Do mało znanych drzew obcego pochodzenia introdukowanych do polskich lasów należy dąb burgundzki (Quercus cerris L.). Zainteresowanie jego uprawą, nawet w skali doświadczalnej, było tak niewielkie, że nie znalazł się on wśród kilkudziesięciu obcych gatunków, których rozwój i wzrost w środowisku leśnym był przedmiotem szczegółowych badań naukowych. Celem tej pracy jest podsumowanie wiedzy o stanowiskach dębu burgundzkiego w polskich lasach oraz określenie jego tendencji dynamicznych na podstawie własnych obserwacji terenowych. Rejestr dotychczas udokumentowanych miejsc introdukcji dębu burgundzkiego w Polsce obejmuje 116 stanowisk, z których prawie 100 było stwierdzonych poza lasami, głównie w starych parkach, założonych przed II wojną światową. W środowisku leśnym zinwentaryzowano 22 stanowiska tego gatunku. Większość miejsc uprawy Q. cerris znajduje się w zachodniej części kraju, a najwięcej – na Pomorzu Zachodnim, w Wielkopolsce, na ziemi lubuskiej i na Dolnym Śląsku. Najstarsze i najdorodniejsze drzewostany z jego udziałem, występujące na żyznych siedliskach nadrzecznych w dolinie Odry, osiągnęły wiek 130-150 lat. W tych warunkach dąb burgundzki dorasta do 37 m wysokości i osiąga pierśnicę do 120 cm. Ze względu na częste uszkodzenia wywołane mrozami i niską jakość pni nie ma znaczenia produkcyjnego w leśnictwie. Przechodzi jednak pełny cykl rozwoju wegetatywnego i generatywnego, wykazuje zdolność do wytwarzania samosiewu, a niekiedy zdobywania nowych stanowisk i penetracji zbiorowisk leśnych. Optymalne warunki dla rozwoju młodego pokolenia znajduje przede wszystkim w antropogenicznych fitocenozach z sosną w drzewostanie, na mezotroficznych i eutroficznych siedliskach porolnych. Na kilku stanowiskach jest trwale zadomowionym i licznym komponentem warstwy krzewów takich zbiorowisk. Zgodnie z przyjmowanymi w polskiej literaturze kryteriami klasyfikacji roślin synantropijnych dąb burgundzki należy zaliczyć do kenofitów, a na niższym poziomie podziału – do holoagriofitów. W świetle niektórych definicji związanych z ekologią inwazji dąb burgundzki może być uznany za roślinę inwazyjną, przynajmniej w skali lokalnej.

Praca prezentuje wyniki badań nad roślinnością użytków ekologicznych „Bogdanka I” i „Bogdanka II” zlokalizowanych w północno-zachodniej części Poznania. Podczas badań prowadzonych w czasie sezonów wegetacyjnych 2012 i 2013 roku stwierdzono występowanie 69 zbiorowisk roślinnych, w tym 60 zespołów, należących do 13 klas fitosocjologicznych. Dominują zbiorowiska naturalne (68,1%), głównie naturalne auksochoryczne (54,2%). Udział zbiorowisk półnaturalnych, głównie łąk, wynosi 10,1%. Spośród zbiorowisk antropogenicznych, więcej jest zbiorowisk ksenospontanicznych (13%), a nieco mniej ruderalnych i segetalnych (7,2%). Charakter najbardziej zbliżony do naturalnego zachowały zbiorowiska leśne występujące w strefie przybrzeżnej doliny Bogdanki oraz zbirowiska szuwarowe. Najcenniejszymi zbiorowiskami roślinnymi są Carici elogatae-Alnetum, Fraxino-Alnetum, Selino carvifoliae-Molinietum caerulae, Nasturtietum officinalis oraz Angelico-Cirsietum oleracei. Wyjątkowe walory roślinność badanego obiektu potwierdza występowanie 20 syntaksonów zagrożonych w Polsce i 24 uznanych za zagrożone w Wielkopolsce.

Czas efektywny jest czasem, w którym urządzenie obrabia bądź przetwarza zgodnie z przeznaczeniem przedmiot pracy, a zespoły jego robocze znajdują się pod obciążeniem. Celem badań była analiza efektywnego czasu okrzesywania i przerzynki drzew z użyciem pilarki spalinowej, w dwóch wariantach technologicznych i w dwóch wariantach siedliskowych, na podstawie wybranych pozycyjnych parametrów opisowych. Efektywny czas okrzesywania i przerzynki w wariancie z okrzesywaniem prowadzonym w sposób zgrubny i wyrabianiem jedynie surowca przeznaczonego do zrębkowania najczęściej osiągał wartości z przedziału 0,5-10,49 s. Na siedlisku BMśw silne ugałęzienie drzew wpływało zdecydowanie na wydłużenie czasu operacji okrzesywania. Z kolei na czas przerzynki, poza liczbą wyrabianych sortymentów, miał wpływ udział sortymentu S_2a , którego wyróbka zajmowała więcej czasu w porównaniu z pozostałymi sortymentami.

Obserwowane od wielu lat pogorszenie stanu zdrowotnego drzewostanów dębowych stwarza konieczność monitorowania tego zjawiska. W ocenie drzewostanów powszechnie wykorzystywana jest wielkość defoliacji. Jednak jako czynnik bardzo zmienny w czasie, uzyskiwane wyniki mogą nie w pełni oddawać stan faktyczny. Dlatego proponuje się wykorzystać metodę opartą na witalności drzew i procentowym ubytku aparatu asymilacyjnego do oceny stanu zdrowotnego drzew i drzewostanów [Dmyterko i Bruchwald 1998]. Celem pracy było zbadanie przydatności proponowanej metody do oceny stanu zdrowotnego drzewostanów dębowych i określenia wielkości tych zmian. Praca została zrealizowana na terenie Nadleśnictwa Włoszakowice w latach 2007-2008. Stwierdzono, że ogólny stan zdrowotny większości drzewostanów pogorszył się w 2008 roku w porównaniu z 2007 rokiem. Dla większości z nich zmiana nie była istotna, na dwóch powierzchniach stwierdzono jednak większy ubytek aparatu asymilacyjnego niż w roku bazowym – co skutkowało obniżeniem kategorii zdrowotności. Z przeprowadzonych badań wynika, że syntetyczny wskaźnik uszkodzenia drzew jest wygodnym narzędziem do monitorowania stanu zdrowotnego drzew i drzewostanów. Jest bardziej stabilny, niż sam czynnik defoliacji i pozwala obserwować wielkość i kierunek zachodzących zmian.