W artykule przedstawiono ocenę poziomu konkurencyjności wschodnich regionów Polski na tle układu regionalnego kraju. Do pomiaru poziomu konkurencyjności regionów wykorzystano metodę wzorca rozwoju Hellwiga. Przeprowadzone badania wykazały, że polskie regiony wykazywały bardzo wysoką skalę zróżnicowania pod względem poziomu konkurencyjności. Najniższe pozycje konkurencyjne w układzie regionalnym kraju zajmowały województwa położone ze wschodniej (lubelskie i podlaskie) i południowo-wschodniej części kraju (świętokrzyskie i podkarpackie). Analiza porównawcza i ocena wielorakich aspektów konkurencyjności regionów wschodniej części kraju wykazały, iż główne obszary posiadanych przez nie dystansów konkurencyjnych (z wyłączeniem woj. mazowieckiego) wyznaczały: poziom nowoczesności struktury gospodarczej, konkurencyjność zasobów pracy oraz poziom rozwoju infrastruktury technicznej i dostępności komunikacyjnej. Z kolei źródłem wyraźnych przewag konkurencyjnych tych regionów były wybitne zasoby i walory przyrodnicze oraz dobry stan środowiska przyrodniczego.

71-83