W pracy porównano niektóre cechy bazy borówki czernicy pochodzącej z terenów nizinnych i górskich, brano przy tym pod uwagę modyfikujący wpływ siedliskowego typu lasu i czynnika zadrzewienia. Borówka z terenów górskich charakteryzowała się w porównaniu z nizinną większą przeciętną intensywnością owocowania i większą wysokością krzewinek, ale jednocześnie mniejszym ciężarem pojedynczej jagody i mniejszą jej średnicą. W górach krzewinki tworzyły większe skupienia i wykazywały silniejsze zwarcie, szczególnie na terenach otwartych (poza drzewostanem). W porównaniu do danych ogólnokrajowych badane owoce wykazywały znacznie mniejszy ciężar, a w górach również mniejszą średnicę. Tym samym potwierdzono opinię o tendencjach zmian cech bazy borówki zachodzących ostatnio w Polsce.

Doświadczenie założono w 1979 roku. Celem badań jest próba określenia najbardziej korzystnej więźby sadzenia dla upraw plantacyjnych brzozy brodawkowatej, modrzewia polskiego, świerka pospolitego i daglezji zielonej przez zbadanie zależności pomiędzy więźbą a wzrostem drzew w uprawie. Po 22 latach stwierdzono wyraźny wpływ więźby na cechy biometryczne (pierśnicę (d1,3), grubość (d0,3h), wysokość (h) i miąższość) badanych gatunków szybko rosnących drzew.

W latach 1996-97 przeprowadzono doświadczenie oceniające przydatność kilku wybranych sposobów przygotowania gleby przy naturalnym odnawianiu sosny pospolitej samosiewem górnym w warunkach przyrodniczych Puszczy Solskiej. Porównywano przygotowanie gleby: pługiem dwuodkładnicowym (LPz-75), broną talerzową (BT), pługiem talerzowym (PTL-2) i wariant kontrolny bez przygotowania gleby (BP). W pierwszym roku doświadczenia najlepszy okazał się wariant (LPz-75), gdzie uzyskano 11,8 sztuki siewek/m2 na początku sezonu wegetacyjnego i 4,6 sztuk siewek/m2 pod koniec sezonu wegetacyjnego. W drugim roku doświadczenia liczebność siewek i dwulatek była wyrównana, jednakże dwulatki w wariancie (BT) były wyższe i bardziej żywotne. Z perspektywy niniejszego doświadczenia warianty przygotowania gleby LPz-75 i BT wydają się godne polecenia praktyce leśnej przy odnawianiu naturalnym sosny pospolitej samosiewem górnym.

Praca opisuje zmianę defoliacji koron drzew sosny zwyczajnej (Pinus sylvestris L.) w Nadleśnictwie Doświadczalnym Siemianice, na podstawie obserwacji w 1996 i 1999 roku. Omówiono rozkład poziomu defoliacji, udział stopni przerzedzenia według klasyfikacji europejskiej, wskaźniki defoliacji i średnie defoliacje koron drzew 1-3 i 1-5 klasy Krafta. Stan koron drzew sosny zwyczajnej w Nadleśnictwie Doświadczalnym Siemianice w ciągu trzech lat wyraźnie się poprawił. Proces ten zaznacza się bardziej w przypadku drzew 1-3 klasy Krafta aniżeli 1-5 klasy Krafta, co dowodzi większej żywotności drzew drzewostanu głównego. Średnia defoliacja oraz wskaźnik defoliacji drzew drzewostanu głównego i całego drzewostanu są wyraźnie powiązane z klasami wieku. Odnotowane w skali nadleśnictwa zmiany w kondycji koron drzew sosny zwyczajnej są odzwierciedleniem korzystnych procesów zachodzących w Polsce od 1995 roku w drzewostanach sosnowych.

W przeprowadzonych badaniach stwierdzono podwyższone stężenia analizowanych pierwiastków tj. cynku, niklu, chromu, kadmu, manganu, żelaza, miedzi, ołowiu w badanych nawierzchniach drogowych z żużla wielkopiecowego granulowanego oraz żużla paleniskowego. Poziom stężeń tych metali w nawierzchniach miał wpływ na kształtowanie się ich zawartości w gruncie, wodzie gruntowej oraz w igliwiu i listowiu drzew rosnących w sąsiedztwie badanych odcinków dróg. Badania nie wykazały wpływu koncentracji metali w aparacie asymilacyjnym drzew na ich zdrowotność określoną na podstawie wizualnej oceny morfologii roślinności drzewiastej. Najwyższe stężenia analizowanych pierwiastków wykryto w nawierzchni z żużla wielkopiecowego granulowanego, którego bez przeprowadzenia wcześniejszych badań składu chemicznego nie poleca się do stosowania w nawierzchniach dróg leśnych.

