Niniejsza praca przedstawia florę naczyniową miasta Maszewa, położonego w województwie zachodniopomorskim. Badania prowadzono w 8 kompleksach funkcjonalno-przestrzennych tego miasta. W nich to odnotowano 527 gatunków roślin. Reprezentują one dwie gromady, 4 klasy, 76 rodzin i 148 rodzajów. Najbogatsze w gatunki rodziny to: Rosaceae (52 gatunki), Asteraceae (47 gatunków) i Poaceae (38 gatunków). Najwięcej gatunków odnotowano w kompleksie C – w parku (229 gatunków roślin), natomiast najmniej stwierdzono w kompleksie D, w którym głównie występują rośliny posadzone i pielęgnowane przez człowieka. We florze naczyniowej Maszewa dominują gatunki rodzime, antropofitów stwierdzono 17,8%. Znaczną liczbę (131) stanowią gatunki uprawne. Gatunki wchodzące w skład flory Maszewa pochodzą z różnych obszarów naturalnego występowania. Najwięcej występuje gatunków środkowo-europejskich (18%), eurosyberyjskich (17%) oraz amerykańskiego pochodzenia (11%). Wśród 527 gatunków stwierdzonych we florze Maszewa, analiza ekologiczna wykazała dominację hemikryptofitów (29,4%), przewagę bylin (38%), a wśród grup socjologiczno-ekologicznych wyróżnia się pod względem ilości gatunków grupa XIX, skupiająca gatunki o nieokreślonej bliżej przynależności fitosocjologicznej. Dobre warunki rozwoju na terenie wyróżnionych siedlisk sprzyjają rozprzestrzenianiu się roślin. Do ekspansywnych gatunków zaliczono m.in. Urtica dioica, Plantago major, Sonchus arvensis, S. asper, Agropyron repens. W miejscach wilgotnych (mniej uczęszczanych) i w korycie rzeki Stepnica odnotowano występowanie gatunków chronionych. Wśród nich są Nuphar lutea, Ribes nigrum, Viburnum opulus i inne. Ciekawym obiektem jest też pomnik przyrody Quercus robur oraz bardzo okazały egzemplarz bluszczu pospolitego Hedera helix, oplatający mury obronne w Maszewie.

Na podstawie 215 zdjęć scharakteryzowano 4 zespoły z klasy Lemnetea. Zróżnicowanie i skład fitocenoz nie odbiega od dotychczas opisywanych w literaturze. Do rzadkich zbiorowisk na Nizinie Południowopodlaskiej należą: Lemno-Spirodeletum wariant z Lemna gibba, Wolffietum arrhizae, Riccietum fluitantis i Salvinietum natantis.

Rzeki tworzą naturalne korytarze ekologiczne, którymi przemieszczają się organizmy roślinne i zwierzęce zajmując nowe terytoria oraz dokonując wymiany genów między odległymi populacjami. W 2002 roku w północno-zachodniej części Wrocławia na 256,6 km biegu Odry rozpoczęto budowę Mostu Milenijnego. Budowa i eksploatacja tej inwestycji może wywołać niekorzystne zmiany w środowisku przyrodniczym rzeki i terenów do niej przyległych. Do najważniejszych potencjalnych zagrożeń związanych z eksploatacją sieci drogowych można zaliczyć: 1) wzrost śmiertelności zwierząt na drogach w wyniku budowy dróg i kolizji ze środkami transportu, 2) zmiany zachowania się zwierząt, 3) zmiany w środowisku chemicznym i fizycznym na skutek gromadzenia się substancji toksycznych oraz 4) rozpowszechnianie się obcych gatunków flory i fauny. W pracy przedstawiono wyniki badań ilościowych awifauny lęgowej międzywala Odry w obrębie budowy Mostu Milenijnego w dwóch pierwszych latach (sezonach lęgowych) prowadzenia robót budowlanych. Badania ptaków prowadzono przy użyciu metody transektowej, na trzech odcinkach obwałowań Odry. Pomimo prowadzenia intensywnych prac budowlanych, w wyniku których usunięto niewielką część zieleni wysokiej, nie wykazano dużych zmian w ugrupowaniach lęgowych ptaków zamieszkujących międzywale Odry. W drugim roku badań na całym obszarze stwierdzono około 9% spadek liczby gatunków (z 45 do 41) i około 6% spadek liczby par lęgowych (ze 120 do 113).

