Celem badań było określenie biomasy i wybranych parametrów morfologicznych drobnych korzeni (o średnicy ≤2 mm) w 26-letnim drzewostanie sosnowym sztucznego pochodzenia, będącym pierwszym pokoleniem lasu rosnącym na gruncie porolnym. Jest on położony w odległości około 30 km w kierunku północno-wschodnim od Poznania, na terenie Leśnego Zakładu Doświadczalnego Murowana Goślina Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu. W drzewostanie wyznaczono 20 drzew próbnych. Następnie w odległości 30 cm od każdego drzewa pobrano po dwie próby glebowo-korzeniowe z trzech głębokości: 0–20, 21–40 i 41–60 cm. Ich łączna liczba wyniosła 120. Wszystkie korzenie z prób po oddzieleniu od gleby zostały zeskanowane, wysuszone do stałej masy i zważone. Biomasa oraz cechy morfologiczne drobnych korzeni (takie jak: długość, powierzchnia, objętość i liczba zakończeń korzeni) malały wraz ze wzrostem głębokości. Jedyną cechą morfologiczną wykazującą wzrost wraz z głębokością była średnica korzeni.

Celem badań było poznanie składu gatunkowego motyli z rodziny Geometridae w żyjących w okolicach Słowińskiego Parku Narodowego. Regularne badania na temat miernikowcowatych prowadzono w środkowej i wschodniej części otuliny Słowińskiego Parku Narodowego na odcinku ok. 40 km w położeniu horyzontalnym w latach 2003–2008. Do odłowów wykorzystywano samołówki świetlne i odłowy do światła. Dane o gatunkach uzupełniono również o informacje zebrane w okresie 1985–2015. W sumie stwierdzono 206 gatunków Geometridae. Większość należy do często spotykanych w Polsce (Buszko, 2000). Powstała lista jest pierwszym syntetycznym opracowaniem prezentującym spektrum gatunków miernikowców Pobrzeża Słowińskiego.

Przyrost wysokości należy do ważniejszych cech dendrometrycznych. Znajomość jego wielkości wpływa na dokładność ustalania przyrostu miąższości drzewa i drzewostanu. Przyrost drzew zależy od warunków meteorologicznych zarówno roku poprzedniego, jak i roku przyrostowego. W pracy badano związki temperatury z rocznym przyrostem wysokości. Zastosowano procedurę regresji krokowej, wykorzystując pakiet statystyczny SAS. Stwierdzono pozytywny wpływ niższej temperatury miesięcy letnich roku poprzedniego i przyrostowego oraz cieplejszego marca.

Badania przeprowadzono w Nadleśnictwie Sulęcin. Powierzchnie badawcze założono w dwóch 17-letnich młodnikach dębu szypułkowego (Quercus robur L.) rosnących w różnych warunkach siedliskowych. Ustalono, że udział rozpieraczy jest niewysoki i wynosi ok. 4%, przeciętnie od 222 do 267 szt./ha. W pracy zaprezentowano analizy pomiarów wysokości (h), pierśnicy (d_1,3), smukłości (s) wszystkich drzew (D-w) i porównano z wynikami pomiarów wyodrębnionych w badaniu grup drzew (D-r, D-s, D-p). Określono, że rozpieracze (D-r) dominują rozmiarami, niezależnie od warunków siedliskowych, w jakich rosną. Przeciętnie ta grupa drzew (D-r) jest wyższa (h) o ponad 35% od pozostałych. Rozpieracze (D-r) są także blisko dwukrotnie grubsze (d_1,3). Dominacja grubościowa i wysokościowa są cechami, na podstawie których można kwalifikować drzewa do grupy rozpieraczy (D-r). Prowadzone zabiegi pielęgnacyjne w młodnikach dębu szypułkowego powinny uwzględniać wpływ rozpieraczy (D-s) na otoczenie i kształtowanie struktury oraz jakości drzewostanu.

Proces zamierania drzew w drzewostanie jest jednym z najważniejszych procesów rozwojowych ekosystemów leśnych. W pracy przeanalizowano skład gatunkowy i frekwencję owadów podkorowych zasiedlających drzewa sosnowe poddane sztucznie procesowi zamierania poprzez obrączkowanie – usunięcie kory i łyka w szyi korzeniowej. Analizy przeprowadzono w drzewostanach Nadleśnictwa Durowo, Leśnictwa Orla na siedliskach Bśw, BMśw, LMśw i Lśw, będących w III, IV i V klasie wieku. Stwierdzono, że zgrupowania owadów podkorowych w początkowej fazie zamierania, to znaczy w pierwszym roku po obrączkowaniu, składały się z gatunków kambiofagicznych, m.in. Tomicus piniperda, Hylobius abietis, z których największą stałość i dominację występowania wykazywał T. piniperda. W późniejszej fazie zamierania drzew, czyli w drugim roku, zgrupowania owadów podkorowych były bogatsze w gatunki. Obejmowały one dziewięć gatunków owadów kambiofagicznych i ksylofagicznych. W zgrupowaniach dominowały Asemum striatum i smoliki (Pissodes sp.). Określono potencjalny sukces reprodukcyjny cetyńca większego (T. piniperda) i szeliniaka sosnowca (H. abietis). Stwierdzono także, że zastępczą bazą lęgową szeliniaka może być nagromadzone drewno sosnowe (np. luźne stosy).

W pracy określono najczęstsze przyczyny usterek pilarek spalinowych oraz koszty całkowite ich napraw (z podziałem na koszty części i koszty czynności naprawczych), wykonywanych w autoryzowanym serwisie jednego z wiodących producentów tych urządzeń – firmy Husqvarna. Przeanalizowano naprawy pogwarancyjne i gwarancyjne pilarek wraz z wyszczególnieniem układów składowych, które najczęściej ulegały awarii.