Wciornastki należą do grupy powszechnie występujących szkodników kukurydzy w Polsce. Choć w ostatnich latach wzrosła ich liczebność i szkodliwość na polach kukurydzy, to nie są objęte zwalczaniem chemicznym z powodu braku zarejestrowanych insektycydów. W związku z tym w latach 2010-2012 w południowo-wschodniej Polsce wykonano badania, których celem było sprawdzenie, czy nieselektywne zaprawy nasienne i insektycydy nalistne stosowane w okresie wiosennym do zwalczania ploniarki zbożówki (Oscinella frit L.) mogą pośrednio redukować również liczebność wciornastków bez konieczności ich odrębnego zwalczania. W doświadczeniu wykorzystano zaprawy nasienne zawierające imidachlopryd (Gaucho 600 FS oraz Couraze 350 FS) oraz metiokarb (Mesurol 500 FS), a także insektycydy nalistne zawierające lambda-cyhalotrynę (Karate Zeon 050 CS) oraz mieszaninę tiachloprydu i deltametryny (Proteus 110 OD). W latach badań wciornastki zasiedlały kukurydzę od połowy maja do pierwszej dekady października. Okres ich najliczniejszego występowania przypadał od końca czerwca do połowy sierpnia, z jednym szczytem liczebności przypadającym pomiędzy 11 a 20 lipca. Wszystkie badane insektycydy stosowane wiosną przeciwko O. frit wykazały pośrednie oddziaływanie owadobójcze na wciornastki. Najwyższą skuteczność zapraw nasiennych oraz preparatów nalistnych obserwowano do połowy czerwca, co nie pozwalało skutecznie zabezpieczyć roślin kukurydzy przed żerowaniem wciornastków. Owadobójcze oddziaływanie badanych insektycydów zakończyło się przed licznym pojawem wciornastków, stąd też owady te muszą być zwalczane oddzielnie zabiegami chemicznymi wykonywanymi w późniejszym czasie.

Celem badań było określenie wpływu wybranych sposobów ochrony plantacji przed chwastami na zawartość białka ogólnego i właściwego w bulwach trzech odmian ziemniaka jadalnego. Doświad-czenie polowe, dwuczynnikowe przeprowadzono w układzie split-plot w trzech powtórzeniach. Badanymi czynnikami były: I – trzy odmiany ziemniaka: Cekin, Satina i Tajfun, II – pięć sposobów odchwaszczania: 1) pielęgnacja mechaniczna – obiekt kontrolny, 2) pielęgnacja mechaniczna + herbicyd Command 480 EC w dawce 0,2 dm³·ha^-1, 3) pielęgnacja mechaniczna + mieszanina herbicydów Command 480 EC w dawce 0,2 dm³·ha^-1 + Afalon Dyspersyjny 450 SC w dawce 1,0 dm³·ha^-1, 4) pielęgnacja mechaniczna + herbicyd Stomp 400 SC w dawce 3,5 dm³·ha^-1, 5) pielęgnacja mechaniczna + mieszanina herbicydów Stomp 400 SC w dawce 3,5 dm³·ha^-1 + Afalon Dyspersyjny 450SC w dawce 1,0 dm³·ha^-1. Największą zawartość białka ogólnego i właściwego w porównaniu z obiektem kontrolnym uzyskano na poletkach, na których zastosowano mieszaninę herbicydów Stomp 400 SC + Afalon Dyspersyjny 450 SC oraz herbicyd Stomp 400 SC. Wyniki badań dowiodły, że odmiana Satina charakteryzowała się największą koncentracją białka ogólnego – średnio 12,98% s.m. i białka właściwego – średnio 8,60% s.m, zaś najmniejszą zawartość omawianych składników miała odmiana Tajfun, odpowiednio 12,04 i 8,08% suchej masy bulw. Warunki atmosferyczne w latach prowadzenia badań różnicowały zarówno zawartość białka ogólnego, jak i właściwego. Największą zawartość białka ogólnego i właściwego w bulwach stwierdzono w 2009 roku, charakteryzującym się najbardziej optymalną dla rozwoju ziemniaka ilością opadów i temperaturą powietrza.