Badania przeprowadzono na zwłokach 5 niedźwiedzi brunatnych obu płci, w różnym wieku i na jednym samcu niedźwiedzia polarnego w wieku 30 lat. Obserwowano grubość ścian tętnic rozcinając je wzdłuż całej kończyny. Następnie wykonano preparaty histologiczne tętnic na całej wysokości kończyny, w odstępach, co 10 mm. Pozwoliło to precyzyjnie ustalić grubość ściany naczynia i jego składniki strukturalne. Wykazano więc istnienie silnych zgrubień ściany tętnicy pośrodkowej u niedźwiedzia brunatnego w dolnej części przedramienia i na śródręczu, a u niedźwiedzia polarnego jeszcze dodatkowo w górnym odcinku przedramienia. W tętnicy piszczelowej przedniej i tętnicy dopiszczelowej zgrubienia ścian spotyka się w dolnej części goleni. W tych wszystkich zgrubieniach występują duże skupienia mięśniówki okrężnej i na niewielkim odcinku zupełny brak włókien sprężystych w błonie środkowej. Taka budowa ścian tętnic pozwala na przymykanie ich światła w różnym stopniu i regulowanie przepływu krwi stosownie do potrzeb organizmu i temperatury otoczenia.

Kłosy podatnych na S. avenae odmian pszenicy i pszenżyta ozimego zawierają więcej zarówno aminokwasów egzogennych jak i endogennych. Analiza statystyczna udowodniła występowanie istotnych dodatnich korelacji między liczebnością mszyc a zawartością metioniny, izoleucyny, Lucyny, lizany, kwasu asparaginowego, glicyny i alaniny. W przypadku pszenżyta stwierdzono jedynie ujemną korelację między zagęszczeniem populacji mszycy zbożowej a zawartością izoleucyny oraz dodatnią dla glicyny i seryny.

W łanach zbóż jarych uprawianych na obszarach miejskich Siedlec stwierdzono, w latach 1996-1999, występowanie silnie zruderalizowanego zbiorowiska pośredniego pomiędzy zespołami z rzędów Centauretalia cyani i Polygono-Chenopodietalia. Zróżnicowanie florystyczne pozwoliło na wyróżnienie czterech postaci tej fitocenozy – postaci ze Spergula arvensis, postaci typowej, postaci ze Stellaria media oraz postaci z Lamium amplexicaule i Stellaria media. Za główne przyczyny wykształcania się tego typu fitocenoz uznano: specyficzne warunki ekologiczne związane z uprawami zbóż jarych oraz duże rozdrobnienie pól uprawnych i niski poziom agrotechniki; co ułatwia wnikanie i bytowanie gatunkom ruderalnym.

Cephalanthera rubra należy do gatunków zagrożonych [Kaźmierczakowa, Zarzycki 2001], bardzo rzadkich w środkowo- i północno-wschodniej Polsce. Znaleziono go w oddziale 62 uroczyska Drażniew-Ostromęczyn nadleśnictwa Sarnaki. Badany teren znajduje się na zachodnich krańcach Parku Krajobrazowego Podlaski Przełom Bugu. Buławnik występuje w dwóch kępach, złożonych z 9 i 4 okazów, w ciepłym grądzie typowym Tilio-Carpinetum. Duży stopień naturalności zbiorowiska oraz obecność innych gatunków chronionych i rzadkich: Cimicifuga europaea, Lilium martagon, Neottia nidus-avis, Melittis melissophyllum i Viola mirabilis skłaniają do wystąpienia o ochronę stanowiska - ustanowienie rezerwatu przyrody.

Praca zawiera charakterystykę stanowiska zarazy przytuliowej Orobanche caryophyllacea znalezionej na murawie kserotermicznej w Bohukałach koło Terespola. Teren ten wchodzi w skład Parku Krajobrazowego „Podlaski Przełom Bugu”.