Publikacja przedstawia rezultat badań nad wpływem zagospodarowania powierzchni zrębowej na przeżywalność sadzonek w 3-letniej uprawie sosnowej, przeprowadzonych w Nadleśnictwie Bierzwnik we wrześniu 2011 roku. W analizie statystycznej wykazano, że jedynie sposób przygotowania gleby istotnie wpływa na przeżywalność badanej uprawy sosnowej. Natomiast nie stwierdzono istotnego statystycznie wpływu zastosowanych metod utylizacji pozostałości zrębowych oraz połączenia sposobów zagospodarowania pozostałości zrębowych z różnymi wariantami przygotowania gleby.

Celem pracy była inwentaryzacja potencjalnych siedlisk oraz stanowisk występowania barczatki kataks Eriogaster catax (Linnaeus, 1758) na trasie przebiegu drogi ekspresowej S5 Poznań-Wrocław na odcinku Kaczkowo-Korzeńsko. Owady ze stwierdzonych stanowisk kolidujących z planowaną trasą zostały przeniesione na nowe miejsca, gwarantujące rozwój i egzystencję tego chronionego gatunku owada.

Artykuł prezentuje ocenę skuteczności modeli predykcyjnych, tj. Hołdy, Gajdki i Stosa, Prusak oraz Poznański, z wykorzystaniem zbilansowanej próby badawczej w postaci sprawozdań finansowych. Materiał badawczy składał się wyłącznie z informacji finansowych jednostek gospodarczych skupionych w sektorze leśno-drzewnym. Okres analizy obejmował lata 2003-2012. Podstawową metodą wykorzystaną w badaniu była wielowymiarowa analiza dyskryminacyjna, która obejmowała trzyletni cykl badawczy. Ocenę skuteczności modeli predykcyjnych zbadano z użyciem macierzy klasyfikacji przedsiębiorstw. W wyniku analizy największą skuteczność osiągnął model Hołdy w ciągu całego trzyletniego okresu badawczego. W porównaniu z pozostałymi modelami prognostycznymi był on najwyżej ocenionym, dostosowanym modelem liniowej wielowymiarowej analizy dyskryminacyjnej pozwalającym na prognozowanie finansowe oraz bankructwa kontrahentów PGL Lasy Państwowe.

Badania przeprowadzono w 32-letnim drzewostanie sosnowym, na siedlisku Bśw w zachodniej Polsce. Szlaki zrywkowe zaprojektowano w drzewostanie i wycięto wzdłuż rzędów drzew 5 lat przed wykonaniem badań. Analizą objęto drzewa przy 12 szlakach zrywkowych, rosnące w pasie drzewostanu szerokości około 3 m z jednej i drugiej strony każdego szlaku oraz w strefie kontrolnej znajdującej się w połowie odległości między dwoma sąsiadującymi ze sobą szlakami. Drzewa z pasa przyszlakowego znajdowały się w trzech strefach odległościowych wyznaczonych rzędami drzew. Pierwszą strefę (I) tworzyły drzewa rosnące w rzędzie wyznaczającym granicę przebiegu szlaku, kolejne strefy obejmowały drzewa rosnące w drugim (strefa II) i trzecim (strefa III) rzędzie z prawej i lewej strony szlaku. Strefy II i III znajdowały się w odległościach około 1,5 i 3 m od szlaku. Pomiarami pierśnic objęto wszystkie drzewa rosnące w przyjętych strefach odległościowych. Mierzono również szerokości szlaków. Podzielono je na dwie grupy: szlaki szersze – przeciętnie 3,6 m i szlaki węższe – 2,9 m. Dla dziewięciu szlaków, analiza statystyczna wykazała istotne różnicowanie się wartości pierśnic drzew między przyjętymi strefami odległościowymi. Na szlakach zarówno szerszych, jak i węższych, drzewa rosnące w ich bezpośrednim sąsiedztwie były na ogół grubsze niż drzewa rosnące w strefach bardziej od nich oddalonych. Statystycznie istotną różnicę w stosunku do drzew ze strefy II stwierdzono tylko w przypadku jednego szlaku. W większości drzewa ze strefy I były statystycznie istotnie grubsze od drzew rosnących w strefie kontrolnej.