Uproszczone systemy uprawy roli pozwalają ograniczyć nakłady energetyczne i poprawić ekonomiczną efektywność produkcji, ale m.in. sprzyjają zachwaszczeniu plantacji. Celem badań było określenie wpływu uprawy roli i sposobów pielęgnacji na ograniczenie masy chwastów, określenie fitotoksycznego oddziaływania stosowanych herbicydów na rośliny łubinu żółtego oraz na jego plonowanie. Wyniki badań pochodzą z doświadczenia polowego założonego w układzie split-plot w trzech powtórzeniach. Badanymi czynnikami były: I – dwie metody uprawy roli – tradycyjna i uproszczona; II – pięć sposobów odchwaszczania: 1) obiekt kontrolny – pielęgnacja mechaniczna, 2) pielęgnacja chemiczna – bezpośrednio po siewie opryskiwanie preparatem Afalon Dyspersyjny 450 SC (linuron), 3) pielęgnacja mechaniczno-chemiczna [Metron 700 SL (metamitron)], 4) pielęgnacja chemiczna – Afalon Dyspersyjny 450 SC + Metron 700 SL, 5) pielęgnacja chemiczna – Afalon Dyspersyjny 450 SC + Metron 700 SL + Fusilade Forte 150 EC (fluazyfop-P butylu). Ocenę zachwaszczenia wykonano dwa tygodnie po zastosowaniu ostatniego zabiegu herbicydowego oraz bezpośrednio przed zbiorem nasion łubinu żółtego. Stosowane w doświadczeniu sposoby uprawy roli miały podobny wpływ na wartość powietrznie suchej masy chwastów oznaczonej w obu terminach badań. Powietrznie sucha masa chwastów była mniejsza po uprawie tradycyjnej niż uproszczonej. Najmniejszą wartość miała sucha masa chwastów po zastosowaniu uprawy tradycyjnej i trzech herbicydów, a największą na obiekcie kontrolnym, odpowiednio – 125.6 i 450,8 g· m^-2. Największe uszkodzenia roślin zaobserwowano po zastosowaniu trzech herbicydów. Plon nasion łubinu żółtego był w istotny sposób modyfikowany przez metody uprawy roli, sposoby odchwaszczania oraz warunki meteorologiczne panujące w poszczególnych sezonach wegetacyjnych.

Do rodzaju Nigella należą roczne rośliny o krótkim okresie wegetacji. Najbardziej znanymi gatunkami są Nigella damascena i Nigella sativa. N. damascena jest tradycyjnym gatunkiem kwiatowym flory Chorwacji, wyróżniającym się rosnącym popytem ze względu na skromne wymagania agrotechniczne i możliwości wykorzystania w celach ozdobnych. N. sativa stał się dobrze znany w ciągu ostatnich kilku lat z powodu jego oleju, stosowanego w celach leczniczych. Rosnący popyt na olej jest zaspokajany przez import lub przetwarzanie importowanego surowca. Oba gatunki mają wysoki potencjał uprawowy. Mogą mieć zastosowanie w przemyśle farmaceutycznym i ogrodnictwie, lecz problemem jest brak nasion. Celem badań było określenie potencjału plonowania i jakości nasion (masa 1000 nasion, energia kiełkowania i zdrowotność) w dwóch okresach siewu, w warunkach stosowania nawożenia. Badania polowe przeprowadzono w układzie losowanych bloków, w czterech powtórzeniach w ciągu dwóch lat. Pierwszym czynnikiem w badaniach był okres siewu (wiosna, jesień). Drugim czynnikiem było nawożenie (bez nawozu, azot 30 kg·ha^-1, fosfor 30 kg·ha^-1). Wiosenny termin siewu oraz nawożenie azotem i fosforem skutkowało osiąganiem najwyższego plonu nasion. Nasiona zebrane z roślin N. damascena z siewu jesiennego miały wyższą masę 1000 nasion niż z roślin z siewu wiosennego, natomiast energia i zdolność kiełkowania nie były zależne od terminu siewu i nawożenia. Wskaźniki jakości nasion N. sativa z roślin z siewu w okresie wiosennym miały istotnie wyższe wartości niż te pochodzące z siewu jesiennego. Nawożenie fosforem wpływało pozytywnie na masę 1000 nasion. Uzyskane wyniki wskazują, że w badanych warunkach możliwe jest osiągnięcie wysokiej wydajności i jakości nasion, które spełniają zapotrzebowanie na nasiona badanych gatunków i stworzyć możliwości dla populacji krajowej N. damascena i populacji N. sativa pochodzących z krajów o tradycyjnej uprawie.

Badania nad efektywnością ekonomiczną zastosowanych fungicydów oraz insektycydów w pszenicy jarej wykonano w latach 2013–2015 w Boguchwale. Średnie porażenie powierzchni liści przez choroby pszenicy wyniosło 48,1%, a uszkodzenie przez larwy skrzypionek – 71,1%. Skuteczność zastosowanych środków grzybobójczych wyniosła od 23,1 do 71,8%, a insektycydów od 77,1 do 97,5%. Nadwyżka produkcji wahała się od 73 do 903 PLN· ha^-1. Wskaźnik pokrycia kosztów wyniósł od 0,3 do 10,3. a wskaźnik opłacalności zabiegów wyniósł od 0,11 do 0,62. Procentowy wskaźnik kosztów wahał się od 1,9 do 19,4.