Podjęto próbę znalezienia zależności pomiędzy wielkością fermy szynszylowej a uzyskiwanymi wskaźnikami rozpłodu. Wyniki zebrano w trzech grupach ferm: M – małych (do 50 samic), S – średnich (o stadzie 50-100 samic), D – dużych (powyżej 150 samic). Przeanalizowano 2743 mioty pochodzące od 630 samic szynszyli odmiany standardowej, użytkowanych w latach 1999-2003 na 8 fermach południowej Polski. Badaniami objęto: liczebność miotu przy urodzeniu i przy odsadzeniu, wielkość upadków, efektywność odchowu młodych, śmiertelność w miocie, długość okresów międzyciążowych. Stwierdzono istotne różnice w liczebności miotu odsadzonego; największa liczba odsadzonych w miocie (1,77 osob. na miot) wystąpiła na fermach średnich, a najniższa (1,63 osob. na miot) na fermach dużych. Na fermach małych i średnich obserwowano najmniejsze upadki młodych podczas odchowu (odp. 0,23 i 0,19 osob. na miot), a także największą efektywność odchowu (odp. 88,2 i 89,8). Wielkość fermy nie miała wpływu na rozkład okresów międzyciążowych.

Przedmiotem badań były wyniki oceny higienicznej, chemicznej i fizycznej mleka odstawianego do spółdzielni mleczarskiej w województwie kujawsko-pomorskim. Analizie poddano 5235 miesięcznych dostaw mleka w okresie od 2000 do 2003 roku. Parametry higieniczne mleka – ogólną liczbę bakterii (OLB) i liczbę komórek somatycznych (LNLKS), chemiczne – zawartość tłuszczu i białka w mleku i fizyczne – kwasowość i temperaturę analizowano w zależności od sezonu skupu i wielkości miesięcznych dostaw mleka do spółdzielni. Przedstawiono również klasyfikację mleka surowego w zależności od roku skupu, sezonu i wielkości miesięcznej dostawy. Wykazano istotny wpływ sezonu skupu i wielkości miesięcznej dostawy na badane cechy mleka. Stwierdzono poprawę jakości higienicznej skupowanego mleka o czym świadczy wzrost udziału mleka w klasie najwyższej i stopniowe eliminowanie ze skupu klas niższych.

Do badań użyto 4 mieszanki pełnoporcjowe typu grower: (1) kontrolną zbożowo-sojową, (2) zbożowo-sojową z 0,01% dodatkiem sacharynianu sodu, (3) zbożowo-sojową zawierającą 15% poekstrakcyjnej śruty rzepakowej oraz (4), w której zastosowano 15,00% poekstrakcyjnej śruty rzepakowej oraz dodatek 0,01% sacharynianu sodu. Przeprowadzono 8-dniowy test preferencji pasz na 16 (8 loszek i 8 wieprzków) indywidualnie utrzymywanych warchlakach (♀polska biała zwisłoucha x ♂ duroc). Zwierzęta do badań dobie-rano metodą analogów (biorąc pod uwagę pochodzenie z miotu, płeć i masę ciała) i podzielono na 4 grupy. Każda grupa stanowiła pojedynczy element w doświadczeniu wykonanym w układzie kwadratu łacińskiego. Pasze zadawano czterokrotnie w ciągu dnia, tj. o godz. 8.00, 11.00, 14.00 i 17.00, stosując metodę pojedynczego bodźca. Zwierzęta miały dostęp do mieszanki w formie sypkiej przez 20 min. w czasie każdego odpasu. Notowano i rejestrowano rzeczywisty czas spożycia i ilość pobranych pasz. Nie stwierdzono statystycznie istotnego wpływu dodatku sacharynianu sodu na smakowitość diet stosowanych w żywieniu młodych, rosnących świń. Potwierdzono jednak tendencję do obniżonego spożycia paszy zawierającej 15% poekstrakcyjnej śruty rzepakowej. W trakcie całego 8-dniowego eksperymentu, średnie spożycie mieszanek przez 1 warchlaka w trakcie jednego odpasu wynosiło odpowiednio: (1) 347, (2) 350, (3) 335 i (4) 351 g.

Badania przeprowadzono na 7-miesięcznych koziołkach rasy polskiej białej uszlachetnionej. Koziołki wybrane metodą analogów o zbliżonej masie ciała podzielono na dwie grupy: I – koziołki niekastrowane, II – koziołki po zabiegu kastracji. Z przeprowadzonych badań wynika, że tusze koziołków kastrowanych były bardziej otłuszczone. Mięso koziołków niekastrowanych charakteryzowało się wyższą zawartością suchej masy i białka. Uzyskane wyniki oceny sensorycznej wskazują na bardzo wysoką jakość kulinarną ocenianego mięsa koziołków zarówno niekastrowanych jak i kastratów.

