. Celem pracy była próba oceny możliwości rozkładu drewna dębowego przez wybrane gatunki grzybów saprotroficznych w stosunku do Armillaria ostoyae (Romagn.) Herink i Armillaria gallica Marxm. & Romagn. Do badań wybrano izolaty różnych gatunków grzybów rozkładających drewno, głównie liściaste. Wszystkie analizowane próbki drewna były skolonizowane przez testowane grzybnie. Z grzybów możliwych do wykorzystania w biologicznej metodzie ochrony przed opieńkową zgnilizną korzeni najlepiej rozkładał drewno T. versicolor. Testowano cztery różne izolaty, które potwierdziły sprawność rozkładu części twardzielowej drewna dębowego.

Celem pracy było określenie wzorca przestrzennego rozmieszczenia drzew na powierzchni oraz przestrzennego zróżnicowania ich pierśnic w drzewostanach gospodarczych (Pinus sylvestris L.) sosny zwyczajnej zlokalizowanych w Nadleśnictwie Wymiarki, RDLP Zielona Góra. Analiza dotyczyła drzewostanów w wieku 43, 65 oraz 90 lat, rosnących na siedlisku BMśw, w których były prowadzone zabiegi pielęgnacyjne zgodnie z regułami obowiązującymi w Lasach Państwowych. Typ poziomego rozmieszczenia osobników określono z wykorzystaniem dwóch popularnych metod: indeksu Clarka-Evansa (R) oraz funkcji Ripleya [Clark i Evans 1954, Donnelly 1978, Moeur 1993]. Analizie poddano wszystkie drzewa żywe, drzewa cieńsze od średniej pierśnicy oraz drzewa grubsze od tej średniej dla poszczególnych drzewostanów. Przestrzenne zróżnicowanie pierśnic określono na podstawie indeksu zróżnicowania przestrzennego TD [Pommere-ing 2002]. W drzewostanach w wieku 43 i 65 lat obie metody określenia typu poziomej organizacji przestrzennej pozwoliły stwierdzić regularne ich rozmieszczenie w małej skali przestrzennej. W drzewostanie najstarszym (90 lat) nie wykazano istotnych odchyleń od wzorca teoretycznego populacji rozmieszczonej losowo (tab. 1, rys. 1, 2). W drzewostanach w wieku 43 i 65 lat rozmieszczenie drzew należących do kategorii drzew cieńszych niż średnia, w większości nie różniło się od losowego. Stwierdzana regularność była obserwowana jedynie w najmniejszej skali przestrzennej. Drzewa grubsze od średniej pierśnicy w tych drzewostanach były rozmieszczone równie często losowo, co regularnie. Podobnie jak w drzewach cieńszych, regularność przejawiała się jedynie w skali przestrzennej odpowiadającej najbliższemu sąsiedztwu (tab. 1, rys. 1, 2). W drzewostanach najstarszych (90-letnich) drzewa cieńsze i grubsze od średniej najczęściej były rozmieszczone losowo. Mimo że wartości indeksu R wskazywały na rozmieszczenie grupowe drzew obu kategorii, zostało ono potwierdzone statystycznie tylko w jednym drzewostanie i tylko dla drzew cieńszych (tab. 2, rys. 3). Przestrzenne zróżnicowanie pierśnic najbliższych sąsiadów było niewielkie i z wiekiem malało we wszystkich badanych drzewostanach (tab. 1).

Na tle innych obiektów przyrodniczych położonych w granicach miasta Poznania, były użytek ekologiczny „Bogdanka” wyróżnia się wyjątkowymi walorami florystycznymi. Na florę obiektu składa się 527 taksonów roślin naczyniowych z 91 rodzin i 295 rodzajów, z których 180 znajduje się na listach gatunków rzadkich i zagrożonych. Występuje tu 15 gatunków objętych ochroną prawną oraz 34 gatunki z krajowej i regionalnej listy roślin rzadkich i zagrożonych. Do najcenniejszych należą Iris sibirica, Galium odoratum, Hierohloë odorata, Trollius europaeus czy Dianthus superbus. Rośnie tu kilkanaście drzew o obwodach pomnikowych lub zbliżonych do pomnikowych oraz drzew okazałych. Teren jak najszybciej powinien uzyskać ponownie status ochronny.