Celem pracy była ocena bieżącej efektywności zabiegów trzebieżowych wykonanych w drzewostanach sosnowych na terenie Nadleśnictwa Bogdaniec w latach 2009-2013. Badaniami objęto drzewostany sosnowe II i III klasy wieku, rosnące na Bśw, BMśw, LMśw i Lśw. Poddano analizie bezpośrednie koszty uzyskania i zrywki drewna pozyskanego w trzebieżach oraz uzyskane przychody z jego sprzedaży. Na podstawie relacji przychodów do kosztów ustalono bieżącą ekonomiczną efektywność trzebieży przypadającą na 1 ha drzewostanu oraz na 1 m³ pozyskanego drewna. Na podstawie przeprowadzonych badań stwierdzono zróżnicowany poziom ekonomicznej efektywności zabiegów trzebieżowych w poszczególnych latach okresu badawczego. W analizowanym okresie nastąpił wzrost ekonomicznej efektywności zabiegów trzebieżowych w odniesieniu do zwiększającego się wieku drzewostanu i wzrastającej żyzności siedliska. Najwyższą opłacalność zbiegów uzyskało nadleśnictwo w drzewostanach III a podklasy wieku (w przeliczeniu na hektar) oraz w podklasie III b (w przeliczeniu na 1 m³ drewna), a także w drzewostanach rosnących na siedlisku Lśw.

W 2007 i 2008 roku przeprowadzono badania wpływu preparatów owadobójczych z grupy karbaminianów (Pirimor 500 WG), insektycydów fosfoorganicznych (Diazol 500 EW) i pochodnych chinazolin (Magus 200 SC) na tempo konsumpcji tlenu dorosłych osobników Anoplotrupes stercorosus. Badania przeprowadzono w odmiennych warunkach termicznych otoczenia (14, 19, 24 i 29°C), stosując dwa sposoby intoksykacji – kontaktową oraz poprzez traktowanie biocydami pokarmu. Uzyskane wyniki wskazują, że temperatura otoczenia tylko w niewielkim stopniu wpływała na zapotrzebowanie tlenowe owadów z grupy kontrolnej. Zastosowane preparaty owadobójcze zwykle nasilały konsumpcję tlenu. W grupie zwierząt intoksykowanych ulegała ona również istotnemu zwiększeniu wraz ze wzrostem temperatury otoczenia. Większe wartości tempa metabolizmu odnotowano u zwierząt traktowanych kontaktowo w stosunku do zwierząt traktowanych pokarmowo.

Praca prezentuje wyniki analizy dynamiki wzrostu i rozwoju drzewostanów bukowych strefy regla dolnego Bieszczadzkiego Parku Narodowego pod kątem relacji liczebnościowo-miąższościowych trzech podstawowych procesów lasotwórczych: przyrastania na grubość, ubywania drzew z drzewostanu i dorastania młodych osobników do warstwy drzewostanu dojrzałego. Otrzymane wyniki dowodzą podobieństwa badanych buczyn do wielogeneracyjnych, złożonych lasów o charakterze pierwotnym. Przemawia za tym m.in. wysoka zasobność, dobry stan zdrowotny oraz dodatnia relacja pomiędzy procesem przeżywania drzew (przyrost miąższości i dorost) a procesem ich ubywania. Charakterystyczny jest też szeroki rozstaw kulminacji dwóch cech: liczby drzew w najniższym stopniu grubości oraz miąższości w stopniu o kilka przedziałów wyższym.

Celem badań była charakterystyka biometryczna i kraniometryczna borsuka (Meles meles) w zależności od płci i wieku w wybranych obwodach Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w Piotrkowie Trybunalskim. Łącznie pomierzono 29 czaszek i 23 tuszki borsuków. Do celów opracowania wykorzystano podstawowe wymiary ciała charakteryzujące wielkość osobników: długość ciała, wysokość w kłębie, obwód tułowia, masa całego ciała. Pomiar kraniometryczny dotyczył sześciu parametrów: długości profilu czaszki, maksymalnej szerokości czaszki, szerokości puszki mózgowej, szerokości ujścia tylnych nozdrzy, wysokości puszki mózgowej oraz wysokości gałęzi żuchwy. Wśród badanych borsuków stwierdzono dymorfizm płciowy, który dotyczył całkowitej długości ciała, wysokości w kłębie i obwodu tułowia. Sezonowe zmiany masy ciała borsuków wskazały, że przyrost masy ciała zależy od warunków atmosferycznych.