W doświadczeniu założonym w 1974 roku na terenie Nadleśnictwa Wronki, w Leśnictwie Smolnica, w warunkach boru suchego badano wzrost sosny zwyczajnej w 25-letnim drzewostanie rosnącym na powierzchni w zależności od przygotowania gleby. Po 25 latach stwierdzono korzystny wpływ powyższych zabiegów na cechy taksacyjne (pierśnicę, wysokość i miąższość) sosny zwyczajnej, intensywność wydzielania się drzew oraz kształtowanie się struktury biologicznej. Zebrany materiał opracowano statystycznie.

Badania prowadzono na terenie OHZ „Zielonka”, który położony jest około 25 km na północ od Poznania. Obejmuje on 13 tys. ha, w tym 7,5 tys. ha lasu [Fruziński 1995]. Obecnie na tym terenie bytuje jedna z najlepszych jakościowo populacji danieli w Polsce licząca około 300 osobników. W wyniku 3-letnich badań stwierdzono m.in. zbliżoną wielkość i wysoki stopień nakładania się areałów, co wskazywać może na terytorializm badanego gatunku.

Celem pracy było poszukiwanie różnic wśród analizowanych w typologii leśnej elementów glebowych, pozwalających na różnicowanie zdegradowanych lasów mieszanych świeżych, zniekształconych borów mieszanych świeżych oraz siedlisk boru świeżego. Wyniki pracy wskazują na zakres, w którym brak jest możliwości jednoznacznego różnicowania badanych typów siedliskowych lasu.

W pracy przedstawiono koncepcję i wyniki szacowania stabilności drzewostanów. Stosowano system oceny cząstkowych stabilności wybranych cech i zasadę ich uśredniania. Doboru składników oceny dokonano uwzględniając specyfikę upraw, młodników, drzewostanów średniowiekowych i dojrzałych. Wyznacznikami stabilności były siedlisko, skład gatunkowy, sposób odnowienia i efekty pielęgnacji drzewostanów (zagęszczenie, zróżnicowanie grubości, smukłość drzew). Koncepcję weryfikowano na przykładzie 245 drzewostanów (885,35 ha) Leśnictwa Lipce (LZD SGGW w Rogowie).

Podjęto kompleksowe badania mające na celu określenie właściwości odpadów pyłowych, powstających podczas szlifowania powierzchni elementów meblowych wykonanych z drewna najczęściej stosowanych gatunków iglastych. Wyniki szczegółowo opisują podstawowe właściwości pyłów ze szlifowania różnymi materiałami ściernymi w kierunku wzdłużnym i poprzecznym w stosunku do układu włókien drzewnych. Głównym ich walorem jest przydatność praktyczna, bowiem w badaniach użyto materiałów ściernych stosowanych powszechnie w podstawowych operacjach szlifowania wyrównującego i gładzącego elementów wyrobów meblarskich. Obrabiano nim najważniejsze rodzaje surowca iglastego stosowanego w tego rodzaju produkcji.

Stwierdzono, że średnie wartości liczbowe długości włókien i elementów naczyń zwiększają się w miarę wzrostu wieku kambialnego od 3 do 12 lat. W obrębie jednego przyrostu wymiar długości włókien drzewnych wykazuje najniższe wartości na początku okresu wegetacyjnego, wzrasta do wartości maksymalnych w odległości 1/2 do 3/4 szerokości przyrostu, po czym w miarę zbliżania się do końca przyrostu maleje. Średnica elementów naczyń praktycznie nie zależy od miejsca występowania naczynia w przyroście.

Przedmiotem badań był wpływ prędkości posuwu na chropowatość powierzchni drewna. Materiał badawczy stanowiły próbki pozyskane z tarcicy bukowej. Obrabiarką, na której pozyskano materiał badawczy była pilarka ramowa typu DTPC-71. Na podstawie pomiaru i obliczeń wybranych parametrów chropowatości powierzchni: Ra, Rmax, Rz oraz Rm stwierdzono zależność pomiędzy prędkością posuwu a chropowatością powierzchni drewna. Wyniki obliczeń wykazały, iż ze wzrostem prędkości posuwu wzrastają wartości powyższych parametrów. Największym procentowym wzrostem ze zwiększaniem prędkości posuwu ? w zakresie od 3 do 12 mm/obrót charakteryzował się parametr Rm, zaś najmniejszym Rz. Parametr Rm przyrósł o 102%, zaś Rz tylko o 43%.