Celem pracy było określenie wpływu różnego natężenia światła na liczbę miotów w ciągu roku, roczną plenność oraz długość okresu międzyporodowego. Badania prowadzone były w latach 2001-2003. Przedmiotem analizy było 480 szynszyli odmiany standard. W pomieszczeniach dla szynszyli prowadzono 12 godzinny program świetlny; średnie oświetlenie wynosiło 5 W∙m^-2, a natężenie światła od 0 do 90 lx. W 2001 roku na wydzielonej części fermy zainstalowano nowe lampy, o większej mocy – 10 W∙m^-2, a natężenie światła wynosiło od 91 do 270 lx. Długość okresu międzyporodowego zmniejszała się wraz z zwiększaniem natężenia światła. Największą liczbę miotów i liczbę urodzonych szynszyli od samicy w ciągu roku uzyskano przy wyższych zakresach natężenia światła. Najbardziej optymalnym zakresem wydaje się natężenie światła od 151 do 240 lx.

Celem przeprowadzonych badań było określenie możliwości zastąpienia antybiotyku w mieszance typu starter suszonymi drożdżami piwnymi. Eksperyment przeprowadzono na stawce 540 loszek i wieprzków od 45. dnia życia do osiągnięcia masy ciała 30 kg. Zwierzęta podzielono na trzy grupy po 180 osobników, którym podawano mieszanki o takim samym składzie podstawowym lecz różniące się rodzajem dodatków. Grupie I podano paszę z udziałem 20 ppm awilamycyny. Zwierzęta z grupy II i III zamiast antybiotyku otrzymywały dodatek 1% i 2,5% suszonych drożdży piwnych. Warchlaki otrzymujące w paszy drożdże wykazywały podobne tempo wzrostu jak grupa kontrolna. Notowano także w tych grupach lepsze wykorzystanie paszy i wyższą zdrowotność. Efektywny dodatek drożdży piwnych jako substytutu antybiotyku mieścił się w granicach około 2% mieszanki typu starter.

Celem badań była ocena wartości rzeźnej tusz buhajków czystorasowych i mieszańców ras mięsnych. Materiał doświadczalny stanowiły buhajki rasy Charolaise (CHL) oraz mieszańce pochodzące po matkach rasy Hereford oraz Simental i ojcach rasy Charolaise. Po uboju tusze buhajów zostały ocenione według klasyfikacji EUROP pod względem umięśnienia i otłuszczenia. Ciepłe półtusze zważono i poddano pomiarom. Prawe półtusze zostały poddane dysekcji. Tusze zostały zakwalifikowane w większości przypadków do klasy umięśnienia E i U oraz 1. i 2. klasy otłuszczenia. Najlepsze wyniki większości porównywanych parametrów uzyskały mieszańce SIM x CHL, które charakteryzowały się największymi masami ciała oraz masami tusz, a w konsekwencji tego największymi wymiarami prawej półtuszy i masami większości wyrębów – w szczególności bardzo wartościowego udźca. Mieszańce te uzyskały również największą wydajność rzeźną.

Analizę cech reprodukcyjnych przeprowadzono w roku 2001 na fermie zwierząt futerkowych nr B-256. Wykazano, że samice jednoroczne lisa polarnego w porównaniu z dwuletnimi i starszymi charakteryzowały się istotnie statystycznie późniejszym średnim terminem wystąpienia najwyższej oporności śluzu pochwowego w dniu zerowym wyrażonym kolejnym dniem w roku (około 28 marca) i najmniejszą opornością wyrażoną w omach (698,4). Najwyższą plennością (liczbą szczeniąt urodzonych i odsadzonych) charakteryzowały się samice trzy, cztero i pięcioletnie. Samice, u których stwierdzono wcześniejsze wystąpienie rui (liczone od 1 stycznia), niezależnie od typu krzywej, posiadały wyższą wartość oporności śluzu pochwowego macicy wyrażoną w omach a obliczona współzależność okazała się statystycznie wysoko istotna (r_xy = od -0,269^xx do -0,478^xx). Nie stwierdzono natomiast istotnej współzależności między opornością śluzu w dniu zerowym (w omach) a liczbą szczeniąt urodzonych w zależności od wieku samicy i typu krzywej oporności śluzu pochwowego.

