W pracy badano aktywność przeciwutleniającą pochodnych kwasu cynamonowego i benzoesowego mierzoną wybranymi metodami. Całkowita aktywność przeciwutleniająca została zbadana za pomocą metody z użyciem emulsji kwasu linolowego w wodzie. Zdolność „zmiatania” wolnych rodników zbadano używając kwasu 2,2^’-azinobis- -3-etylobenzotiazolino-6-sulfonowego (ABTS^•) i w układzie badawczym zawierającym rodnik DPPH•. Badano także siłę redukcyjną związków fenolowych. Stwierdzono, że wynik oznaczania aktywności przeciwutleniającej był uzależniony od zastosowanej metody badawczej. W układzie zawierającym rodnik ABTS•, aktywność przeciwutleniającą związków fenolowych uporządkowano w szeregu malejącym: kwas waniliowy > kwas synapowy > kwas protokatechowy > kwas syringowy > kwas kawowy > kwas ferulowy. Wolne rodniki DPPH• ulegały „zmiataniu” z następującą malejącą siłą: ferulan metylowy > syringinian metylowy > aldehyd syringinowy = kwas waniliowy > kwas syringowy = kwas synapowy = kwas protokatechowy = kwas ferulowy > kwas kumarowy > kwas kawowy > wanilian metylowy = kumaran metylowy. Również w układzie badawczym zawierającym kwas linolowy wykazano istotne zróżnicowanie całkowitej aktywności przeciwutleniającej. Utlenianie kwasu linolowego po 2-godzinnej inkubacji było hamowane w następującym porządku malejącym: kwas kawowy > kwas synapowy = kwas syringowy > kwas protokatechowy = kwas waniliowy > kwas weratrowy > kwas p-kumarowy. Największą siłą redukcyjną, większą niż BHT i porównywalną z Trolox-em, charakteryzowały się kwasy: protokatechowy, synapowy i ferulowy. Metylowe estry kwasów fenolowych wykazały mniejszą aktywność przeciwutleniającą niż wolne kwasy fenolowe, z wyjątkiem ferulanu metylowego, którego aktywność była zbliżona do aktywności wolnego kwasu ferulowego.

129-142