Zrywka drewna znacznych rozmiarów w negatywny sposób oddziałuje na środowisko glebowe i drzewostan. Zastosowanie skidera chwytakowego może prowadzić do zmniejszenia negatywnych skutków zrywki drewna przy jednoczesnym zachowaniu zadowalających parametrów wydajnościowych i ekonomicznych. Celem badania było określenie wydajności skidera chwytakowego HSM 904Z 6WD oraz jego wpływu na glebę (zagęszczenie i zwięzłość) oraz naturalne odnowienie. Badania przeprowadzono w 140-letnim drzewostanie bukowym w północnej Polsce. Ścięte i obalone drzewa (w kierunku szlaków) po okrzesaniu i odcięciu wierzchołków (min. 7 cm z korą) były zrywane na stół manipulacyjny. Średnia wydajność operacyjna skidera (wraz z mygłowaniem) wyniosła 21,0 m³·h^-1, uszkodzenia odnowienia naturalnego dotyczyły 38% drzew (tylko 18% od zrywki), a zagęszczenie gleby zwiększyło się o 15-30 g·cm^-3. Zwięzłość gleby wzrosła maksymalnie do 2,77 MPa.

Celem pracy było zbadanie: 1) zróżnicowania genetycznego populacji, 2) zdolności poszczególnych genotypów pod kątem ich agresywności w stosunku do sosny zwyczajnej. Do badań wybrano izolaty należące do różnych genotypów, reprezentujące trzy populacje H. annosum s. str.: zasiedlające dwa 45-letnie drzewostany sosnowe (powierzchnie A, C), 17-letnie drzewa podsadzone w luce (B) w Nadleśnictwie Człopa oraz jedną populację z 13-letniej uprawy sosnowej w Nadleśnictwie Podanin (D). Drzewostany rosły na gruntach porolnych. Podobieństwo genetyczne populacji określono, stosując ekstrakcje DNA. Profil amplifikacji uzyskano w PCR, używając mikrosatelity M13 (5’–AGGGTGGCGGTTCT–3’). Doświadczenie infekcyjne, polegające na inokulacji strzałek sosnowych grzybnią patogena, przeprowadzono w 4-letniej uprawie sosnowej. Analiza indeksów podobieństwa genetycznego, uzyskanych w systemie binarnym, umożliwiła wyodrębnienie dwóch grup podobieństw w obrębie badanych genotypów. Najbliżej spokrewnione osobniki charakteryzowały się podobieństwem74-procentowym, natomiast najniższe podobieństwo genetyczne określono na poziomie 18%. Całkowity brak podobieństwa charakteryzował 17,9% genotypów. Stwierdzono także znaczne podobieństwo genetyczne pomiędzy populacjami zlokalizowanymi w drzewostanach nadleśnictw Człopa i Podanin odległymi od siebie o 55 km. Zasięg przebarwienia drewna sosnowego w strzałkach 4-letnich sosen, powstałego w wyniku przerastania grzybni poszczególnych genotypów H. annosum s. str., wahał się od 0,52 cm do 2,06 cm. Jedynie genotypy, które najwolniej przerastały drewno strzałek sosnowych różniły się w sposób istotny od genotypów najsilniej przerastających drewno (p < 0,05). Z analizy wyników rozmiarów przebarwienia strzałek sosnowych inokulowanych grzybnią różnych genotypów patogena nie można stwierdzić zależności pomiędzy podobieństwem genetycznym a zdolnością genotypów do przerastania drewna żywych sosen.

Celem badań było określenie wirulencji izolatów H. parviporum reprezentujących różne genotypy o określonym pokrewieństwie i należące do populacji patogena zasiedlającej część drzewostanu świerkowego. Do badań wykorzystano dziewięć izolatów, o określonym podobieństwie genetycznym, reprezentujących odrębne genotypy populacji H. parviporum zasiedlające pniaki w drzewostanie świerka pospolitego w Nadleśnictwie Suwałki. Wykonano dwa doświadczenia infekcyjne. Doświadczenie infekcyjne in vitro przeprowadzono na pożywce agarowej zawierającej mikro- i makroskładniki. Po miesiącu wzrostu siewki były inokulowane grzybnią patogena. Patogeniczność określano na podstawie śmiertelności siewek po 9 miesiącach wzrostu. W doświadczeniu infekcyjnym in vivo użyto 3-letnich sadzonek świerka pospolitego posadzonych w donicach trzy miesiące przed założeniem doświadczenia. Strzałki świerkowe inokulowano grzybnią w ranę wykonaną nad szyją korzeniową. Po 4 miesiącach drewno strzałek analizowano pod kątem nekrozy powstałej w wyniku zasiedlenia i rozkładu drewna powodowanego przez patogena. Wirulencję genotypów określano na podstawie zdolności grzybni do zasiedlania żywego drewna oraz powodowanej śmiertelności siewek świerka pospolitego. Śmiertelność siewek wahała się od 16% do 80%. Analiza wariancji wykazała istotne różnice w śmiertelności siewek świerka pospolitego powodowanej przez poszczególne genotypy H. parviporum. Grzybnia poszczególnych genotypów patogena przerosła drewno strzałek sosnowych na średnią odległość od 0,8 mm do 11,8 mm. Różnice w agresywności genotypów występowały pomiędzy izolatami we wszystkich grupach pokrewieństwa. W badanej populacji H. parviporum pięć genotypów charakteryzowało się wysoką wirulencją, dwa średnią, a dwa niską.

Dęby mają duże znaczenie gospodarcze i przyrodnicze. Dąb szypułkowy jest najcenniejszym gatunkiem lasotwórczym w Polsce. W ostatnich latach na terenie całego kraju obserwujemy widoczne pogorszenie kondycji zdrowotnej drzewostanów dębowych. Trudno jest znaleźć jeden główny czynnik odpowiedzialny za to zjawisko. Ze względu na tak szeroki zasięg jego występowania przyjmuje się, że na ten proces składa się wiele czynników abiotycznych, biotycznych oraz antropogenicznych. Badania zostały przeprowadzone w Nadleśnictwie Sulęcin. Na przełomie lipca i sierpnia w 2009 oraz 2010 roku przeprowadzono ocenę ubytku aparatu asymilacyjnego dębów. Analiza stanu zdrowotnego dębów wykazała, że w większości drzewa były w średnim stopniu defoliacji – 49%, następnie 36% stanowiły drzewa z lekką defoliacją, 14% drzew nie wykazało uszkodzeń, natomiast 1% obejmuje drzewa z dużą defoliacją. Z przedstawionych danych wynika, że średnia wartość ubytku aparatu asymilacyjnego to 29,15%.