Określono wpływ chelatu Cu z lizyną, jako dodatku do wody pitnej, na cechy fizyczne oraz podstawowy skład mineralny kości piszczelowych indyków. Doświadczenie przeprowadzono na 200 indykach typu ciężkiego BIG-6, podzielonych na 2 grupy żywieniowe. Indory obu grup otrzymywały typowe mieszanki pełnoporcjowe, a czynnikiem doświadczalnym, różnicującym grupy, był chelat Cu z lizyną zastosowany w grupie 2 w ilości 10 mg Cu∙dm^-3H₂O. Z przeprowadzonej analizy wynika, że masa ciała indyków otrzymujących dodatek chelatu Cu z lizyną do wody pitnej była statystycznie istotnie większa od ptaków grupy kontrolnej, natomiast dodatek biopleksu Cu z lizyną spowodowała zmniejszenie masy kości świeżych o 14,1%, a powietrznie suchych o 8,0% oraz o 20,5% udział kości w masie ciała indyków w porównaniu do grupy kontrolnej. Bezwzględna wytrzymałość na złamanie kości piszczelowej indyków grupy kontrolnej okazała się o 6,7% większa od grupy z dodatkiem chelatu. Dodatek biopleksu Cu z lizyną nie różnicowała istotnie zawartości popiołu surowego w kości piszczelowej, aczkolwiek zmniejszyła nieznacznie zawartość Ca i P, a zwiększyła Mg. Nie miała natomiast wpływu na zawartość Cu.

Na podstawie danych o 103 264 próbnych udojach krów pierwiastek oszacowano parametry genetyczne cech mleka, wykorzystując REML-Animal Model. Maksymalne wartości h² (około 0,35) dla wydajności mleka, laktozy i białka odnotowano w środkowym okresie laktacji, dla zawartości białka i tłuszczu około 260. dnia, natomiast h² LnLKS wynosił w całej laktacji około 0,18. Najwyższe wartości współczynnika powtarzalności odnotowano w pierwszych i końcowych dniach laktacji. Korelacje między wydajnością mleka a wydajnością białka i laktozy w całej laktacji były wysokie (około 0,9); miedzy wydajnością mleka a zawartością tłuszczu i białka były ujemne (wzrost bezwzględnych wartości do 240. dnia i następnie spadek); między wydajnością mleka a LnLKS wahały się od 0,2 w 50. dniu do – 0,1 w drugiej połowie laktacji.

Na podstawie 3457 krów urodzonych w latach 1966-1999 w ZZD IZ Pawłowice przeanalizowano przyczyny brakowania. Nie znaleziono zależności pomiędzy wiekiem pierwszego wycielenia a długowiecznością krów. Główną przyczyną brakowania krów były problemy rozrodcze, zwłaszcza jałowość. Poziom dolewu genów rasy hf miał duży wpływ na długowieczność i stopień brakowania krów z przyczyn płodności.

Dokonano analizy wydajności, zawartości tłuszczu i białka w mleku oraz określono wzajemne zależności między tymi cechami użytkowości mlecznej na podstawie 5471 laktacji, w tym 1955 po I, 1228 po II, 914 po III i 1374 po >III wycieleniach krów rasy czarno-białej białej (o wyższej niż w krajowej populacji zawartości białka w mleku), uwzględniając kolejne laktacje oraz stosunek białko/tłuszcz w mleku. Wyodrębniono 3 grupy krów w zależności od stosunku białko/tłuszcz: <0,8; 0,8-0,9; >0,9. W utworzonych grupach krów w zależności od stosunku białko/tłuszcz w każdej laktacji wykazano istotne współ-zależności między zawartością tłuszczu i białka. Stwierdzono, że wraz ze wzrostem stosunku białko/tłuszcz z <0,8 do 1 następuje w kolejnych laktacjach spadek mleczności, obniża się zawartość tłuszczu i białka. Wskazuje to na trudności utrzymania wysokiej produkcyjności krów przy zrównoważonym stosunku białkowo-tłuszczowym.

Dokonano analizy zmian w strukturze rodowodowej klaczy, hodowanych w latach 1986-1999 w wybranych stadninach koni północno-wschodniej Polski oraz analizy zmian ich parametrów biometrycznych. W ciągu 14 lat hodowli koni w SK Plękity, Liski i Nowa Wioska stwierdzono wzrost, w strukturze stada matek, odsetka klaczy odpowiednio: średnio i wysoko zaawansowanych w pełną krew angielską. Natomiast w stadninach Nowa Wioska i Kadyny znacznie wzrosło zaawansowanie rodowodów klaczy w krew hanowerską. W badanych stadninach koni stwierdzono również zmiany parametrów biometrycznych hodowanych klaczy oraz występowanie korelacji między parametrami biometrycznymi klaczy a zaawansowaniem ich rodowodów w pełną krew angielską i hanowerską.